Οι πολίτες πρέπει να μείνουν στο σκοτάδι μέχρι να τους επιβληθεί η ποινή από τους θεσμούς.

του Δημήτρη Καζάκη

Φωτιές άναψε στου Μαξίμου η διοχέτευση στα ΜΜΕ, διαμέσου των Financial Times, της 26σέλιδης αναθεωρημένης πρότασης της κυβέρνησης προς τις Βρυξέλλες, σχετικά με τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές προκειμένου να αποδεσμεύσουν την χρηματοδότηση. Είναι από τις ελάχιστες φορές που το Μαξίμου επίσημα εκδίδει ανακοίνωση για να καταδικάσει την διαρροή. Μιλάμε για πανικό, όχι αστεία.

Κι ο λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει καμιά πρόταση μεταρρύθμισης της κυβέρνησης που να μην εντάσσεται στην ολοκλήρωση του επικαιροποιημένου Μνημονίου (Απρίλιος 2014). Το ίδιο συμβαίνει και με τα εισπρακτικά μέτρα που σαν στόχο έχουν θέσει να αποσπάσουν εργαζόμενους και μικρομεσαίους πάνω από 7 δις ευρώ πρόσθετα έσοδα για τον προϋπολογισμό προκειμένου να πετύχουν το αδύνατο: πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%.

Η μοναδική ελπίδα που μας δίνει το Μαξίμου είναι στην περίπτωση κατά την οποία υπερβεί ...
η κυβέρνηση το 1,5% πρωτογενές πλεόνασμα, το επιπλέον θα δοθεί για κοινωνικούς σκοπούς. Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Το ίδιο δεν υποσχέθηκε κι ο Σαμαράς με το θέατρο που έπαιξε στις αρχές του 2014 όταν ανακοίνωσε ότι δήθεν υπερέβη τον στόχο του πρωτογενούς κι έτσι μοίρασε 450 εκατομμύρια σε εξαγορά ψήφων; Μια από τα ίδια λοιπόν.

Το σίγουρο είναι ότι η επιχείρηση αυτή θα συρρικνώσει ακόμη πιο δραστικά την αγοραστική δύναμη της κοινωνίας. Θα αφαιρέσει ακόμη περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα, εκεί που θα έπρεπε το πρώτο και κύριο μέλημα να είναι η πραγματική αύξησή του. Κι έτσι θα οδηγήσει στην εξαθλίωση πολύ περισσότερα νοικοκυριά, θα εκτινάξει ακόμη περισσότερο την ανεργία, τη μερική απασχόληση και την υποαπασχόληση, ενώ οι επενδύσεις θα μας κατρακυλήσουν στον πάτο της παγκόσμιας κατάταξης. Κι αυτό είναι τόσο σίγουρο, όσο το 1+1=2.

Πώς λοιπόν να μην πανικοβληθεί το Μαξίμου, όταν μας λέει ότι δεν πάρει υφεσιακά μέτρα, ενώ προτείνει νέο υφεσιακό πακέτο, ή ότι τελειώσαμε με τα μνημόνια, όταν ακολουθεί κατά γράμμα το επικαιροποιημένο μνημόνιο του περασμένου Απρίλη. Μέχρι με την Τέταρτη Αξιολόγηση αποδέχθηκε η κυβέρνηση. Έστω κι αν ο Τσίπρας μόλις πριν λίγες μέρες στη Βουλή διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι οι "αξιολογήσεις τελείωσαν για πάντα".

Πρώτος, λοιπόν, άρχισε το χορό του πανικού ο υπουργός οικονομικών κ. Βαρουφάκης στη Βουλή. Στην παρατήρηση του κ. Κεγκέρογλου από το ΠΑΣΟΚ ότι η Βουλή και ο λαός πρέπει να ενημερώνεται από την κυβέρνηση και όχι από διαρροές σε διεθνή ΜΜΕ, ο κ. Βαρουφάκης απάντησε:

«Έχετε απόλυτο δίκιο, είναι απαράδεκτο ο ελληνικός λαός να ενημερώνεται από ιστοσελίδες. Δεν είναι δική μας επιλογή. Οι διαπραγματεύσεις επιβάλλουν πλήρη εμπιστευτικότητα προτάσεων και όσων λέγονται. Αυτή η εμπιστευτικότητα πλήττει την Ευρώπη». Ο υπουργός Οικονομικών τόνισε ότι και ο ίδιος θα επιθυμούσε άμεση και έγκυρη ενημέρωση από την κυβέρνηση προς το λαό, προσθέτοντας ότι έκανε ήδη αίτημα προς τους συνομιλητές του στους συνομιλητές του, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, άμεσα να δημοσιοποιούνται οι προτάσεις και οι επ’ αυτών συζητήσεις. «Τα αιτήματά μας απορρίφθηκαν επειδή, όπως ειπώθηκε, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν λειτουργούν έτσι. Ωστόσο, υπάρχουν οι διαρροές και με αυτό τον τρόπο πλήττεται η εμπιστοσύνη των ευρωπαίων πολιτών σε αυτά που κάνουν οι κυβερνήσεις τους».

Προσέξτε τι ομολογεί ο κύριος αυτός. Ότι η εμπιστευτικότητα των συνομιλιών, δηλαδή η μυστική διπλωματία, δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά της επιβλήθηκε από τους εταίρους. Γιατί, λέει, έτσι λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση δεν τολμά ούτε καν να δημοσιοποιήσει τις προτάσεις της. Συμπεριφέρεται τόσο υποταχτικά στους θεσμούς, που προτιμά να υποτάσσεται σ' αυτούς παρά να κάνει το αυτονόητο. Να κρατά ενήμερους τους έλληνες πολίτες.

Βέβαια το γεγονός ότι ο κ. Βαρουφάκης ανήκει - υποθετικά μιλώντας - σε μια κυρίαρχη κυβέρνηση κράτους, κι επομένως δεν έχει καμιά υποχρέωση να ακολουθεί την μυστικότητα της διπλωματίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ούτε που του περνά από το μυαλό. Αμφιβάλλω αν ο κ. Βαρουφάκης και οι ομογάλακτοί του στη κυβέρνηση έχουν έστω την παραμικρή συναίσθηση ότι εκπροσωπούν τους έλληνες πολίτες. Κι επομένως η πρώτη και κύρια δέσμευσή τους είναι απέναντι σ' αυτούς κι όχι προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Δεν μιλάμε βέβαια για δημοκρατία. Η ίδια η έννοια προσφέρεται μόνο για κακοποίηση από τους κυβερνώντες, παλαιότερους και νεώτερους, δεξιούς και αριστερούς. Κι ούτε μπορεί να υπάρξει ίχνος δημοκρατίας εκεί όπου οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς με εκβιασμούς και καθεστώς υποτέλειας. Όπου δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, εκεί όπου δεν υπάρχει εθνική αυτοδιάθεση του ίδιου του λαού, δεν μπορεί εξ ορισμού να υπάρξει δημοκρατία με οποιαδήποτε μορφή.