Γιατί η Περιφέρεια βροντοφώναξε ΟΧΙ.

του Γιώργου Χαλιμούρδα

Μόλις έφτασα το Σαββάτο στο χωριό μου, η πρώτη κουβέντα που άκουσα ήταν ότι: «Ναι στο νέο μνημόνιο θα ψηφίσουν μόνο οι 6 μεγαλοκτηματίες της περιοχής». Φυσικά δεν ψήφισαν μόνο αυτοί, αλλά με αυτή τη φράση κατάλαβα τι θα γινόταν το βράδυ της Κυριακής.

Παραδοσιακά, η Περιφέρεια είναι πιο συντηρητική από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Παραδοσιακά, τα μεγάλα αστικά κέντρα ηγούνταν των ριζοσπαστικών αλλαγών. Στη Περιφέρεια ήλπιζε το μαύρο μέτωπο να αντισταθμίσει τις τεράστιες απώλειές του από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στην Περιφέρεια είναι πιο αργοί οι ρυθμοί, δύσκολη η επικοινωνία, δύσκολοχώνευτες οι μεταβολές. Στην Περιφέρεια λειτουργούν πιο αποτελεσματικά στις κρίσιμες στιγμές τα καρκινώματα του φαύλου κύκλου της παραδοσιακής κομματοκρατίας, που είναι οι επαρχιώτες κομματάρχες. Αν και στην παρούσα φάση η παραδοσιακή κομματοκρατία δε στηρίζεται στα δυο της πόδια, καθώς αυτό του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί ακρωτηριασμό. Μην υποτιμάτε τα κομματικά συστήματα, καλά κρατούν ακόμα. Όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες γερμανοτσιολιάδες, που βγήκαν να βάλουν την τζίφρα τους φαρδιά πλατιά στην θανατική καταδίκη του ελληνικού λαού, να ’στε σίγουροι ότι παλιές επιταγές ξεχρέωναν την ύστατη στιγμή όταν τους καλούσε το μεγάλο αφεντικό.

Τι άλλαξε λοιπόν την Κυριακή που μας πέρασε και ξάφνου η ισχυρή πλειοψηφία των ...
συμπολιτών μας στην Περιφέρεια βροντοφώναξε ένα μεγάλο ΟΧΙ; Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, και στην Περιφέρεια πλέον ο κόσμος δεν ενημερώνεται μόνο από τα ΜΜΕ και την τηλεόραση, καθώς πλέον υπάρχει και το ίντερνετ. Το βρισίδι εναντίον των καναλιών και των μεγαλοδημοσιογράφων πάει και έρχεται καθολικά στα στόματα ολονών. Ο μπαμπούλας μας τελείωσε, μας λένε ορθά κοφτά πάρα πολλοί συμπολίτες μας. Ειλικρινά μετά την ολοκληρωτική ηθική χρεοκοπία τους μέσα σε μια εβδομάδα και σε συνδυασμό με την πραγματική χρεοκοπία τους απέναντι στο ελληνικό δημόσιο, είναι απορίας άξιο πώς εκπέμπουν αυτά τα τσ@ντ@κάναλα ακόμα. Κύριε Τσίπρα, ακόμα περιμένουμε, για να σε δούμε τι θα κάνεις (βασικός μέτοχος, χρέη τσ@ντ@καναλαρχών, νέο θεσμικό πλαίσιο για να εκφράζεται μέχρι και ο τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου, αδειοδοτήσεις).

Ο βασικός λόγος όμως αυτής της αντίδρασης της Περιφέρειας είναι ότι οι συμπολίτες μας αντέδρασαν ενστικτωδώς απέναντι στο θάνατο που έρχεται. Και δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός. Η Περιφέρεια ζει ένα δράμα, παρόμοιο με αυτό των αστικών κέντρων, παρόλο που μπορείς να πεις πως στην Περιφέρεια η διατροφική αυτάρκεια είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα συγκριτικά με τα αστικά κέντρα. Η ανεργία στην Περιφέρεια είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Η οικοδομή είναι νεκρή, η γεωργία και η κτηνοτροφία παραπαίουν. Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο αυτό, αλλά οι στατιστικές και τα νούμερα δε λένε πολλές φορές την αλήθεια, γιατί παρόλο που συνολικά πάνω κάτω η γεωργικά χρησιμοποιούμενη γη έχει μείνει στα ίδια επίπεδα, από ποιοτικής άποψης η γεωργία μας τελειώνει. Γιατί πρώην αποδοτικές καλλιέργειες μετατρέπονται σε σιτάρι, απλά για να βγει ένα μικρό εισόδημα. Γιατί δεν συμφέρει πλέον έναν αγρότη ή ένα κάτοικο της Περιφέρειας να καλλιεργήσει, γιατί πολύ απλά το κόστος καλλιέργειας είναι αβάσταχτο και το ρίσκο δυσθεώρητο, αν σκεφτείς ότι κανείς δεν θα τον αποζημιώσει για μια μειωμένη παραγωγή λόγω θεομηνιών ή λόγω μειωμένης τιμής στην αγορά. Αν προσθέσουμε τους τόκους και τα χρεολύσια λόγω των δανείων επένδυσης κεφαλαίου και το νέο φορολογικό καθεστώς μιλάμε για το πλήρες αδιέξοδο. Οι κάτοικοι της Περιφέρειας ποτέ δε φοβήθηκαν τη δουλειά, αλλά αν δεν έχεις δουλειά τι κάνεις τότε;

Αυτή την κατάσταση την είδα γλαφυρά αποτυπωμένη στα μάτια μιας 80χρονης γιαγιάς. Τα λόγια της φωτιά: «Τι θα ψηφίσεις γιαγιά;» «ΟΧΙ θα ψηφίσω γιε μου. Δεν είδαμε τι πάθαμε ψηφίζοντας συνέχεια ναι. ΟΧΙ θα ψηφίσω γιε μου». Μια γιαγιά που κοιτά με συμπάθεια την διεξαγωγή δημοψηφίσματος και με μίσος όλο το παλιό πολιτικό σκυλολόι. Μια γιαγιά που γέννησε 6 παιδιά, μεγάλωσε 6 παιδιά, τους έκανε άντρες και γυναίκες, τίμιους, δουλευταράδες, περήφανους, να μην έχουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους, και να μην έχουν ανάγκη κανέναν κερατά. Και τα παιδιά της μεγάλωσαν, και τις κάναν πολλά εγγόνια, που σπούδασαν, και πρόκοψαν και είναι άνθρωποι χρήσιμοι σε αυτή την κοινωνία, αλλά τώρα… δεν έχουν δουλειά. Και απόγνωση. «Αυτοί εδώ παιδί μου θέλουν να μας καταντήσουν ζητιάνους. Να μας πάρουν το βιός μας. Είναι άλλο πράγμα παιδί μου να είσαι φτωχός, εμείς μια ζωή ήμασταν φτωχοί, αλλά δουλεύαμε, είχαμε τα χέρια μας, είχαμε αυτό το λίγο το βιός μας και βγάζαμε το ψωμί μας πάντα,  και άλλο πράγμα να μην έχεις δουλειά. Αυτό σε σκοτώνει.»