Η απελπισία και η ματαιότητα γεννούν εκτροπές

του Άκη Κοσώνα

Η χώρα τελεί σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο κι αυτό επιτείνει την αμηχανία, την αδράνεια και την ανασφάλεια. Το κράτος δίνει την αίσθηση ότι υπολειτουργεί, η κοινωνία μοιάζει να περιμένει αλλαγές και τα μέτρα που λαμβάνονται ή ανακοινώνονται ενόψει λήψης τους όσο εντυπωσιακά κι αν ακούγονται μέσα από τα στρατευμένα στην υπηρεσία του συστήματος ΜΜΕ φαίνεται να μην αφορούν κανέναν. Ακόμα κι αν αφορούν μια και όλοι ή οι συντριπτικά περισσότεροι χρωστούν και δεν μπορούν να πληρώσουν την εφορία, τα δάνεια, τις κάρτες, τα ασφαλιστικά ταμεία, συχνά τη ΔΕΗ, τα τηλέφωνα ή και το νερό.

Όλη αυτή η κατάσταση μαρασμού μιας κοινωνίας δεν βοηθά την ανάταση και ανάταξη δυνάμεων και πραγμάτων. Αντίθετα οδηγεί σε παγιοποίηση των υπαρχόντων αδιεξόδων και...
μετατροπής τους σε κατάσταση, με κίνδυνο να πιστέψει μεγάλο μέρος του λαού ότι αυτό είναι. Έτσι γίνεται. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος. Όπως ακριβώς ο εκφερόμενος δημόσιος λόγος από τις κυβερνητικές δυνάμεις και τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τη συγκεκριμένη συστημική λογική προσπάθησε να πείσει και σε σημαντικό το κατόρθωσε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πλην των μνημονίων και όσα αυτά επιφέρουν (ανεργία, απολύσεις, διαθεσιμότητα, εκρηκτικές μειώσεις εισοδημάτων, δραματική πτώση της αγοραστικής δύναμης και άρα ύφεση, περιορισμό των εξαγωγών λόγω σκληρού ευρώ κ.λ.π.) έτσι τώρα, ως συνέχεια αυτού του λόγου αρχίζει να διαχέεται η αίσθηση της ματαιότητας ως προς την εύρεση και επιλογή άλλης πορείας και διαφορετικών επιλογών.

Η εξέλιξη και πιθανότητα αυτή είναι πιο επικίνδυνη από την ίδια την κρίση. Παγιώνει μια πραγματικότητα μιζέριας και έλλειψης προοπτικής, περιεχόμενο δηλαδή μιας καθημερινότητας που ταυτίζεται με τους στόχους της πολιτικής όπως αυτή ασκήθηκε από το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό από το 2010 και μετά. Όλο αυτό το πλέγμα αντιμετωπίζεται και ίσως διαλύεται μόνο με την επίσπευση των εκλογών έτσι ώστε να υπάρξει η δυνατότητα του κόσμου να εκφραστεί με την υπερψήφιση ή καταψήφιση αυτού που σήμερα υπάρχει.

Σε άλλη περίπτωση, όσο δηλαδή σέρνεται η νοσηρή κατάσταση, αυξάνονται οι πιθανότητες εμφάνισης διαφορετικών απρόβλεπτων εκφράσεων από κοινωνικές ή άλλες ομάδες που θα έχουν στόχο όχι πια την αφόρητη πολιτική υποταγής και την εκχώρηση κυριαρχίας σε ποικίλα κέντρα αποφάσεων, αλλά το ίδιο το πολίτευμα και τους (άλλοτε ενόχους, άλλοτε ενοχοποιημένους)  εκφραστές του. Αυτό ως πιθανή εξέλιξη, για όσους κυβερνούν (ίσως και όχι μόνο γι’ αυτούς) είναι κάτι πολύ χειρότερο από μια ήττα στις εκλογές.

από το «tvxs.gr»