Για ποιόν χτυπά η καμπάνα;

(Καθεστωτικός Καμπινές Ελλάδας …)

του Παντελή Μιντεκίδη

Όταν ένα κόμμα δεν μπορεί ούτε θέλει να μπει στην πρωτοπορία για την συντριβή της κοινωνικής αντίδρασης (από μέρους) της Άρχουσας Τάξης, ενώ το ίδιο από μόνο του αυτοπαρουσιάζεται και έχει καθιερωθεί στην μέση κοινωνική αντίληψη ως ο αποκλειστικός φορέας αυτής της διαδικασίας (συντριβής), με την συνδρομή και ευγενική χορηγία της αναγνώρισης αυτής της τάχα ιδιότητάς του από την ίδια την κυρίαρχη τάξη, τότε ο λαός πρέπει και μπορεί να το συντρίψει, ως το επί κεφαλής πολιτικό κόμμα της κοινωνικής αντίδρασης.

Διότι το να είσαι το κόμμα της «νόμιμης» άκρας αντιπολίτευσης κατά την διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας, σημαίνει ότι είσαι ο εν αποκρύψει και παραλλαγή, όχι μόνο (ο) κύριος κοινωνικοπολιτικός νομιμοποιητής αλλά και ο κρύφιος επικεφαλής της πολιτικής καθοδήγησης της άκρας κοινωνικής αντίδρασης.

Γι’ αυτό το πρώτο βήμα που οφείλει να κάνει το λαϊκό κίνημα προκειμένου να προχωρήσει (να εισέλθει) στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης, είναι να ξεσκεπάσει την καμουφλαρισμένη...
σου μασκαράτα και να περάσει πάνω από το πολιτικό πτώμα σου. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση είναι σχεδόν αδύνατη ακόμα και η παραμικρή κοινωνική και πολιτική κατάκτηση για τον λαό.

Όταν είσαι ένα τοιούτο κόμμα:

(1) Πρώτα γίνεσαι προφυλακή των ΜΑΤ για την προστα CIA του Κυν ο βουλίου. Μετά, ενώ όπως όλοι γνωρίζεις ότι «κάθε μέρα δεν είναι Πάσχα», εσύ εντέχνως επιχειρηματολογείς ενάντια στους αγανακτισμένους από αυτήν την πολιτική σου, ότι αν οι εξεγερμένοι δεν ήταν προβοκάτορες θα μπορούσαν να βρεθούν εκεί κάποια άλλη μέρα που εσύ δεν ήσουν εκεί. Αλλά εσύ την κάθε κρίσιμη στιγμή θα είσαι εκεί παρών και πρωτοστάτης στις δυνάμεις κρούσης των ταξικών αφεντικών σου. Έτσι αφενός βγάζεις όλους όσους σηκώνουν ανάστημα ενάντια στην πρακτόρικη πολιτική σου προβοκάτορες και αφετέρου τεκμηριώνεις ως «δημοκρατική–επαναστατική» εκ των προτέρων την εκεί παρου CIA σου και την ίδια δράση σου σε όλες τις επερχόμενες κρίσιμες στιγμές των κοινωνικών αναμετρήσεων. Αν ήσουν πραγματικά Επαναστατικό κόμμα, που σε παρόμοιες περιστάσεις φοβάται μια ενδεχόμενη προβοκάτσια για την οποία ίσως και να έχει πληροφορηθεί εκ των προτέρων, καταρχήν διαλέγεις διάφορο χώρο για την εκδήλωσή σου, ενώ αν έτυχε να βρεθείς εκεί, προβαίνεις σε άμεση καταγγελία, διαχωρίζεις την θέση σου και αποχωρείς οργανωμένα με τις δυνάμεις σου. Δεν στέκεσαι μπάστακας ως προφυλακή των ΜΑΤ, παρά τα αφήνεις να αλληλοσκοτωθούν με τους προβοκάτορες τους, ώστε να εκθέσεις το καθεστώς ως διοργανωτή προβοκατόρικων εκδηλώσεων και να επωφεληθείς προπαγανδιστικά από αυτό, επικαλούμενος τις εκ των προτέρων καταγγελίες σου, τον ξεκάθαρο διαχωρισμό της θέσης και στάσης σου, όπως και την πολιτικά «ευπρεπή» αποχώρησή σου. Αυτοί ή αλληλοσκοτώνονται με την συνδρομή των αφελών παρατρεχάμενων, αφού το θέατρο που έχει ήδη στηθεί έχει προχωρήσει τόσο που δεν μπορεί να σταματήσει, ή ακυρώνουν και αποκαλύπτονται, ενώ εσύ μπορείς άνετα να καμώνεσαι τον εγγυητή του κοινωνικού καθωσπρεπισμού. Αλλά όταν ο μόνος καθωσπρεπισμός σου ανάγεται στην υπεράσπιση των κυρίαρχων θεσμών, τότε άλλο είναι το ταξικό περιεχόμενο της κοινωνικής, πολιτικής και κομματικής ωφέλειας που θέλεις να προσποριστείς από αυτόν.

