Ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού...

του Δημήτρη Καζάκη

Ασυνήθιστος παλμός χθες στις συγκεντρώσεις. Δεν ήταν μόνο οι μαζικές κινητοποιήσεις σ' όλη την Ελλάδα, αλλά και τα κλειστά καταστήματα. Ακόμη και οι καφετέριες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άνοιξαν. "Δεν πάει άλλο μ' αυτή την κατάσταση, θέλουν να μας εξοντώσουν...," μου είπε με οργή ένας από τους πολλούς που για πρώτη φορά αποφάσισαν να κατέβουν σε μαζική κινητοποίηση.

Το ίδιο άκουγες από παντού. Δεν έχει σημασία αν ήταν εργάτης, ή αγρότης. Αν ήταν επαγγελματίας, έμπορος, ή μαγαζάτορας. Η οργή παντού η ίδια. Το σύνθημα "πουλήσατε νησιά, πουλήσατε λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια..." ξεσήκωνε χειροκροτήματα και επευφημίες όπου ακουγόταν.

Ο κόσμος χθες δεν ήταν ίδιος μ' εκείνον που σύρθηκε στις τελευταίες εκλογές. Δεν ήταν σοκαρισμένος από το μέγεθος της προδοσίας. Δεν είχε σκυφτό το κεφάλι και δεν δευτέρωνε με το "δεν γίνεται τίποτε...", όταν σου εξηγούσε γιατί επέλεξε την αποχή, ή να ψηφίσει τους γνωστούς.

Ήταν ένας άλλος κόσμος. Διαφορετικός. Το κεφάλι ήταν ψηλά. Δεν είχε να ντρέπεται για.....
τίποτε. "Ντροπή πρέπει να νιώθουν αυτοί, που δεν είναι σήμερα εδώ...," μου είπε μια καλοβαλμένη κυρία, αφού μου δήλωσε ότι είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνει σε διαδήλωση. Χθες στις συγκεντρώσεις όλης της χώρας με τα κλειστά μαγαζιά να δίνουν τον τόνο της έρημης πόλης, άρχισε να ακούγεται η φωνή της "σιωπηρής πλειοψηφίας". Εκείνης, που η εκάστοτε διεφθαρμένη κυβέρνηση επικαλείται εναντίον όποιων και όσων αντιστέκονται στις πολιτικές της.

Κι αυτή η φωνή δεν είναι φωνή διαμαρτυρίας. Η εποχή της διαμαρτυρίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η φωνή που ξεκινά σαν ακατάληπτο μουρμουρητό, σαν ένα υπόκωφο σούσουρο, που καθώς δυναμώνει γίνεται όλο και πιο απειλητικό για ολόκληρο το καθεστώς.

Οι πλατείες των αγανακτισμένων πέθαναν οριστικά. Οι αντιμνημονιακοί πρόδωσαν. Ο προτεσταντισμός του μικροαστού ηττήθηκε. Το κομματόσκυλα έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Τα κομματικά μαντριά δεν ανέχονται πλέον αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των προβάτων.

Οι λάτρεις των ανοιχτών συνελεύσεων λούφαξαν και με απειλές σιχτιρίζουν οτιδήποτε κινείται. Ενώ οι ελάχιστοι νοσταλγοί των πλατειών επιδεικνύουν στις ρούγες την διάτρητη παρθενιά τους, μπας και βρουν νέα θύματα.

Μέχρι και το κόμμα του φρεντουτσίνο τα βρίσκει πλέον σκούρα. Για σκεφτείτε το. Αν ακόμη και οι καφετέριες κλείνουν σε συμπαράσταση των κινητοποιήσεων, άντε να βρει αποκούμπι ο σύγχρονος Ρωμηός του Σουρή. “Πού να πει τον καημό του; Πού θα φέρει για ὅλα κρίσεις, και μόνος του να τὶς βρίσκει μεγάλες καὶ σοφές; Πού θα το παίξει μεγάλος και τρανός, αλλά από τσαγανό μισακός; Πού θα εκτονώνεται με γκομενικά και παπαρολογίες;”

Η ζωή όπως κατάντησε πια δεν χωρατεύει. Δεν επιτρέπει να αδιαφορεί κανείς. Όποιος αδιαφορεί σήμερα, πεθαίνει. Πεθαίνει με τον πιο ταπεινωτικό, ασήμαντο και αθέατο τρόπο. Πρώτα ηθικά, μετά κοινωνικά και τέλος σαν άνθρωπος. Πεθαίνει δηλαδή όπως το σκυλί στ' αμπέλι.

