Οι καλύτεροι είναι πάντα οι περισσότεροι

του Στάθη

Οι αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (κυρίως τα χρόνια των Μνημονίων) στην ελληνική κοινωνία είναι δραματικές. Με κυριότερη απ’ αυτές την αποδαιμονοποίηση της Αριστεράς. Για πρώτη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά και το πρόγραμμά της, τρομάζει πλέον

 μόνον το σύστημα κι όχι την κοινωνία, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της έχει χειραφετηθεί απ’ αυτό. Οι οιμωγές του συστήματος και των φερεφώνων του, ότι τυχόν ....
άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα φέρει την Αποκάλυψη, δεν τρομάζουν πλέον όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, αντιθέτως όλο και περισσότεροι ελπίζουν σε κάτι τέτοιο.

Οταν δεξιοί πολίτες, μάλιστα παραδοσιακοί δεξιοί, αποφασίζουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, κάποιες δραματικές αλλαγές έχουν επισυμβεί στην κοινωνία.

Μπορεί να συνέβησαν ηπίως και ήσυχα, αλλά είναι δραματικές. Πρόκειται για εσωτερικές αλλαγές (εξ ου ηπίως και ήσυχα) οι οποίες όμως ωρίμασαν μέσα στον ορυμαγδό μιας κατάρρευσης, μέσα στον πάταγο της κρίσης. Μέσα σε αυτό το σκηνικό

πολλά απ’ τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης (αλλά και της ιστορίας πριν απ’ αυτή) αποδομήθηκαν! δεν μας πήραν οι κομουνιστές τα σπίτια, μας τα πήραν οι τράπεζες. Δεν πρόδωσε η Αριστερά την Κύπρο, την πρόδωσε η Δεξιά. Δεν σφάζουν με κονσερβοκούτια οι κομουνιστές, σφάζουν με δίκοπα μαχαίρια οι χρυσαυγίτες. Ταυτοχρόνως με αυτά και πολλά άλλα τέτοια

στερεότυπα κατέρρευσαν απ’ την άλλη μεριά και κάποια κλισέ που ήθελαν την Αριστερά μια καλή κυρία (ή ανήσυχον νεαρά) που ασχολείται με τις τέχνες, ή μια δύναμη που με την παρουσία της στα σωματεία ή τους δήμους, εξισορροπεί το σύστημα, το φρενάρει, του δίνει «ανθρώπινο πρόσωπο», δεν το αφήνει να αποθηριωθεί. Καλή, ως εκεί η Αριστερά, στο εποικοδόμημα ή τον συνδικαλισμό, αλλά όχι για παραπέρα, όχι για τα ιερά και τα άδυτα της εξουσίας – εκτός κι αν επρόκειτο για μια Αριστερά

έτοιμη να ενσωματωθεί, όπως έγινε σε άλλες χώρες και από σοσιαλδημοκρατικά και από σοσιαλιστικά και από κομουνιστικά κόμματα. Κυρίως την εποχή της ψευδούς ευμάρειας.  Τώρα όμως, στην εποχή της κρίσης, παρ’ ότι

με την πολιτική του «σοκ και του δέους», ο λαός δείχνει καθηλωμένος, μέσα του συντελούνται ισχυρές ζυμώσεις. Ο δεξιός που πεινάει, αναρωτιέται γιατί να ‘ναι δεξιός. Σιγά – σιγά η ταξική συνείδηση (και συνεπώς οι πολιτικές επιλογές) αρχίζουν να προσεγγίζουν την ταξική θέση. Αυτό συνιστά μέγα κίνδυνο για το σύστημα, αφήνει τη Δεξιά χωρίς λαϊκή βάση, στερεί απ’ την ολιγαρχία την πελατεία της – οδηγεί τους ψηφοφόρους σε «απαγορευμένες αναζητήσεις», σε πειρασμούς

σε αντικομφορμιστικές συμπεριφορές. Οι πολίτες βλέπουν πλέον στην Αριστερά όχι μόνον μια χρήσιμη δύναμη αντιπολιτευτική, αλλά μια χρησιμότερη δύναμη, κυβερνητική. Την καλούν, όπως φαίνεται σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να αναλάβει τις ευθύνες της (και με τη σειρά της να αναθέσει ευθύνες στους πολίτες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, η αμέσως επόμενη).