(2) Λοιδορείς κάθε αυθόρμητο Λαϊκό Κίνημα, όπως τις «Πλατείες». Για σένα ο ρόλος του επαναστατικού κόμματος δεν είναι να εισχωρεί στο αυθόρμητο κίνημα για να εισάγει σε αυτό την επαναστατική συνείδηση, αλλά να συντείνει με κάθε μέσον στην πυρόσβεση του και το στραγγαλισμό του, ει δυνατόν, εν τη γενέσει του. Διότι η κομματική σου θεώρηση περί πρωτοπορίας, εδράζεται σε ένα ακραία  μεταφυσικό-ιδεαλιστικό-θεολογικό υπόβαθρο  Σωτηριακού Μονοθεϊσμού, που στην έμπρακτη εφαρμογή της υλοποιείται σε μια απευθείας αντιστοιχία ως προς τις συνιστώσες της, (τις) Μεσσιανικές αντιλήψεις, της χειραγώγησης και ποδηγέτησης.  Οι «επαναστατικές» αυτές «σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές» αντιλήψεις δεν διαφέρουν καθόλου από τις συναρμόζουσες τους, του «Εθνικοσοσιαλιστικού» Φασιστικού «Κοινωνισμού», κατά τις οποίες η … απαιτούμενη … «Σωτηρία» της Κοινωνίας ανατίθεται στους  αυτόκλητους «Αρίστους», με μόνη διαφορά την αντικατάσταση του μυστικιστικού πυρήνα της φυλής και του αίματος, από την «Θεία Επιφοίτηση», από ένα τάχα Μαρξιστικό «Άγιο Πνεύμα».

Κανένας λαός δεν μπορεί να «σωθεί» από τους όποιου είδους «σωτήρες». Αν θέλει πραγματικά να «σωθεί», πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι μόνος του πρέπει να σώσει τον εαυτόν του. Και μόνος Ιστορικά αποδεδειγμένος «σωτήριος» προσανατολισμός είναι εκείνος που κατευθύνει προς την δημοκρατία των λαϊκών συμβουλίων, όπου οι αντιπρόσωποι εκλέγονται όχι για να παίρνουν αποφάσεις ερήμην του κοινωνικού σώματος, αλλά για να εκτελούν τις αποφάσεις των συμβουλίων, στα οποία συμμετέχει όλος ο λαός, οργανωμένος σε πανεθνική κλίμακα («Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω …»). Και πρωτοπόρο Κόμμα είναι ακριβώς αυτό που συγκεντρώνει τις δυνατότητες και την θέληση, δηλαδή που μπορεί και θέλει, να καθοδηγήσει τους σύγχρονους Λαούς, τα Έθνη, στην επιτυχή έκβαση της Κοινωνικής Πάλης, της κινηματικής διαδικασίας προς αυτήν την κατάχτηση. Το Κόμμα, ως υποκειμενικός παράγων, καθοδηγεί την Κοινωνία, χωρίς να επιδιώκει -ουτοπικά- να την υποκαθιστά.

