Ο Ιούλιος Καίσαρ και το κρατίδιο της Ρηνανίας

του Νίκου Καραβέλου

Συνειρμός είναι η ανάπλαση μιας παράστασης, που προκαλείται από άλλη παράσταση, με την οποία η πρώτη, έστω κι αν δε φαίνεται, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Για παράδειγμα: Βλέπεις τον «πρωθυπουργό» της Ελλάδος στην τηλεόραση μαζί με τον υπουργό οικονομικών του κρατιδίου της Ρηνανίας - Βεστφαλίας (σαν να λέμε έναν Γερμανό «νομάρχη»), να υπογράφουν μνημόνιο συνεργασίας για την πάταξη της φοροδιαφυγής και ο νους πηγαίνει στις σφαγές της Μικράς Ασίας και στον Ιούλιο Καίσαρα. Κι έπειτα, μ’ ένα παράξενο άλμα, αναπλάθεις το πρόσωπο του Μάριου Πλωρίτη.

Τίποτα το παράλογο, απλός συνειρμός.

Μόλις πρόσφατα υπογράφτηκε μνημόνιο συνεργασίας ανάμεσα στο ανεξάρτητο κρατίδιο της Ρηνανίας - Βεστφαλίας και στο πλήρως εξαρτημένο κρατίδιο της Ελλάδας, προκειμένου από κοινού με τους...
Γερμανούς να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της φοροδιαφυγής. Τον εκπρόσωπο του γερμανικού ομόσπονδου κρατιδίου υποδέχτηκε στο Μέγαρο Μαξίμου το γνήσιο τέκνο της πνευματικής συντροφίας Φλαμπουράρη - Δραγασάκη, ο Έλλην, δηλαδή, «νομάρχης» κ. Αλέξιος Τσίπρας.

Είπε ο Γερμανός ότι το εν λόγω μνημόνιο «αποτελεί ηχηρό μήνυμα από την ελληνική -τρομάρα της!- κυβέρνηση προς τους πολίτες». Εννοείται προς τα συνήθη υποζύγια. Πρότεινε, μάλιστα, να στείλουμε καμιά πενηνταριά, ίσως και περισσότερους, νοματαίους για να εκπαιδευτούν από τις γερμανικές αρχές του κρατιδίου στο πώς, προφανώς, θα συλλαμβάνουν τους φοροφυγάδες απλούς πολίτες και θα τρομοκρατούν τον λαό. Μάλιστα ο κ. Παπαγγελόπουλος χαρακτήρισε το γεγονός «πραγματική επανάσταση».

Ως γνωστόν η χρήση πομπωδών εκφράσεων συνεπάγεται ανυπαρξία περιεχομένου.

Από την πλευρά του δε ο Έλλην «νομάρχης» απέδωσε προς τον Γερμανό την εξής φιλοφρόνηση: «Είστε διάσημος στην Ελλάδα».

- Εμείς ομολογούμε ταπεινά την άγνοιά μας, καθώς δεν είχαμε ιδέα ακόμα και για την ύπαρξη αυτής της γερμανικής ακρίδας, που ενέσκηψε στον τόπο μας για να μας «εκπολιτίσει» φορολογικώς.

- Είναι βέβαιο πως στο μνημόνιο συνεργασίας, το οποίο κατήρτισαν οι δύο «νομαρχαίοι», δεν προβλέπεται τρόπος σύλληψης φορολογικής ύλης για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, γερμανικές και μη, ούτε η θέσπιση διατάξεων, που θα υποχρεώνουν τους έχοντες να πληρώνουν.

- Μία χώρα μπορεί να συμβάλλεται μόνο με μία άλλη χώρα, όχι με κάποια επαρχία. Θα ήταν αδύνατον η Γερμανία να υπογράψει αντίστοιχη συμφωνία με το Άργος ή με τις Σέρρες κ.λ.π., ακόμα κι αν στις πόλεις αυτές υπήρχαν άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες.

