Το ‘’σημειωματάριο’’ με τα μεγάλα… Χ.

του Κώστα Γιαννιώτη

Θυμάμαι που κάποιες φορές, τα ζεστά καλοκαιρινά δειλινά εγώ κι ο πατέρας μου καθόμασταν στο μοναδικό σκαλοπάτι τής, πάντα ανοιχτής, εξώπορτας του σπιτιού μας, χαζεύοντας τους περαστικούς.

Παραξενευόμουνα όταν κάποιες φορές τον έβλεπα να κοιτάζει ξανά και ξανά τις σελίδες από ένα μικρό σημειωματάριο που κρατούσε στα χέρια του, ενώ τα μάτια του έμοιαζαν δυο μικρές λίμνες.

Του ζητούσα να το δω και με άφηνε να το ξεφυλλίσω. Ελάχιστα πράγματα καταλάβαινα από τις πυκνογραμμένες αράδες. Τα περισσότερα έμοιαζαν κινέζικα για τα παιδικά μου μάτια.

Κουτσοκατάφερνα να διαβάσω κάποια ονόματα, που είχαν όμως πάνω τους ένα μεγάλο Χ. Όταν τον ρωτούσα γιατί αυτά το ονόματα είχαν πάνω τους αυτό το μεγάλο Χ, κάρφωνε τα μάτια πέρα μακριά...
και μου απαντούσε…… ‘’για να ζεις εσύ σήμερα! Ήταν αδέρφια μου’’!…. Και οι λιμνούλες των ματιών του ξεχείλιζαν…..

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι το….. ‘’σημειωματάριο’’ ήταν ημερολόγιο από το αλβανικό Μέτωπο κι ότι μου μιλούσε για τους άντρες της διμοιρίας του ( ο ίδιος ήταν λοχίας ) που χάθηκαν στα αλβανικά βουνά,  από τα οποία ο ίδιος γύρισε πεζός, ανάπηρος, σκελετωμένος και γεμάτος ψείρες.

Αυτές τις μνήμες μου ζητούν να σβήσω οι σημερινοί ΝΑΙνέκοι και να γίνω…..‘’Ευρωπαίος’’!

Εγώ θα μείνω ΕΛΛΗΝΑΣ και θα ψηφίσω στη μνήμη αυτών των μεγάλων Χ πάνω στα ονόματα του μικρού ημερολογίου! Θα τους τιμήσω με το δικό μου…. «ΟΧΙ»!!

Κι αν χρειαστεί, για το μέλλον όλων των παιδιών αυτού του τόπου, ας μπει και στο δικό μου όνομα ένα μεγάλο Χ.