Η λεγομένη «Δημοκρατία των Αρίστων», που σχεδόν ταυτίζεται με την δική σου θεώρηση για την Κοινωνική «Πρωτοπορία», είναι στην εποχή μας μία εύσχημη πρόφαση του Φασισμού. Άριστος είναι αυτός που ωφελεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την κοινωνία. Και κανένας πραγματικά Άριστος δεν χρειάζεται μία κοινωνικά εκ των προτέρων δοσμένη -κατοχυρωμένη θέση «Αρίστου» από την οποία με την ποιμαντορική ράβδο του θα φοβερίζει τους «κατωτέρους» του «μή άριστους». Τον πραγματικά άριστο καταρχήν τον περιβάλλει πριν από κάθε τι άλλο το κύρος που του αποδίδεται αβίαστα από την κοινωνία. Η πραγματική Πρωτοπορία δεν είναι ουρανόπεμπτη, αλλά προκύπτει και καταχτά την αναγνώριση της μέσα στο καμίνι της επαναστατικής Κοινωνικής πρακτικής δράσης. Η βίαιη επιβολή κάποιων τάχα Αρίστων, δεν σημαίνει τίποτε άλλο, πάρα την άνοδο στην εξουσία των πιο πονηρών εκπροσωπών της κοινωνικής εκμετάλλευσης με την υποστήριξη του περιβάλλοντος τους, που δεν μπορεί να είναι άλλο από τα λούμπεν αρπακτικά του κοινωνικού απόπατου (της κοινωνίας).

(3) Εφοδιάζεις την κοινωνική αντίδραση με το «διεθνιστικό επιχείρημα» ότι δεν είναι παράνομο όλο το χρέος, διατεινόμενος ότι η άρνηση και διαγραφή όλου του χρέους θα βλάψει άλλους λαούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν κόπτεσαι για αυτούς τους άλλους λαούς, αλλά για το πώς να μή ζημιωθούν οι Άρχουσες Τάξεις τους. Τα ίδια κάνεις και με την μετανάστευση και την μαχητικότερη δίδυμη ταξική αδελφή της, την λαθρομετανάστευση. Παριστάνεις ότι δήθεν αντιτάσσεσαι στον Ιμπεριαλισμό, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετείς όλα τα αποτελέσματά του, και μάλιστα στην ίδια (την) αυτούσια «αυθόρμητη» ταξική (τους) φύση με την οποία και παρουσιάζονται. Ταυτίζεις τον προλεταριακό διεθνισμό με την Καπιταλιστική Διεθνοποίηση, διότι δεν θέλεις να ανατεθεί στην διεθνιστική αλληλεγγύη των προλετάριων το σπάσιμο της Καπιταλιστικής Ιμπεριαλιστικής Διεθνοποίησης, και γι’ αυτό παρουσιάζεις τον Επαναστατικό Διεθνισμό σαν να είναι η φυσική απόληξη της Ιμπεριαλιστικής Διεθνοποίησης των Πολυεθνικών Υπερμονοπωλίων, και όχι το σπάσιμο της.

(4) Προπαγανδίζεις ότι η Επιστροφή σε Εθνικό Νόμισμα θα είναι καταστροφική. Από την αρχή μας έλεγες ότι «δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το Ευρώ», αφού για σένα δεν μας φταίει τίποτα από τα όσα συνθέτουν τον καπιταλισμό αλλά τάχα ο ίδιος ο καπιταλισμός. Διότι αν του καταστρέψουμε π.χ. τα νεφρά του δεν θα πετύχουμε τίποτα, αφού αυτός θα πάει σε μονάδα τεχνητού νεφρού. Εμμέσως πλην σαφώς τα ίδια λες στις «θεωρίες» σου για τυχόν πετυχημένο χτύπημα στο κεφάλι του. Και όλα αυτά επειδή τον θέλεις αλώβητο.

