Η Ελλάδα ήταν μια στροφή

του Γιάννη Λαζάρου

Δεδομένο είναι ότι τελειώσαμε. Δεδομένο είναι ότι από εδώ και στο εξής όλα θα παίζονται μέσω υπογραφών διορισμένων πολιτικών και δανειστών. Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ανάλυση ότι όλα έχουν τελειώσει. Σε έναν χλιαρό χυλό θα επιπλέουμε ζώντας σαν υπαλληλίσκοι περιμένοντας το επίδομα να την βγάλουμε κι αυτόν τον μήνα, θα πορευτούμε έτσι μέχρι να αποδημήσουμε. Η Ελλάδα πλέον δεν είναι χώρα να ζεις, είναι χώρα να πεθαίνεις. Η καλύτερη χώρα θανάτου. Μοιάζει πλέον σαν θάλαμος γηροκομείου που βλέπεις χιλιάδες μάτια να περιμένουν μόνο ένα πράγμα κάθε φορά που ξημερώνει: Τον θάνατο.

Δε μας παίρνει να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι κάτι άλλο θα γίνει, ότι θα αλλάξει η κατάσταση. Αυτά είναι για πολίτες γεννημένους με ψυχικό Αλτσχάιμερ. Έχουν μόνο δευτερόλεπτα την έκλαμψη της πραγματικότητας. Το υπόλοιπο της ημέρας παίρνουν τα κουβαδάκια τους και χτίζουν πύργους στην άμμο νομίζοντας ότι είναι βασιλιάδες και ότι το κύμα που έρχεται καταπάνω τους είναι αναπτυξιακή αύρα.

Η ζωή των Ελλήνων έχει πάψει να είναι ελληνική κι αυτό είναι διαπίστευση θανάτου, όσο κι αν....
τα κουστούμια που θα φορέσουν περιχαρείς οι ελληνόφωνοι θα είναι στα μέτρα της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Από την στιγμή που ο ουρανός της πατρίδας σου αρχίζει να πέφτει στις πλάτες σου βαρύς, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον είσαι πολύ γέρος για να σηκώσεις τόσο γαλάζιο. Γέρος εγκεφαλικά ακόμα κι αν μόλις γεννιέσαι σε ένα κομμάτι κάπου στην χώρα. Τα μάτια δεν αντέχουν τόσο φως και φοράμε τα μαύρα  γυαλιά του κοντόφθαλμου να λιγοστέψουμε την ένταση του ήλιου. Αυτό το φως δεν το αντέχει ο δειλός, δεν το αντέχει ο εθελότυφλος, δεν το αντέχει ο γερασμένος αμφιβληστροειδής που συνήθισε να βλέπει μόνο όσα άντεχε η εκ γενετής γερασμένη του ψυχή.

Τούτη την αλήθεια που γεννήθηκε στις πέτρες και στα λιθάρια της χώρας όσοι προλάβαμε να την περπατήσουμε να νιώθουμε και ευτυχείς. Από εδώ και πέρα τα κακοτράχαλα σοκάκια της αλήθειας αυτής της γης θα γίνουν άσφαλτος. Θα γίνει μεγάλη λεωφόρος για να μπορεί το ψέμα να κυκλοφορεί άνετα. Πάντα το ψέμα μίσθωνε πολλές μπουλντόζες, πολλούς δυναμίτες, πολλή πίσσα για να να νιώθει πολιτισμένος αυτός που δεν είχε τις αντοχές να περπατά στα κοφτερά βουνά της αλήθειας.

Οι ελληνόφωνοι επέλεξαν να μην θέλουν αυτή τη γη. Είναι η στιγμή που ο πολιτισμός αποδεικνύεται υψηλότερος από την πατρίδα. Η πολιτισμένη δημοκρατία σκότωσε την δημοκρατική Ελλάδα.

