Ας σταματήσει εδώ

του Καρτέσιου

Αν μπορεί, ας σταματήσει εδώ ο κ. Τσίπρας. Αν του το επιτρέπει η κεκτημένη ταχύτητα προς την καταστροφή του (μας). Ο ίδιος ας γίνει παρένθεση. Δεν θα ενοχλήσει κανέναν. Αυτή η παρένθεση, άλλωστε, δεν περιείχε κάτι αριστερό ώστε να το χρεωθεί η Αριστερά.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να μετατρέψει σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να τον παρουσιάσει ως δυναμικό, σοβαρό, μετριοπαθή ευρωπαϊστή που όμως κάνει τα πάντα για την πατρίδα του. Έφτασε ο κ. Τσίπρας να προσδώσει στον Στ. Θεοδωράκη ρόλο σωσιβίου στις σχέσεις του με τον Γιούνκερ. Ύστερα από αυτό, ποιος πιστεύει ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα τολμήσει να αγγίξει τον Μπόμπολα και τις λογικές του;

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να ξεφτιλίσει έναν ολόκληρο λαό στέλνοντάς τον σε ένα δημοψήφισμα που, στην καλύτερη περίπτωση, το έκανε για να ενδυναμώσει τη θέση του εσωκομματικά. Στη χειρότερη περίπτωση, το δημοψήφισμα έγινε για να το θυμόμαστε όλοι και να γελάμε αν ποτέ στο μέλλον θα ακούμε για δημοψηφίσματα και λαϊκές εντολές.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας ν’ αρχίσουν ξανά τα ψελλίσματα περί «εντιμότητας της Χρυσής ...
Αυγής» και τα «μια χούντα θα μας σώσει». Δικό του κατόρθωμα είναι. Αποκλειστικά. Και σπάζοντας κάθε ρεκόρ ταχύτητας.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να μας χώσει στο δίλημμα μεταξύ μιας μεγάλης και μιας τεράστιας καταστροφής. Δίχως κανένα σχέδιο για διαπραγματεύσεις εντός ευρωζώνης, δίχως καμία προετοιμασία για έξοδο από αυτήν.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να δικαιώσει τις περισσότερες από τις προβλέψεις των εκπροσώπων τού σιχαμερού συστήματος που βασάνισε τη χώρα επί 41 χρόνια. Και δικαιώνοντας αυτές τις προβλέψεις τους, κατάφερε να το κρατήσει ζωντανό.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας όχι μόνο να μην εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα για ρήξη με τη γερμανική αυτοκρατορία που του πρόσφερε το 61% του λαού, αλλά και να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε να αποσύρει τη δική του πρόθεση για ρήξη με την Ελλάδα. Ναι, ήταν από τα απίστευτα, όμως το κατάφερε κι αυτό.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να ταυτιστεί με τις πρακτικές του Ανδρέα Παπανδρέου στο χτίσιμο του κομματικού κράτους και στις ηρωικές «εξόδους» του από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Κατάφερε να του λείπει μόνο ένα «ουδείς αναμάρτητος» για να ταυτιστεί με τον Αντώνη Σαμαρά. Πρόλαβε στα ενδιάμεσα, πάντως, να μοιάσει στον Γιώργο Παπανδρέου στο θέμα της ακατανόητης συμπεριφοράς, στον ερασιτεχνισμό, στην αμηχανία και στις προεκλογικές εξαγγελίες.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να μας τρελάνει βάζοντας τον νέο υπουργό Οικονομικών του να μας πείσει πόσο ωραίο μνημόνιο θα είναι το τρίτο επειδή σε αυτό περιλαμβάνονται η φορολόγηση των εφοπλιστών, ο διαγωνισμός για τις άδειες εκπομπής των καναλιών και η φορολόγηση των διαφημιστικών τους εσόδων. Λες κι έπρεπε να υπάρξει μνημόνιο για να γίνουν αυτά. Λες και δεν ήταν αυτονόητα. Λες και πρέπει να γίνουν -που δεν θα γίνουν- μόνο αν χωθούμε ακόμη περισσότερο μέσα στο βόθρο των δανεικών.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να γίνει ένας ακόμη τρομοκράτης του λαού, λέγοντας μέσα στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ -ώστε να φτάσει σίγουρα στ’ αυτιά μας- ότι «Κινδυνεύουμε να ανατιναχτεί το κράτος, δεν μιλάμε για Grexit, μιλάμε για άτακτη χρεοκοπία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται». Ομολογεί, λοιπόν, ο ελαχιστότατος και κατά φαντασίαν «Τσε της Ευρώπης» πως εντάσσεται εξ ολοκλήρου στην πλευρά των μνημονιακών θεωρώντας ότι τα μνημόνια και η υποταγή είναι μονόδρομος. Και ίσως αύριο γίνουν και… ευλογία.

Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να δώσει το δικαίωμα στη Ντόρα Μπακογιάννη να μας κουνάει το δάχτυλο. Κατάφερε να κάνει τους εκπροσώπους του 39% του «ΝΑΙ» να βάζουν όρους και προϋποθέσεις στο 61% του «ΟΧΙ». Κατάφερε ο κ. Τσίπρας να μας κάνει να νιώθουμε αφόρητα μαλάκες. Ας σταματήσει κάπου εδώ. Φτάνει! Τα κατάφερε! Ας ελπίσουμε ότι τελικά ήθελε μόνο αυτό κι ότι δεν έχει σχέδια για το μέλλον.