Μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι;

του Γιώργου Χαλιμούρδα

Ανέκαθεν στην πολιτική υπήρχαν μυστικά και ψέματα. Οι πολιτικοί προσπαθούν διαχρονικά, να λειαίνουν τις γωνίες, να τετραγωνίζουν τον κύκλο ή αισχρότερα να κάνουν το άσπρο μαύρο ή να βαφτίζουν το κρέας ψάρι, διατρανώνοντας παράλληλα φοβίες, εγείροντας ατομικά και συλλογικά αντανακλαστικά επικαλούμενοι το εθνικό συμφέρον, το πατριωτικό καθήκον, την εθνική αναγκαιότητα, τους χαλεπούς καιρούς, τα άδεια ταμεία, την καμένη γη. Σήμερα μας παρουσιάζεται και η…δημιουργική ασάφεια. Οι ψευδαισθήσεις της δημιουργικής ασάφειας. Μέσα σε ένα επικοινωνιακό πογκρόμ που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Πέρα από τις ψευδαισθήσεις της ασάφειας, υπάρχουν είτε το θέλουμε είτε όχι, οι κρυστάλλινες αλήθειες και οι ακλόνητες βεβαιότητες. Για παράδειγμα, απόλυτα αληθές είναι ότι το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το Ευρώ» πλέον φαντάζει παρελθόν, καθώς προβάλλει μεγαλοπρεπέστατα το «Πάση θυσία στο Ευρώ». Όποιος αμφισβητεί αυτή την αλήθεια έχει κάποιο πρόβλημα συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.

Ενάμιση μήνα κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθίσταται ικανός χρόνος ώστε να βγουν τα πρώτα ...
ασφαλή συμπεράσματα. Ως εκ τούτου αν προσπαθήσουμε να σταχυολογήσουμε, σύμφωνα με την κρίση μας, τα βασικά στοιχεία, ορατά ή μη από τον πολύ κόσμο, της έως τώρα πορείας της κυβέρνησης αλλά και γενικότερα του πολιτικού σκηνικού που μας ενδιαφέρει, διαπιστώνω ότι τελικά πάλι «όλα αλλάζουν για να μην αλλάξει τίποτα… ή μάλλον αλλάζουν προς το χειρότερο», καθώς γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι μέσα στον ζουρλομανδύα του Ευρώ δεν υπάρχει καμία προοπτική, και κανένα μέλλον για τον Έλληνα και την Ελληνίδα. 

Πρώτον, και κύριο χαρακτηριστικό της νέας κυβέρνησης είναι η συνέχεια του κράτους και η νομιμοποίηση των προηγούμενων κυβερνώντων. Εκτός από τις επιλογές Πάκη, Παναρίτη, Lazard, Ανδρουλάκη, Μαρδά που σηματοδοτούν ξεκάθαρα αυτή την κατεύθυνση, αν παρατηρήσετε τις σχέσεις μεταξύ των νέων με τους παλιούς κυβερνώντες, όπως αυτές προβάλλονται σε κάθε δημόσια συνεύρεση τους, θα διαπιστώσετε ότι αυτές κινούνται το λιγότερο στα όρια της πολιτικής αβροφροσύνης ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν έως το σημείο… της ανοιχτής επικρότησης του έργου του πρώην υπουργού!!! (κι όμως ισχύει από ιδία πείρα). Η διοίκηση του κράτους σε όλα τα επίπεδα δεν αλλάζει καθώς η κυβέρνηση αποφάσισε να εφαρμόσει τη δικιά της πολιτική με τα… ίδια εργαλεία. Αυτό σηματοδοτήθηκε χαρακτηριστικά από τη διατήρηση του Γεωργίου στην ΕΛΣΤΑΤ και του Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν υπάρχει καμιά πρόθεση ρήξης με την παλιά κομματοκρατία που θέριεψε και σάρωσε όλη την ελληνική κοινωνία στη μεταπολίτευση.

Δεύτερον, με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους «φίλους» μας οδηγούμαστε μαθηματικά σε αδιέξοδο. Δεν επετεύχθη καμία διαγραφή χρέους, καμία ρήτρα ανάπτυξης, συνεχίζουμε με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, σύμφωνα με τη συμφωνία του Γιούρογκρουπ, πράγμα που σημαίνει νέο δάνειο, που σημαίνει νέο μνημόνιο, που σημαίνει νέα μέτρα. Συνεπώς συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και του αποπληθωρισμού που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στους 2 εκατομμύρια ανέργους επίσημα. Για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια, στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ η εκδοχή της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Επιπλέον, όπως εξελίσσονται τα πράγματα αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διεξόδου χωρίς ρήξη με τους Ευρωπαίους «φίλους» μας.

Τρίτον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία έτσι όπως αυτή αναπτύχθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στα κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Στον ΣΥΡΙΖΑ αν ψάξει κανείς, εύκολα θα βρει πολλούς θιασώτες της σύγχρονης λογικής που διέπει την ΕΕ και τις επιταγές της. Δηλαδή του πλαισίου του νεοφιλελευθερισμού, που μιλάει για μικρό και επιτελικό κράτος, με τις υπηρεσίες όλες στους ιδιώτες, για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα η οποία προβάλει ως πανάκεια για την ανάπτυξη χωρίς κανένα προστατευτισμό. Αυτή η λογική της σύγχρονης Ευρώπης δεν έχει καμιά σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία και το ισχυρό κοινωνικό κράτος ως απόρροια αυτής, που συντέλεσε μεταπολεμικά στην ευημερία των λαών της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Το μόνο που μένει είναι να ενταχθεί και ο Αλέκος Παπαδόπουλος στον ΣΥΡΙΖΑ. Το λέμε αυτό επειδή υπάρχει διάχυτη στον κόσμο, η αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Τέταρτον, η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ανάξια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πέραν του ότι είναι εγκλωβισμένη στη λογική της «αριστερής» κυβέρνησης, αδυνατεί να πράξει το αυτονόητο όταν καταρρακώνεται η έννοια της εσωκομματικής ή μη δημοκρατίας. Ακόμα και η πρόταση για να λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις από τα συλλογικά όργανα, που απορρίφθηκε, μου μοιάζει σαν μια πρόταση που αν πέρναγε θα δημιουργούσε το άλλοθι στην αριστερή πλατφόρμα, η οποία θα διαφωνούσε  με τις εκάστοτε πολιτικές της πλειοψηφίας, αλλά ας όψεται, αναγκάζεται να πειθαρχήσει στην πλειοψηφία. Όταν διαφωνώ σε κολοσσιαίας σημασίας ζητήματα Υπουργέ μου, παραιτούμαι, ή ανεξαρτητοποιούμαι και απευθύνομαι στο λαό, στηρίζομαι στο λαό. Από τη συμβιβαστική, έως άκρως υποχωρητική στάση της αριστερής πλατφόρμας, φαίνεται ότι δεν έχει κανένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση, κανένα σχέδιο διαχείρισης της κρίσης και κανένα plan Β για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και συνεπώς κανένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με εθνικό νόμισμα.

Δυστυχώς η στάση της αριστερής πλατφόρμας παίζει τρομερά αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, καθώς εγκλωβίζει πολύ κόσμο όχι μόνο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία, στη λογική ότι εκ των έσω θα προσπαθήσουμε να φέρουμε τη ρήξη και την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Απλά να τονίσουμε ότι ιστορικά ελάχιστοι είναι αυτοί που αντιστάθηκαν στα δώρα από την Εσπερία, γεμάτα glamour και υποσχέσεις, μέσα στον απύθμενο βυθό της ελιτίστικης μπουρζουαζίας. Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι πολύς κόσμος μέσα στην αριστερά αδυνατεί να διαβάσει την αέναη (perpetual για να μην ξεχνιόμαστε) δυναμικά μεταβλητότητα του καπιταλιστικού συστήματος, ώστε να μπορεί να σταθεί επάξια στις επιταγές των εκάστοτε καιρών.