Να και πάλι ο συνειρμός:

«Οι συνήθειες των Γερμανών διαφέρουν από κείνες των Γαλατών. Για θεούς έχουν μόνο όσους βλέπουν με τα μάτια τους κι επιζητούν την εύνοιά τους, τουτέστιν τον Ήλιο, τη Φωτιά και τη Σελήνη. Περνούν όλη τη ζωή τους στο κυνήγι και τον πόλεμο. Από παιδιά εκπαιδεύονται στην εργασία (σημ. η εργασία απελευθερώνει, όπως έλεγαν και οι ναζί) και τις κακουχίες. Οι φυλές αυτές θεωρούν μεγάλη δόξα να ρημάζουν τις γειτονικές περιοχές και να τις κάνουν μη κατοικήσιμες. Πιστεύουν πως έτσι αποδεικνύουν την αξία τους, με το να διώχνουν τους άλλους και κανείς να μην τολμά να πατήσει εκεί. Το κάνουν γιατί πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο γίνονται πιο ασφαλείς». (Ιούλιος Καίσαρ «Commentarii de Bello Gallico», βιβλίο 5 παρ. 21-22).

Κανείς, όμως, δεν έχει καλύτερα περιγράψει ψυχοκοινωνικά τους Γερμανούς από τις ίδιες τις πράξεις τους. Η περιγραφή τους έχει «επιστημονικά» τεκμηριωθεί από την ίδια τη θηριωδία τους ανά τους αιώνες. Η χώρα μας έχει λάβει ικανή δυσάρεστη εμπειρία κατά τη βαυαροκρατία, τη ναζιστική κατοχή και τα σημερινά μνημόνια. Στην έντονη δε «εργατικότητά» τους οφείλεται, προφανώς, η συντονισμένη και συστηματική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, καθώς Γερμανοί σύμβουλοι, πολιτικοί, στρατιωτικοί και οικονομικοί παράγοντες πούλησαν στους κεμαλικούς την τεχνογνωσία των σφαγών.

Να’ τος και πάλι ο συνειρμός!

Σ’ έναν θαυμάσιο φανταστικό διάλογο (όπως εκείνον που αποτύπωσε ο Πλούταρχος στο έργο του «Επτά σοφών συμπόσιο»), συνομιλούν και πάλι, ανάμεσα σε πολλούς άλλους μεγάλους φιλοσόφους, ο Αριστοτέλης με τον συμποσιάρχη τύραννο των Συρακουσών, Διονύσιο:

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «Οι σκοποί της τυραννίας, Διονύσιε, είναι τρεις. Πρώτα η ταπείνωση του φρονήματος των πολιτών. Έπειτα η αμοιβαία των πολιτών δυσπιστία, επειδή η τυραννία δεν καταλύεται, παρά μόνο όταν η αμοιβαία εμπιστοσύνη ενώσει πολλούς ή λίγους. Γι’ αυτό και οι τύραννοι καταδιώκουν τους εντιμότερους πολίτες, όχι μόνο επειδή αυτοί απαξιούν να κυβερνώνται τυραννικά, αλλά και επειδή εμπνέουν εμπιστοσύνη στους άλλους. Τέλος, η τυραννία σκοπό της έχει να καταστήσει τους πολίτες ανίκανους για πολιτικές ενέργειες …

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ: Και τι μέσα μεταχειρίζεται ο τύραννος;

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Τα χείριστα. Περιορίζει τη δύναμη των πιο σπουδαίων πολιτών κι εξοντώνει τους πιο θαρραλέους και υψηλόφρονες… Απαγορεύει τα πολιτικά σωματεία και την εκπαίδευση των πολιτών και κάθε άλλο μορφωτικό μέσο (σημ. σήμερα θα λέγαμε ελέγχει τα κόμματα, την πολιτική και την παιδεία). Επιτηρεί και κατασκοπεύει τους πάντες και προπάντων εκείνους που έχουν ανεξάρτητο φρόνημα κι εμπνέουν εμπιστοσύνη…. Υποθάλπει τις διαβολές και τις συγκρούσεις των πολιτών, εξερεθίζοντας τους φίλους εναντίον των φίλων (σημ. σήμερα καλείται κοινωνικός αυτοματισμός). Κι ακόμα προσπαθεί να εξαθλιώνονται και να φτωχαίνουν οι πολίτες, ώστε απασχολημένοι με τον καθημερινό βιοπορισμό τους να μην έχουν καιρό να απειλήσουν την εξουσία του». (Μάριος Πλωρίτης Δυναστείες και Δυνάστες, εκδ. Θεμέλιο).

Υ.Γ. Σε δύο ημέρες, 19.1.2016, συμπληρώνονται 97 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου εργάτη των γραμμάτων, Μάριου Πλωρίτη.