Κβαντομηχανική, Μatrix και η ευθύνη του πολίτη

του Γιάννη Σιδέρη

Στο τρίτο έτος στο Φυσικο Ιωαννίνων πρωτοσυνάντησα την Κβαντομηχανική, μια συνάντηση που θα αποτελέσει σταθμό στον τρόπο σκέψης μου, άρα και στην οπτική μου για αυτό που λέμε ζωή. Στο μάθημα Κβαντομηχανική ανεξίτηλα έχει καταγραφεί στην μνήμη μου, πέρα από τύπους και μεθοδολογία, το κυρίως πρόβλημα που καλούμαστε να επιλύσουμε. Ένα ηλεκτρόνιο (για τους μυημένους μια κυματοσυνάρτηση) βάλλεται προς ένα φρεάτιο δυναμικού με μια ταχύτητα. Οι πιθανότητες είναι τρεις: είτε θα ανακλαστεί, είτε θα εγκλωβιστεί, είτε τέλος θα το διαπεράσει. Αυτό που εμείς υπολογίζαμε μέσα από την περίφημη εξίσωση Schrödinger ουσιαστικά ήταν η πιθανότητα (ή ακριβέστερα την πυκνότητα πιθανότητας να βρεθεί ένα σωματίδιο που περιγράφεται από τη κυματοσυνάρτηση αυτή μέσα σε έναν στοιχειώδες όγκο) να συμβεί ένα εκ των τριών αναμενόμενων αποτελεσμάτων της βολής του ηλεκτρονίου προς το ενεργειακό αυτό "πηγάδι".

Καθηγητή είχαμε τον κ. Ταμβάκη. Αφελέστατα ή μάλλον με βάση το Νευτώνειο τρόπο...
σκέψης, ένας συμφοιτητής μου τον ρωτά: Τελικά κ. Ταμβάκη, τι απ' όλα θα συμβεί; Και ο καθηγητής μας απαντά: εξαρτάται από τον παρατηρητή!!!

Αυτό ήταν! Ο κόσμος, με τη Νευτώνεια επικρατούσα οπτική, ο κόσμος όπως τον γνώριζα μέχρι τότε, κατέρρευσε ξαφνικά.

Μετά, με τις περίφημες εξισώσεις του Αϊνστάιν, όταν πλέον είχε αποδειχθεί επιστημονικά η ύπαρξη της τέταρτης διάστασης και οι ελλιπείς ανθρώπινες αισθήσεις, μέσω του εγκεφάλου μας, απλά μας αναγκάζουν να βιώνουμε την ύπαρξή μας μέσω της προβολής των τεσσάρων διαστάσεων στις τρεις, η ρήξη μου με το Νευτώνειο παρελθόν της επιστημονικής προσέγγισης, ήταν οριστικό. Επί της ουσίας όμως, η υλιστική προσέγγιση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που μέχρι τότε δεν είχα διανοηθεί να αμφισβητήσω, δεν ήταν πλέον παρά ένα αναληθές παρελθόν, μια φαντασίωση της ανθρωπότητας περί πλήρους κατάκτησης της γνώσης! Τι ψέμα! Είχαμε βαφτίσει το matrix των αισθήσεών μας, ως την μόνη αλήθεια!

Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά. Παρακολουθώντας τις ανηλεώς προβαλλόμενες εικόνες από τα ΜΜΕ της συγκέντρωσης των "ευρωλάγνων", όπως εγώ τους αποκαλώ, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πέρα από τους ανεγκέφαλους και τα κομματόσκυλα, συμμετείχε και απλός κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και της ευημερίας που εντέχνως και συνεχώς θέτουν ως κορωνίδα της ρητορικής τους οι "ηγέτες" του δυτικού πολιτισμού, για να καλύψουν την ουσία της πολιτικής τους που δεν είναι άλλη, από την ενίσχυση και κερδοφορία των τραπεζών και μεγάλων πολυεθνικών.

Ζώντας λοιπόν όλοι μας τα τελευταία χρόνια της μεταπολίτευσης σ' ένα matrix που δημιούργησε ο κυρίαρχος δυτικός πολιτισμός, μας είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε την πραγματικότητα. Οι λόγοι είναι απλοί. Η προώθηση της υποκουλτούρας (βλεπε Χόλιγουντ), η προβολή προτύπων της σόου μπιζ, η αναγωγή της προτενσταντικής προέλευσης αξίας της κατοχής υλικών αγαθών και ιδιαιτέρως των χρημάτων ως την μέγιστη ανθρώπινη αξία, μετάλλαξαν βιαίως την Ελληνική κοινωνία. Έτσι οι Έλληνες που, κυρίως μέσω της γλώσσας, κουβαλούσαν αρχές και αξίες πανανθρώπινες, όπως την δημοκρατία, την ελευθερία, τον πολιτισμό, αξίες που γεννήθηκαν σε τούτο τον τόπο και τις υπερασπίστηκαν σε όλη τους την ιστορική διαδρομή, με πιο πρόσφατη την παλλαϊκή αντίσταση στην γερμανική κατοχή, στράφηκαν στον ατομικισμό και στην κοινωνική καταξίωση μέσω αυτής της προτεσταντικής αρχής που προείπαμε. Η ιστορία μας ξαφνικά, μετετράπη σε ένα αφήγημα για γραφικούς λάτρεις του ένδοξου παρελθόντος μας. Η γλώσσα μας, συνεχώς υποβιβαζόμενη, περνώντας μέσα απ' αυτό το χωνευτήρι πολιτισμών, κινδυνεύει να εξελιχθεί στα γνωστά μας γκρικλις. Ο πολιτισμός που παράγεται, συνήθως απευθύνεται σε μια κλειστή ελίτ.

