Η καθολική απονομιμοποίηση της κομματοκρατίας

του Γιώργου Κοντογιώργη

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ΕΣΤΑΤ η ελληνική κοινωνία σε ποσοστό που ξεπερνάει το 80% δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι απορρίπτεται συλλήβδην ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, θεσμοί και πολιτικές, δηλαδή στην κυριολεξία όλο το κομματικό σύστημα: κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί κανένα κόμμα δεν συγκεντρώνει πάνω από το 10% του συνόλου του εκλογικού σώματος.

Εάν αυτό συνέβαινε σε μια άλλη δυτική χώρα θα είχε σημάνει συναγερμός, θα είχαν παραιτηθεί κυριολεκτικά οι πολιτικές ηγεσίες, θα είχαν σηματοδοτηθεί μείζονες πολιτικές εξελίξεις. Διότι η απόρριψη αυτή είναι ουσιαστικά καθολική, συνιστά εντολή προς το κομματικό σύστημα να αποχωρήσει για να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα κατάσταση. Όντως, η κοινωνία των πολιτών είναι πεπεισμένη όχι μόνο ότι η πολιτική τάξη την πρόδωσε, την λεηλάτησε, την εξαπάτησε,...
με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη σημερινή καταστροφή, αλλά και ότι συνεχίζει να πολιτεύεται κατά τον ίδιο με το παρελθόν τρόπο ως εάν δεν συνέβη τίποτε.

Παρόλ'αυτά, στην ελληνική χώρα ευρήματα όπως αυτό διέρχονται εν σιωπή, απαρατήρητα, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Πράγματι δεν συμβαίνει τίποτε διότι η κοινωνία δεν μετράει στη διαδικασία της νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού ούτε και στις πολιτικές αποφάσεις.

Από τον διάλογο με τους φορείς της πολιτικής τάξης προκύπτει αυτό που αποτελεί καθεστωτική νοοτροπία: Ο πολιτικός θεωρεί ότι η ευθύνη του τελειώνει με το να νομοθετεί, δηλαδή εκεί από όπου όφειλε να αρχίζει. Δεν αισθάνεται ότι τον αφορά η εφαρμογή του νόμου. Για την εφαρμογή του ευθύνεται ο πολίτης, ο Διοικητής του νοσοκομείου, ο Πρύτανης του πανεπιστημίου κλπ. Το γεγονός ότι δουλειά του πολιτικού είναι να μεριμνά για την συνολικά ορθή λειτουργία του δημοσίου (και του ιδιωτικού) χώρου προς το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών παρακάμπτεται. Με τον τρόπο αυτόν η όποια δημόσια υπηρεσία (ή ο υπεύθυνος) αξιολογείται με γνώμονα την κομματική προσήνεια. Συγχρόνως παρέχεται η δυνατότητα στον πολιτικό να επιμερίσει τις ευθύνες έτσι ώστε είτε να μην στοχοποιείται ευθέως και αποκλειστικά ο ίδιος είτε και να "βγαίνει και από πάνω" ως τιμητής. Στο τέλος όταν δημιουργηθεί ένα ακραίο φαινόμενο εξ αιτίας της αβελτηρίας, της ιδιοποίησης των δημοσίων θεσμών κλπ, δεν επιμελείται της αποκατάστασης της τάξης. Ψηφίζει έναν νέο νόμο και "καθαρίζει". Η επωδός του πολιτικού είναι σταθερά ότι φταίνε οι άλλοι ή έστω όχι μόνον αυτός. Μάλιστα, σε μια επίδειξη "δημοκρατικής" ευαισθησίας διδάσκει ότι η εφαρμογή του νόμου αποτελεί αυταρχική επιλογή ή μέτρο.

Η αρχή είναι δοκιμασμένη: όσο ο πολιτικός βιάζει ελευθέρως και ατιμωρητί την κοινωνία, τόσο η τελευταία εθίζεται να πιστεύει ότι φταίει και αυτή και εν πάση περιπτώσει πείθεται ότι εξακολουθεί να είναι παρθένα, ότι δηλαδή δεν συνέβη τίποτε.

Από την άλλη, η πολιτική τάξη αποδίδει την καθολική απόρριψή της από την κοινωνία των πολιτών στην κρίση. Ωστόσο, εάν παρατηρήσει κανείς τις δημοσκοπήσεις διαχρονικά, θα διαπιστώσει ότι η κοινωνία εμφανίζεται να προσεγγίζει σταθερά με αρνητικό πρόσημο το κομματικό σύστημα. Το γεγονός αυτό σχετικοποιεί στο έπακρο την έννοια της εκλογής, η οποία λειτουργεί απλώς ως άλλοθι για την αναγκαστική νομιμοποίηση της πολιτικής τάξης και των μηχανισμών που την αναπαράγει στην εξουσία.