Πέμπτον, δεν υπάρχει καμιά διάθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθεί με την καθολική απαίτηση του Ελληνικού λαού για δημοκρατία επιτέλους σε αυτόν τον τόπο. Ενώ παίρνονται τόσο σημαντικές αποφάσεις από τον Τσίπρα και τον glamourous Βαρουφάκη, που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον του τόπου, κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κουβέντα για να απευθυνθεί η κυβέρνηση στη λαϊκή βούληση. Προσωπικά δεν διατηρούσα καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου από το καλοκαίρι, μετά από τη θέση του Τσίπρα από τα Χανιά για εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου μετά τις προγραμματικές όπου δεν είπε κουβέντα για την εγκαθίδρυση της απλής αναλογικής, το οποίο ήταν πάγιο αίτημα όλων των αριστερών κομμάτων διαχρονικά. Είναι περιττό να συζητάμε για απαιτήσεις κοινωνικοποίησης του κράτους, ή ελέγχου του κράτους από το λαό. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καν στις προθέσεις της παρούσας κυβέρνησης να σπάσει η αριστοκρατική λογική, η λογική του ελιτισμού που κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο.

Έκτον, με τη συνηγορία της καθολικής υποστήριξης των ΜΜΕ, ιδίως μετά τους λεονταρισμούς του Βαρουφάκη, γεγονός πλέον αποτελεί η δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοια επίπεδα που του δίνει τη δυνατότητα και τον εκλογικό χρόνο να ακολουθήσει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη συγκυβέρνηση χωρίς τρομερές απώλειες στο άμεσο χρονικό διάστημα. Εξάλλου ήταν τόσο απηυδισμένος ο λαός μας με την προηγούμενη συγκυβέρνηση που κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό επακόλουθο.

Τέλος, διακρίνω μια κρυφή έως φανερή ελπίδα στους κόλπους κυρίως των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών φίλων, ότι με τη φυσιολογική φθορά ή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, θα καρπωθούν τουλάχιστον εκλογικά οφέλη. Η λογική τους γνωστή. Ο λαός θα κινηθεί προς τα αριστερά ως απόρροια της συνεχιζόμενης κρίσης και άρα θα γείρει κάποια στιγμή, κάποτε, το καράβι προς τα αριστερά, με σκοπό κάποτε να εγκαθιδρυθεί η ουτοπική σοσιαλιστική τουλάχιστον κοινωνία. Πέραν του ότι ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ένας βαλλόμενος εξαθλιωμένος λαός οδηγείται πολύ πιο εύκολα στο φασισμό παρά στην αριστερά, μια τέτοια λογική προσέγγιση των πολιτικών εξελίξεων αδυνατεί να συμπορευτεί με την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που όπως και να το κάνουμε δεν είναι αριστερός και εν τέλει δεν ξέρει τι ακριβώς  πρεσβεύει η αριστερά. Επιπλέον, η έννοια της αριστεράς θα ενταφιαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουν τον τρόπο να του μεταλαμπαδεύσουν, σε μια σύγχρονη ραγδαία μεταβαλλόμενη εποχή, τις ιδέες, τις αξίες και την αναγκαιότητα μιας κουμουνιστικής κοινωνίας.   

Αντιθέτως τα αιτήματα για Εθνική Ανεξαρτησία (έξοδος από το ευρώ, διαγραφή χρέους, κατάργηση όλων των μνημονιακών συμβάσεων και νόμων), για Κοινωνική Δικαιοσύνη (Κάθαρση, Σεισάχθεια) και για Δημοκρατία (Συντακτική Εθνοσυνέλευση, Εξουσία στο Λαό) είναι αυτά που μπορούν να συγκινήσουν, να κινητοποιήσουν, να εξεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.

Αυτό είναι τόσο απλό, τόσο κρυστάλλινο, τόσο βέβαιο, πέρα από τις όποιες ψευδαισθήσεις οποιασδήποτε δημιουργικής ασάφειας.  

Ο Γιώργος Χαλιμούρδας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Ακρόπολης