«Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή»

του Στάθη

Δεν έχουμε πια ζωή, έχουμε εφορία.

Μετράμε τις μέρες μας σε δόσεις.

Στα σπίτια μας δεν μιλάμε, μουρμουρίζουμε λογαριασμούς. Δεν βγαίνουν. Ο συνταξιούχος περιμένει την επόμενη περικοπή - κάθε μήνα, κάθε δεύτερο ή τρίτο μήνα κάτι του κόβουν και στο ενδιάμεσο ζει με την αγωνία τι θα του κόψουν. Ο μισθωτός όλο και με πιο μικρό...
μισθό περιμένει την επόμενη μείωση ή την καθυστέρηση στην πληρωμή του ή την έξοδό του στην ανεργία! Και στο μεταξύ μετράει δόσεις. Για τον ΕΝΦΙΑ, για την εφορία, για τις ρυθμίσεις ή για ό,τι άλλο του ρίξει κατακέφαλα ένα κράτος, το ίδιο ανάλγητο, το ίδιο απατεών, το ίδιο είτε δεξιό είτε «αριστερό» - πάνε πια πολλά χρόνια που τις νύχτες πολλοί δεν κοιμούνται και τις ημέρες βογγάνε. Δεν είναι να ζει έτσι ο άνθρωπος.

Σε αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν οικονομεί στα σπίτια η Εστία, αλλά σε πολλά άρχει η Ερις. Πολλά ζευγάρια δεν άντεξαν και σκόρπισαν και άλλα δεν μπόρεσαν να δημιουργηθούν. Ολο και πιο πολλά παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα - δεν έχουν ζωή, έχουν ενοχές για τη δυσπραγία των γονιών τους, ορισμένα μαζεύουν μίσος για το μέλλον. Και θα μαζέψουν κι άλλο,

διότι η αγωνία παίρνει παράταση. Από προαπαιτούμενο σε προαπαιτούμενο, από αξιολόγηση σε αξιολόγηση, από δόση σε δόση, η ζωή φυτοζωεί και φως στον ορίζοντα, πουθενά. Θα κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα αυτό το κακό κι όταν φθάσει η ζωή να αξίζει 300 ευρώ το κομμάτι, θα της δώσουν ένα εικοσάρι αύξηση κα θα αρχίσει η... ανάπτυξη.

Δεν έχουμε ζωή, έχουμε τον εμπαιγμό της.

Δεν έχουμε ζωή, έχουμε ισοδύναμα του θανάτου της.

Δεν έχουμε ζωή, έχουμε τιμοκατάλογο. Ο άνεργος δεν πιάνει μία, ο αυτόχειρ μάς έβαλε στα έξοδα, ο συνταξιούχος αργεί να πεθάνει και μας βγάζει φύρα, οι νέοι στα ξένα σκλαβοπάζαρα πιάνουν καλύτερες τιμές.

Δεν έχουμε ζωή, έχουμε οθόνες, με αυτούς που έχεις πια σιχαθεί, η γλώσσα τους να πηγαίνει ροδάνι. Κάθεσαι και περιμένεις: ποια νέα φαεινή θα τους έρθει; θα σου φορολογήσουν τι άλλο ακόμα; Τι θα σκαρφιστούν; τι θα ανακαλέσουν; σε τι θα επιμείνουν; πώς θα σε ξεγελάσουν; Σε ποια χωσιά θα σ’ τη χώσουν;

Το πρωί μάς ξυπνάει η τράπεζα. Σαν τον «γαλατά» επί χούντας. Μόνο που ο γαλατάς ερχόταν μια φορά. Τώρα έρχεται κάθε μέρα. Στις 9:15 ή στις 10:10, αναλόγως πού σε έχει ρυθμίσει το αυτόματο σύστημα καταδίωξης φουκαράδων. Ως τη

στιγμή της αλήθειας! Αργησες τη δόση τριάντα μέρες, μπαίνεις σε διαδικασία κόκκινου συναγερμού. Μην κοιμηθείς, έχεις δεκαπέντε μέρες καιρό να πας στην τράπεζα, πριν ο αγάς να σου κοκκινίσει το δάνειο και να σου μαυρίσει τη ζωή. Για χρόνια και χρόνια. Τρέχα! Ο κυρ Φλαμπουράρης

έκλεισε την εταιρεία του σε μια μέρα, εσύ έχεις 15 ολόκληρες μέρες προθεσμία να κλείσεις τη ζωή σου στον τάφο της. Και πρόσεξε: να είσαι συνεργάσιμος.

Διότι αυτοί που συνεργάζονται με τους Γερμανούς μάς διατάζουν να είμαστε συνεργάσιμοι με τις τράπεζες. Τρέχα, μαλάκα! Θα σου φάνε την επιχείρηση τα ξένα funds. Θα σου αρπάξουν το σπίτι τα ξένα funds - έχεις υπογράψει μνημόνιο, ηλίθιε! Σελίδα 1024: χωρίς περιττά νομικά κωλύματα

το σπίτι σου θα πετάξει, όπως πετάνε οι γάιδαροι και τα πτερόεντα έπεα εκείνων που μας κορόιδεψαν.

Αλήθεια, «μας δούλεψαν ή μας κορόιδεψαν; ιδού η απορία!», όπως θα έλεγε κι ένας Αμλετ των ισοδυνάμων.