Η κυβέρνηση, ωστόσο, και το καθεστώς δεν νιώθει ακόμη να απειλείται. Νιώθει την ασφάλεια που της προσφέρουν οι στρατιές των εγκάθετων, των δοτών συνδικαλιστών και των εξαρτημένων από τις κομματικές καμαρίλες δεξιάς και αριστεράς. Νιώθει την ασφάλεια που προσφέρει η ιδεολογική ηλιθιότητα που σαν δαίμονας έχει αλυσοδέσει το νου και την καρδιά αρκετών νέων και παλιών αγωνιστών. Ο διαχωρισμός του κόσμου σε "κόσμο της δεξιάς" και σε "κόσμο της αριστεράς".

Όμως, η ζωή επιτάσσει. Ο απλός κόσμος της δουλειάς, του μόχθου, του μεροκάματου, της προόδου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αναγκάζεται κάτω από τις επιταγές της επιβίωσης, όλο και περισσότερο να σπάει τα δεσμά του επίπλαστου διαχωρισμού. Κατανοεί όλο και περισσότερο ότι ο διαχωρισμός, ο διχασμός που διέπει τα πράγματα δεν είναι ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά. Δεν είναι καν ανάμεσα σε καλούς και κακούς πολιτικούς.

Ο αληθινός διχασμός της κοινωνίας βρίσκεται στα συμφέροντα, στα άμεσα υλικά συμφέροντα. Άλλα τα συμφέροντα όσων ελπίζουν να βιοποριστούν από τη δουλειά τους και άλλα τα συμφέροντα όσων πλουτίζουν από ένα ολόκληρο σύστημα αγυρτείας και απάτης με μετοχές, τράπεζες, ομόλογα, δάνεια και χρήμα. Και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτές οι δυο ομάδες διακριτών συμφερόντων δεν μπορούν ούτε καν συμβιώσουν.

Οι εποχές των αυταπατών έχουν πια περάσει. Η κοινωνική συναδέλφωση υπό την σκέπη του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, είναι παρελθόν ακόμη και στα χαρτιά.

Σήμερα διεξάγεται ένας ανοιχτός και ανελέητος πόλεμος. Μας το επαναλαμβάνει τακτικά ο Γουόρεν Μπάφετ, ένας από τους δέκα πιο πλούσιους ανθρώπους του πλανήτη: "Τις τελευταίες δεκαετίες διεξάγεται ένας ανελέητος ταξικός πόλεμος και η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων, έχει κερδίσει..." Κι αυτή τη φορά κρίνεται η ίδια η επιβίωση όσων έχουν ανάγκη να δουλεύουν για ζήσουν.

Δεν υπάρχει πια μέση λύση, μέση οδός. Είτε ο λαός θα επιστρέψει στα θεμελιώδη, είτε θα εξοντωθεί προκειμένου θα μετατραπεί σε "πληθυσμιακή οντότητα" χωρίς αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, χωρίς πατρίδα, χωρίς αυτοδιάθεση. Δηλαδή θα γίνει δούλος.

Και ποια είναι τα θεμελιώδη; Δημοκρατία, ελευθερία, εθνική αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δουλειά και ευημερία για όλους, αυθεντικός πολιτισμός και δημιουργία, που μόνο πάνω στις γνήσιες και ζωντανές ιστορικές παραδόσεις ενός λαού έχουν νόημα. Με μια λέξη, πατρίδα!

Αυτό είναι το υπέρτατο κίνητρο, το μόνο που μπορεί να ενώσει όλα τα θύματα του σημερινού ανελέητου ταξικού πολέμου. Όποιος το αγνοεί, το λοιδορεί, το παραχαράσσει, ή το υποκαθιστά με ιδεολογίες και ιδεολογήματα, απλά δουλεύει για τον κ. Μπάφετ και την κλίκα του. Είτε το γνωρίζει, είτε όχι. Είτε τα παίρνει, είτε δεν τα παίρνει.

Δεν είναι παρά ένα ακόμη ανάχωμα του καθεστώτος. Έως ότου σαρωθεί και το τελευταίο από το φουσκωμένο ποτάμι της οργής του λαού.

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο,

η οργή του λαού,

κυλάει πάνω απ' τα χωράφια,

ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει,

ποιος, ποιος τη σταματάει.