Οργή και απογοήτευση

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Δεν υπάρχει ο ανίκητος λαός, υπάρχει η ψυχρή αποτίμηση της πραγματικότητας όπως αυτή διαμορφώνεται. Η έξοδος τώρα από την ΕΕ με ταυτόχρονη διαγραφή του χρέους δεν είναι μια άλλη πρόταση, ούτε ανέξοδος παλικαρισμός. Είναι Ανάγκη. Ο γεωπολιτικός κίνδυνος που αναφέρει ο αρθρογράφος είναι μια άλλη πραγματικότητα, αλλά αυτός έστω και υποβόσκων υφίσταται και σήμερα με μια χώρα παραδομένη και έρμαιο κάθε αντεροβγάλτη δανειστή. Και σύντομα θα ζήσουμε το νέο εθνικό ακρωτηριασμό κάτω από το υφιστάμενο καθεστώς. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, ή κάνει ότι δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, είναι είτε ηλίθιος, είτε βαλτός!

Στην άλλη περίπτωση, με ένα τόξο από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία να φλέγεται, οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να τινάξουν στον αέρα τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ επειδή η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ και δεν θα πληρώσει τα παράνομα χρέη της. Ναι θα δοκιμάσουν τις αντοχές και αν κρίνουν ότι το όφελος θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος θα το κάνουν. Το ίδιο και οι Τούρκοι. Στο χέρι μας είναι να μην τους δώσουμε την ευκαιρία, δείχνοντας σύνεση μεν, αποφασιστικότητα δε και να τους πείσουμε έμπρακτα ότι το κόστος γι’ αυτούς κάθε άλλο παρά αμελητέο θα είναι. Με τους ναινέκους όμως που έχουμε σήμερα η καταστροφή είναι βέβαιη!

Αλλά αφού κατέρρευσε κάθε επιχείρημα των ευρωλάγνων και φάνηκε καθαρά και στον πλέον ανυποψίαστο το πόσα φύκια για μεταξωτές κορδέλες μας πούλαγαν όλα αυτά τα χρόνια, τώρα επιστρατεύονται οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι για να πειστούμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να σκύψουμε το κεφάλι και να αποδεχτούμε παθητικά τη μοίρα μας. Φτάνοντας στο σημείο να καλλιεργούνται ξανά φρούδες ελπίδες για αλλαγή της στάσης της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας για να είναι λιγότερο οδυνηρή η ξένη κατοχή και ηπιότερη η γενοκτονία.

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οργή και ελπίδα έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Οργή και απογοήτευση τον συνοδεύουν μετά το δημοψήφισμα και το Μνημόνιο. Επειδή ακόμα και η (σωστή ή λάθος) εμμονή στο ευρώ δεν δικαιολογεί ότι αγνοήθηκαν, σχεδόν περιφρονητικά, έγκυροι συνομιλητές του πρωθυπουργού που τον είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει, γραπτώς και προφορικώς, ότι η στάση των Εταίρων θα ήταν ανάλγητη -και δεν μιλάω για τον Λαφαζάνη. Όπως δεν δικαιολογείται η παντελής έλλειψη στρατηγικής και πρόβλεψης, πχ η επιλογή να αναβαθμιστεί στο πολιτικό επίπεδο η διαπραγμάτευση αποδείχθηκε τραγική αποτυχία. Μόνο μια συνολική, ατομική και συλλογική, παντελής αδυναμία εκτίμησης της ηγεσίας για τις επιδιώξεις των Εταίρων μπορεί να εξηγήσει το πώς φτάσαμε στις τραγικές τελευταίες στιγμές και στην κατάληξη της διαπραγμάτευσης. Ποια εγγύηση, συνεπώς, μπορεί να παρασχεθεί ότι στο μέλλον δεν θα συνεχίσουμε με άλλες, ίσως χειρότερες, αδυναμίες και λάθη;

