Οι εκλογές ως αδιέξοδο

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι εκλογές είναι υποτίθεται η διέξοδος της Δημοκρατίας. Εμένα μου λες! Ο Τσίπρας καλούσε τους Ευρωπαίους να σεβαστούν το αποτέλεσμα των εκλογών που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και αυτοί χλεύαζαν. Ο Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα και μετά το έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια. Η λαϊκή θέληση γίνεται σεβαστή όταν τη στηρίζει ισχυρός, οργανωμένος, πολιτικός οργανισμός.

Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση οι ηττημένοι και οι Βρυξέλλες/Βερολίνο (ΒΒ) έθεσαν δυο στόχους: Να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά «βαρίδια» και συνολικά η Αριστερά να αποτελέσει σύντομη παρένθεση, αποτυχημένη εννοείται. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη. Ο δεύτερος είναι σε εξέλιξη, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η υποταγή μπορεί να αποδειχθεί επιλογή αργού θανάτου, επονείδιστου. Να χαθεί και η τιμή και η κυβέρνηση.

Ο λόγος που γίνονται εκλογές δεν είναι εσωκομματικός, όπως υποστηρίζει ο αρχηγός της ΝΔ κ. Μεϊμαράκης. Δυο άλλοι λόγοι, κατά πολύ σοβαρότεροι, τις επιβάλλουν. Ο ένας λόγος είναι πως θα...
αποτελέσουν το πρώτο βήμα ανασύστασης του δικομματισμού, της ανασυγκρότησης του παραδοσιακού συντηρητικού πόλου. Ο δεύτερος λόγος: Η επιθυμία των ΒΒ και των σύμμαχων μνημονιακών κομμάτων της αντπολίτευσης είναι ότι πρέπει να συγκροτηθεί κυβέρνηση «εθνικού» χαρακτήρα (η «μεγάλη κοινωνική συμμαχία» κατά Θεοδωράκη), ώστε να επανέλθουν στην κυβέρνηση οι μνημονιακές δυνάμεις, οι άνθρωποι των επικυρίαρχων. Σ' αυτό δεν μπορεί, πλέον, να πει όχι ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα. Διότι ακόμα και αν οι προθέσεις ήταν (ή παραμένουν) καλές αυτό δεν έχει σημασία, ο δρόμος για την Κόλαση είναι σπαρμένος από καλές προθέσεις. Το ζήτημα πάντα είναι τι σε υποχρεώνουν να κάνεις οι πράξεις σου.

Όρος του δικομματισμού είναι η αντιμαχία των δυο πόλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία συγκυβέρνησης με τους παραδοσιακούς μνημονιακούς. Θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Θα στερήσει από τον εαυτό του το επιχείρημα «εγώ είμαι ο καλός που αναγκάστηκα να κάνω μια κακή πράξη, να υπογράψω κάτι που δεν πιστεύω, αλλά θα το διορθώσω, μελλοντικά». Αν όμως ο λαός επιβάλλει με εκλογές τη συνεργασία, λόγω μη αυτοδυναμίας, τότε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπακούσει. Δεν θα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα φταίει ο λαός!. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι νόμιζαν και για το δημοψήφισμα αλλά διαψεύστηκαν παταγωδώς με επακόλουθο τα ρεζιλίκια που ακολούθησαν. Σε κάθε περίπτωση ο άλλος πόλος, ο συντηρητικός, θα έχει δώσει την πρώτη μάχη της ανασυγκρότησής του. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ (ελπίζει ότι) θα κρατήσει τον ένα πόλο του δικομματισμού και ταυτόχρονα, με τη στάση του, θα συμβάλλει στο να συγκροτηθεί ο άλλος πόλος. Το συνολικό αποτέλεσμα-ελπίζουν- θα είναι η ανασυγκρότηση του δικομματικού καθεστώτος. Αλλά σε ακραίες συνθήκες, όπως οι τωρινές, η μόνη σταθερά είναι η αστάθεια και οι ανατροπές. Οι ΒΒ εξευτελίζουν διαδοχικά όλες τις πολιτικές μνημονιακές δυνάμεις, μετατρέπουν τις ηγεσίες σε αχυράνθρωπους. Τυφλωμένες από την Εξουσία τους αρνούνται να στηρίξουν μερίδες του κόσμου αίροντας τη «λιτότητα» ώστε να υπάρξει υποστηρικτική κοινωνική/πολιτική βάση στα σχέδιά τους, όπως παλιά.

Το αίτημα για ριζική ανατροπή όχι του αστικού καθεστώτος αλλά του φαύλου καθεστώτος είναι και παραμένει στην ημερησία διάταξη όσες εκλογές και αν γίνουν. Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό το καθεστώς δεν διορθώνεται και μάλιστα εντός της ευρωζώνης ή και εντός της ΕΕ. Έχουν εν πολλοίς δίκιο αλλά για την ώρα δεν πλειοψηφούν. Ο Τσίπρας κάνει στα γρήγορα εκλογές επειδή φοβάται, βάσιμα, ότι το ρεύμα θα γίνει ίσως πολύ ισχυρό μόλις ο κόσμος καταλάβει στην πράξη ότι το μνημόνιο δεν είναι «μια κακή πράξη» αλλά ακολουθούν και πολλές άλλες, χειρότερες.

Ο κόσμος, στη συντριπτική πλειοψηφία του, ψηφίζει πάντα με δυο κριτήρια: Το πρώτο είναι η ασφάλειά του. Είναι η σιγουριά ή η εντύπωση ότι αν κερδίσει αυτός και όχι εκείνος τα πράγματα κι αν δεν πάνε καλύτερα τουλάχιστον δεν θα γίνουν χειρότερα. Δηλαδή η ψήφος έχει εκ φύσεως χαρακτήρα συντηρητικό ακόμα και όταν υποστηρίζει ριζοσπαστικές λύσεις. Τις υποστηρίζει επειδή «δεν μπορεί πια να ζει έτσι», επειδή θεωρεί ασφαλέστερες τις ανατροπές, επειδή όλες οι άλλες επιλογές του φαίνονται χειρότερες, τον οδηγούν σε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Η αποτυχία πολλών ριζοσπαστών ηγετών έχει τη ρίζα της στη δύναμη της συνήθειας, στον « εκ φύσεως» συντηρητισμό του κόσμου. Το δεύτερο –και εξίσου σημαντικό- κριτήριο είναι οι γενικές πολιτικές, θρησκευτικές κλπ πεποιθήσεις που έχει ο καθένας και συλλογικά η κοινωνία, πχ η επιλογή μεταξύ «Κομμουνισμού και Ελεύθερου Κόσμου» ή, σήμερα, μεταξύ «μνημονιακών και αντιμνημονιακών», το πρώτο δίλημμα έχει πεθάνει, το δεύτερο είναι ολοζώντανο.

Το θέμα της «ασφάλειας» έναντι του μέλλοντος θα είναι το «χαρτί» της κυβέρνησης στις εκλογές. Το έθεσε ήδη ο Τσίπρας καλώντας τον κόσμο να επιλέξει ποιος θα κάνει τη διαπραγμάτευση. Ένα ερώτημα είναι γιατί ο κόσμος να διαλέξει τους σημερινούς αποτυχημένους μνημονιακούς αντί να επιστρέψει στους παλιούς, (αλλά εξίσου αποτυχημένους), μνημονιακούς. Το έθεσε ο Μεϊμαράκης, όχι άδικα από την πλευρά του. Το άλλο ερώτημα είναι γιατί πρέπει, ντε και καλά, να διαλέξουμε μεταξύ αποτυχημένων.