Συμφωνία Πολιτικής Αυτοκτονίας

του Γρ. Σουλτάνη

Η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές στο Eurogroup της 20/2, δεν αποτελεί μόνο θρίαμβο των δανειστών και ταπεινωτική ήττα-υποταγή της ελληνικής πλευράς. Επιπλέον, σηματοδοτεί την ήττα της ευρωπαϊκής αριστεράς, που λόγω των ιδεοληψιών της αδυνατεί να εκπροσωπήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό και το συνακόλουθο πατριωτισμό που γεννά το ολοκληρωτικό μόρφωμα της ΕΕ.

Η ελληνική κυβέρνηση διάψευσε και πρόδωσε τους ψηφοφόρους που τη στήριξαν, όσο και τα ευρωπαϊκά κινήματα αλληλεγγύης, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει υπογράψει την πολιτική του αυτοκτονία, αφού η απεμπόληση της αντιμνημονιακής ρητορικής και του σοσιαλδημοκρατικού λόγου του, θα οδηγήσει τα ριζοσπαστικοποιημένα και πατριωτικά ενεργοποιημένα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας σε αναζήτηση άλλου πολιτικού φορέα για την πολιτική τους εκπροσώπηση.

Το κείμενο της συμφωνίας αναφέρεται στην «παράταση της Master Financial Assistance Agreement (MFFA)», στην αξιολόγηση από τους «θεσμούς» (ευφημισμός της τρόικας), στα...
κεφάλαια του ΤΧΣ που είναι διαθέσιμα μόνο μετά από μια επιτυχή αξιολόγηση και αποκλειστικά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στην ευρύτερη διαδικασία μεταρρυθμίσεων, στη δέσμευση για εκπλήρωση των υποχρεώσεων ως προς τους δανειστές, στη διασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων (όπως ορίστηκαν το 2012), αλλά και στη δέσμευση για μη κατάργηση μνημονιακών μέτρων, όσο και αποφυγή μονομερών ενεργειών που θα απόκλιναν από τους μνημονιακούς στόχους.

Όλα αυτά συνιστούν την πλήρη αποδοχή του μνημονίου και επιβεβαιώνουν την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.

Τι έφταιξε; 

Χωρίς να είναι αμελητέο το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένο σε ένα συστημικό πλαίσιο που πρωτίστως εξυπηρετεί την αναπαραγωγή του συστήματος, αλλά και το γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη δύνη του νέου ψυχρού πολέμου -ώστε οι ΗΠΑ να έχουν ασκήσει τεράστιες πιέσεις αναφορικά με τη στάση της ελληνικής πλευράς- οι κύριοι λόγοι της ήττας είναι: οι προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης και η ιδεοληψία έναντι της Ευρώπης.

Η προγραμματική δέσμευση της κυβέρνησης για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, λειτούργησε ως ενδοτικός παράγοντας που απέκλεισε την αναζήτηση διεξόδων και περιόρισε τις δυνατότητες άσκησης πίεσης, με αποτέλεσμα να καμφθούν οι αντιστάσεις και να συντελεστεί η υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών.

Η ιδεοληψία έναντι της Ευρώπης, που σχετίζεται με την διαχρονική ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής, αποτελεί ίσως τον σοβαρότερο λόγο της ενδοτικότητας και της ήττας.

Καθώς η κυβέρνηση αυτοεγκλωβίστηκε στις δύο αυτές γραμμές -που αποτελούν επιλογές της εγχώριας αστικής τάξης- έδωσε στους δανειστές το μήνυμα ότι επιδιώκει το συμβιβασμό χωρίς την προοπτική της ρήξης.

Όταν σε μια διαπραγμάτευση η μια πλευρά δεν διαθέτει την ισχύ του αντίπαλου, είναι απαραίτητο να κατέχει -εκτός από συμβολικά όπλα και κοινωνική υποστήριξη- κρυμμένους άσσους ή εναλλακτικά σχέδια που να μπορεί να δρομολογήσει άμεσα, ώστε να συνιστά απειλή για την απέναντι πλευρά. Αντίθετα, η κυβέρνηση έδωσε το μήνυμα ότι δεν διαθέτει καμιά εναλλακτική λύση, ότι δεν θα οδηγηθεί σε ρήξη, και ότι επιδιώκει πάση θυσία τον συμβιβασμό, ενώ προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με μόνο όπλο την ιδεολογία της και μια σωτηριολογική αποστολή για τον αντίπαλο: να τον σώσει από τον πλανερό νεο-φιλελευθερισμό του.

Γι αυτό άλλωστε, ορισμένοι έγκυροι διεθνείς αναλυτές διατύπωσαν την άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση μπλοφάρει, κάτι που ήταν σαφές για το Βερολίνο, το οποίο απαντούσε στις προκλήσεις με τελεσίγραφα.

Είναι προφανές ότι οι διεθνιστικές αντιλήψεις της ευρωαριστεράς δεν επιτρέπουν την σωστή εκτίμηση του ευρωπαϊκού μορφώματος, ενώ υποκρύπτουν την άποψη ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση λειτουργεί θετικά ως προς τη συγκρότηση μιας διεθνούς των εργαζόμενων. Αυτό το ιδεαλιστικό σχήμα σκέψης παραβλέπει το γεγονός ότι η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί την καπιταλιστική επέκταση ως σύστημα κυριαρχίας και νεοαποικιοκρατίας, με στόχο την κατάργηση του έθνους-κράτους και της δημοκρατίας, γεγονός που αναδεικνύεται από τον ολοκληρωτισμό και αντιδημοκρατισμό της ΕΕ.

Σε αντίθεση με τον ευρωαριστερό «νεοφιλελευθερισμό» είναι γεγονός ότι μόνο στα πλαίσια του έθνους-κράτους είναι δυνατή η όποια ταξική πάλη -που συχνά διαπλέκεται με την εθνικοαπελευθερωτική-, αλλά και η λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας.

Γι αυτούς τους λόγους, η ήττα και η υποταγή της κυβέρνησης στο διευθυντήριο της ΕΕ και την γερμανική ελίτ ήταν προδιαγεγραμμένη.

Χωρίς ρήξη με την ΕΕ, άμεση διαγραφή του χρέους και άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής δεν μπορεί να υπάρξει τέλος των μνημονίων και της λιτότητας.

από το «Βαθύ Κόκκινο»