Οι εκλογές και το… φλυτζάνι του καφέ

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και τη στροφή 180^ο στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ισοδυναμεί με πραξικόπημα αλλοί-ωσης της εκφρασμένης βούλησης της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και που προκάλεσε τις γνωστές αναταράξεις στο κυβερνών κόμμα, έγινε αγαπημένο θέμα, των απανταχού δημοσιολο-γούντων, οι εκλογές και το πότε αυτές θα διεξαχθούν, το Σεπτέμβριο, ή το Νοέμβριο φέτος;

Το ότι η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα για αόριστο χρόνο, ουδόλως απασχολεί τους εμβριθείς αναλυτές, μολονότι το θέμα των εκλογών αφήνει, μεσοκαλόκαιρα, παγερά αδιάφορο τον οποιοδήποτε νοήμονα σε αυτή τη χώρα. Διότι και ο τελευταίος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εκλογές υπό καθεστώς ξένης επικυριαρχίας και κατοχής, ουδόλως μπορούν να διεξαχθούν με όρους ισότητας των όπλων μεταξύ των πραγματικά αντιτιθεμένων πλευρών και θα αφορά ανακατατάξεις μόνο στο πλαίσιο του υφιστάμενου κατοχικού μαύρου «συνταγματικού» μετώπου. Έτσι η εσωκομματική διελκυστίνδα και οι εξ αυτής ενδεχόμενες εκλογές, χρησιμοποιούνται ξανά ως μέσο αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού όσων περισσότερων είναι δυνατό στα κομματικά μαντριά, και το ενδεχόμενο των εκλογών ως ανάχωμα σε μια ενδεχόμενη λαϊκή έκρηξη που θα αλλάξει ριζικά τους όρους του παιγνιδιού.

Βεβαίως η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή, ο χρόνος συμπυκνώνεται με μεγάλη ταχύτητα, οι ...
παράγοντες πολλοί, καθώς και οι μεταβλητές. Έτσι, οποιαδήποτε πρόβλεψη ακόμα και με βάση την καλύτερη δυνατή ανάλυση, κινδυνεύει να μετατραπεί σε προσπάθεια να μαντέψει κανείς το μέλλον στο φλυτζάνι του καφέ!

Ας δούμε όμως τα γεγονότα και τι πραγματικά σηματοδοτείται από αυτά. Το καθεστώς έχοντας «κάψει» και τις τελευταίες του εφεδρείες προκειμένου να νομιμοποιείται και να εμφανίζεται στοιχειωδώς δημοκρατικό, δεν έχει πλέον πολλές επιλογές πέραν της συντήρησης όσο περισσότερο γίνεται της υπάρχουσας, όντως, ερμαφρόδιτης κατάστασης. Μια κυβέρνηση που θα προκύψει πραξικοπηματικά -και χωρίς προσφυγή στις κάλπες- μετά από μια διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και θα στηρίζεται σε όλες πια τις μνημονιακές δυνάμεις θα βρει απέναντί της ένα διογκούμενο, βαθιά ριζοσπαστικοποιούμενο επίσης, λαϊκό κίνημα, οπότε θα πρέπει να αντιπαρατεθεί με αυτό με όρους έξω από κάθε πλαίσιο αστικού κοινοβουλευτισμού. Το ίδιο και μια κυβέρνηση τεχνοκρατών τύπου Παπαδήμου. Συνεπώς θα πρέπει να βρει τρόπους να καταστήσει τέτοιες λύσεις αναπόδραστες στα μάτια του κόσμου και νομιμοποιημένες μετά από εκλογές που το τοπίο τότε θα είναι κυριολεκτικά χυλός, χωρίς όμως να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας βαθιάς ριζοσπαστικοποίησης που θα οδηγήσει σύντομα σε απρόβλεπτες καταστάσεις και ανατροπές.

Γι’ αυτό ακριβώς μια παραμονή στην κυβέρνηση της ομάδας Τσίπρα με έμμεση στήριξη από τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα, είναι προς το παρόν η μόνη βολική λύση. Αφού χωρίς την ύπαρξη κάποιας εναλλακτικής πέραν του άσφαιρου -προς το παρόν- θορύβου που προκαλεί η αριστερή πλατφόρμα, η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο καλείται -και φαίνεται η μόνη ικανή- να υπογράψει όλες τις συμφωνίες που χρειάζονται να υπογραφούν και να εφαρμοστούν με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και το ανάχωμα απεγκλωβισμού δυνάμεων και ριζοσπαστικοποίησης των μαζών. Όσο η αριστερή πλατφόρμα και οι υπόλοιποι διαφωνούντες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιλέγουν τη ρήξη, αλλά παραμένουν ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τους εσωτερικούς συσχετισμούς σε προσεχή χρόνο, τόσο θα μειώνεται ή όποια απήχηση θα μπορούσαν να έχουν στον κόσμο, τόσο επίσης θα εμπεδώνει την -έστω φαινομενική και σε πήλινα πόδια στηριγμένη- κυριαρχία του ο Τσίπρας, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο εκλογών. Γιατί στην πολιτική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Κι ο Τσίπρας απέδειξε ότι είναι ο ιδανικός για την πιο βρώμικη δουλειά. Προς τι λοιπόν οι εκλογές;