Οι Έλληνες λοιπόν, αρχής γενομένης από τα χρόνια της μεταπολίτευσης, υπέστησαν δαιμονοποίηση αρχών και αξιών συνυφασμένων με το DNA τους. Μια απ' αυτές και η πατρίδα. Η πατρίδα πλέον, δεν είναι παρά μια συγκεχυμένη έννοια, μάλλον αρνητική, που και μόνο η αναφορά σε αυτήν ενεργοποιεί αυτομάτως αντι-εθνικιστικά αντανακλαστικά. Το «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»   (Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός, ν’ αγωνιζόμαστε για την πατρίδα. Ιλιάδα, Μ 243) μοιάζει τόσο μακρινό πια, όσο τα χρόνια που έχει γραφτεί από τον Όμηρο!

Και εδώ ακριβώς είμαστε στο κομβικό σημείο που θέλω να θέσω. Η συμφωνία φαίνεται να έρχεται. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού από την υπογεγραμμένη συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου ήδη έχει αναγνωρίσει το χρέος, υποσχόμενη μάλιστα ότι θα αποπληρώνει τις "υποχρεώσεις" εις το διηνεκές, ετοιμάζεται, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, να υπογράψει το τρίτο ( θου Κύριε ) μνημόνιο. Παρόλα αυτά όμως, καλεί τον λαό στο Σύνταγμα να υπερασπιστεί την "σκληρή" διαπραγματευτική του τακτική.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που πολεμούν υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και της παραμονής μας ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ στο ευρώ, συνεπικουρούμενα βέβαια από τα γνωστά διαπλεκόμενα συμφέροντα ΜΜΕ-τραπεζών, πολώνουν επικίνδυνα το κλίμα, διοργανώνοντας κι αυτά(!) συγκεντρώσεις, μην διστάζοντας να παίξουν ένα περίεργο όσο και επικίνδυνο  παιχνίδι διχασμού. Τα ξένα κέντρα, με την σειρά τους, τρομοκρατούν συνεχώς προσπαθώντας να διατηρήσουν την εικόνα  του κοινού νομίσματος, ως κυρίαρχο δόγμα της καθημερινότητάς μας και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ως μονόδρομο!

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ο κάθε Έλληνας πολίτης καλείται να αντιληφθεί το matrix στο οποίο κινείται, να ανατρέξει στις θεμελιώδεις αξίες της φυλής μας, όπως της πατρίδας και της δημοκρατίας ανακαλύπτοντάς τες εκ νέου μέσα από την θολούρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε να καταστεί έτοιμος να τις υπερασπιστεί! Δύσκολο; Ίσως. Μα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κι όπως το τι θα συμβεί στην κυματοσυνάρτηση εξαρτάται από τον παρατηρητή, έτσι και το τι θα συμβεί στο μέλλον της χώρας εξαρτάται από την αντίληψη του κάθε πολίτη για τα τεκταινόμενα.

Η ανάθεση, ως η κορυφαία πολιτική πράξη, δεν αρκεί. Άλλωστε δεν πρόκειται για  τίποτε άλλο, παρά για μια ακόμη διαστρέβλωση της έννοιας της δημοκρατίας, μέσα στο καλοφτιαγμένο matrix του δυτικού αποικιοκρατικού "πολιτισμού", προκειμένου να κυριαρχήσει ιδεολογικά. Μόνο η ενεργός συμμετοχή μέσα σ' ένα ξεκάθαρο πλαίσιο σεβασμού, αλληλεγγύης, πραγματικής δημοκρατίας και πρωτίστως διάθεσης υπεράσπισης της πατρίδας θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα σε έναν άλλο δρόμο.

Το ΕΠΑΜ μετά το 4ο συνέδριο, φαίνεται να βγήκε πιο δυναμωμένο και σίγουρα, κουβαλώντας την εμπειρία τεσσάρων χρόνων πια, πιο αποφασισμένο. Με οργάνωση που καλύπτει τις παραπάνω προϋποθέσεις, είναι ανοιχτό σε πολίτες που ήδη έχουν αντιληφθεί το matrix, αλλά και σε αυτούς που απλά αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να συμβάλλουν στον αγώνα για τον άλλον δρόμο. Δεν διεκδικεί την κατοχή της "απόλυτης αλήθειας", αποκλείοντας αυτομάτως όποιον δεν πιστεύει στο απόλυτο της αλήθειας. Εξάλλου αν ένα πράγμα πρέπει να μας διδάξει η κβαντομηχανική, δεν είναι άλλο, παρά  το ότι η απόλυτη αλήθεια, απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, μια και εξαρτάται από τον παρατηρητή!