Αφού έπνιξες το κίνημα, και αηδίασε ο κόσμος μαζί σου, τώρα, και αφού εξασφαλίστηκε η ήττα του κινήματος αφού δεν δόθηκε η μάχη όταν έπρεπε να δοθεί, όταν θα υπήρχε η ανάλογα μαζικοποιημένη δύναμη κρούσης, τώρα επιχειρείς να μαζέψεις τους αφελείς ξανά -προς- το κομματικό μαντρί σου. Έτσι με πρόσκαιρες αντεπαναστατικές απώλειες και στην συνέχεια με τις ανάλογες «επαναστατικές» επανεντάξεις, μέσα από συνεχείς αυξομειώσεις, διατηρείσαι, ως το πιο ισχυρό κόμμα της «επαναστατικής αριστεράς», ώστε να μπορείς να επαναπροσφέρεις τις Κρατικοδίαιτες έμμισθες υπηρεσίες σου στην Άρχουσα Τάξη.

Διότι αυτό που μένει στην ιστορική -δηλαδή την ανιστόρητη- μνήμη της μάζας των αποβλακωμένων ηλιθίων, δεν είναι το τί έκανες πριν, όταν μπορούσε να δοθεί νικηφόρα η μάχη, τότε που λοιδορούσες τις πλατείες και τα αιτήματα για εθνικό νόμισμα κ.τ.λ., άλλα ότι κατέθεσες άκαιρα-ετεροχρονισμένα αυτήν την ανούσια πρόταση.

Διότι αν ήταν να κατατεθεί όταν έπρεπε, θα έκανες ό,τι έκανες και πριν, και απαρχής θα έβγαζες ανούσια την πρόταση, αν είχε διατυπωθεί από τον όποιον άλλο, σε στιγμές ανάπτυξης ενός κινήματος πραγματικά απειλητικού για το Σύστημα.

Διότι φροντίζεις πάντα, πρώτα να ηττηθεί το ζωντανό κίνημα, και μετά υιοθετείς ένα μέρος από τα βασικά του αιτήματα, για να τα περάσεις τάχαμου κοινοβουλευτικά. Αν λοιπόν τα αποδεχτεί η συλλογική πολιτική βούληση της Άρχουσας Τάξης -αστικό κοινοβούλιο- τότε θα υλοποιηθούν, δηλαδή ποτέ.

Η πλάκα είναι ότι παριστάνεις ταυτόχρονα και τον κινηματικό, υποκαθιστώντας και σε αυτήν την περίπτωση το ζωντανό κίνημα με την διοργάνωση μιας αποστειρωμένης κομματικής συγκέντρωσης. Έχεις κι έναν κομματικό μπόγια που το παίζει κάπως δήθεν ανεξάρτητος και αποστασιοποιημένος, να γράφει αρθράκια υπέρ της επίσημης Κομματικής πολιτικής, κι αν δεν επαρκεί γιατί τυχαίνει να σε πιάσει κι η βροχή, δεν έχεις λόγο να φοβάσαι πως θα ξεφτίσει η κόκκινη μπογιά, αφού βάζεις κι έναν κομματικό βαστάζο να σου κρατά την ομπρέλα, ως ευγενής σουηδός πρόξενος.