Η κρίση έχει βαθύνει. Σκότωσε αυταπάτες, σκότωσε και απάτες. Προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς, όχι πλέον απατηλό, αλλά στυγνό. Μια χώρα – χώρο κι έναν λαό – πληθυσμό. Ενα νέο σύστημα απατεώνων διαδέχεται (αλλά λαοι περιέχει κατά μεγάλο μέρος) το παλιό. Και αυτό το έχει αντιληφθεί ο λαός. Οι πρώτες σπαραγματικές αντιδράσεις της κοινωνίας στην κρίση, οδήγησαν ένα μέρος της σε φενάκες, μάλιστα εκ νέου, μάλιστα, ορισμένες, τερατώδεις όπως η Χρυσή Αυγή. Τώρα η Χρυσή Αυγή ξεφουσκώνει – την είδε το φως και, όπως πολλοί προέλεγαν, δεν το άντεξε. Και ξεφουσκώνει με ταχύ ρυθμό, για έναν ακόμα λόγο. Το μόρφωμα αυτό φτιάχτηκε για το ντου. Το έτρεφε, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία η βεβαιότης (!) ότι θα γίνει πρώτο (!) κόμμα. Τώρα κατρακυλάει προς τα πίσω, διότι έχασε αυτήν τη (απολύτως βλακώδη) βεβαιότητα, αλλά και διότι

οι φασίστες είναι δειλοί. Φοβούνται,. Φοβούνται τα δικαστήρια, καρφώνουν ο ένας τον άλλον, απαρνούνται σαν κότες την ιδεολογία τους – δεν είναι πια και αποδοτικές για αυτούς οι μπίζνες της νύχτας, ένας – ένας την κάνουν.

Στην Ευρώπη ο φασισμός μεγενθύνεται όπου υπέχει θέση και θέσεις δεξιάς, όπως ο Λεπενισμός. Εδώ η δεξιά (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) ψυχορραγεί και μετέρχεται θέσεις και πρακτικές της ακροδεξιάς για να αγοράσει λίγο χρόνο ακόμα. Αλλά ακριβώς για αυτό

πείθει όλο και λιγότερους, εξαγριώνει όλο και περισσότερους. Σε λίγο, έτσι όπως πάει το πράγμα, η κυρία Βούλτεψη θα πιάσει τα σταυροδρόμια και θα κάνει ξόρκια να βρέχει βατράχια πάνω στους Συριζαίους.

Ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη υπάρχει μια διαφορά φάσης, πάντα υπήρχε. Αν δηλαδή στην Ελλάδα περικόπτονται τώρα οι μισθοί και ένα μικρό μέρος των φτωχών λαμβάνει επιδόματα πινακίου φακής, αυτά έχουν γίνει στη Γερμανία (σε πιο ήπια εκδοχή) ήδη απ’ την εποχή της «Ατζέντας Σρέντερ». Τώρα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό το φαινόμενο καθιερώνεται στις περισσότερες χώρες της Ενωσης. Φτωχοποίηση κι επιδόματα (για να έχεις και «σύνδρομο της Στοκχόλμης» με το κράτος), ώστε να εισπράττεται από τους Δυνατούς η μεγαλύτερη δυνατή υπεραξία στην πηγή της. Εκεί το πάει

η Ενωση, στον καπιταλισμό της εποχής Ντίκενς, εκεί το πάει και ο καπιταλισμός αποψιλώνοντας την αστική δημοκρατία.

Αυτά οι κοινωνίες τα καταλαβαίνουν, τα αισθάνονται και τα διαισθάνονται. Και διαφοροποιούνται. Οι αγορές φαίνονται πλέον στα μάτια τους αυτό που είναι, ένας Μολώχ. Κι αν κάποτε τον Προμηθέα στον βράχο ανέβασε το Κράτος και η Βία, σήμερα στους λαούς κατεβάζουν στην κόλαση ο Αμοραλισμός και το Παράλογο. Γύρω μας βράζει ο Πόλεμος. Παντού η ανισοκατανομή του πλούτου είναι η πιο απάνθρωπη από κτίσεως κόσμου. Για είκοσι – τριάντα χρόνια (ένα «εύλογο» ιστορικό διάστημα) ο

νεοφιλελευθερισμός ξεγέλασε πολλούς, φιλοδόξησε να μας ξεγελάσει όλους και τώρα δεν ξεγελάει κανέναν. Μένουν τα τέρατα μόνα τους. Τα τέρατα εν σχέσει με τους ανθρώπους έχουν μόνον δύο τρόπους: ή να τους έχουνπελάτες (αστική δημοκρατία) ή να τους κατέχουν (δικτατορία). Και οι δύο αυτοί τρόποι σήμερα κλονίζονται. Υποκύπτουν στις αντιθέσεις τους – η οικονομικήδικτατορία τρώει την πολιτική δημοκρατία και οι άνθρωποι τοαντιλαμβάνονται, το αισθάνονται το διαισθάνονται. Ο καπιταλισμός έχει βγει στο παζάρι και πουλάει τα σχοινιά για την αγχόνη του, τις ίδιες τις φούσκες που δημιούργησε. Η ιστορία είναι «ανοιχτή» - και στην Ελλάδα, αυτή τη μικρή μεγάλη χώρα., η ιστορία κι άλλες φορές στο παρελθόν και μάλιστα στο εγγύς παρελθόν έχει κάνει το βήμα που επιτάσσει η ανάγκη.

«Μπορούμε;», όπως ρωτούν για την ώρα οι Ισπανοί σύντροφοι, απαντώντας καταφατικά όλο και περισσότεροι....

από το "enikos.gr"