Όταν οι πολιτικοί έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια αντιτείνουν ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα, ότι δεν είναι όλοι οι ίδιοι και πολλά παρόμοια. Η πονηρά φύση των φορέων της κομματοκρατίας ψάχνει να βρει μια χαραμάδα προσωπικής διαφυγής ώστε εάν επιτύχουν να αναγνωρίσει ο συνομιλητής τους μια εξαίρεση, τη δική τους. Θα συμβεί έτσι να βρεθούν όλοι μέσα σε αυτήν. Οπότε όλοι θα είναι η εξής μια εξαίρεση!... Η αλήθεια είναι ότι όλοι είναι βαθιά βουτηγμένοι στη διαπλοκη και στη διαφθορά, διότι το σύστημα δεν αποδέχεται τις εξαιρέσεις. Η διαπλοκή και η διαφθορά είναι συμφυή στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτές. Πρόσφατα ακούσαμε ότι δεν μπορούν να παρέμβουν στο ζήτημα της αυτοεξαίρεσής τους από το κράτους δικαίου χωρίς συνταγματική αναθεώρηση!.. Το δούλεμα της κοινωνίας έχει "κοντά πόδια" όπως δείχνει η καθολική τους απόρριψη. Ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά ότι υποκρίνονται και ότι μεταθέτουν "για αργότερα" τις ευθύνες τους, ώστε να παραγραφούν. Γνωρίζουν με άλλα λόγια ότι οι ίδιοι διαπράττουν αδίκημα σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας και ότι είναι ενδεχόμενο να διαρραγεί η ολιγαρχική τους "νομιμότητα" και να βρεθούν αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη.

Προφανώς, δεν θέλουν με κανένα τρόπο να αλλάξουν κατεύθυνση και υποκρίνονται ότι τους φταίει το Σύνταγμα. Οπωσδήποτε η κομματοκρατία, η διαπλοκή και η διαφθορά είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες. Όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό. Αφορά στην άρνησή τους να αφιππεύσουν από το καθεστώς του δυνάστη της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι έριξαν τη χώρα βορά στην εξωτερική κατοχή για να λειτουργήσουν ως εντεταλμένοι της στο εσωτερικό. Εξού και η τρόικα δεν άγγιξε στο παραμικρό τα προκλητικά τους προνόμια, τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Τους χρησιμοποιεί για να κάνει τις δουλειές της. Ο εθισμός τους δε στη διαχείριση της κατοχής είναι τόσο απροκάλυπτος ώστε να την επικαλούνται ως πολιτικό επιχείρημα. "Θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την τρόικα για το άλφα ή το βήτα θέμα…" δηλώνουν με περισσή θρασύτητα. Από την άλλη, στην αντιπολίτευση η πολιτική κατοχή της χώρας μετονομάσθηκε ευσχήμως σε "αποικία χρέους" προκειμένου να προετοιμασθεί από τώρα το πλαίσιο της εξουσίας τους. Και οι μεν και οι δε αυτό που αποφεύγουν να αγγίξουν ως κόρη οφθαλμού είναι οι πυλώνες της καταστροφής. Αυτοί ξέρουν ότι το κράτος πρέπει να παραμείνει ερμητικά δικό τους. Η κοινωνία των πολιτών το γνωρίζει επίσης. Και τους απορρίπτει καθολικά. Η αντινομία του πράγματος έγκειται στο ότι δεν βρήκε ακόμη τον τρόπο να κάνει πράξη τις βεβαιότητές της. Να τους ρίξει συλλήβδην στο Καιάδα και να ελευθερωθεί από τα δεσμά που της ύφαναν οι εσωτερικοί της δυνάστες.

Θέτει την πρόκληση στον κ. Κοντογιώργη να κατέλθει στον πολιτικό στίβο ώστε να εκλεγεί από το Λαό και να παλέψει μέσα από το Κοινοβούλιο. Δε μας λέει όμως μερικά στοιχειώδη πράγματα για το πως εκλέγεται κάποιος από τον "Ελεύθερο» Λαό! Πρώτον, να είναι ένας θλιβερός χειροκροτητής του τσοπάνη, δεύτερον, να ψηφίζει νόμους χωρίς να τους διαβάζει [στη περίπτωση αυτή είναι βέβαιον πως θα διορισθεί και υπουργός από το αφεντικό του τσοπάνη του], τρίτο και κυριότερο, να εξαγοράζει ψήφους! Είναι τυχαίο ότι ο κύριος αυτός και η παρέα του δεν τολμά να αγγίξει τους κομματικούς στρατούς σε μια άτυπη συμφωνία των πολιτικών Auschwitz; Είναι τυχαίο; Ένας Λαός έχει τους ηγέτες που αποτελούν τον καθρέφτη του! Αυτός ο Λαός που νομιμοποιεί τον κάθε Μαρκόπουλο αποθέωνε τον Παπαδόπουλο! Από ένα τέτοιο Λαό εκλέγονται να τον κυβερνούν Μαρκόπουλοι.