Δεν έχουμε ζωή. Έχουμε σαλάμι. Κάθε μέρα κόβουν και μια φέτα. Φέρ’ ειπείν, από τις συντάξεις που θα προστάτευαν. Κόβει ο κ. Κατρούγκαλος

και οι εφτά σοφοί, κόβονται δύο εκατομμύρια ανυπεράσπιστοι. Δεν θα παίρνουν τα ξένα funds τις πρώτες κατοικίες λέει ο κ. Σταθάκης, ορισμένες θα τις πάρουν λέει ο κ. Δραγασάκης. Τσακ η πρώτη φέτα. Για τα σπίτια. Για τις συντάξεις έχουν φθάσει στην τρίτη φέτα και για τους μισθούς στην τέταρτη. Διότι τι είναι η ζωή του ανθρώπου; ένα σαλαμάκι. Φέτα-φέτα να το τρώνε όσοι δεν διαθέτουν και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Τίποτα δεν άλλαξε. Ο κ. Τσίπρας έγινε το ισοδύναμο του κ. Σαμαρά και η ζωή παρέμεινε σαλάμι. Σαράντα χρόνια ή μάλλον απ’ το 1953 σου λήστευαν τα ασφαλιστικά ταμεία, εσύ χρηματοδοτούσες τους εργοδότες σου και τώρα σου βγάζουν την ψυχή κομμάτι-κομμάτι, εκατό-εκατό ευρώ, διότι απ’ αυτά που σου φάγανε ελάχιστα έμειναν να σου... δώσουν. Κι αυτά θα συνεχίσεις να τα πληρώνεις ακριβά - και κοίτα μη ζήσεις πολύ, δεν σε αντέχει η οικονομία.Νύχτα,

ρε γέρο, και δεν μπορείς να κοιμηθείς. Ούτε εσύ, άνεργε, μπορείς να κλείσεις μάτι. Ούτε εσύ που δουλεύεις και δεν τα βγάζεις πέρα. Που φοβάσαι αν αύριο θα είσαι άνεργος κι εσύ. Υπάρχει αύριο, αλλά δεν είναι για σένα. Απ’ τη ζωή μας πρώτη άρπαξαν και έσφαξαν την ελπίδα. Βίασαν την αξιοπρέπεια. Φύσηξαν τους νέους και τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους. Νύχτα, οι σκέψεις μαζεύονται και σου μυρμηγκιάζουν το μυαλό - και σαν ξημερώσει, νέες διαταγές και προαπαιτούμενα , νέα κόλπα και κλεψιές, δεν έχεις ζωή, λάφυρο είσαι. Κι άθυρμα!! - σου

βγάζουν οι μηδίσαντες τη γλώσσα και αγορεύουν στη Βουλή σαν να ’ναι στη Βουλή των Λωτοφάγων. Κι από κάτω χειροκροτά όχι η κυρία Τζάκρη, αλλά σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Χειροκροτά φρενιασμένα. Με την απελπισία εκείνων που από κάπου ψάχνουν να πιαστούν ή την αναλγησία εκείνων που πιάσανε την καλή. Όμως ούτε αυτοί έχουν ζωή - ενοχές έχουν για τη άλωση της Μιλήτου. Και γραμμάτια. Τα οποία θα εξοφληθούν. Τώρα

κόβουν τις ζωές μας σαλαμάκι, αλλά μάχαιραν θα λάβουν και οι ίδιοι. Και θα είναι μάχαιρα θερισμού. Διότι δεν ήταν, οι περισσότεροι και οι πιο ενάρετοι, παιδιά του συστήματος. Ήταν το δημοκρατικό καρκατσουλιό που έφθασε ante portas. Κι είδε το σύστημα τον χάρο με τα μάτια του. Προς στιγμήν. Ναι, προς στιγμήν, αλλά το σύστημα δεν ξεχνάει. Δεν είναι παιδί του συστήματος ο κ. Τσίπρας για να «πέσει στα μαλακά», όπως ο κ. Παπανδρέου ή ο κ. Σαμαράς. Ο κ. Τσίπρας έφερε τον λαό ως τις πύλες του Πραιτωρίου και το Πραιτώριο δεν ξεχνάει. Μπορεί τώρα να καγχάζει η εξουσία με τον Κατσαντώνη που έγινε Αλκιβιάδης, αλλά όταν ο τρέσας «τελειώσει» κατά το μέρος του «τη δουλειά» κι έρθει ο επόμενος για να τη συνεχίσει, θα τον πετάξουν στα σκυλιά. Ή ίσως και να αδιαφορήσουν - δεν ξέρω, δεν είμαι Κασσάνδρα, εκείνη μάντευε σωστά, η αφεντιά μου τυγχάνει περιορισμένων οριζόντων.

Περιορισμένων όμως οριζόντων δεν είναι η Αριστερά. Τραυματισμένη στην Ελλάδα απ’ την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ, τραυματισμένη κι αλλού, έρχεται πλέον ο καιρός της ανασύνταξης. Άλλος τρόπος για να συνεχισθεί ο αγώνας υπέρ της ζωής των ανθρώπων δεν υπάρχει. Η Αριστερά είναι τέκνο της Ανάγκης. Και η Ανάγκη πείθει και τους θεούς...

από το "enikos.gr"