Το αδιέξοδο της αριστεράς, η άνοδος της ακροδεξιάς και πως θα αποφευχθεί

των: Michèle Dessène, εκλεγμένη εκ-πρόσωπο του Κόμματος Λαϊκής Χειραφέ-τησης (PEP, πρώην M’PEP) Γαλλίας και

Joël Périchaud, γραμματέα αρμόδιο Διεθ-νών Σχέσεων του Κόμματος Λαϊκής Χειρα-φέτησης (PEP, πρώην M’PEP) Γαλλίας

[Το άρθρο (*) αναφέρεται στην κατάσταση στην Γαλλία, αλλά οι ομοιότητες με την Ελλάδα -εκτός από την ένταση των φαινομένων- είναι προφανέστατες.]

Oι πολυεθνικές και οι χρηματαγορές, μαζί με τους υπερεθνικούς θεσμούς–σύμβολα του καπιταλισμού, επιβάλλουν τις ανοιχτές αγορές, τον ανταγωνισμό μεταξύ των λαών και μεταξύ των πολιτών, την ανεργία, την επίταση των ανισοτήτων, την καταστροφή του πλανήτη και την κατάλυση όλων των δημοκρατικών διαδικασιών.

Εκ των πραγμάτων οδηγούμαστε στη διαπίστωση πως η αριστερά δεν αντιστέκεται, αλλά οδηγεί σε αδιέξοδο το λαό και ιδίως αυτό που εμείς ονομάζουμε εξουσιαζόμενες τάξεις –λαϊκά και μεσαία στρώματα.

Πρώτα όμως ποια είναι η αριστερά; Από ποιους απαρτίζεται και τι κάνει;

Στη Γαλλία η αριστερά αποτελείται καταρχήν από το σοσιαλιστικό κόμμα, που θα έπρεπε να....
ονομάζεται σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ή και σοσιαλφιλελεύθερο. Στην κυβέρνηση από το 2012, το σοσιαλιστικό κόμμα προωθεί μια σειρά από αντιμεταρρυθμίσεις σύμφωνες με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλο και περισσότερη φιλελευθεροποίηση, όλο και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, για ξήλωμα της Γαλλικής Δημοκρατίας, αποδόμηση του εργατικού δίκαιου και των κοινωνικών πολιτικών, συρρίκνωση της κοινωνικής ασφάλισης, αποψίλωση των δημόσιων υπηρεσιών σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που το ΜΕDEF (οργάνωση της εργοδοσίας), ονειρευόταν, το σοσιαλιστικό κόμμα στην κυβέρνηση το έκανε πράξη!

Στα αριστερά της αριστεράς, το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα της αριστεράς (Μελενσόν), εναλλακτικοί διαφόρων τάσεων καθώς και ομάδες προερχόμενες από την άκρα αριστερά έχουν συμπήξει ένα αριστερό μέτωπο. Ανήκουν στην ευρωπαϊκή Αριστερά, φλερτάρουν με το Ευρώπη Οικολογία Πράσινοι, είναι βαθιά φεντεραλιστές και κατά καιρούς συνάπτουν εκλογικές συμμαχίες με το Σοσιαλιστικό κόμμα. Οι οργανώσεις αυτές στα αριστερά της αριστεράς αντιτίθενται στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και κηρύσσουν την εκ των ένδον αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εκλογική τους δύναμη μειώνεται όλο και περισσότερο, ιδίως στις εξουσιαζόμενες τάξεις. Την ίδια στιγμή, το ΕΜ (Εθνικό Μέτωπο, φρον νασιονάλ) που καθοδηγεί με μαεστρία η Μαρίν Λε Πεν, έχει αναχθεί σε εκφραστή της φωνής των εξουσιαζόμενων τάξεων : μιλάει για ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ, διεκδικεί εθνική κυριαρχία και έχει συμπεριλάβει ολόκληρα κατεβατά από τον κοινωνικό λόγο της αριστεράς, στα οποία ανακατεύει ξενοφοβία και εθνική προτεραιότητα. Πολύ πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο, συστάθηκε ενιαία ομάδα από το Εθνικό Μέτωπο και άλλες παρεμφερείς συνιστώσες.

