Στην πλατεία κάποτε...

του Γιάννη Αγοραστού*

Σήμερα υπάρχει λόγος να θυμηθούμε παλιές στιγμές από την αυθόρμητη κινητοποίηση του λαού μας στις πλατείες.

Εκατοντάδες ήταν παρόντες και ακόμα περισσότεροι έχουν δει την συζήτηση που περιέχεται σε αυτό το βίντεο** και που συνοδεύεται από το παρόν κείμενο. Από τότε έχουν διαδραματιστεί αμέτρητα γεγονότα ....σε ένα συμπυκνωμένο χρονικό πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων. Η επιστροφή στο κοντινό αλλά και λόγω της πυκνότητας, μακρινό παρελθόν γίνεται με αφορμή τις τελευταίες Εθνικές εκλογές.

Ο λαός μας που το 2011και ενώ μούντζωνε τους τότε βουλευτές επί της Βουλής για την προδοσία της κυβέρνησης αλλά και την ανοχή της αντιπολίτευσης σε αυτή, την ίδια στιγμή δημιουργούσε ανοιχτή λαϊκή συνέλευση με τέσσερεις κεντρικούς ομιλητές οι οποίοι δεν βρίσκονταν σε πολυτελή έδρανα αλλά στα αυτοσχέδια πάνελ της πλατείας. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ρίξουμε....
μια προσεκτική ματιά στο πάνελ των ομιλητών. Θα διαπιστώσουμε ότι οι τρεις εκ των τεσσάρων ομιλητών, με τελευταίο τον Γ. Βαρουφάκη, κατάφεραν κατά την διάρκεια της περιπέτειας που βιώνουμε, να βρεθούν σε κρίσιμα υπουργικά πόστα αφού πρώτα εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια πολιτικών κομμάτων. Μεγάλο μέρος του χρόνου τους θα δαπανάται, στο απέναντι από την πλατεία κτήριο (την Βουλή), στην υπηρεσία του γενικού καλού του λαού όπως ακούσαμε να ορκίζεται σε αυτό και ο νέος πρωθυπουργός Α. Τσίπρας. Ο ίδιος λαός που εδώ και καιρό είχε εκδιωχθεί από την πλατεία αποφάσισε στις εκλογές που έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, σταδιακά να τους εν τάξει στην Βουλή και μάλιστα σε κυβερνητικές πια θέσεις. Δηλαδή σε θέσεις εξουσίας και απρόσκοπτης διαμόρφωσης πολιτικής έτσι ώστε αυτοί να διαμορφώσουν τις πολυπόθητες πολιτικές λύσεις στα αδιέξοδα του.

Πολλές είναι οι σκέψεις που μπορούμε να κάνουμε για αυτή την εξέλιξη.

Μπορούμε να βασιστούμε στην λογική και την ιστορία για να ανιχνεύσουμε την αιτία των φαινόμενων αλλά και την εκτίμηση της πιθανής εξέλιξης αυτών.

Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων έκρινε και ψήφισε λογικά. Δηλαδή με τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί επέλεξαν να ξαποστείλουν αυτούς που αποδεδειγμένα τους καταστρέφουν την ζωή, υποστηρίζοντας μέσο ψήφου τον ισχυρότερο αντίπαλο των εχθρών τους. Αυτή η επιλογή εμπεριέχει λογική και ένστικτο επιβίωσης αλλά εμπεριέχει και ένα συμβιβασμό που προέρχεται από νοοτροπία ενός λαού της ανάθεσης, ενός ψηφολαού. Όπως και να έχει δεν παύει να έγινε ένα βήμα του οποίου η καθυστέρηση μετρά χιλιάδες θύματα. Ένα βήμα που έδειξε αντανακλαστικά κοινής λογικής, αποφασιστικότητας και αντίστασης στην προπαγάνδα με επιλογή μιας έμμεσης και εξ αποστάσεως μάχης - νίκης μέσω της παραχωρήσεως των εκλογών και όχι μιας άμεσης νίκης μέσω φυσικής παρουσίας και πίεσης του λαού μας προς την ανάλγητη εξουσία. Χωρίς δηλαδή την διαμόρφωση εξελίξεων κάτω από την τεράστια δύναμη ενός οργανωμένου και συνειδητοποιημένου λαού που έχει πάρει απόφαση να κινητοποιηθεί πιστεύοντας στην δύναμη του δίκιου του.

Ιστορικά τα μεγάλα αδιέξοδα ενός λαού διευθετήθηκαν με ριζοσπαστικές λύσεις. Όταν αυτές οι λύσεις επιβάλλονταν από την συλλογική διεκδίκηση τότε ο λαός αντλούσε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος.

Εδώ επιστρέφω στους πρωταγωνιστές του περιστοιχισμένου τραπεζιού από τους πολίτες της πλατείας με ένα τελευταίο συλλογισμό. Για κάποιους λόγους μπορεί να αποτύχουν οι τρεις αξιωματούχοι κάτι που δεν το εύχομαι. Αυτό το θέτω γιατί δεν μπορώ να μην λάβω υπόψη την κάκιστη Ελληνική κοινοβουλευτική παράδοση που αφορά την ανέλιξη στην εξουσία και την ύστερη αξιοποίηση της για προσωπικά και αλλότρια συμφέροντα αντί της προόδου του λαού και της Πατρίδας.

Εδώ βρίσκεται το ελπιδοφόρο μήνυμα για αυτούς που ακόμα κρατούν την φλόγα του κινήματος και του μετώπου άσβεστη. Για αυτούς που πιστεύουν στον λαό και έχουν μείνει μέχρι σήμερα στο πλευρό του με όλες τι θυσίες που απαιτεί αυτό. Γιατί αν οι ενδιάμεσες και έμμεσες λύσεις, ελπίδες και αναθέσεις «καούν» εκεί θα υπάρχουν οι αγωνιστές με την βαθύτερη ψυχή. Οι δυνάμεις όπως το Ε.ΠΑ.Μ. που παραμένουν σταθερά μέσα στην κοινωνία. Που θα δώσουν αγώνα να μην σκύψει το κεφάλι η κοινωνία μπροστά σε ενδεχόμενη "διαχειριστική" αποτυχία του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Με στέρεες θέσεις, αξίες και αρχές όχι από εγωισμό ή ιδεολογικό φονταμενταλισμό αλλά επειδή θέτουν τον αυτονόητο πήχη στο ύψος που απαιτείται για να έχει ένα λαός αξιοπρέπεια και μια Πατρίδα που θα είναι πραγματικά δικιά του και επάνω σε αυτή θα μπορεί να κάνει προκοπή. Με οδηγό τα διαχρονικά αιτήματα των προγόνων μας για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Δημοκρατία χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς.