Τα νερά της ιστορίας έσπασαν...

του Σταύρου Κατσούλη

Καλημερούδια!

Αφουγκραστείτε λίγο τις καρδούλες σας... Το νοιώθετε; Το βλέπετε; Το ακούτε; Δεν μπορεί. Κάτι θα ψιθυρίζει και σε σάς εδώ και μερικούς μήνες ή χρόνια... Μην ανησυχείτε πάντως, δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία εάν δεν ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω, αν και ο τίτλος του κειμένου αυτού, θα έπρεπε να σας είχε κάνει υποψιασμένους ήδη:

Το σύνολο των σκέψεων, πράξεων, συνηθειών και συλλογικής συνείδησης των τελευταίων δεκαετιών της ανθρωπότητας, έχουν πλέον διαμορφώσει μια ένταση που φτάνει πλέον πολύ κοντά στο αποκορύφωμα. Οι «πόνοι της γέννας» αυτής και τα σημάδια είναι πάρα πολλά, που το καθιστούν αδύνατον να μην το έχουν καταλάβει και άλλοι.

Το «αβύθιστο καράβι» του «παγκόσμιου πολιτισμού» όπως τον γνωρίσαμε βυθίζεται. Μια ακόμη μακρά και επίπονη περίοδος της ανθρώπινης Ιστορίας φτάνει στο τέλος της. Ήδη, το μεγαλύτερο μέρος του, βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Τα νερά της παγκόσμιας ιστορίας έσπασαν!

Δεν ξαφνιάζει κανέναν πλέον η οποιαδήποτε αποκάλυψη, ότι κάποιοι, κάπου, τώρα, ....
απεργάζονται με τον έναν ή άλλο τρόπο να μας επιβάλουν το δικό τους ολοκληρωτισμό, ακόμη και με την με την βία αν χρειαστεί. Κι ως εκ τούτου, είναι πλέον σίγουρο στον καθένα μας ότι κάποιοι άλλοι, κάπου και κάπως, απεργάζονται κάποιας μορφής αντίδραση, επαναστάσεις ή εξεγέρσεις, ωφέλιμες ή όχι. Κι όμως, ότι κι αν είναι αυτό που σοκάρει αυτήν την στιγμή, θα ξεχαστεί. Θα ξεχαστεί γιατί συνεχώς έρχονται νέα γεγονότα που από εδώ και πέρα, πάντα θα τρέχουν με την ίδια κι ακόμη πιο ραγδαία ταχύτητα .

Η ασταμάτητη χιονοστιβάδα από γεγονότα που δεν σταματά ποτέ, μας έχει κάνει νοιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε ή να αναλύσουμε τίποτα. Δεν υπάρχει γεγονός, όσο βάρβαρο ή απολύτως απάνθρωπο και να είναι, που να δημιουργεί σοβαρές εντυπώσεις και να προκαλεί βαθύτατους συλλογισμούς.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει με τα μάτια του μέσω των μέσων ενημέρωσης, δραματικά, τρομακτικά, πολιτικά, αιματηρά και απίστευτα γεγονότα να σοκάρουν και να συγκλονίζουν. Γεγονότα, που στην συνέχεια συγκινούν για λίγο και καταλήγουν να σβήνουν και να εξαφανίζονται από τα μυαλά μας μέσα σε λίγες ώρες πλέον, έτσι ώστε να δώσουν τόπο στο επόμενο τραγικό γεγονός...

Ο πολιτικός, γεωπολιτικός και κοινωνικός χρόνος, δεν μετριέται σε έτη, ούτε σε μήνες ή εβδομάδες πλέον. Όπως ακριβώς και όταν οι πόνοι της γέννας δεν αφήνουν την μητέρα να συγκεντρωθεί στο οτιδήποτε, έτσι και σήμερα, ο χρόνος έχει χάσει για μας το πραγματικό του μέτρο. Κι έτσι, η πραγματικότητα για τους περισσότερους, έχει μετατραπεί σε όνειρο. Και όσο αυτοί ονειρεύονταν, ο εφιάλτης μετατράπηκε σε πραγματικότητα...

Κακά τα ψέματα. Στο επόμενο έτος, δεν θα περάσει ένας χρόνος. Όχι. Στο επόμενο έτος, θα περάσουμε 365 αργές και συγκλονιστικές μέρες, θα τις περάσουμε μία-μία, θα τις νοιώσουμε βαθειά μέσα στο κόκκαλο, τόσο πολύ, που θα μας φανούν σαν να ήταν δέκα χρόνια. Ναι, στο τέλος, νέες ιδέες θα γεννηθούν. Ναι, όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, νέες αξίες θα βρουν τον ζωτικό τους χώρο. Ναι, μόλις τελειώσουν όλα αυτά, νέοι άνθρωποι θα διαμορφώσουν νέες, καλύτερες καταστάσεις...

Αλλά καμιά εποχή των δεινοσαύρων δεν περνά τόσο εύκολα όσο νομίζουν κάποιοι. H συλλογική έκφραση της ανθρωπότητας έχει δείξει ότι το γνωρίζει καλά αυτό. Γι αυτό και εκφράζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο ξεκάθαρα, την μια και τρομερή λέξη, το ένα παγκόσμιο γεγονός που θα καθορίσει το που και πως ακριβώς θα οδηγηθούμε: Πόλεμος.

Για όλους αυτούς που πιστεύουν ότι θα αποφύγουν την νέα ιστορική περίοδο που έρχεται, καλό θα ήταν να προετοιμαστούν. Όχι δεν θα πω κάτι το φρικιαστικό, μην ανησυχείτε. Απλά, καλό θα ήταν να βάλουν τα καλά τους, μπας και εξασφαλίσουν τουλάχιστον μια σεμνή παρουσία στα βιβλία της ιστορίας που θα χρονολογήσουν τον αφανισμό τους...

Για τους υπόλοιπους που θέλουμε να αντέξουμε, ας το πάρουμε χαμπάρι: Δεν υπάρχει πια το «όποιος αντέξει».

Υπάρχει μόνον, το «ας προετοιμαστούμε, ας οργανωθούμε για να αντέξουμε».

Μαζί.

Ενωμένοι.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ.