Ο πολεμικότατος πρωθυπουργός

του Νίκου Καραβέλου

Από μόνη της η κυβέρνηση «ανέκρουσε πρύμναν». Έλαβε την εντολή όπως «αυθορ-μήτως» περιμαζέψει τα λάβαρα και τις σημαίες και τα παραχώσει στις πολεμικές αποθήκες του Μεγάρου Μαξίμου. Οικειοθε-λώς αναγκάστηκε να ξηλώσει τη «γραμμή Μαζινό» απέναντι στην τρόικα. Με άλλα λόγια απέσυρε την ευνοϊκή ρύθμιση των οφειλών προς το Δημόσιο σε εκατό δόσεις, που γέννησε φρούδες ελπίδες σε χιλιάδες οφειλέτες. Μολονότι οι υπουργοί και τα στελέχη του κυβερνητικού σχηματισμού διαβεβαίωναν για τη ρύθμιση. Παρότι αυτή ψηφίστηκε από τη Βουλή.(1)

Αυτομάτως η στρατιά μετατράπηκε σε συρφετό. Οι πολεμικές σημαίες σε ράκη, οι στολές σε αποκριάτικες φορεσιές, τα στρατηγεία σε καφενέδες και τα όπλα σε οξειδωμένα παλιοσίδερα.

Κι ο πολεμικότατος πρωθυπουργός που διαβεβαίωνε; Οι υπουργοί που υπερακόντιζαν; Η ...
Βουλή των Ελλήνων που ψήφισε; Έφτασε η εμφάνιση και μόνο ενός Ιρλανδού, ενός Δανού κι ενός Γάλλου (πρόκειται για τους τρεις αλήτες της τρόικας) για να καταρρεύσει η άμυνα σαν χάρτινος πύργος.

Τι δράμα! Τι κλονισμός! Τι θέατρο!

Ο αοίδιμος πρωθυπουργός μας (από το αοιδή = ωδή για νεκρούς, πολιτικώς εννοείται), σκληρός, όταν απευθύνεται κατά συνταξιούχων ή φοιτητών, πλαγιαστός, όταν του απευθύνεται (σπανίως) η Μέρκελ, γαντζωμένος στην εξουσία (δίκην κουρούνας σε κλαδί ή κάγκελο), ο πολιτικός, που ανέλαβε και διατηρεί την εξουσία, να μη δύναται να ορίζει (τι άρχων!), ούτε καν εκείνες τις έρημες εκατό δόσεις του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος. Σκέψου να του ανέθετε ο λαός σπουδαιότερη εντολή.

Πριν «αλέκτoρα φωνήσαι», ο γίγας της πολιτικής διαπραγμάτευσης, ο Αγαμέμνων της αποφασιστικότητας, προσέφυγε εκ νέου στο γνωστό καταφύγιο, στην κακοποίηση της αλήθειας. Αφού κρύφτηκε στα λημέρια του Μεγάρου Μαξίμου, ο γνωστός αναλώσιμος, ο πρώην υπουργός Υγείας και νυν θεράπων κάθε κομματικής νόσου και μαλθακίας, δηλ. ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ανέλαβε να τον καλύψει. Είπε δε αυτός, ότι η περίφημη ρύθμιση των εκατό δόσεων ανακλήθηκε, όχι γιατί οι τροϊκανοί τράβηξαν το αυτί του πρωθυπουργού, αλλά γιατί, δυστυχώς, κάποιοι «Κλαζομένιοι» της κυβέρνησής του(2), ασχημονήσαντες, ψήφισαν ανεφάρμοστα μέτρα ερήμην του. 

Τι απείθεια! Το περιβάλλον του πρωθυπουργού να ενεργεί ερήμην του.

Τι εκπεσμός! Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού να προτείνουν νόμους εν αγνοία του.

Τι θράσος! Οι υπουργοί να τους εισάγουν στη Βουλή, χωρίς εκείνος να το γνωρίζει !

Τι κατάντια! Οι βουλευτές να τους ψηφίζουν πίσω από την πλάτη του πρωθυπουργού.