Ψηφίζεις τέλος την «επαναστατική» σου πρόταση που την καταψηφίζουν όλοι οι υπόλοιποι, οπότε έκανες το «επαναστατικό» σου καθήκον, να ψηφίσεις την πρόταση σου (Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει), οπότε κατοχυρώνεσαι στην συνείδηση των ηλιθίων ως επαναστατικό κόμμα. Άντε, επαναστατικό που κάνει και κάποια λάθη. Τέτοια όμως που γίνονται πάντα τις κρίσιμες στιγμές, άλλα τα «διορθώνεις» διά του έμπρακτου «αυτοκριτικού» λόγου, και συνήθως χωρίς καμιά Αυτοκριτική που μπορεί να «εκτραπεί» σε «παρερμηνείες», κι τούτο μόνον σε περιόδους σχετικής ομαλότητας, όταν δεν κουνιέται φύλο ...

Λάθη επαναλαμβανόμενα, συνιστούν σαφή ταξική τοποθέτηση, όπως έλεγε και ο Βλαδίμηρος. Η «επαναστατική» σου τέχνη λοιπόν ως τραγουδοποιού βατράχου βρε κε κεξ – κουεξ κουεξ, είναι να πνίγεις τις επαναστατικές διαδικασίες στην κρίσιμη ώρα τους και μετά να αποκτάς ατσαλάκωτα και με το αζημίωτο «επαναστατικούς» τίτλους, ώστε να συντηρείσαι. Αδειάζεις πρώτα τους δρόμους, και μετά φουσκώνεις ως επαναστατικός ντεμέκ κούρκος, μέσα στους Κυρίαρχους Θεσμούς ...

Φυσικά η Άρχουσα Τάξη σε προστατεύει με νύχια και δόντια. Διότι είσαι το δικό της «επαναστατικό» κόμμα. Αρκεί να λείψει αυτό (δηλαδή εσύ) από την μέση, ώστε να μείνει γυμνή μπροστά στον λαό. Τότε μόνον θα δει όλη η κοινωνία ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Είσαι τα εκ (του) Περισσού καρδιακά και εγκεφαλικά τοιχώματα του Συστήματος, κατασκευασμένα  για να το θωρακίζουν και όχι για να το πολιορκούν. Και ο μόνος τρόπος να πλήξουμε το Σύστημα στην καρδιά και τον εγκέφαλο του είναι να τσακίσουμε και σμπαραλιάσουμε πρώτα αυτά, δηλαδή εσένα. Γιατί είσαι η Προφυλακή της Αντεπανάστασης, το μακρύ της χέρι, η Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στο επαναστατικό κίνημα.

(5) Λες ότι δεν πρέπει να υπάρξει Τιμωρία Ενόχων, διότι αυτό σημαίνει Ποινικοποίηση της Κυρίαρχης Πολιτικής, οπότε ζητάς να τιμωρηθούν μόνον όσοι αποδεδειγμένα παραβίασαν τους νόμους της Άρχουσας Τάξης. Δηλαδή θεωρείς ότι η πολιτική των Αρχουσών Τάξεων δεν ενέχει ποινικές ευθύνες, αφού όσο είναι κυρίαρχες σωστά πράττουν ως κυρίαρχες, γι αυτό και είσαι υπέρ της Καθεστωτικής Νομιμότητας, μέχρι να έρθει ο Σοσιαλισμός. Που ακριβώς εξαιτίας του σεβασμού της Καθεστωτικής Νομιμότητας από μέρους σου, δεν θα έρθει ποτέ, τουλάχιστον όσο εξαρτάται από εσένα.

Ούτως:

Είσαι ένας «αδιάφθορος» Συστημικός Καμπινές που τα ρουφά όλα και μαζί ένας βόθρος που τα καταπίνει, τα χωνεύει και τα εξαφανίζει. Κάνει τα μαύρα ξέξασπρα. Είσαι το Ολικό Αποχετευτικό Σύστημα του Καθεστώτος που θέλει όλο το σπίτι «καθαρό», για να δείχνει και το ίδιο καθαρό στην εξωτερική του όψη. Καθαρός καμπινές ίσον πολιτισμός.

