Κυβέρνηση φιλολογικής επιμέλειας;

του Γιάννη Μακριδάκη

Η πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και ότι για χάρη συμφωνίας, την οποία ποθούμε διακαώς και το διατυμπανίζουμε βλακωδώς εξαρχής της διαπραγμάτευσης, είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μοναχά μετονομασίες, όπως πχ της παράτασης σε επέκταση, του μνημονίου σε πρόγραμμα, της τρόικας σε τρία πουλάκια κλπ Παρ’ όλα αυτά στο εσωτερικό, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση έτσι και αυτή καλλιεργεί κλίμα αισιοδοξίας για κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει και το οποίο ονομάζεται “αμοιβαία επωφελής συμφωνία”, μιλούν δε για τέλος μνημονίων και τρόικας και άλλα τέτοια ανυπόστατα.

Το τι ισχύει ακριβώς το μαρτυρούν απολύτως και σαφώς οι χθεσινές, μετά την σύνοδο κορυφής, δηλώσεις των βασικών εκπροσώπων των δανειστών, οι οποίες είναι εντελώς ανυποχώρητες και δραματικές για το μέλλον μας ως λαού και ως χώρας.

Γιούνκερ: «Έχουμε ακούσει ότι η ελληνική κυβέρνηση θέλει να ακυρώσει κάποια μέτρα γιατί ...
είναι αντικοινωνικά. Μπορείς να αντικαταστήσεις μέτρα αρκεί να είναι ισοδύναμης απόδοσης. Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι αποδέχεται το 70% του προγράμματος στήριξης. Πρέπει να δούμε με ποιο 70% συμφωνεί και έπειτα να δούμε τι μπορεί να γίνει με το υπόλοιπο 30%».

Μέρκελ: «Είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασία με την Ελλάδα και αναμένουμε τις προτάσεις της. Η Ελλάδα έχει δύο επιλογές: Επέκταση προγράμματος ή ολοκλήρωσή του έως το τέλος του Φεβρουαρίου».

Σε αυτές τις δηλώσεις δεν υπάρχει καμία αλλαγή κλίματος, πόσο μάλλον αισιοδοξία. Εκτός αν το χουμε πάρει απόφαση ότι είμαστε ικανοποιημένοι αν επιτύχουμε κάποιες μετονομασίες και το θεωρήσουμε κιόλας επιτυχία ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Σαν να εκλέξαμε κυβέρνηση φιλολογικής επιμέλειας μνημονίου και όχι ριζοσπαστικής πολιτικής…

ΥΓ 1: Οι προηγούμενοι ήταν αδιάβαστοι, αυτοί ίσως κάνουν φιλολογική επιμέλεια. Είναι κι αυτό μια πρόοδος

ΥΓ 2: Το κακό είναι ότι εμπρός σε μια ενδεχόμενη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, την οποία επιθυμούμε όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών, και η οποία θα μας ελαφρώσει κάπως, ίσως αναγκαστούμε να δεχτούμε όλα τα υπόλοιπα, ήτοι την συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου πλούτου.