Οι δανειστές προφανώς τη δουλειά τους θέλουν να βλέπουν να γίνεται και ποσώς τους ενδιαφέρει ποιος θα είναι στη θέση του τοποτηρητή των συμφερόντων τους, συνεπώς ούτε αυτοί έχουν καμιά πρεμούρα για να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα. Ίσα-ίσα θα προσπαθήσουν να τις αποτρέψουν πριν ολοκληρωθεί η δουλειά, γιατί κάθε τέτοια εξέλιξη μπορεί να δημιουργήσει μη ελέγξιμες καταστάσεις. Όπως πχ συνέβη με το 61,3% του ΟΧΙ. Βρέθηκε τότε ο Τσίπρας ικανός και πρόθυμος να προχωρήσει σε πραξικόπημα. Στην περίπτωση ανεπιθύμητου εκλογικού αποτελέσματος θα βρεθεί ξανά κάποιος; Οι κίνδυνοι δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέοι, ούτε η διεθνής πια κατακραυγή για τα τεκταινόμενα στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ θέλουν εκλογές; Προφανώς είναι παντελώς ανέτοιμα για κάτι τέτοιο και γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο να μειωθούν τα ποσοστά τους μπορούν να περιμένουν. Μόνον η «Χρυσή Αυγή» μπορεί να ελπίζει βάσιμα σε αύξηση δυνάμεων και ποσοστών. Το δε ΚΚΕ μια χαρά είναι ως έχει στη δική του αντίληψη για τα πράγματα.

Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εκλογές; Με τι προσόντα; Και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν καμία τύχη, τουλάχιστον όσο παραμένουν, διαφωνώντας μεν, στηρίζοντας δε. Ενώ η δημιουργία των επιτροπών «στήριξης του ΟΧΙ μέχρι τέλους» σε επίπεδο λαϊκής βάσης, δεν φαίνεται να αποκτά τη δυναμική που απαιτείται, και από την άλλη, η ρητορική "αριστερού" γκρουπούσκουλου, μάλλον αποσυσπειρωτικά λειτουργεί. Αλλά και να φύγουν φτιάχνοντας το νέο φορέα επάνω σε αυτή τη βάση, πόσο προλαβαίνουν να προετοιμαστούν; Διότι τότε βέβαια θα είναι ο Τσίπρας που θα τους προλάβει κάνοντας εκλογές εξπρές εκμεταλλευόμενος την κοινωνική αδράνεια και την έλλειψη προετοιμασίας των υπολοίπων, προκειμένου -εξασφαλίζοντας ίσως την πρώτη θέση- να μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο και μετά τις εκλογές. Αλλά αν δεν εξαναγκαστεί από μια ενδεχόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί να πάει σε εκλογές; Ίσως να είναι ο μόνος που ενδόμυχα να τις θέλει ως μια φυγή απ’ τα αδιέξοδα. Το μπορεί χωρίς να το προκαλέσει η εσωκομματική του αντιπολίτευση; Με τους δανειστές όμως να τον κρατάνε από παντού για να ολοκληρώσει το έγκλημα, θα σέρνεται μέχρι να πέσει ως σαπισμένο φρούτο, αλλιώς θα τον συντρίψουν τώρα. Ίσως γι’ αυτό είναι αυτός που προσπαθεί να οξύνει την αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η αντιπολίτευση του, κρατάει σχετικά χαλαρούς τόνους…

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα γίνουν εκλογές; Όχι βέβαια. Όποιος νομίζει ότι η κυβέρνηση αυτή έχει ορίζοντα τετραετίας απλά ονειροβατεί. Και όχι μόνο γιατί ίσως να θέλει τις εκλογές ο Τσίπρας. Όλα τα παραπάνω δείχνουν, όμως, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση απόλυτου πολιτικού αδιεξόδου, που ο όποιος χειρισμός μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος γι’ αυτόν που θα τον επιχειρήσει.

Ένα τέλειο τέλμα. Ένας βούρκος που θα καταπίνει τα πάντα, με την οικονομία να καταρρέει, την κοινωνία να διαλύεται, τα μνημονιακά απαιτούμενα να ψηφίζονται σωρηδόν, αλλά να αποτυγχάνει η εφαρμογή τους, οι πολίτες να αρνούνται να κυβερνηθούν και οι πολιτικοί να μην μπορούν να κυβερνήσουν. Έτσι θα πάμε σε εκλογές ως φυσική συνέπεια, αλλά πολύ αργότερα από τους χρόνους που ακούγονται, αν μια εθνική περιπέτεια δεν έλθει ως πρόσχημα για να οδηγήσει σε άλλες ατραπούς. Εκλογές εκτόνωσης και νομιμοποίησης της ήδη υφιστάμενης εκτροπής με σχηματισμό κυβέρνησης από όλο το φάσμα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, προκειμένου να επιβάλει την εφαρμογή των ανεφάρμοστων…. Και τότε θα έλθει η ώρα του λαού να αποδείξει τις αντοχές, τις δυνατότητες, ή τις αδυναμίες του!

Κοντολογίς, χωρίς το φλυτζάνι του καφέ να μας λέει κάτι το πρωτότυπο, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ -αν ποτέ συμβεί- θα είναι ο πυροκροτητής των εξελίξεων….