Κοινώς: «χέστε μέσα μου όλοι, εγώ κουβαλώ τα σκατά του σπιτιού, αλλά αφού εγώ είμαι κατά φάτσαν Καμπινές, αναλάβετε εσείς την δική μου καθαριότητα, γιατί αν βρωμίσω θα μας πάρουν πρέφα τί Βρωμιάρικη Οικογένεια είμαστε όλοι μας και ιδιαίτερα Εγώ. Και μην ξεχνάτε ότι Εγώ καθαρίζω τα απόβλητα όλων σας (μας), και πρέπει να μου φέρεστε με στοργή» ...

Αφού λοιπόν έχει συντελεστεί το Πνίξιμο του Κινήματος, με σένα ως Κύριο Συντελεστή-Εκτελεστή του, βγαίνεις στο κυνοβούλιο για να υποβάλεις πρόταση νόμου με τον οποίο να καταργούνται τα Μνημόνια και οι Εφαρμοστικοί Νόμοι.

Ο Κομμουνισμός όμως δεν είναι χρηματιστήριο παζαρέματος και πολιτικοκομματικών δοσοληψιών, αλλά ΤΟ Κίνημα που Καταλύει την Κρατούσα Κατάσταση Πραγμάτων.

Δεν είσαι λοιπόν κομμουνιστικό κόμμα, αλλά ένα κοινό κόμμα του Καθεστωτικού Κυνοβολίου, στο οποίο γίνονται χρηματιστηριακού τύπου πολιτικά παζαρέματα, και εντός του οποίου υποβάλεις μια άσκοπη πρόταση που είναι δοσμένη εκ των προτέρων η καταψήφισή της, απλά για να σώσεις τα «κομ-μουνι-στικά» σου προσχήματα.

Κάνεις δηλαδή μια ανούσια αντιπολιτευτική διαπραγμάτευση, που δεν βγαίνει από τα όρια του Καθεστώτος, καθώς μόνο ένα Ζωντανό Κίνημα μπορεί να το κάνει αυτό, ενώ εσύ εξυπηρετείς το ίδιο εσένα όσο και το Καθεστώς, που σου παρέχει όλα τα προσχήματα, διότι έτσι διασώζει την ύπαρξη του δικού του «Κομμουνιστικού» Κόμματος, δηλαδή του κύριου Καθεστωτικού Αναχώματος εναντίον των πραγματικών Κοινωνικών Αγώνων, του Βασικού του Κυματοθραύστη των Κινηματικών Αγωνιστικών Διεκδικήσεων.

Αυτό που κατέπνιξες κινηματικά, το αναδεικνύεις κοινοβουλευτικά, το οδηγείς στο ναυάγιο, και μετά κατηγορείς τους καταψηφίσαντες που έκαναν την δουλειά τους σωστά, δίνοντας σου «επαναστατικά» εύσημα. Το ένα Συστημικό Χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο!!!

Επιμύθιο :

Ο Κομμουνισμός δεν είναι πολιτικό χρηματιστήριο ούτε Καθεστωτικός Κυν ο βολευτικός Διαπραγματευτής ψευδοεπαναστατικών μετοχών και τίτλων.

Ο Κομμουνισμός είναι ΤΟ Κίνημα που Καταλύει Συστημικά την Καθεστηκυία Τάξη Πραγμάτων.

Όταν ένα κοινό βολευτικό κόμμα δεν μπορεί και δεν θέλει να καθοδηγήσει αυτό το Κίνημα, του κάνει καλό, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, να αθωώνει το φίλαυτο τομάρι του, περνώντας τα ζητήματα που θέτει ένα Κίνημα για του οποίου την κατάπνιξη πρωτοστατεί μέσα από τα καθεστωτικά κοινοβούλια. Έτσι επισφραγίζει την αποτυχία (του κινήματος), διαφυλάσσοντας και διατηρώντας ταυτοχρόνως την ίδια του την ύπαρξη.