Μονόδρομος είναι μόνο η κατάργηση των Μνημονίων.

του Δημήτρη Βουζουναρά

Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την οβιδιακή του μεταμόρφωση στις 13 Ιούλη, δηλώνει πως «Απ’ όλες τις λύσεις που του προτάθηκαν επέλεξε την καλύτερη, δηλαδή την αποδοχή του νέου Μνημονίου».

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όλους τους πολίτες που θα κληθούν να κάνουν την κρίσιμη επιλογή για το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει η χώρα, είναι ότι η επιλογή της υποταγής στα Μνημόνια ΔΕΝ αποτελεί βιώσιμο δρόμο για τη χώρα, καθότι:

1) Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας διεθνούς φήμης οικονομολόγος δεν ποντάρει ούτε ένα σεντς στο ότι θα καταφέρει να «βγει» το πρόγραμμα της δανειακής σύμβασης. Τόσο όσον αφορά την δυνατότητα να συγκεντρωθούν τα 50δις που προβλέπονται στο «Ταμείο Δημόσια Περιουσίας», όσο και για την αδυναμία να βρεθεί πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που θα μπορέσει να εφαρμόσει τις μνημονιακές διατάξεις που προβλέπονται.

2) Η δανειακή σύμβαση έχει τριετή διάρκεια και τελειώνει στις 31 Αυγούστου του 2018.

Είναι προφανές πως με το χρέος, τότε, γύρω στο 210% του ΑΕΠ (σύμφωνα με τις προβλέψεις του...
ΔΝΤ), δεν θα είναι δυνατόν να βρεθεί χρηματοδότηση από τις Αγορές.

Οι υποσχέσεις των δανειστών περί "επιμήκυνσης", δεν θα αλλάξουν αυτή την τραγικά αποτρεπτική για τις Αγορές, σχέση χρέους/ΑΕΠ.

Άρα ήδη από τις αρχές του 2018 θα έχουμε τις ίδιες συζητήσεις που είχαμε εφέτος, για την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου(4) για την χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους κατά την επόμενη περίοδο μέχρι, ας πούμε, το 2021. Μόνο που τότε, με μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες (γύρω στα 100 δις) και χωρίς πιά τίποτα άλλο να ξεπουληθεί από μια χώρα και ένα λαό ρημαγμένο, το Μνημόνιο-4 θα έχει πολύ πιο δυσβάσταχτους όρους.

Η προοπτική αυτή, η αδυναμία υπογραφής νέου Μνημονίου, θα οδηγήσει τις ελληνικές τράπεζες στην ολική απαξίωση και στην κατάρρευσή τους αρκετούς μήνες πριν τον Σεπτέμβρη του 2018.

Το συμπέρασμα είναι πως, ακόμα κι αν καταφέρουν να εφαρμόσουν το τρίτο Mνημόνιο, η χώρα, ο λαός και οι τράπεζες θα έχουν πτωχεύσει ολοκληρωτικά μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2018.

Αυτή είναι λοιπόν η «καλύτερη λύση» που επέλεξε ο Τσίπρας: Η ολική καταστροφή και η πτώχευση της χώρας και του ελληνικού λαού.

Με δεδομένη λοιπόν αυτήν την προοπτική, η μόνη σωστή απάντηση του ελληνικού λαού είναι να δημιουργηθεί άμεσα ένα ενωτικό και όσον το δυνατόν ευρύτερο αντιμνημονικό Μέτωπο που να συσπειρώνει όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που επιθυμούν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της χώρας.

Ένα Μέτωπο το οποίο θα βάλει άμεσο στόχο την διακυβέρνηση της χώρας για να την οδηγήσει στον δρόμο της

- Κατάργησης των Μνημονίων

- Ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας

- Ανάκτησης του ελέγχου της οικονομίας και της νομισματικής πολιτικής

- Αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

- Ανασυγκρότησης της παραγωγικής ικανότητας της χώρας

- Διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους

- Ελάφρυνσης του λαού από τις επιπτώσεις των Μνημονίων (χρέη, ανεργία κ.α.)

