Πάνε και οι καβάντζες

του Γιάννη Μακριδάκη

Βάλτε με τον νου σας. Από τον Αύγουστο του 14 μέχρι σήμερα πληρώνουμε ανελλιπώς δόσεις των χρεών δίχως να έχουμε λάβει ουδεμία δόση νέου δανείου. Η χώρα δηλαδή ανταπεξέρχεται στις δανειακές της υποχρεώσεις με ίδιες δυνάμεις.

Τι σημαίνει αυτό; Δύο πράγματα τουλάχιστον:

Πρώτον ότι αν είχαμε τσαγανό και αριστερή κυβέρνηση, θα είχαμε το απαραίτητο χρήμα για να μη στεγνώσει η αγορά από εισαγώμενα είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα, καύσιμα) αν λαμβάναμε την απόφαση της ρήξης τότε, που ήταν και η άνοιξη προ των πυλών και δεύτερον ότι κάθε μέρα που περνάει, ενδεχόμενη ρήξη γίνεται ολοένα και πιο επώδυνη αφού θα μας βρει εντελώς “στεγνούς” και πολύ κοντά στον επόμενο χειμώνα.

Η επενδυτική αριστερά που κυβερνάει τη χώρα φοβάμαι ότι πολιτεύεται δίχως μπούσουλα...
και αυτό φαίνεται καθαρά από το ότι υπάρχουν ρεύματα πάσης πολιτικής σκέψης και τυχοδιωκτισμού στα ψηλά της κλιμάκια. Άλλοι θέλουν “έντιμο συμβιβασμό” δηλαδή υποταγή ξανά στα μνημόνια, άλλοι θέλουν εκλογές με πρόταγμα την ρήξη και άλλοι εκλογές με ενίσχυση της κυβέρνησης για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα υποταγής. Προς το παρόν έχουν υπογράψει ήδη από τις 20 Φλεβάρη την συνέχιση του προηγούμενου μνημονίου και της προηγούμενης αξιολόγησης αλλά ροκανίζουν τον χρόνο με λεονταρισμούς όχι ανέξοδους αφού ξοδεύουν ταυτόχρονα και τις τελευταίες χρηματικές καβάντζες του κράτους υπονομεύοντας την αξιοπρεπή στάση και μεθοδεύοντας την υποταγή ως μόνη λύση.