Βρε που πάμε... βρε... που πάμε...

της Μαρίας Τριαντοπούλου

Ευτυχώς που υπάρχει και η ελληνική τηλεόραση για να μας κινητοποιεί και να μας έχει πάντα σε αγωνιστική εγρήγορση για όλα τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου.

Και λέω ευτυχώς γιατί χωρίς τις υπέροχες ενημερωτικές εκπομπές και τα συγκλονιστικά δελτία ειδήσεων με τα παράθυρά τους και τις εξέχουσες προσωπικότητες που παρελαύνουν από αυτά μπορεί και να μην παίρναμε χαμπάρι ακριβώς ποιοί και πως κυβερνάνε τον τόπο, ποιοί αποτελούν την κυρίαρχη κοινωνικο-οικονομική και πολιτική πραγματικότητα ή ποιοί «κινούν τα νήματα» της σύγχρονης ελληνικής ζωής γενικότερα σε θέματα παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού κοκ. Και μπορεί να παραμέναμε στον «κόσμο μας» διαβάζοντας εφημερίδες και sites μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας και ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης που δεν θα μας εξέθεταν τόσο βάναυσα στην ωμή πραγματικότητα.

Μπορεί, δηλαδή, αν δεν περνούσα κάθε Δευτέρα βράδυ μαζοχιστικά προσηλωμένη στις...
εκπομπές του κ. Πρετεντέρη ή/και του κ. Χατζηνικολάου – μου αρέσει ρε παιδί μου αυτό το νεύρο που μου προκαλούν αυτού του είδους οι εκπομπές – να είχα χάσει την «ατσαλάκωτη» κ. Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, με το ταγιεράκι και το μαλλάκι στην τρίχα, με την λίγο επιτηδευμένη προφορά και το άνευ λόγου ειρωνικό υφάκι να απευθύνεται στο κοινό της εκπομπής και να λέει χωρίς καμία ντροπή ότι η αντιπολίτευση θέλει να συντηρήσει το μνημόνιο από το οποίο η κυβέρνηση της και το κόμμα της προσπαθούν να απελευθερωθούν μέσα από σκληρές διαπραγματεύσεις οδηγώντας τον ελληνικό λαό στην ανάπτυξη που είναι προ των πυλών.

Δεν θα την είχα ακούσει να αναφέρεται στο κακό και διεφθαρμένο παρελθόν των τελευταίων δεκαετιών ως εάν το κόμμα της και το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνάνε την χώρα να ήταν κάπου στο διάστημα όταν η Ελλάδα γινόταν μπάχαλο, λες και κάποιο «άλλοι», εξωγήινοι, μας φέραν στην σημερινή κατάσταση, στην εξαθλίωση και τα σκληρά μέτρα λιτότητας, λες και κυβέρνησε ποτέ τη χώρα κάποιος άλλος εκτός από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δεν θα την άκουγα, τέλος, απευθυνόμενη σε νεαρό φοιτητή με ύφος δασκαλίστικο να αναφέρεται στον συνομιλητή της κ. Σκουρλέτη του ΣΥΡΙΖΑ ως «αυτός»... Ωραίο το βασιλικό λαδάκι όταν σας εβάφτιζεν ο Τέως κυρία Άννα-Μισέλ μου αλλά από τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς και ευπρέπειας δεν μοιάζει να σας προσέφερε και πολλά η αριστοκρατική αυτή συνάφεια...

Αν δεν έβλεπα ειδήσεις  - πάντα σε ζάπιγκ για να αντέξω κάπως με αυτήν την δήθεν  εναλλαγή απόψεων – δεν θα είχα δει το ρεπορτάζ για την διαμαρτυρία των Σύρων προσφύγων στην πλατεία Συντάγματος  - εικόνες δύσκολες και συνταρακτικές, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και φοβισμένοι με την απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους μέσα στην παγωνιά –  στριμωγμένο ανάμεσα σε κάποια «έρευνα» για την εναλλακτική Barbie που προηγείτο και από ένα ρεπορτάζ για την εμφάνιση σε μουσικά βραβεία αλλά και για τα οπίσθια της Jennifer Lopez που ακολουθούσε.

Οι παρουσιαστές, μάλιστα, ίσως συναισθανόμενοι την ντροπή και το αίσχος αυτής της ροής ειδήσεων, πάντα προλογίζουν κάτι τέτοια αποκρουστικά λέγοντας «και τώρα θα αλλάξουμε εντελώς κλίμα...». Πιο εντελώς δεν γίνεται... ούτε και πιο αηδώς.

Αν δεν έκανα μια γρήγορη «βόλτα» αργά την νύχτα στα διάφορα κανάλια, έτσι για να εκνευριστώ βραδιάτικα και να μην μπορώ να κοιμηθώ, δεν θα έβλεπα τον κ. Θέμο Αναστασιάδη ευάερο και ευήλιο να συνομιλεί γελώντας απωθητικά με τον κ. Πέτρο Κωστόπουλο «σαν να μην πέρασε μια μέρα» από τότε που αυτοί και οι όμοιοί τους εισήγαγαν αργά αλλά ύπουλα και σταθερά όλο το καταστροφικό lifestyle που πήγαινε χέρι χέρι, αγαπημένο και απόλυτα διαπλεκόμενο, με τις πιο μαύρες και αηδιαστικές σελίδες της πολιτικής ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών.

Θα έχανα και το show της Αμφίπολης, την κ. Παναγιωταρέα αγκαλιά με την Καρυάτιδα, τους αρχαιολόγους να αλληλο-αναιρούνται και να διαπληκτίζονται καθημερινά αλλά και τον καημένο, έγκαιρα εμφανισθέντα, σκελετό - εντεταλμένο από τον κ. Σαμαρά να ανυψώσει το εθνικό αίσθημα ώστε να ξεχάσουμε την τρόικα, τα νέα μέτρα που έρχονται και το μαύρο μας το χάλι γενικότερα.

Η τηλεόραση, οι καναλάρχες της και οι δημοσιογράφοι με τους προσκεκλημένους, τους όχι μόνο δεν με εφησυχάζουν, όπως ίσως έχουν σκοπό, όχι μόνο δεν με αποκοιμίζουν όπως ίσως θέλουν τα συμφέροντα που υπηρετούν, αλλά αντίθετα με εξαγριώνουν τόσο ώστε να το θεωρώ ανήθικο και ποταπό να τους το επιτρέψω πλέον.

από το «tvxs.gr»