Για να γίνουν όλα αυτά όμως, πρέπει το Μέτωπο να έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές του Σεπτέμβρη.

Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε σαν ιδέα η σκέψη να μπει στη Βουλή για να κάνει …αντιπολίτευση. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάποιοι βουλευτές θα λένε ΟΧΙ στις ψηφοφορίες και οι μνημονιακές διατάξεις θα περνάνε με 200 ψήφους!

Κανέναν δεν πρέπει να ενδιαφέρει μια τέτοια προοπτική. Για τέτοια καραγκιοζιλίκια υπάρχει ήδη το ΚΚΕ. Δεν χρειάζεται ο ελληνικός λαός ένα «δεύτερο ΚΚΕ» που να διοργανώνει περατζάδες Ομόνοια-Σύνταγμα μέχρι να …πέσει ο καπιταλισμός!

Η χώρα χρειάζεται μια Αντιμνημονιακή Κυβέρνηση και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να γίνουν ως προεργασία προς τις εκλογές οι καλύτερες επιλογές, τόσο ως πολιτικές θέσεις, όσο και ως πρόσωπα για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκλογική διείσδυση του Μετώπου στην Κοινωνία.

Κάθε διαφορετική επιλογή, ακόμα κι αν έχει καλοπροαίρετα κίνητρα ή κριτήρια, που δεν θα βάζει ως βασικό στόχο την άμεση απελευθέρωση της χώρας μέσω τις επικράτησης στις εκλογές, θα είναι εγκληματικά λαθεμένη.

Δεν πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις σε στόχους ή σε βασικές αρχές.

Πρέπει όμως να υπάρξει ανοχή και ελαστικότητα στην αποδοχή των δυνάμεων που θέλουν να συμμετάσχουν στο Μέτωπο.

Και πάνω απ’ όλα πρέπει να παραμεριστούν προσωπικές επιδιώξεις ώστε επικεφαλής να αναδειχτεί το πρόσωπο που θα εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν καλύτερη εκλογική αποτελεσματικότητα του Μετώπου.

Φυσικά, παρόλα τα εξαιρετικά σφιχτά χρονικά περιθώρια που τίθενται εκ των πραγμάτων από τις -αντιδημοκρατικής σύλληψης- εκλογές εξπρές, πρέπει με όσο το δυνατόν καλύτερες δημοκρατικές διαδικασίες είναι εφικτό, να συμπληρωθούν τα τοπικά ψηφοδέλτια αλλά και να οργανωθούν οι ομάδες στήριξης του προεκλογικού αγώνα.

Δεν πρέπει μέσα στα ψηφοδέλτια να βρουν χώρο να ανακυκλωθούν άτομα που πρόδωσαν ή που στήριξαν την προδοσία της νίκης του Γενάρη και του θριάμβου του Ιούλη.

Ο ελληνικός λαός έχει επιλέξει, πριν μόλις δύο μήνες σε ποσοστό 61,3%, να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια καθυπόταξής του στην πολιτική της λιτότητας του λαού και της διάλυσης της χώρας.

Δεν εκβιάστηκε πριν δύο μήνες, δεν υποτάχτηκε, δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μας. Το ίδιο θα κάνει και τον Σεπτέμβρη.

Η νίκη του Σεπτέμβρη θα είναι ακόμα πιο εκκωφαντική και αυτή τη φορά θα είναι και η τελική μάχη.

Τον Σεπτέμβρη η Ελλάδα γυρίζει οριστικά και αμετάκλητα σελίδα.

Όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να προδώσουν τον αγώνα του λαού, αυτός θα τους σβήσει από τον πολιτικό χάρτη, όπως έκανε με όλους όσοι μέχρι τώρα ψήφισαν Μνημόνια.

Τον Σεπτέμβρη απελευθερώνουμε την Ελλάδα.