Οι βίλες της διαπλοκής και τα τσαντίρια ενός παράλληλου σύμπαντος

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Την ώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα χάνει πολύ γρήγορα ακόμη και τα τελευταία φύλα συκής που της είχαν απομείνει, μετά και την εσπευσμένη -κατ’ εντολή των δανειστών βέβαια- απόσυρση του λεγόμενου παράλληλου προγράμματος, η πολιτική ζωή εξακολουθεί να κινείται στους ρυθμούς της δημόσιας αντιπαράθεσης του Άδωνι Γεωργιάδη με το Λάκη Λαζόπουλο.

Τόσο ο ίδιος ο βουλευτής της ΝΔ όσο κι άλλοι συνυποψήφιοί του κατηγορούν μάλιστα το γνωστό ηθοποιό για ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φτιάχνοντας και σενάρια για πριμοδότηση της υποψηφιότητας του Βαγγέλη Μεϊμαράκη κατ’εντολή του Μεγάρου Μαξίμου. Αυτά τα σενάρια φάνηκε να υιοθετούν αρκετοί μεγαλοσχήμονες των συστημικών (αλλά μη...
κυβερνητικών) ΜΜΕ κάνοντας λόγο για (κυβερνητική) «συστηματική προπαγάνδα» εκ μέρους του Λάκη Λαζόπουλου. Κατά βάση, είναι αλήθεια ότι οι παραπάνω κραυγές όχι μόνο στερούνται λογικής, αλλά προκαλούν τουλάχιστον θυμηδία όταν προέρχονται από τους κατ’ εξοχήν εκπροσώπους της εγχώριας διαπλοκής. Από την άλλη, αναρωτιέται κανείς αν είναι τόσο αθώα πλέον η σάτιρα, ιδιαίτερα όταν εντάσσεται σε αυτό που ονομάζουμε ιδιωτική τηλεόραση.

Η ιδιωτική τηλεόραση λοιπόν, ας μην ξεχνάμε, είναι αυτή που έχει συμβάλει αποφασιστικά τα τελευταία 25 χρόνια στο να θυμίζει σε πολλές περιπτώσεις η κεντρική πολιτική σκηνή ένα απέραντο νηπιαγωγείο. Κατά κύριο λόγο, βέβαια, λειτούργησε ως καθαρτήριο για να αφεθούν οι αμαρτίες αποδεδειγμένα διεφθαρμένων πολιτικών, μετανοημένων ακροδεξιών αλλά κι όλων εκείνων που με την ψήφο τους νομιμοποίησαν τα τελευταία χρόνια τις πλέον ακραίες πολιτικές λιτότητας. Στην πράξη, ωστόσο, τα πράματα δεν τους πήγαν τελευταία και πολύ καλά. Τα αδικαιολόγητα αποδεικνύεται τελικά πως δε δικαιολογούνται, με αποτέλεσμα τα ιδιωτικά κανάλια να απαξιωθούν σε τέτοιο βαθμό που αρκετοί ανησυχούν πως θα χάσουν τη δουλειά τους.

Την ίδια στιγμή, ο Λάκης Λαζόπουλος ανήκε σε εκείνες τις περιπτώσεις μέσα σε αυτό το μιντιακό σύστημα, που έδειχναν να διαφέρουν. Δε συμμερίστηκε την γενικότερη υστερία το Δεκέμβρη του 2008, δεν έβαλε πλάτη στην επιβολή των Μνημονίων, αφουγκράστηκε το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας, διέβλεψε την ανάγκη ριζικής πολιτικής αλλαγής. Ίσως πολλούς να τους ξένισε μάλιστα η ανοιχτή στήριξη που προσέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως σε τόσο οριακές πολιτικές καταστάσεις ο καθένας οφείλει να επιλέγει πλευρά.

Το πρόβλημα προέκυψε όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, οπότε άπαντες έπρεπε να επανακαθορίσουν τη στάση τους. Κι ο ίδιος ο Λάκης Λαζόπουλος επέλεξε να μπει κι αυτός «στο μαντρί», δημιουργώντας μάλιστα και site (το όνομα αυτού Al Tsantiri), προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στην αλλαγή πλεύσης: το νέο μνημόνιο έγινε «αναγκαίο κακό για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ», οι διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν ξαφνικά αποσυνάγωγοι, το νέο success story είχε τον τίτλο «παράλληλο πρόγραμμα». Κι αυτό, όπως κι αν το δει κανείς, φέρνει αρκετά σε προπαγάνδα. Ίσως πάλι να απαιτούσαμε πολλά από έναν άνθρωπο, ο οποίος γαλουχήθηκε μέσα σ'εκείνο το σύστημα εξουσίας που οραματίστηκε την ισχυρή Ελλάδα του ευρώ στις αρχές του 2000...

Δυστυχώς, είναι η ίδια η πραγματικότητα που προσγειώνει απότομα ακόμη και τις πιο απογειωμένες αναλύσεις. Ήταν σαφές εξαρχής πως οι δανειστές δεν πρόκειται να χαρίσουν κάστανα στην κυβέρνηση. Αισθάνονται, άλλωστε, κυρίαρχοι του παιχνιδιού έχοντας διασπάσει το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παράλληλα φαίνεται να έχει χάσει πλέον τις περισσότερες κοινωνικές του συμμαχίες. Έτσι, άνοιξαν ένα νέο κύκλο εκβιασμών, με θύμα αυτή τη φορά το λεγόμενο παράλληλο πρόγραμμα της κυβέρνησης, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τις πολύ άγριες διαθέσεις τους ενόψει της συζήτησης του Ασφαλιστικού.

Να μην τα ξαναλέμε, άλλωστε: τα αδικαιολόγητα δε δικαιολογούνται, ιδιαίτερα όταν η κοινωνική πραγματικότητα είναι σε τέτοιο βαθμό σκληρή, ώστε το παράλληλο σύμπαν των τσαντιριών του Λάκη Λαζόπουλου να θυμίζει έντονα την επερχόμενη ανάπτυξη που έταζαν πριν λίγα χρόνια οι «βίλες της διαπλοκής».

από το "tvxs.gr"