Ναζί σιωνιστές και ελληνικά F-16

Ο Νετανιάχου και ο Χίτλερ, το Ισραήλ και το αδιευκρίνιστο «αντίτιμο»

του Διονύση Ελευθεράτου

Σκέφτεστε πόσο θα διαρκούσαν οι αντιδράσεις, ανά τον πλανήτη, εάν ο πρωθυπουργός οποιουδήποτε «συνηθισμένου» κράτους εκστό­μιζε αυτό που είπε ο Νετανιάχου; Υποθέτετε πόσο -και για πόσο- θα στηλιτευόταν κάθε άλλος ηγέτης χώρας που θα ισχυριζόταν πως ο -σχεδόν… καλοπροαίρετος απέναντι στους Εβραίους- Χίτλερ πείσθηκε από έναν μουφτή (!) να κάνει το Ολοκαύτωμα; 

Με τον ηγέτη του «περιούσιου» κράτους, βε­βαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να ισχύουν τα «ει­ωθότα»… Δεν χρήζει αναλύσεων το όλο πράγ­μα. Αρκεί μία υπόμνηση: Ακόμη και ο Τό­νι Μπλερ είχε δηλώσει, προεννέα ετών, ότι αδυνατεί να επικρίνει δημοσίως το Ισρα­ήλ… Ήταν τότε που ο ισραηλινός στρατός σκότωνε κατά συρροή αμάχους στο Λίβα­νο και έσβηνε από το χάρτη την Κανά, ανα­ζητώντας στις θανατώσεις γερόντων και γυ­ναικόπαιδων το «ισοδύναμο» της στρατιω­τικής του ήττας από τη Χεζμπολάχ… 

Ιδού λοιπόν το φαινομενικώς παράδο­ξο: Εδώ και δεκαετίες κάθε κριτική εναντί­ον της -διαχρονικά...
εγκληματικής, ρατσι­στικής- πολιτικής του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων επισύρει τους γνωστούς, μονότονους, βλακώδεις, εμετικούς αφορι­σμούς περί «αντισημιτισμού» και αναπαραγωγής ναζιστικών (!!) στερεοτύπων, αλλά, ω του θαύμα­τος, ο ισραηλινός πρωθυπουργός προτιμά να ελα­φρύνει τη θέση του Τρίτου Ράιχ, παρουσιάζοντάς το περίπου ως παρασυρμένο από τους «αληθι­νούς υπαίτιους», τους Παλαιστίνιους… 

Η ιστορική αλήθεια στα ιδεολογικά κρεματό­ρια έμπνευσης Νετανιάχου. Μόνον αυτού; Όχι κι αυτό είναι το πλέον αξιοπρόσεκτο. 

Στις αρχές του 2012, εσωκομματικός αντίπα­λος του Νετανιάχου στη διεκδίκηση της αρχη­γίας του ακροδεξιού Λικούντ ήταν ο Μοσέ Φά­ιγκλιν. Ο τύπος αυτός, που σε εκείνη την αναμέ­τρηση συγκέντρωσε το διόλου ευκαταφρόνητο 25%, ήταν ήδη διάσημος για τον απύθμενο θαυ­μασμό του προς τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ. Αυ­τήν την «απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυϊα» που «εξασφάλισε στη χώρα του δημόσια τάξη κι ένα καθεστώς – μοντέλο, με υποδειγματικό δικα­στικό σύστημα». Ναι, ο Χίτλερ… Ο Φάιγκλιν τα έλεγε αυτά δημοσίως, κάμποσα χρονάκια προτού τον τιμήσει το ¼ των περίπου 60.000 μελών του Λικούντ που είχαν συμμετάσχει στις εσωκομμα­τικές εκλογές του 2012. 