Αυτοί ενήργησαν μόνοι τους. Διαβεβαίωσαν ψευδώς ότι, επιτέλους, με εντολή του πρωθυπουργού, ανακουφίζονται οι πολίτες. Παπαγάλισαν τη διαβεβαίωση αυτή στα Μ.Μ.Ε. Τη μεταμφίεσαν σε νόμο του κράτους. Κι όλα αυτά χωρίς ο δυστυχής πρωθυπουργός να γνωρίζει το παραμικρό. Με συνέπεια να κινδυνεύει να θεωρηθεί (αδίκως) αφελής ή ψευδόμενος. 

Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού έχουν καταστεί επικίνδυνοι. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους μετατρέπουν τον πολεμικότατο κυρ Αντώνη Σαμαρά (κατά το κυρ Μανουήλ Παλαιολόγο) σε πρωθυπουργό κουτσουμπό (αρχ. κόσυμβος = ο χωρίς κορυφή, ο κολοβός).

Όφειλαν να γνωρίζουν τις απόψεις και την πολιτική του, η οποία, με λίγα λόγια, συνοψίζεται στα εξής:

«Με τη σημερινή του οργάνωση, το πολιτισμένο Κράτος είναι μια μηχανή, που εργάζεται με σπατάλη από τεράστιες δυνάμεις. Για χρήσιμο όφελος δεν απομένει παρά ένα μικρούλικο μέρος της δύναμης που παράχθηκε από τον λαό με όσο το δυνατόν περισσότερο κόπο. Το υπόλοιπο της δύναμης χρησιμεύει για να κατανικηθούν τα εσωτερικά εμπόδια (ο εσωτερικός εχθρός). Ο τρόπος που κυβερνιώνται όλα τα κράτη σήμερα επιτρέπει να σκορπίζεται το χρήμα, που μάζεψαν οι πολίτες με μεγάλες θυσίες, σε επιχειρήσεις τρελές, τυχοδιωκτικές και εγκληματικές. Ο πολίτης οφείλει να εργάζεται και να υποφέρει για να κάνουν οι ισχυροί πολέμους που καταστρέφουν τη ζωή του, για να χτίζουν φρούρια ή ανάκτορα, να κάνουν σιδηροδρόμους, λιμάνια ή κανάλια, από τα οποία ούτε αυτός ο πολίτης, ούτε τα εννέα δέκατα από τους συμπολίτες του θα κερδίσουν ποτέ το παραμικρό. Πρέπει να δημιουργηθούν νέες κρατικές υπηρεσίες και να πληρώνονται πιο πλουσιοπάροχα ορισμένοι που δεν έχουν άλλο σκοπό απ’ το να περνάνε μια ζωή μεγαλόπρεπη με έξοδα του εργαζόμενου και να κάνουν πιο βαριά τη δική του ζωή. Κοντολογίς ο πολίτης οφείλει να εργάζεται και να υποφέρει για να κάνει ο ίδιος το ζυγό του ακόμα πιο βαρύ και πιο στέρεες τις αλυσίδες του και για να επιτρέπει να τραβάνε από αυτόν ακόμα περισσότερη δουλειά και περισσότερο αίμα» (3).

Αυτήν την πολιτική υπηρετεί πιστά ο κύριος πρωθυπουργός. Όφειλαν να το γνωρίζουν οι υπουργοί και οι συνεργάτες του και να μην τον εκθέτουν με τις πρωτοβουλίες τους.

Ο ίδιος δήλωσε μεν ενοχλημένος, αλλά είπε ότι δεν προτίθεται να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό, γιατί το επίμαχο λάθος δεν ήταν δικό του.        

(1) Ελευθεροτυπία 13.11.2014

(2) Κλαζομενές, αρχαία πόλη της Ιωνίας, οι κάτοικοι της οποίας συνήθιζαν να ασχημονούν.

(3) Μαξ Νορντάου Τα κατά συνθήκη ψεύδη, «Το Πολιτικό ψεύδος» εκδ. Πεζός Λόγος, 1955.

*Ο Νίκος Καραβέλος είναι δικηγόρος - συγγραφέας