Περί Μετωπικής Συμπόρευσης

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Πολλές οι φωνές σήμερα για ενότητα και δημιουργία Μετώπου. Όμως:

Τι πρέπει να εξυπηρετεί, να ωφελεί αυτή η ενότητα; Μια απλή συνεργασία ή συμπόρευση διάφορων σχημάτων απλά για να παραταχθεί μπροστά στους πολίτες ένα ακόμα συνεργατικό σχήμα, δημιουργώντας την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση της συμπα-ράταξης και της ενότητας που επιτεύχθηκε σε συναντήσεις σε κλειστά γραφεία διαπραγματεύσεων; Μπορούν τέτοιες συμφωνίες να ενώσουν τον λαό μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ πλειοψηφικό ρεύμα αντιμετώπισης της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας;

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, καθοριστικό στοιχείο της σημερινής πολιτικής κατάστασης είναι η ολοκληρωτική απαξίωση από την κοινωνία και τον λαό του πολιτικού συστήματος, των ιδεολογιών και των πολιτικών συστημάτων του με βάση τα οποία επιβίωνε μέχρι τώρα. Αν εξαιρέσει κανείς ένα 20 με 30% των ψηφοφόρων που έχουν ταυτιστεί με τους κομματικούς μηχανισμούς και τα κόμματα γενικά, ο υπόλοιπος κόσμος έχει αναπτύξει απέχθεια, αναφυλαξία απέναντι σε κάθε νέο σωτήρα που γεννιέται απλά για να του τάξει ή να διαχειριστεί απλά την δυσαρέσκειά του.

Όλος ο υπόλοιπος λαός έχει αναπτύξει ισχυρά αρνητικά αντανακλαστικά ενάντια στους επίσημους ...
κομματικούς μηχανισμούς δεξιάς και αριστεράς που θεωρεί -και δικαίως- ότι τον πρόδωσαν και τον έσυραν στη σημερινή κατάσταση. Εξ' άλλου φροντίζει η οξύτητα της κρίσης γι' αυτό. Το ότι ακόμα κάποιοι θα ψηφίσουν παλιούς σχηματισμούς και κόμματα σε καθεστώς ωμών εκβιασμών πίεσης και εξαπάτησης αλλά και την καλλιέργεια της ήττας, δεν αναιρεί του λόγου το αληθές.

Άρα σε τι πρέπει να συνίσταται η αναγκαιότητα της ενότητας του λαού και όχι της ενότητας των κάθε λογής κομματικών σχηματισμών και που πρέπει να εδράζεται; Μπορούν σήμερα οι ενώσεις κομμάτων και σχημάτων να διευκολύνουν πραγματικά την ενότητα του λαού μας, αν δεν ξεκαθαρίσουν ορισμένα απλά πραγματάκια και ιδίως όταν δεν αναδεικνύουν το πιο επίδικο ζήτημα που είναι η υπεράσπιση της πατρίδας; Πολύ περισσότερο όταν κανένα υπαρκτό σχήμα ή θεωρία δεν προτάσσει σήμερα την αυτοτελή ενότητα του λαού μακριά από δεξιές και αριστερές ιδεοληψίες και δόγματα που τον διαιρούν; Προφανώς όχι.

Υπάρχει σήμερα η ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας; Όσο ποτέ άλλοτε. Και τι σημαίνει υπεράσπιση της πατρίδας από την μεριά του λαού; Σημαίνει μονομερής διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ευρωζώνη και τη ΕΕ, καταγγελία των δεσμεύσεων και των δανειακών συμβάσεων, με στόχο την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και σκοπό την θεμελίωση της δημοκρατίας στην χώρα. Γίνεται να υπάρξει πιο ενωτικός χαρακτήρας προταγμάτων, πιο διαχρονικά επίκαιρος στόχος από αυτόν; Σίγουρα όχι.

Αυτή η ενότητα, δεν μπορεί να προκύψει από τους περιορισμούς των κομματικών ισορροπιών, και από όποια συμπόρευση στα χαρτιά, που δεν θεμελιώνει, δεν εξασφαλίζει την προσπάθεια της συγκρότησης του κατακερματισμένου και αποσαθρωμένου κοινωνικά λαού, του λαού που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την κατάρρευση της εθνικής του ταυτότητας, σε συλλογικό κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο. Ακόμα κι αν ο όποιος αυτός συνδυασμός ή συμπόρευση επιτύχει την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Μια από τα ίδια. Θα καταρρεύσει εντός μικρού μελλοντικού χρονικού διαστήματος.

Επομένως κάθε λογική Μετωπικής Συμπόρευσης, αν δεν αποκτήσει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, αν δεν αγκαλιάσει τον πολύχρωμο κοινωνικοπολιτικό καμβά της ετυμηγορίας του ΟΧΙ, αν δεν δώσει με συνέπεια την μάχη για την ενότητα του λαού μέσα αλλά και κυρίως έξω από το κοινοβούλιο, αν δεν δώσει την πρωτοβουλία σε συλλογικότητες και κοινωνικούς φορείς από τα κάτω και ιδίως αν δεν τσακίσει εκ των προτέρων κάθε λογική κομματικών ισορροπιών και περιορισμών στην πάλη του, νομοτελειακά θα αποτύχει. Δεν μπορεί καν να υπάρξει παρά μόνο σαν καρικατούρα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, σε μια εποχή όπου το κοινοβούλιο λειτουργεί σαν μηχανισμός μαζικής εκποίησης των κοινωνικών και εθνικών δικαιωμάτων του λαού.

Ο Θ. Συμβουλόπουλος είναιΒ’ Αναπληρωτής ΓΓ της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