Το Εθνικό Μέτωπο βρίσκεται στο επίκεντρο από τα ΜΜΕ και καταγγέλλεται συστηματικά από την αριστερά και την άκρα αριστερά ως κόμμα αντιδημοκρατικό, φασιστικό ακόμα, χωρίς αυτό να έχει κανέναν αντίκτυπο.

Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό που συντελείται, θα θέσω ως αφετηρία την υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας από τους Γάλλους κοινοβουλευτικούς το 2008 και τις πολιτικές του συνέπειες σε ιδεολογικό επίπεδο αλλά και με όρους εκλογικού αποτελέσματος.

10 χρόνια πριν, το 2005, ο γαλλικός λαός κατά το δημοψήφισμα ψήφιζε ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα (Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη). Υποχρέωνε σε ηχηρή ήττα το σύνολο των ευρωπαϊστών : εργοδοσία και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, κόμματα που είχαν βάλει τα δυνατά τους για το ΝΑΙ, ΜΜΕ που τα σιγοντάριζαν, εταιρείες δημοσκοπήσεων που τον Γενάρη του 2005 προέβλεπαν συντριπτική νίκη του ΝΑΙ. Για μήνες δημιουργήθηκε μια γνήσια δημοκρατική δυναμική. Και το ΟΧΙ μπήκε σε τροχιά, ανέπτυξε ταχύτητα –ακάθεκτο! Και αναστράφηκαν τα διαγράμματα των σφυγμομετρήσεων. Βήμα-βήμα, αργά αλλά σταθερά. Όποιος έζησε αυτή την περίοδο ζωηρής λαϊκής κινητοποίησης, δε μπορεί να την έχει ξεχάσει. Και το βράδυ της 29ης Μάη 2005 οι πολίτες που είχαν ψηφίσει ΟΧΙ υποδέχτηκαν με χαρά και ενθουσιασμό τα αποτελέσματα. Είχε αποδώσει καρπούς η αφοσίωση τους, η δυνατότητα τους να δουν ξεκάθαρα, η αδέσμευτη κρίση τους, η αποφασιστικότητά τους, η ικανότητα να καταπιαστούν με τα πλέον επίμαχα ζητήματα, παρά τον ηθελημένα απωθητικό τους χαρακτήρα. 55% ΟΧΙ. Αποτέλεσμα αδιαμφισβήτητο που έμοιαζε να προοιωνίζεται δυναμική επάνοδο μιας ζέουσας δημοκρατίας : της δημοκρατίας ενός λαού σε δράση. Της δημοκρατίας μιας Γαλλίας που αντιστέκεται περήφανα στην άρχουσα τάξη και στέλνει μήνυμα ελπίδας στους λαούς των χωρών όπου δεν έγινε δημοψήφισμα. Στους λαούς που δεν είχαν την ευκαιρία να εκφραστούν μέσα από δημοψήφισμα, αν και πρόκειται για πεδίο όπου αρμόδιοι να αποφανθούν είναι οι λαοί και όχι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.

Στις 29 Μάη 2005, η πλειοψηφία των Γάλλων αντιλήφθηκε, κατανόησε, προέβλεψε τι σήμαινε η Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη : τέλος της εθνικής κυριαρχίας, κηδεμονία της Γαλλίας από την ΕΕ, ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του νεοφιλελευθερισμού. Το ΟΧΙ τους ήταν η έκφραση της άρνησης τους.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ : ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 2008 ΜΕ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ!