Θαλάμους αερίων για τους Παλαιστίνιους δεν είχε ζητήσει βεβαίως ο θαυμαστής του Χίτ­λερ, Φάιγκλιν. Αρκέστηκε σε ηπιότερες προτά­σεις: Να κοπεί η παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στους Παλαιστίνιους, να μην εκπροσω­πούνται οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ στο κοι­νοβούλιο της χώρας, κλπ. Εξυπακούεται πως η πρόσφατη αποστροφή του Νετανιάχου για τον παρασυρμένο Φύρερ είναι κατά πολύ σοβαρό­τερη, καθώς προέρχεται από χείλη πρωθυπουρ­γού. Ανεξήγητη όμως δεν τη λες, εκτός αν παρα­βλέψεις πόσα στοιχεία επί μέρους κτηνωδιών, «τε­λικών λύσεων» («σύγχρονης» κοπής) αλά Ισρα­ήλ, σε βάρος των Παλαιστινίων, επεδίωκε ο ση­μερινός πρωθυπουργός. 

Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, σημειώνουμε κάτι: Τον Αύγουστο του 2005 ο Νε­τανιάχου παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουρ­γού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρόν, επειδή έκρινε ως ανεπαρκώς (!) επιθετική την πολιτική του Τελ Αβίβ εναντίον των «μιασμάτων». Ήθελε περισσότερους, πολλούς περισσότερους εποίκους στα παλαιστινιακά εδάφη και καμία «απαγκίστρω­ση» του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Επα­ναλαμβάνουμε αυτό που, αν δεν ήταν εφιαλτικό, θα έμοιαζε ανέκδοτο: Ο Νετανιάχου θεωρούσε τον Σαρόν υπερβολικά ήπιο απέναντι στους Πα­λαιστίνιους. Ναι, τον διαβόητο εγκληματία Σαρόν! 

Τον Σαρόν… Τον «άνθρωπο» που ως υπουρ­γός «Άμυνας» συνέδεσε το όνομά του με την εξο­λόθρευση χιλιάδων αμάχων στους παλαιστινια­κούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα (Λίβανος, Σεπτέμβριος 1982) και ως πρωθυπουργός με μια ακόμη μαζική σπορά θανάτου, στην ισοπεδωμέ­νη Τζενίν (Απρίλιος 2006). 

Τον πρωθυπουργό που προκάλεσε την Ιντι­φάντα του 2000 με την επίσκεψη- πρόκληση στο τέμενος Αλ Ακσά της Ιερουσαλήμ. Τον «γενναίο» εκτελεστή 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινια­κό χωριό Κίμπια το 1953 -ω, ναι, από τα 25 του έτη έδειξε πόσο «λαμπρή» καριέρα θα έκανε. Τον υπεύθυνο για τη θανάτωση 270 Αιγυπτίων αιχμα­λώτων πολέμου το 1956, καθώς και για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων, το 1971. Και αυτά είναι μόνον τα γνωστά, τα εξακριβωμέ­να «ανδραγαθήματα» του «ενδοτικού» Σαρόν… Εάν, πάντως, ο άγνωστος συνήγορος του Νετα­νιάχου επιθυμούσε να ανιχνεύσει κάποια ιστορι­κή, σιωνιστική συνέπεια στην περί (και υπέρ…) Χίτλερ αποστροφή, θα μπορούσε να επικαλεστεί τη «γραμμή» των σκληροπυρηνικών σιωνιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης «Λέχι», κατά τη χαραυγή της δεκαετίας του 1940: Εισηγούνταν να συμμετάσχουν οι ένοπλες εβραϊκές οργανώ­σεις στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερ­μανίας, με στόχο να εκδιωχθούν οι Άγγλοι από την Παλαιστίνη… 

Όσο για την ισραηλινή αντιπολίτευση, η οποία δήλωσε έκπληκτη και οργισμένη με τη δήλωση Νετανιάχου, καλύτερα θα ήταν να αναλογιστεί το προφανές: Η κραυγαλέα, άνευ επιφάσεων ανά­δειξη της συγγένειας σιωνισμού και ναζισμού εί­ναι μάλλον αναπόδραστη, όταν πρόκειται για ένα κράτος που θεωρεί τη διαρκή, αιώνια καταπίεση των «μέσα» και των «δίπλα», ως όρο για την επι­βίωσή του. Ας το διατυπώσουμε κάπως σχηματι­κά: Όταν θεωρείς «κανονικότητα» την εξαθλίωση των ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας (αρκεί να μην εκτοξεύεται καμία ρουκέτα από εκεί…), τότε τα μόνα ιδεολογήματα που μπορούν να σε «δικαι­ώσουν» είναι όσα τεκμαίρουν την «ανάγκη» των γκέτο – και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη εκδο­χή τους. Όπως ακριβώς η χιτλερική «σύλληψη» του «αναγκαίου ζωτικού χώρου» αναβιώνει χά­ρη στους ισραηλινούς εποικισμούς, τους οποίους μάλιστα συνοδεύουν άφθονα κρούσματα βιαιο­τήτων, σε βάρος των «άλλων». 

