Ευτυχώς..

του Stevefil

«Ευτυχώς που συμφώνησαν και πληρωθήκαμε. Φαντάσου να είχε γίνει καμιά στραβή.

Τι θα έκανα τώρα;»

Καθόμουν στην πόρτα του καταστήματός μου -πολύ δουλειά όπως καταλαβαίνετε- και σκεπτικός όπως ήμουν, καθώς έβλεπα ανθρώπους να προχωρούν αγχωμένοι με γρήγορα βήματα, να αρπάξουν μια θέση στην ουρά των τραπεζών για την καθιερωμένη μηνιαία πληρωμή τους, με πλησιάζει ένας γνωστός. Συνταξιούχος.

Μετά την κλασσική καλημέρα που ανταλλάξαμε μου εκμυστηρεύτηκε τις πρώτες λέξεις του κειμένου…

Ευτυχώς λοιπόν.

Ευτυχώς τι; Ευτυχώς που για έναν ακόμα μήνα πήρε την σύνταξη της πείνας.

Ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί πλέον με τα πόδια ή στην καλύτερη με λεωφορείο, αφού...
δεν του φτάνουν τα χρήματα του να βάζει και βενζίνη στο αυτοκίνητό του.

Ένας άνθρωπος που αμφιβάλω αν στις 10 του μήνα, θα έχει 5 ευρώ στην τσέπη του.

Παρόλα αυτά…  Ευτυχώς!

Δυστυχώς θα έλεγα εγώ.

Δυστυχώς που δεν έχουν αφήσει πλέον δείγμα αξιοπρέπειας σε ηλικιωμένους που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή για να μην τους δίνει κανείς σημασία.

«Δεν πεθαίνουν κι οι άνθρωποι. Το μέσο όρο ηλικίας έχει ανέβει». Κάπως έτσι δεν το είχε πει ο Λοβέρδος;

Δυστυχώς που κανένας πολιτικός, κανενός κόμματος, καμιάς παράταξης δεν είχε ποτέ  την στοιχειώδη συνείδηση, όσο τουλάχιστον μπορώ  εγώ να θυμηθώ, να φερθεί με σεβασμό σε ανθρώπους που διανύουν την τελευταία καμπή της ζωής τους.

Να τους κάνει να ζουν ξένοιαστοι και χαρούμενοι ωσότου κλείσουν για τελευταία φορά τα μάτια τους.

Ντρέπομαι και οργίζομαι προσωπικά που ζω σε μια τέτοια κοινωνία. Ντρέπομαι που είμαστε ανίκανοι να υπερασπιστούμε την τρίτη ηλικία.

Δυστυχώς λοιπόν.

Να το πάρω όμως κι αλλιώς;

Δυστυχώς που υπάρχει στην κοινωνία μας τέτοιος φόβος.

Δυστυχώς που ξυπνάμε με αριθμούς και κοιμόμαστε με εξισώσεις αλλά ότι και να κάνουμε δε μας βγαίνει.

Δυστυχώς η νοοτροπία που έχει εισχωρήσει στα μυαλά του κόσμου είναι τόσο εγωιστική και τόσο σάπια. Τόσο προβλέψιμη και τόσο γλοιώδης. Τόσο αναξιοπρεπής όσο και δουλοπρεπής. Έχοντας ξεχάσει πια τι είναι αυτονόητο.

Μια κοινωνία που ζει, σέρνεται και πεθαίνει για το χρήμα, χωρίς κανένα ίχνος αυτοσεβασμού. Χωρίς λογική σκέψη.

Χωρίς καν να σκέφτεται βασικά. Έστω και παράλογα.

Θα με ρωτήσει κάποιος «άδικο έχει ό άνθρωπος; Πώς θα εξασφαλίσει έστω την τροφή αν δεν πάρει αυτά τα λίγα που του δίνουν;»

Άδικο σίγουρα δεν έχει. Άδικος και αδικαιολόγητος όμως είναι ο τρόπος σκέψης του.

Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι το πάτημα και το όπλο που έχουν όλοι αυτοί που παίζουν με τις ζωές μας τόσα χρόνια.

Κι άλλωστε οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι έχουν δει με τα μάτια τους στα χρόνια που μεγάλωσαν, πως για να κερδίσεις πράγματα στην ζωή σου πρέπει να ρισκάρεις.

Να ρισκάρεις για τις επόμενες γενιές. Να σκέφτεσαι τι αφήνεις στις επόμενες γενιές.

Να έχεις τύψεις για τα άσχημα που αφήνεις στους νεότερους , και να περπατάς περήφανος για τα όμορφα που τους χάρισες.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα μας. Η νοοτροπία που έχει πλέον ποτίσει και τα νεότερα μυαλά.

Τους νεότερους ανθρώπους που η πρωτοβουλία και η βούληση είναι πλέον για αυτούς άγνωστες λέξεις.

Αυτή η λανθασμένη οπτική των πραγμάτων που περιβάλλουν την ζωή μας, έχει μολύνει όλη την κοινωνία.

Από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο. Βάζω ηθελημένα τον μεγαλύτερο πρώτα.

Αφού αυτός συμπαρασύρει με τις πράξεις του τον μικρότερο και του δείχνει την κατεύθυνση.

Ταιριάζει πολύ εδώ αυτό που είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις. «Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις».

Το παιχνίδι αυτό σίγουρα δεν έχει χαθεί. Πάντα υπάρχει και ο άλλος δρόμος.

Ο δρόμος που ακολουθούν εκείνοι που προσπαθούν να αμυνθούν και να επιτεθούν συγχρόνως. Που δεν γίνονται πάντα αρεστοί. Που πασχίζουν να διακρίνουν το λάθος από το σωστό. Που δεν παρακαλάνε για την ζωή τους. Για την ζωή μας.

Αντίθετα απαιτούν και διεκδικούν.

Αυτούς που οι περισσότεροι βιάζονται να τους χαρακτηρίσουν γραφικούς, γκρινιάρηδες, αντιδραστικούς και ασυμβίβαστους, τρελούς κι αλλοπαρμένους.

Οπότε τελικά ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας και τέτοιου είδους άνθρωποι.

Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι είναι η σωστή τακτική για να κερδίζεις έδαφος κι ότι εξαρτάται από τις δικές μας πράξεις για να χτιστεί μια καλύτερη κοινωνία, τόσο πιο γρήγορα πιστεύω θα ξεκολλήσουμε από τον πάτο.

από το «Μαύρο Πρόβατο»