Σε κάθε περίπτωση, με αυτά τα δεδομένα, είναι έωλο και ανεπαρκές το επιχείρημα...
«αγωνιστήκαμε αλλά ηττηθήκαμε από υπέρτερες δυνάμεις». Άλλο να προβλέψεις την ήττα και να την περιορίσεις σε θεμιτά όρια (ο έντιμος αλλά άνισος συμβιβασμός) και άλλο να σε ποδοπατήσουν επειδή αγνόησες τα προειδοποιητικά μηνύματα των φίλων αλλά και τα συνεχή αρνητικά σήματα των αντίπαλων συνομιλητών στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το Μνημόνιο έπληξε θανάσιμα την ελπίδα, έσπειρε την απογοήτευση, κλόνισε θεμελιακά την εμπιστοσύνη, εύθραυστη γέφυρα του κόσμου με την κυβέρνηση. Ενώ δυο 24ωρα πριν η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός είχαν συμπυκνώσει την οργή του κόσμου στο 62%του δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση έσπειρε ανέμους με το δημοψήφισμα και την περιμένουν θύελλες. Οι Εταίροι αντιμετωπίζουν πανευρωπαϊκά την κατηγορία ότι αγνοούν τη λαϊκή θέληση εκφρασμένη θεσμικά με εκλογές ή δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση δεν είναι αντιμέτωπη με το ίδιο ερώτημα; Πολύ περισσότερο που όσοι διακηρύσσουν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση δεν τολμούν να υποστηρίξουν ότι το Μνημόνιο θα μας βγάλει από το αδιέξοδο.

Το αμέσως επόμενο βήμα, η προκήρυξη εκλογών, εμφανίζεται ως αναπόφευκτη λύση με δεδομένο τον διχασμό της ΚΟ και του κόμματος. Οι πρόωρες εκλογές γίνονται κατά κανόνα επειδή η εκάστοτε κυβέρνηση θέλει να προλάβει διαθέσεις του κόσμου που δεν έχουν ακόμα μορφοποιηθεί, εναντίον της. Πρόκειται για εκλογές-εργαλείο χειραγώγησης του κόσμου. Αυτό είναι σύνηθες αλλά δεν συνάδει με οποιαδήποτε εκδοχή της Αριστεράς. Βρισκόμαστε σε άλλα οικόπεδα. Τι να γίνει; Μα να συνεχίσει, με συνέπεια, η κυβέρνηση να βασίζεται στις ψήφους «των άλλων», των πρώην, πλέον, αντίπαλων, αφού με το Μνημόνιο αυτοί είναι οι φυσικοί της σύμμαχοι. Διαγράφοντας εννοείται τους διαφωνούντες. Καθαρές λύσεις.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι μοναδική άλλη λύση είναι η έξοδος από το ευρώ αλλά και την ΕΕ, όπως, εμμέσως αλλά σαφώς, απείλησαν οι Εταίροι; Η κυρίαρχη πλειοψηφική αντίληψη στην κυβέρνηση (αντίληψη των στελεχών του παλαιού ΚΚΕ εσωτ) απορρίπτει ασυζητητί αυτή την εκδοχή. Πολλοί, της πλειοψηφίας, υποτονθορύζουν ότι αν αντέξει λίγο ακόμα η κυβέρνηση θα επωφεληθεί από τον φθινοπωρινό πακτωλό του Ντράγκι και, με ρευστότητα στη διάθεσή της, θα μπορέσει να εφαρμόσει κάτι από το πρόγραμμά της. Μετά την πίστη τους στη φαντασιακή Ευρώπη των λαών που τους οδήγησε στο Μνημόνιο τρέφουν τώρα αυταπάτες για χρήμα που θα ρεύσει άφθονο. Καλές οι προθέσεις αλλά έχουν αξία μόνο αν πιστέψουμε ότι το Βερολίνο θέλει απλώς να τιμωρήσει μια ατίθαση κυβέρνηση για να μην πάρουν θάρρος οι άλλοι. Πλην, όμως, αυτό ακόμα και αν ισχύει, κρύβει την αλήθεια: Τα Μνημόνια δεν έγιναν επειδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και πρέπει να τιμωρηθούν αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος να εξαλειφθεί κάθε υποψία αντίστασης ώστε το Βερολίνο να αρπάξει τον πλούτο της χώρας, τον υπέργειο και κυρίως τον υπερπολύτιμο υπόγειο πλούτο της χώρας, όπως ρητά προβλέπει το Μνημόνιο για το ΤΑΙΠΕΔ. Θα ενταχθούν, λέει, τα ΠΟΛΥΤΙΜΑ περιουσιακά στοιχεία του Κράτους έως ότου συγκεντρωθούν 50 δις. Μόνο οι σπάνιες γαίες αξίζουν περίπου 1 τρις… Θα χρειαστεί κανονικό ξεπούλημα. Για να μην χρεοκοπήσουμε!

