Από τη διαπραγμάτευση λέξεων στη «Νέα Ομιλία»

του Γιώργου Κ. Καββαδία*

«Και νόμισαν πως είχαν το δικαίωμα ν΄ αλλάξουν και τη συνηθισμένη ανταπό-κριση των λέξεων προς τα πράγματα για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους»

(Θουκυδίδη Ιστορία Γ 83)

Εύστοχα οι Αρχαίοι Έλληνες υποστήριζαν ότι «αρχή σοφίας (ή κατ' άλλους «παιδεύσεως»), η των ονομάτων επίσκεψις». Ωστόσο ο ευφημισμός και η αντονομασία που χαρακτη-ρίζουν τη γλώσσα της εξουσίας δίνουν τη δυνατότητα εξαπάτησης του λαού με την αλλοίωση της σημασίας των λέξεων. Άλλωστε πριν από τη συμφωνία στο eurogroup ο υπουργός Οικονομικών μας είχε προϊδεάσει: «Η Ευρώπη είναι πάρα πολύ επιδέξια στο να βρίσκει ευφημισμούς, φράσεις που να ικανοποιούν όλους» (31 - 1 - 2015). Η διαπραγμάτευση των λέξεων ήταν το βασικό menu στο eurogroup με στόχο την απλή απόσυρση λέξεων και διατυπώσεων που έχουν φορτιστεί αρνητικά και την επινόηση λεκτικών ακροβασιών και νοητικών σχημάτων που θα διευκολύνουν και επιτρέψουν την προσωρινή ανακούφιση διαιωνίζοντας τη ζοφερή, για το λαό, πραγματικότητα. Με άλλα λόγια «η αυταπάτη έρχεται με τα δώρα της Κίρκης και το τραγούδι των Σειρήνων».

"Ο πόλεμος είναι ειρήνη,

η ελευθερία είναι σκλαβιά,

η άγνοια είναι δύναμη".

(George Orwell, 1984)

Στην οργουελιανή «Νέα Γλώσσα», κυριαρχεί η «δημιουργική αμφισημία και ασάφεια, έτσι το ...
Μνημόνιο μετονομάζεται σε «τρέχον πρόγραμμα», η Τρόικα σε «θεσμούς», οι ιμπεριαλιστές δανειστές σε «εταίρους». Ο εκβιασμός και η υποταγή σε «αμοιβαία επωφελή συμφωνία». Έτσι η δανειακή σύμβαση παρατείνεται και καταρρέει ο ανυπόστατος μύθος, ότι άλλο η δανειακή σύμβαση άλλο τα μνημόνια. Ο ΟΟΣΑ θα αξιοποιηθεί για την εφαρμογή «σαρωτικών μεταρρυθμίσεων». Έτσι δε μένει ούτε 30% εθνικής υπερηφάνειας για να καλύψει το 70% συμφωνίας με το «Μνημόνιο».

Η μνημονιακή βαρβαρότητα θα συνεχιστεί, όχι με την ένταση του mail Χαρδούβελη, αλλά πιο ήπια με ψίχουλα φιλανθρωπίας για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης». Η αντιμνημονιακή ρητορική αποσύρεται δείχνοντας πόσο ρηχή ήταν η αντίθεση «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί». Ανέπαφος και πιο ισχυρός παραμένει ο μηχανισμός της επιτροπείας της χώρας από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ που θα συνεχίσουν να αξιολογούν την πορεία εξέλιξης του μνημονίου, ώστε κύριο σώμα των μνημονιακών μέτρων και αναδιαρθρώσεων θα παραμείνει ακέραιο. Όμως η υποταγή και ευθυγράμμιση στα κελεύσματα θα μεταφράζεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και Αλλοτρίωσης «έντιμος συμβιβασμός με αξιοπρέπεια».

Η «ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση», ο μοχλός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για άσκηση «φιλολαϊκής πολιτικής» είναι εξαιρετικά αδύνατος για υλοποίηση ακόμα και του ήπιου διαχειριστικού προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Ήδη ο πρώτος διακηρυγμένος στόχος του για «τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους» έχει «ξεχαστεί» πριν από το eurogroup. Στην απόφαση υπάρχει ρητή δέσμευση: «Η Ελλάδα δε θα ανακαλέσει μέτρα, ούτε θα κάνει μονομερείς αλλαγές που μπορεί να έχουν αρνητική επίδραση στους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως θα εκτιμηθούν από τους θεσμούς».

Από αυτό επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι η ΕΕ δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», όπου «δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, όλοι είμαστε συγκάτοικοι». Η ΕΕ είναι ένα αντιδραστικό οικοδόμημα όπου τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της ΕΕ επιβάλλουν, με αδυσώπητο τρόπο, τα συμφέροντά τους. Η απροκάλυπτη κατίσχυση της γερμανικής ηγεμονίας, σήμερα, κονιορτοποιεί όλες τις αερολογίες περί αλληλεγγύης, ισοτιμίας και όλα τα συναφή.

Η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόλυτη ευθυγράμμιση και υποταγή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για να κερδίσει κάποιους πόντους. Κριτήριο είναι οι προεκλογικές εξαγγελίες που αναιρούνται σε χρόνο ρεκόρ, αλλά και οι προσδοκίες, τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας τα οποία παραπέμπονται στις καλένδες. Κάθε βήμα της κυβέρνησης θα εξαρτάται από την αξιολόγηση και έγκριση των δανειστών και των «θεσμών». Για αυτό η προεκλογική δέσμευση για 13η σύνταξη «ξεχάστηκε», η αύξηση του μισθού στα 751 ευρώ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο των 12. 000 ευρώ παραπέμπονται «σε βάθος χρόνου». Οι ιδιωτικοποιήσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συνεχιστούν, ενώ το ΤΑΙΠΕΔ, μηχανισμός ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας «ξεκαταργήθηκε». Αντίθετα δεσμεύεται με «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή αντιδραστικές αλλαγές με βάση της κατεύθυνσης του μνημονίου, όπως αποτυπώνονται στη «λίστα Βαρουφάκη»

Δεσμεύεται να «μεταρρυθμίσει το μισθολόγιο του δημόσιου τομέα, με σκοπό την αποσυμπίεση της κατανομής των μισθών μέσω της βελτίωσης της παραγωγικότητας». Αυτό αφήνει ανοιχτή την κερκόπορτα σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα, με αναδιανομή των μισθών, αφού τα κονδύλια για τους μισθούς παραμένουν στα χαμηλά επίπεδα του προϋπολογισμού. Παράλληλα δεσμεύεται «να μειώσει τις συνολικές δαπάνες» του δημόσιου τομέα μέσω του «εξορθολογισμού των παροχών μη μισθολογικού κόστους». Αυτό ανοίγει δρόμους ακόμα και για νέες μειώσεις αποδοχών στον δημόσιο τομέα, ενώ έχει ήδη δεσμευτεί ότι θα διατηρήσει το πάγωμα των μισθών και των τριετιών / ωριμάνσεων ότι δεν θα επαναφέρει τον 13ο κι 14ο μισθό κλπ. Δεσμεύεται «να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος» με όσα βάρη συνεπάγεται αυτό για τους εργαζόμενους.

Πότε δεν ήταν πιο επίκαιρος ο στόχος, όπως διατυπώθηκε στους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου για «την ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ»

Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».

από το «Βαθύ Κόκκινο»