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το δόγμα πως το Ισραήλ δεν τηρεί κανέναν κανόνα «ανα­λογικότητας» όταν πρόκειται να απαντήσει σε (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) εχθρικές κινή­σεις, διατυπώθηκε το 2006, όχι από κάποιον Νετανιάχου, αλλά από την Τζίπι Λίβνι. Την αρχηγό -τότε- του κεντροδεξιού κόμματος Καντίμα και υπουργό Εξωτερικών στη συ­γκυβέρνηση με το Εργατικό Κόμμα, η οποία ήδη διενεργούσε την επιδρομή στο Λίβανο. 

Αλήθεια, τι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό, το «δεν δεσμευόμαστε από καμία ανα­λογικότητα», της κεντροδεξιάς Λίβνι, θα μπο­ρούσαν να επικαλεστούν οι ναζί τον Νοέμ­βριο του 1938 για να «δικαιολογήσουν» τα πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων; Και ποια δόγματα «ασφάλειας» εξηγούν τη βάναυ­ση συμπεριφορά που επιφυλάσσουν, πλέον, οι ισραηλινές αρχές ακόμη και στους Αφρικανούς πρόσφυγες και μετανάστες; Η αηδιαστική στά­ση των ΗΠΑ και της Ευρώπης για όλα αυτά δεν εντάσσεται στο αντικείμενο του παρόντος σημει­ώματος (δεν επαρκεί κι ο χώρος). Περιοριζόμα­στε σήμερα, έστω και δίκην επιλόγου, στην ελλη­νική αριστερή κυβέρνηση, η οποία προσφάτως επισφράγισε την «κολιγιά» με τον εκλαμπρότα­το Νετανιάχου (η ίδια «κολιγιά» ισχύει βεβαίως και με τη χούντα του Καΐρου), στέλνοντας F-16 να συμμετάσχουν στη «Μπλε Σημαία», τη μεγα­λύτερη ισραηλινή αεροπορική άσκηση που έγι­νε ποτέ, σύμφωνα με το Τελ Αβίβ. Εμείς και οι ΗΠΑ σπεύσαμε… 

Επειδή αφομοιώσαμε το μάθημα πως «η εξω­τερική πολιτική βασίζεται σε υπολογισμούς και όχι σε συναισθηματισμούς», περιμένουμε με έντο­νο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το αντίτιμο αυτής της επιλογής. Είναι μήπως η προσδοκία ότι θα ρουφήξουμε ευκολότερα (με «καλαμάκι» τον άξονα Αθήνας- Τελ Αβίβ- Καϊρου - Λευκωσί­ας) τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου; Ποιους; Αυτούς που διαπιστώθηκε ότι είναι τόσο λίγοι, ώστε μάλλον δεν αξίζουν τον κόπο -και το κόστος- σοβαρών γεωτρήσεων; Μήπως ότι καλοπιάνου­με τους Αμερικανούς και θα ανταμειφθούμε στο «μέτωπο» του χρέους και της οικονομικής πολι­τικής; Καλά, ας το συζητήσουμε αυτό εάν κάπο­τε ο Τσίπρας, περιχαρής για τα μυστηριώδη «ευ­ήκοα ώτα» στις ΗΠΑ, προλάβει να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος» χωρίς η Λαγκάρντ να «ευ­φράνει» τα δικά μας ώτα με την απαίτηση για 1,4 δισ. περικοπών ακόμα… 

Προς το παρόν τα ώτα μας αναμένουν την απάντηση: Ποιο είναι το αντίτιμο για αυτό το κα­τάντημα;

από το «Πριν»