Μην στραβώνεις ελληνόφωνε, επέλεξες μια δημοκρατία που έχει σκοτώσει εδώ και αιώνες την πραγματική. Αυτές τις κοφτερές πέτρες που έπρεπε να τις διανύσεις για να πληρώσεις το αντίτιμο της δημοκρατικής σου επιλογής, εσύ αποφάσισες τις ανατινάξεις για  να μην κάνεις την αιματηρή πορεία της συνέπειας της δημοκρατικής επιλογής σου. Άλλαξες όλη την Ελλάδα για να χωράει η δημοκρατία του συμφέροντός σου. Ο "πολιτισμός" της ευθείας.

Πάρτο λοιπόν, ευθεία,  όπως ευθεία θα περνάνε οι αγωγοί της ανάπτυξης, όπως ευθεία να πηγαίνουν οι ουρές για το σισίτιο, ουρές για ένα ράντζο νοσοκομείου, ουρά για την πληρωμή φόρου. Ευθεία ήθελες, ευθεία πήρες. Αποκύημα της μεταλλαγμένης σου δημοκρατίας.

Οι ευθείες στο κορμί τούτης της χώρας ήταν ελάχιστες. Στροφές οι δρόμοι της, στροφές τα μονοπάτια της, στροφές τα ποτάμια της, στροφή και ανήφορος τα βουνά της. Στροφή από το κούτελο μέχρι το πηγούνι το προφίλ των λευκών αγαλμάτων της. Στροφή στην στροφή. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν επέλεγες το μονοπάτι έπρεπε να είσαι έτοιμος για αυτό που σε περιμένει μετά την στροφή. Αν ήσουν ικανός να αντιμετωπίσεις τον αστάθμητο παράγοντα έφτανες στο τέλος της πορείας σου νικητής. Εσύ, όμως, επέλεξες να γκρεμιστεί το σύμπαν σε αυτή την χώρα για να είσαι σίγουρος ότι τίποτε αναπάντεχο  δεν σε περιμένει στην στροφή. Το πήρες ευθεία και η ευθεία σε έκανε χαλαρό, σε έκανε να επιλέγεις τον οδηγό σου με ελαφρά την συνείδηση.

Η ευθεία σου είχε στο τέρμα της φαράγγι. Ελληνικότατο σαν της Σαμαριάς και του Βίκου. Αλλά δυστυχώς, εξαιτίας της εύκολης δημοκρατίας σου, δεν πας μόνος σου στον πάτο. Παίρνεις μαζί σου κι αυτούς που είχαν στυλώσει τα πόδια στον ανήφορο κι αρνούνταν να το πάρουν ευθεία ή να πάρουν τον κατήφορο.

Ισοπέδωσες την πατρίδα, ελληνόφωνε, σκοτώνοντας την δημοκρατία της ευθύνης καμαρώνοντας ότι είσαι ο συνεχιστής αυτής. Θέλει πέτρα, θέλει πόνο, θέλει την ζωή σου η δημοκρατία, κακόμοιρε, και εσύ την έφερες στα μέτρα του βουτύρου που αλείφεις στο σίγουρο ψωμάκι σου, στο παυσίπονο της σιγουριάς ως φυγόπονος και στην αθανασία της δεδομένης σου μίζερης ασφάλειας.

Η Δημοκρατία θα έχει φέρετρο την ίδια την χώρα που την γέννησε κι εσύ θα είσαι ο νεκροπομπός της. Σε ευθεία θα πάει η νεκροφόρα πληρώνοντας τα διόδια ως νομοταγής δημοκρατικοευρωπαίος δούλος.

Κράτα την απόδειξη των διοδίων για τα έξοδα παραστάσεως της νέας σου πατρίδας, Ευρώπης. Και μην ξεχάσεις να φοράς μαύρα γυαλιά για το ελληνικό φως, να κρατάς ομπρέλα σιδερένια για τον ελληνικό ουρανό και μια φωτογραφία στην κωλότσεπη την πατρίδα πριν προλάβει να σε ανταμώσει.-

από το «Στον Τοίχο»