Χρειάστηκε όμως να προσγειωθούμε ανώμαλα. Η λαϊκή επιλογή δεν ικανοποιούσε τις ελίτ, τους πολιτικούς που έχουν το χρίσμα, τις χρηματαγορές, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που καταδεικνύοντας τη βαθιά αντιδημοκρατική τους φύση, προχώρησαν σε πραξικόπημα . Μια νέα εκδοχή με τίτλο Συνθήκη της Λισαβόνας έκανε την εμφάνιση της. Άλλο όνομα αλλά ίδιος στόχος : να απαλλαγούν από τη φωνή του λαού και να συγκεντρώσουν τις υπάρχουσες συνθήκες της για την ελεύθερη αγορά, στη βάση του ανταγωνισμού και του υπερεθνικού χαρακτήρα της ΕΕ σ΄ ένα ενιαίο κείμενο που θα επιβαλλόταν σε όλους, χωρίς συζήτηση, χωρίς ψήφο, χωρίς το λαό, ενάντια στο λαό. Οι Γάλλοι βουλευτές και γερουσιαστές λοιπόν είπαν «ναι» στη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2008 και όχι στον κυρίαρχο λαό. Πλήρης προδοσία. Πραγματικό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έφερε σε πέρας η δεξιά και η αριστερά : το Σοσιαλιστικό κόμμα, το UMP του Νικολά Σαρκοζί και μέρος των πράσινων βουλευτών. Μεγάλο τμήμα του γαλλικού λαού κατάλαβε τότε πως οι κοινοβουλευτικοί είναι ζηλωτές των τάξεων που ασκούν εξουσία. Οι γελασμένοι, αποψιλωμένοι από το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση πολίτες, αποκαρδιώθηκαν. Αυτό που γκρεμίστηκε δεν ήταν άλλο από το βάθρο της κρατικής νομιμότητας και της Δημοκρατίας. Έτσι το γαλλικό Σύνταγμα αναθεωρήθηκε και απέκτησε αξεσουάρ ένα νέο τμήμα για να είναι συμβατό με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Το 15ο τμήμα του συντάγματος έθεσε τη Γαλλία υπό την κηδεμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπορεί στο εξής χωρίς περιορισμό να επιβάλλει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Κι αυτό όποιο κι αν είναι το χρώμα της κυβέρνησης.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Ο ΛΑΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ, Η ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ !

Με την υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβόνας και μετέπειτα της συνθήκης για τη σταθερότητα , το συντονισμό και τη διακυβέρνηση, αρχίζουν να καταφθάνουν οι συνέπειες οι γνωστές μας με τον τίτλο λιτότητα. Η ανεργία αυξάνει διαρκώς. Οι εκτοπίσεις επιταχύνονται, η αποβιομηχάνιση κάνει άλματα, οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται, ο δημόσιος τομέας φτωχοποιείται, ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων ελαττώνεται, το κοινωνικό κράτος ξηλώνεται, το δικαίωμα στην εργασία συρρικνώνεται, ο μισθολογικός αποπληθωρισμός παραμένει αμείωτος, οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται. Η κατεδάφιση της Γαλλίας μοιάζει αναπότρεπτη. Οι πρόσφατοι νόμοι, γνωστοί ως νόμοι για την αποκέντρωση, προωθούν μια ευρωκαντονοποίηση που δε μαρτυρά το όνομα της. Όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις από την εποχή της Απελευθέρωσης βάλλονται από την ΕΕ και το ΜΕDEF . Ξηλώνονται προοδευτικά καθώς η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη : από τη μια του UMP και των συμμάχων του και από την άλλη του σοσιαλιστικού κόμματος με τους πράσινους και το μέτωπο της αριστεράς. Όλοι συνένοχοι, συνυπεύθυνοι, ο καθένας παίζοντας το ρόλο του. Και το ΕΜ παίρνει τα πάνω του. Είναι το μόνο κόμμα που απόλαυσε καρπούς από το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα, και πλέει σε πελάγη ευτυχίας για το πολύτιμο δώρο που του έκαναν τα κόμματα που στήριξαν το ΟΧΙ.

