Αριστερές περιπέτειες

του Γιάννη Μακριδάκη

Όσα χρόνια κυβερνούσε η δεξιά και έγραφα εναντίον της και μάλιστα πολύ σκληρά τις περισσότερες φορές, αφενός δεν δέχτηκα ουδεμία ενόχληση από δαύτους, αφετέρου δε οι οπαδοί του σύριζα με επικροτούσαν. Τώρα που κάνω κριτική στην κυβέρνηση Σύριζα, η οποία έχει υποχωρήσει εμφανώς από την προεκλογική της ρητορική, δέχομαι καθημερινά ύβρεις, συστάσεις, καλοπροαίρετες συμβουλές και διάφορες άλλες παρενοχλήσεις οπαδών της κυβέρνησης για να μη γράφω, όλοι δε αυτοί που επικοινωνούν μαζί μου έχουν προφανές απωθημένο από την εποχή που θήτευσαν στην κνε και τους λοβοτόμησε, γι’ αυτό μου λένε ότι μοιάζει η κριτική μου με αυτή του κκε. Γενικώς οι οπαδοί του σύριζα ό,τι στραβό και να τους επισημάνεις, για το κκε σου λένε, ότι είναι πιο στραβό από αυτούς. Άντε ξεμπέρδευε δηλαδή.

Η αντικειμενική ματιά είναι κάτι που δύσκολα γίνεται αποδεκτό από οπαδούς κομμάτων και από ανθρώπους που έχουν στηρίξει όλες τις ελπίδες τους πάνω σε μια κυβέρνηση αλλά...
μετά λύπης μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω διαπιστώσει και τώρα το επαναβεβαίωνω, ότι είναι μη αποδεκτή περισσότερο στους αριστερούς η αντικειμενικότητα, διότι προφανώς αυτοί έχουν και το σύνδρομο της καταδίωξης ή της μη αποδοχής.

Τελειώνοντας, έχω να πω ότι η κυβέρνηση Σύριζα παρόλο που έχουν κάνει σαφή και οφθαλμοφανή οπισθοχώρηση από τις θέσεις τους και παρόλο που διαπραγματεύονται το μνημόνιο τελικά κι αυτοί, άσχετα με το τι λένε και τι κλίμα καλλιεργούν στο εσωτερικό, ελπίζω και επιθυμώ να αποδειχθεί ότι σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους που ήταν ξετσίπωτοι πολιτικάντηδες, αυτοί θα σταθούν εντέλει διαφορετικά και δεν θα υπογράψουν ουδεμία συμφωνία συνέχισης των πολιτικών της υποτέλειας και της “αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου και των φυσικών πόρων της χώρας” όπως αυτές και αν ονομαστούν, όποιοι και αν τις ελέγχουν.

Σχόλιο: κατανοούμε πλήρως το συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, διότι και εμείς γινόμαστε καθημερινά δέκτες ανάλογων σχολίων, συστάσεων και ύβρεων. Ελπίζουμε ότι πολύ σύντομα η κατάσταση θα έχει ξεκαθαρίσει και θα φανεί αν η κριτική -που πολύ λίγοι αποτολμούν σήμερα στη νέα κυβέρνηση-, είναι δίκαιη και στηρίζεται στα πραγματικά περιστατικά, ή είναι άδικη και αποτελεί δίκη προθέσεων.