Να θυμίσω εδώ, απλά τον Ρουσσώ, «Η λαϊκή κυριαρχία, ωστόσο, δε μπορεί ίσως να εκπροσωπηθεί, για τον ίδιο λόγο που δε μπορεί και να αλλοτριωθεί. Στηρίζεται ουσιαστικά στη γενική βούληση, κι η βούληση δεν αντιπροσωπεύεται, είτε είναι η ίδια, η μια ή η άλλη, δεν υπάρχει εδώ μέση κατάσταση. Οι βουλευτές δεν είναι κι ούτε μπορούν να είναι εκπρόσωποι της λαϊκής κυριαρχίας, είναι, απλά, οι φορείς των εντολών της. Δε μπορούν να αποφασίζουν οριστικά για τίποτα. Ο κάθε νόμος, που ο λαός προσωπικά δεν έχει επικυρώσει, θεωρείται άκυρος, δεν είναι καθόλου νόμος. Ο αγγλικός λαός πιστεύει ότι είναι ελεύθερος αλλά ξεγελιέται πολύ, γιατί ελεύθερος είναι μόνο στη διάρκεια της εκλογής των μελών του κοινοβουλίου. Από τη στιγμή όμως που θα εκλέξει αυτούς τους αντιπροσώπους, γίνεται σκλάβος, δεν είναι τίποτα. Σ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ AΞΙΖΕΙ, ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ, ΝΑ ΤΗ ΧΑΣΕΙ». Ολόκληρη την περίφημη ανάρτηση με τις σκέψεις του Ρουσσώ θυμηθείτε την εδώ.

Σημείωση 2: Δεν μπορώ να μην παραθέσω τις διαπιστώσεις του Δημ. Καζάκη σε πρόσφατη ανάρτηση στον ΠΟΛΙΤΗ (εδώ): "Από την αρχή, δηλαδή από το 1815, που ξεκίνησε ο εξωτερικός δανεισμός των κρατών από ιδιώτες κεφαλαιούχους, αναπτύχθηκε η πρακτική της πολιτικής εξαγοράς σε βαθμό που ξεπερνούσε κάθε φιλελεύθερης ανοχής. Η άνοδος νέων κρατών εκείνη την εποχή και μαζί τους νέων ολιγαρχιών που αντιμετώπιζαν τη χώρα τους ως φέουδο, έδωσε τη δυνατότητα στους κεφαλαιούχους των μεγάλων χρηματιστικών κέντρων και κυρίως του Λονδίνου, να εκμεταλλευθούν τις συνθήκες δίνοντας δάνεια. Κανονικά, αυτά τα δάνεια ήταν πολύ υψηλού ρίσκου, αλλά οι κεφαλαιούχοι απέβλεπαν σε πάρα πολύ υψηλές αποδόσεις με εγγύηση την βουλιμία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των χωρών που δάνειζαν. Όσο πιο αδίστακτοι και ασύδοτοι ήταν οι κυβερνώντες ενός κράτους, τόσο μεγαλύτερα και ληστρικά ήταν τα δάνεια, τόσο περισσότερες ήταν και οι εγγυήσεις για τους δανειστές ότι θα συνέχιζαν να απολαμβάνουν κέρδη, ακόμη κι αν η χώρα κατάρρεε".

Και βεβαίως και τα όσα έγραφε ο Ι. Καποδίστριας στον Μητροπολίτη Ιγνάτιο στις 10-6-1828 μόλις έφτασε κάποιο δάνειο στη ρημαγμένη χώρα, "Οι γενναίοι μας Έλληνες χαίρονται. Μόνον ολίγοι τινές απατώνται και μεγάλως νομίζοντες ότι τα χρήματα ταύτα είναι δι' αυτούς και μέλλουσι να πάθωσιν ό,τι έπαθον και αι λίραι του δανείου. Ότι μεν κλέπτουσιν όπου υπάρχει διοίκησις, είναι αναμφίβολον. Αλλά δεν υπάρχει χώρα, όπου πλεισίον των κλεπτών να υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες οικογενειών αγαίων, ανεστίων και καταπείνων, καθώς εν Ελλάδι. Στοχασθήτε, δεσπότη μου, ότι αι δυστυχείς αυταί οικογένειαι πάσχουν εξ αιτίας των κλεπτιστάτων αρχόντων, υπουργών τε και καπιτάνων και ενθαρρύνετέ με, αν δύνασθε, να είμαι συγκαταβατικός προς μίαν δράκαν ανθρωπαρίων μεταλλοθέων, επ' ουδέν των οποίων όμως ουδέ κατέστησα την βαρείαν χείρα της δικαιοσύνης, ουδέ καταστήσω, αρκούμενος να τους γνωρίσω καλώς και να τους παραδώσω, ει χρεία, εις τα αράς του λαού"!

Πηγή: gfragoulis.blogspot.gr

από το «Νέα Κρήτη»