Το ΕΜ δε συναντά εμπόδια. Περιδιαβαίνει αμέριμνα στην απελπισία, καρπώνεται τη φωνή του λαού, ιδιοποιείται τη γαλλική σημαία. Ντύνεται στολή λυτρωτή ενώ είναι παραχαράκτης των αξιών της γαλλικής δημοκρατίας και κήρυκας του εθνικού καπιταλισμού και της ξενοφοβίας. Όμως η άνοδός του είναι δυνατή μόνο και μόνο επειδή η αριστερά στις διάφορες εκδοχές της δεν υπερασπίζεται πλέον τα συμφέροντα των εξουσιαζόμενων τάξεων, αυτών που έρχονται άμεσα αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης. Των 8 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Των αφημένων στην τύχη τους άνεργων. Των φτωχοποιημένων συνταξιούχων που αναγκάζονται να δουλέψουν για να επιβιώσουν, των δημοσίων υπαλλήλων που δέχονται ολομέτωπη επίθεση, της χαραμισμένης νεολαία που καταδικάζεται στην εξαθλίωση… Ίδια συνταγή εφαρμόζεται – και με ακόμα πιο βίαιο τρόπο στη Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία. Αλλά και στους Γερμανούς, Άγγλους, Βέλγους εργαζόμενους. Παντού οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν, ως άλλοι δεσμοφύλακες –πικρή και θλιβερή διαπίστωση– τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και συμμορφώνονται με τις επιταγές και τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Κι ενώ οι λαοί είναι καταδικασμένοι στη μιζέρια, οι τράπεζες, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές σωρεύουν κέρδη. Όποιος δε βλέπει αυτή την πραγματικότητα, είναι τυφλός. Όποιος την βλέπει και δεν την πολεμά, είναι συνένοχος.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ;

Τι απέγιναν όμως όσοι αντιτάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, όσοι αντιτάχθηκαν στο νεοφιλελευθερισμό και τους θεσμούς του; Τι κάνουν τα κόμματα της αριστεράς και της «αριστεράς της αριστεράς» , τα παγκόσμια κινήματα πολιτών, τα συνδικάτα; Απαριθμούν τις ζημιές και τις απώλειες χωρίς ποτέ να αναζητούν τα αίτια. Καταγγέλλουν, δυσανασχετούν, εξανίστανται, οργίζονται. Τι προτείνουν; Τίποτα ! Ο ορίζοντας τους εξαντλείται εντός ΕΕ. Μιλούν για κοινωνική Ευρώπη του αύριο. Πιστεύουν στην αυριανή εκ των ένδον μεταρρύθμιση. Για το μέλλον βλέπουν ένα ευρωκοινοβούλιο που θα αντιστέκεται. Εξουδετερωμένοι, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην προσδοκία μιας χιμαιρικής «σύγκλησης των αγώνων πανευρωπαϊκά», λες και οι εθνικές συγκυρίες, οι ιδιαιτερότητες του συσχετισμού δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο, η διαφορετικότητα των οικονομιών των χωρών της ΕΕ, τα αποκλίνοντα συμφέροντα να μπορούσαν ως εκ θαύματος να συγχρονιστούν. Από κάποιο αόρατο χέρι; Με τη στάση τους προσπαθούν να κρατήσουν κρυφή την αρρώστια που τους βρήκε και ήδη κινδυνεύει να αποδειχτεί μοιραία : αυτή μιας μεταεθνικής θεώρησης, με άρνηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Τρέμουν από φόβο σε κάθε νύξη για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, όσο κι αν ΕΕ και ευρώ είναι δηλωμένοι εχθροί της Ελευθερίας, Ισότητας, Αδελφοσύνης. Τι έκαναν το ΟΧΙ της «αριστεράς» στο ευρωσύνταγμα το 2005; Τίποτα στην καλύτερη περίπτωση. Αποδέχτηκαν το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του 2008, ακόμα κι αν δε το ψήφισαν. Έθαψαν το γεγονός. Προσαρμόστηκαν πειθήνια στη νέα θεσμική και συνταγματική λογική. Και επέστρεψαν στις ασχολίες τους σα να μην τρέχει τίποτα. «Βusiness as usual» ! Λαθροβιώνουν εντός του συστήματος συγχέοντας διεθνισμό και ευρωπαϊσμό. Προχωρούν όμως και παραπέρα. Τα βάζουν με τους πολίτες που έχουν καταλάβει πως ο εχθρός είναι η παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση και το θεσμικό της οπλοστάσιο που χρησιμοποιήθηκε ως μέσο πειθαναγκασμού των λαών : η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ενιαίο της νόμισμα, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και το ΝΑΤΟ. Εξακολουθούν να προσπαθούν να μας πείσουν πως «η Ευρώπη είναι η ειρήνη», πως «η εθνική κυριαρχία είναι εθνικιστική αναδίπλωση». Έχουν καταντήσει υπερασπιστές του συστήματος, αιχμή του ιδεολογικού του δόρατος, νομιμοποιώντας τα πέραν πάσης νομιμότητας.

ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΕΘΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Ο γαλλικός λαός έχει μνήμη. Δεν ξέχασε ούτε το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα το 2005 ούτε την παράβαση καθήκοντος των Γάλλων κοινοβουλευτικών το 2008. Δεν εμπιστεύεται πλέον τα κόμματα αυτά –δεξιά και αριστερά– που έπαψαν να είναι εκφραστές της ελπίδας του για ριζική αλλαγή του συστήματος. Οι Γάλλοι κατάλαβαν πως η κηδεμονία της πολιτικής ζωής στην πιο αδρή της εκδοχή –που αφορά τη λαϊκή κυριαρχία– δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τη σύμπραξη των υφιστάμενων πολιτικών κομμάτων. Σε διαφορετικούς βέβαια βαθμούς, με μεγαλύτερη ή μικρότερη προθυμία ή συγκατάβαση.

Από την υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβόνας τα λαϊκά και μεσαία στρώματα δοκιμάζονται. Και βρίσκονται μόνα, αφοπλιστικά μόνα. Η αριστερά – σε όλες της τις μορφές– είναι απούσα ή μάλλον διάλεξε στρατόπεδο : αυτό της άρχουσας τάξης. Μόνο επί σκηνής, ακμαιότατο υπό τους προβολείς των μίντια, το ΕΜ. Το κόμμα που δρέπει τους καρπούς του τραγικού πραξικοπήματος του 2008. Ένα κόμμα που αθροίζει εκλογικές επιτυχίες, ισχυροποιείται, φιλοτεχνεί για τον εαυτό του πορτραίτο εκφραστή των συμφερόντων των εξουσιαζόμενων τάξεων. Όλα αυτά χωρίς κόπο, απλά πατώντας στην εξαθλίωση που αφήνει πίσω της η χωρίς τέλος κατάργηση των κοινωνικών κεκτημένων, η αύξηση της ανεργίας, η αποβιομηχάνιση. Η Γαλλία διαλύεται. Το ΕΜ ευημερεί. Το ίδιο και τα alter ego του στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η πραγματικότητα είναι μπροστά στα μάτια μας. Τόσο εκτυφλωτική που αναγκάζει να στρέψουν αλλού το βλέμμα πάρα πολλούς προοδευτικούς, οι οποίοι προτιμούν να καταγγέλλουν την άνοδο της άκρας δεξιάς αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους κάνοντας έναν απολογισμό της πραγματικής αριστεράς, κάτι που θα τους οδηγούσε, όπως εμάς, να αφήσουμε πίσω μας τη φανταστική αριστερά των ονείρων μας.

Λοιπόν; Θα έπρεπε να μείνουμε αδρανείς παρατηρώντας την τραγική ιστορία να εκτυλίσσεται; Θα έπρεπε να περιμένουμε να συμβεί το θαύμα ενός αυθόρμητου ευρωπαϊκού ξεσηκωμού, όπως μας καλούν να κάνουμε οι ηγεσίες των κομμάτων στην αριστερά της αριστεράς, μολυσμένες από τον ιό της μεταεθνικής ιδεολογίας που δημιούργησαν και ενσαρκώνουν

Ε λοιπόν όχι και πάλι όχι!

ΝΑ ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ

Τα μέλη του Μ΄PEP ανέλαβαν τις ευθύνες τους ως στρατευμένοι για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες σε κάποιες περιπτώσεις, σε κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς και συνδικάτα. Επέλεξαν να μείνουν πιστοί στα αντικαπιταλιστικό ιδεώδες του κοινωνικού μετασχηματισμού. Επέλεξαν πως αν πρέπει γι αυτό να αποποιηθούν την αριστερά που κατάντησε εμπόδιο στη λαϊκή χειραφέτηση, είναι έτοιμοι το κάνουν. Το M΄PEP έχει πάρει αποστάσεις από την έννοια της αριστεράς. Δεν το εκπροσωπεί πια, όπως και εκατομμύρια πολίτες. Το κόμμα που ίδρυσε πρόσφατα το M΄PEP δεν είναι ένα ακόμα κόμμα. Δεν είναι ένα κόμμα της αριστεράς. Είναι το κόμμα που είναι, έτοιμο να κυβερνήσει με ολοκληρωμένο πρόγραμμα, υπηρετώντας τα συμφέροντα των εξουσιαζόμενων τάξεων. Στην υπηρεσία των συμφερόντων τους που είναι και δικά μας, πρώτο βήμα η δημιουργία των όρων για την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς την οποία τίποτα δεν είναι δυνατό, εκτός από τη δικτατορία – όπως αυτή της ΕΕ και των υπερεθνικών θεσμών που υφιστάμεθα.

Όμως ως τώρα κανένα κόμμα στη Γαλλία δεν διαθέτει τέτοιο σχέδιο σε ολοκληρωμένη μορφή, ούτε εκφράζει αυτό το ιδεολογικό ρεύμα και αυτή την απόφαση. Έτσι οι εξουσιαζόμενες τάξεις στερούνται το απαραίτητο συλλογικό εργαλείο δράσης, ώστε να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στην κοινωνία και να αλλάξουν τη μοίρα τους.

Το κόμμα που ίδρυσε το M΄PEP είναι αποφασιστικά στρατευμένο στον αγώνα για έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ, για την αποπαγκοσμιοποίηση, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική Δημοκρατία και το διεθνισμό. Προσφέρεται ως εργαλείο πάλης. Κομίζει ένα πρόγραμμα επαναστατικό και είναι ανοικτό σε όσους και όσες δεν είναι διατεθειμένοι ούτε να βρεθούν στην αγκαλιά του ΕΜ ούτε να γίνουν συνεργοί ή εθελούσια θύματα του ευρωνεοφιλελευθερισμού.

Μπροστά στο αδιέξοδο στο οποίο η αριστερά οδήγησε το λαό, και ειδικά τις εξουσιαζόμενες τάξεις, καλούμε όσους και όσες υπερασπίζονται τα δομικά συμφέροντα των εξουσιαζόμενων τάξεων, ζητούν απελευθέρωση από υπερεθνικές κηδεμονίες, αγώνα για επανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και οικοδόμηση κοινωνίας ισότητας, να αποκηρύξουν την έννοια της αριστεράς. Όχι μόνο έχει χάσει κάθε επαναστατικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, αλλά, επιπλέον έχει γίνει εμπόδιο στη δημιουργία μιας λαϊκής κινητοποίησης.

Ας δηλώσουμε ξεκάθαρα ποια είναι τα ταξικά συμφέροντα που θέλουμε να υπερασπιστούμε και τι μέτρα πρέπει να λάβουμε γι αυτό. Ας βγούμε από τα θολά νερά της αριστεράς που προτιμά τη διατήρηση των υπερεθνικών θεσμών και υποκλίνεται στα προστάγματα της ΕΕ αντί να δίνει την πολιτική μάχη ενάντια στον αντίπαλο. Ας δηλώσουμε ξεκάθαρα ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε. Σ’ αυτή μόνο τη βάση θα υπάρξουν νέες λαϊκές κινητοποιήσεις και θα ξαναγεννηθεί η εμπιστοσύνη. Μόνο αντιμετωπίζοντας την άκρα δεξιά στο πολιτικό πεδίο και όχι με ηθικόλογα «κατηγορώ» θα μπορέσουμε να της καταφέρουμε πλήγματα και να την κάνουμε να οπισθοχωρήσει.

Αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι ο καιρός πιέζει. Εσείς οι Έλληνες το ξέρετε καλύτερα από κάθε άλλο λαό. Ας χτίσουμε ένα νέο ιστορικό μπλοκ προωθώντας όσο γίνεται γρηγορότερα τον πραγματικό συντονισμό μεταξύ οργανώσεων των διαφορετικών ευρωπαϊκών χωρών που δρουν προς την ίδια κατεύθυνση

*Εισήγηση στο αντι-ΕΕ Φόρουμ της Αθήνας, 26-28 Ιούνη 2015

από το «epaminternational.wordpress.com»