Να η ευκαιρία!

του Γιάννη Μακριδάκη

Τον Σεπτέμβριο του 2011 που πήγα στο Βερολίνο καλεσμένος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού και ήρθαν τότε περί τους 250 Γερμανούς να παρακολουθήσουν την εκδήλωση στην οποία θα μιλούσα, διατύπωσα την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει τάχιστα να προχωρήσει και σε πολιτική ενοποίηση αλλιώς δεν θα μπορεί να σταθεί για πολύ ακόμη η ευρωζώνη και θα επέλθει διάλυση.

Είπα και άλλα περί της κατάστασης στην Ελλάδα τότε, περί των παλαιών δανείων που επέστρεφαν στις γερμανικές βιομηχανίες, περί της παρούσης βοήθειας με τα δάνεια που δεν είναι βοήθεια, περί της επερχόμενης εκποίησης των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας και περί της παρανοϊκής ισοπέδωσης των λαών που επιδιώκεται με όχημα και εργαλείο την δημοσιονομική σύγκλιση στα πρότυπα της ισχυρής Γερμανίας. Τότε οι Γερμανοί με χαρακτήρισαν "συγγραφέα με αναρχικές απόψεις".

Σήμερα, 4 χρόνια μετά, η πολιτική ενοποίηση δεν έχει προχωρήσει καθόλου ούτε καν ως...
ιδέα προς συζήτηση και η νομισματική ενοποίηση δείχνει πεντακάθαρα ότι αποτελεί σισύφειο μαρτύριο μέχρι ολοκληρωτικής εξόντωσης των λαών, γεγονός το οποίο με ολοένα και πιο γοργές διαδικασίες επιφέρει αντιδράσεις που οδηγούν προς την τελική διάλυση της ευρωζώνης είτε με αποχώρηση των "φτωχών" είτε με αποχώρηση των "πλουσίων".

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έναντι των "εταίρων" της. Διότι η ελληνική κοινωνία, έχοντας υπομείνει πολλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών προπορεύεται στην ωρίμανση, έφτασε επιτέλους σε σημείο να υψώνει ανάστημα και να έχει μια κατά πολύ αυξημένη κοινωνική συνοχή από ό,τι είχε τα προηγούμενα χρόνια του κανιβαλισμού των τάξεων εξαιτίας του "διαίρει και βασίλευε", με το οποίο πολιτευόταν οι αντιπρόσωποι των δανειστών που κυβερνούσαν τη χώρα μας.

Η αυξημένη αυτή κοινωνική συνοχή, η οποία δεν είναι βεβαίως ακόμη στο ζενίθ της αλλά μπορεί να φθάσει σύντομα αν η κυβέρνηση Σύριζα σταθεί στο ύψος της και δεν υποκύψει σε συμφωνία με τους δανειστές, εκφράζεται σαφώς από την ευρεία στήριξη που όπως φαίνεται απολαμβάνει αυτή η κυβέρνηση από τους πολίτες, και μάλιστα μεγάλου μέρους του πολιτικού φάσματος. Αυτή λοιπόν είναι μία και μοναδική ευκαιρία μας. Με την κοινωνία μαζί της μια κυβέρνηση που θα πει τα πράγματα με το όνομά τους, που θα οργανώσει την βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη στρατηγική της μετάβασης, που θα φερθεί ειλικρινά στους πολίτες και θα ζητήσει την βοήθεια, την κατανόηση, την υπομονή και την αλληλεγγύη τους, δεν έχει να φοβηθεί το παραμικρό και μπορεί να προχωρήσει στον αξιοπρεπή δρόμο της εξόδου από μια ευρωζώνη σαθρή, που οδεύει ούτως ή άλλως στη διάλυση.