Η χειρότερη υπηρεσία της κυβέρνησης είναι ότι έκαψε σχεδόν όλες τις πιθανότητες παραμονής στο ευρώ και στην ΕΕ με όρους αξιοπρέπειας αφήνοντας όλα τα ατού να τις γλιστρήσουν από τα δάχτυλα. Η έξοδος από το ευρώ δεν συναντά μόνο την πεισματική αντίθεση του κόσμου. Έχει εγγενή προβλήματα ενόσω δεν εξετάζει και δεν απαντά στις γεωπολιτικές επιπλοκές στην περίπτωση εξόδου, αντιθέτως ούτε καν τις υπαινίσσεται. Η γεωπολιτική πλευρά όσο παραμένουμε στην ΕΕ παραμένει θεωρητικό ζήτημα, ακίνδυνο. Αν, όμως, γίνει το άλμα εξόδου τότε η γεωπολιτική διάσταση θα αποκτήσει άμεση και λίαν επικίνδυνη προτεραιότητα, έναντι του χρέους και της ρευστότητας. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Τουρκία και όλοι οι καλοί γείτονες θα τεθούν σε συναγερμό βλέποντας το αρνί έξω από το μαντρί. Μερικοί παλικαράδες μπορεί να περιφρονούν κάτι τέτοια υψώνοντας τη σημαία του ανίκητου λαού αλλά ο ίδιος ο λαός είναι πιο νουνεχής. Επιπρόσθετα, επαναλαμβάνω ότι Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ μας θέλουν εντός ευρωζώνης. Οι βιαστικοί έχουν έτοιμη την κατηγορία ότι αυτά καταλήγουν στο σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω. Ευτυχώς σχεδόν ποτέ δεν εισακούστηκαν, παγκοσμίως. Η κυβέρνηση αν είναι πολύ τυχερή και δεν έχει προλάβει να αφομοιωθεί στο σύνολό της ίσως βρει παράθυρο ευκαιρίας αν υπάρξει σύντομα συνολική μεταβολή της κατάστασης στην ΕΕ. Αν Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία συνεχίσουν από το σημείο που πνίγηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, και μας διασώσουν.

Οι αντιφρονούντες έχουν το πρόβλημα που έχουν όλοι όσοι βρέθηκαν στη θέση τους. Χρειάζονται αποδεκτό ηγέτη, χρήματα, κάποιο ΜΜΕ και… ανοιχτό μυαλό. Οι αντιφρονούντες δεν θα είναι, σύντομα, ρεύμα σε ένα ευρύτερο κίνημα, όπως συνήθισαν ως τώρα. Αλλά θα βρεθούν στη θέση να ηγηθούν και να διαμορφώσουν οι ίδιοι ένα Κίνημα που για να ανταποκριθεί στο όνομά του θα πρέπει να είναι ευρύ, δηλαδή πολυσυλλεκτικό. Το 62% του δημοψηφίσματος δεν είναι ενιαίο, ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά. Υπάρχει και περιμένει.