Από το κακό στο χειρότερο

του Δημήτρη Κυπριώτη

Οι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο, έχουν βρεθεί μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα μετά από τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό.

Η κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία με την εμπλοκή πολλών δυνάμεων, η ένταση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας μετά από την προβοκα-τόρικη ενέργεια της πρώτης, αλλά και η έξαρση του μεταναστευτικού - προσφυγικού, που συνε-χίζει να εξελίσσεται με εντεινόμενο ρυθμό, είναι από τα κυρίαρχα ζητήματα που ταλανίζουν πολύ άσχημα τους λαούς της Ηπείρου μας.

Ο λαός της Ελλάδας αυτήν τη θέα αντικρίζει μπροστά του και μαζί με την οικονομική ασφυξία που μαστίζει τη χώρα από τη ξενόφερτη πολιτική των μνημονίων που του έχει επιβληθεί, βλέπει το μέλλον του πολύ δυσοίωνο και σκοτεινό.

Η εικόνα που παρουσιάζει το διοικητικό κέντρο της Ευρώπης σήμερα, οι Βρυξέλλες, βρίσκεται ...
πολύ μακριά από αυτήν που είχαν υποσχεθεί ή είχαν υπόψη τους όσοι πρωτοστάτησαν για τη δημιουργία της κατ΄ ευφημισμό Ευρώπης των λαών.

Οι έρημοι από κόσμο δρόμοι και οι στρατιωτικές πεζές και τεθωρακισμένες περιπολίες, είναι το καθημερινό σκηνικό που παρουσιάζεται στη σημερινή πραγματικότητα και ίσως αυτός να είναι ο συμβολισμός της νέας Ευρώπης. Μιας Ευρώπης, που το θέμα ασφάλεια έχει πλέον πρώτη προτεραιότητα, από οποιαδήποτε άλλη πολιτική των κυβερνήσεων των κρατών της. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα του φόβου, του περιορισμού πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της μεγάλης οικονομικής εξαθλίωσης και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, η Ελλάδα εξακολουθεί για 6ο συνεχή χρόνο να βρίσκεται αλυσοδεμένη και μάλιστα χειροπόδαρα, με διεθνείς συμβάσεις και αλλεπάλληλα μνημόνια «κατανόησης» που εφαρμόζονται πάνω στις πλάτες του υπερήφανου λαού της από ανάξιες κυβερνήσεις.

Κυβερνήσεις που με όποιο πρόσημο, δεξιό ή αριστερό και προσωπείο παρουσιάστηκαν και ζήτησαν τη ψήφο του ελληνικού λαού, το αποτέλεσμα έργου που εμφάνισαν τελικά ήταν το ψέμα, η ανικανότητα και η προδοσία, με αποκορύφωμα τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, το κόψιμο το συντάξεων, την τρομερή φοροληστεία, τη συσσώρευση και τον εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, τη βύθιση της χώρας στη φτώχεια και τελικά την αδυναμία της να μπορεί να εφαρμόσει έστω και την παραμικρή εθνική πολιτική.

Με δεδομένα και μη μπορώντας να αμφισβητηθούν  όλα τα παραπάνω, το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα οξύνεται και μάλιστα ανησυχητικά και επικίνδυνα. Είναι φανερό πλέον ότι και αυτή η κυβέρνηση, με θητεία ελάχιστους μήνες πριν από το 2ο κυβερνητικό της εγχείρημα, αδυνατεί να προχωρήσει και να κυβερνήσει και για αυτό ψάχνει εναγωνίως τώρα να βρει το οποιοδήποτε σωσίβιο που θα μπορέσει να την κάνει να φτάσει μέχρι το σημείο που της έχει ανατεθεί από τους πάτρωνές της.

Από την άλλη πλευρά, την πλευρά της αντιπολίτευσης όποιου αναστήματος και αν είναι, η γελοιότητα αγγίζει το μεγαλείο της. Αφού έκαναν όλους τους δυνατούς κύκλους γύρω από το μνημόνιο και αφού συσσώρευσαν πόνο και οργή στον Έλληνα, νάσου και πάλι στην επιφάνεια διεκδικώντας τώρα το ρόλο του συνεργού και του σωτήρα, μέσα από μια κυβέρνηση οικουμενική. Ο σκοπός τους είναι ξεκάθαρος, αφού έτσι μόνο θα μπορέσουν, πρώτον να «ξεπλύνουν» τις πράξεις τους και δεύτερο, να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.

Εδώ το λόγο τώρα έχει ο κυρίαρχος λαός. Τότε, όταν του ζήταγαν τη ψήφο του, υπήρχε η δικαιολογία, έστω και αμυδρά ότι δεν τους ήξερε και τους έδινε την ευκαιρία. Τώρα όμως μπορεί να υπάρξει άραγε καμία δικαιολογία; Θα ήταν όχι μόνο ανόητο κάτι τέτοιο, αλλά και συνέργεια στην προδοσία.

Ο λαός είναι καιρός να κοιτάξει πλέον με άλλα μάτια αυτούς που του ζητάνε τη ψήφο του. Να μην βλέπει μόνο αυτούς που του πλασάρει το μιντιακό σύστημα. Αντίθετα, θα πρέπει να τον πονηρεύουν τέτοιες προβολές και να τις απορρίπτει. Είναι καιρός να δει πολιτικές δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια έχουν σταθεί δίπλα του δίνοντας μετωπικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής ενός αρρωστημένου ανίκανου και προδοτικού  συστήματος.

Είναι καιρός να σταματήσει να πιστεύει ότι του πλασάρουν και να φοβάται να φύγει από το μονόδρομο που τον έχουν βάλει.

Δεν μπορεί το νόμισμα με την ανύπαρκτη αξία, όπως είναι το ευρώ, να τον κρατάει μέσα στη μέγγενη που του έχουν φορέσει,

Δεν μπορεί το τραπεζικό σύστημα να εξακολουθεί να τον ξεζουμίζει και να συνεχίζει να το πληρώνει,

Δεν μπορεί να πιστεύει ακόμη ότι δεν έχει τη δύναμη να μην αναγνωρίζει το παράνομο χρέος που του έχουν φορτώσει και να πιστεύει ότι δεν μπορεί να το διαγράψει μια και καλή,

Δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα του κηρύξουν τον πόλεμο επειδή θα αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη των τραπεζών τους,

Δεν μπορεί να πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της μόνη της και δεν μπορεί να μεγαλουργήσει.

Αν όμως όλα αυτά τα καταλάβει και τα πιστέψει ένα μεγάλο μέρος του λαού, τότε θα καταλάβει πόσο εύκολα μπορεί να τους στείλει από κει που ήρθαν και ακόμη πιο μακριά. Ο λαός έχει τη δύναμη και πρέπει τώρα να το κάνει. Αύριο ίσως να είναι πολύ αργά. Έχει ήδη καθυστερήσει……..