Εθνική παλινόρθωση

του Απόστολου Διαμαντή

Η ενίσχυση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού στην Ευρώπη δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις και προφανώς ενισχύει την στροφή προς το εθνικό πλαίσιο. Παρότι, εκ πρώτης όψεως, η τρομοκρατική απειλή αναδεικνύει την ανάγκη κοινής αντιμετώπισης, εν τούτοις αυτό είναι ανέφικτο, διότι δεν υπάρχει κοινή ταυτότητα ευρωπαϊκή, τόσο ισχυρή που να επιτρέψει κοινές πολιτικές αποφάσεις.

Η επερχόμενη έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ - που είναι και το πιθανότερο ενδεχόμενο - θα σημάνει την αρχή του τέλους της ΕΕ. Την ίδια ώρα οι Γάλλοι με το ζόρι ελέγχονται για να μην εκλέξουν πρόεδρο την Μαρίν Λεπέν, η οποία ωστόσο έχει επιβάλει πλήρως την ατζέντα της τόσο στους γκωλικούς, όσο και στους σοσιαλιστές. Είναι σαν να κυβερνάει, επί της ουσίας και επομένως η ίδια η Γαλλία έχει πάρει το δρόμο προς την εθνική αναδίπλωση.

Το σκηνικό, όπως διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, τείνει προς την αποδυνάμωση των κοινοτικών θεσμών και την επαναφορά του εθνικού πλαισίου. Ήδη οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης αποφασίζουν με βάση το εθνικό τους συμφέρον και όχι ενόψει μιας ευρωπαϊκής κοινής στρατηγικής και....
επαναφέρουν τον έλεγχο της διακίνησης στα εθνικά τους σύνορα. Ακόμη και η Γερμανία, που στηρίζει την ΕΕ εφόσον την διοικεί, κυλάει αργά αλλά σταθερά προς την εθνική της αναδίπλωση.

Η τάση αυτή ενισχύεται και από την οικονομική κρίση, που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, διότι είναι δομική και οδηγεί σε εθνικές συγκρούσεις. Τα εθνικά κράτη λοιπόν παίρνουν την εκδίκησή τους, απέναντι σε ένα εγχείρημα, που έτσι κι αλλιώς ήταν θνησιγενές.

Η εξαγωγή του μεταναστευτικού πολιτικού μοντέλου των ΗΠΑ αποτυγχάνει, διότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την ισχυρότατη παράδοση του εθνικού κράτους. Έτσι, ενώ οι ανάγκες της ενιαίας αγοράς και της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων επιβάλλουν την αποδυνάμωση του εθνικού πλαισίου και την εφαρμογή ενός πολιτικού μοντέλου που θα στηρίζεται στην έννοια του αφηρημένου ατομικού δικαιώματος, έξω από τους εθνικούς προσδιορισμούς, εν τούτοις κάτι τέτοιο παραγνωρίζει τη φύση των πραγμάτων, δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορεί να νοηθεί ατομικό δικαίωμα έξω από κάθε εθνικό προσδιορισμό, εφόσον η κοινότητα που καλείται να το αποδεχθεί είναι ταυτόχρονα μια κοινότητα πολιτισμού, γλώσσας, θρησκείας και εθνικής παράδοσης. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης είναι δομημένο πάνω σ' αυτό το πλαίσιο και η παράκαμψη αυτής της εθνικής πραγματικότητας παίρνει το χαρακτήρα μιας βίαιης πολιτικής επιβολής πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς, που καθοδηγείται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Πολιτισμική σύγκρουση

Ο ισλαμισμός ήταν ο καταλύτης αυτών των εξελίξεων, αυτός που άναψε το φιτίλι. Διότι, από τη φύση του, αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση, καθώς δεν επιτρέπει την πολιτική ενσωμάτωση και πολύ περισσότερο την πολιτιστική. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, εξαιτίας του γεγονότος ότι τα αραβικά καθεστώτα κατάρρευσαν, ήρθαν σε σύγκρουση με έναν διαρκώς αυξανόμενο μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος αντιλαμβάνεται τον ευρωπαϊκό χώρο ως φυλακή.

Η Ευρώπη βλέπει σήμερα έντρομη, πως το εγχείρημα της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών πολιτισμών, σε ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, είναι αδύνατον. Και το βλέπει πάνω στο έδαφος ενός πολέμου ανάμεσα στη Δύση και το Ισλάμ, πολέμου που προκάλεσαν κυρίως οι επεκτατικές πολιτικές της ίδιας της Δύσης.

Η εξέλιξη θα επιδράσει άμεσα στο πολιτικό πεδίο και θα καταστήσει την διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος σχεδόν αδύνατη. Βρισκόμαστε, εδώ στην Ελλάδα, ένα βήμα πριν την οριστική παραδοχή αυτής της αδυναμίας διαχείρισης, η οποία είναι πιθανόν να οδηγήσει άμεσα και σε πολιτικές εξελίξεις, καθώς μια αριστερή κυβέρνηση είναι δύσκολο να υλοποιήσει πολιτικές που εκφράζουν καθαρά εθνικές προτεραιότητες και επιβάλλουν πρακτικές κρατικού καταναγκασμού.

από το «tvxs.gr»