Το όργιο των όρνιων

του Καρτέσιου

Στον επίλογο (;) αυτής της αστειότητας με τα stress tests των τραπεζών εμφανίστηκε η κυρία Βούλτεψη δηλώνοντας «Ο ΣΥΡΙΖΑ λυπάται που οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι ασφαλείς». Ως εδώ όλα καλά. Η κατηγορία της Βούλτεψη είχε συγκεκριμένο στόχο και παραλήπτη. Τα κόμματα συνηθίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους, έχει πλάκα.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που η Βούλτεψη, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν απευθύνουν τις κατηγορίες τους προς ένα κόμμα, αλλά γενικά προς τους πολίτες που τολμούν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση; Τι γίνεται όταν ο Βενιζέλος...
δηλώνει γενικά «Λυπούνται όσοι ζουν πολιτικά ως παράσιτα του μνημονίου»; Τι γίνεται όταν ο Σαμαράς λέει αορίστως «Εμείς προχωράμε και αφήνουμε τους ακραίους στη μιζέρια τους»;

Τι γίνεται όταν δίνεται η γραμμή από υπουργικά και βουλευτικά γραφεία να γεμίσουν τα social media το πρωί της Κυριακής και εν αναμονή των αποτελεσμάτων των stress tests με ατάκες τύπου «Κατανοητή η χαρά σας να αποτύχουν οι ελληνικές τράπεζες, αλλά δε θα σας περάσει»;

Γίνεται το εξής απλό: Ενοχοποιείται η κριτική προς την κυβέρνηση και ταυτίζεται με την προδοσία της χώρας. Τους έχω ικανούς αύριο να ποινικοποιήσουν την κριτική. «Ακραίοι» κατά τον Σαμαρά είναι όσοι δε συμμερίζονται τη χαρά του για τις «επιτυχίες» του. «Πολιτικά παράσιτα του μνημονίου» χαρακτηρίζει ο Βενιζέλος όσους από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν κατά του μνημονίου.

Υποκρίνεται ο Σαμαράς ότι δεν αντιλαμβάνεται πως αυτοί που χαρακτηρίζει «ακραίους στη μιζέρια τους» είναι η μεγάλη πλειοψηφία που αποδοκίμασε την πολιτική του με την ψήφο της στις ευρωεκλογές και με τις απαντήσεις της στις δημοσκοπήσεις. Υποκρίνεται ο Βενιζέλος ότι δεν αντιλαμβάνεται πως αυτούς που χαρακτηρίζει «πολιτικά παράσιτα του μνημονίου» είναι η ακόμη μεγαλύτερη πλειοψηφία που τον φτύνει καθημερινά και τον έχει εκμηδενίσει εκλογικά.

Η συγκυβέρνηση επέλεξε να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με την πλειοψηφία των πολιτών χυδαιολογώντας και υβρίζοντάς τους. Τους τιμωρεί και τους εκδικείται. Όμως το μέγεθος της ηλιθιότητας του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης φαίνεται από το γεγονός ότι επιμένει να κατηγορεί τους πολίτες που δεν αντέχουν άλλο την κυβερνητική πολιτική ως «επιχαίροντες για τις δυσκολίες της χώρας».

Βρε ηλίθιοι, είναι δυνατόν να χαιρόμαστε που εξαθλιωνόμαστε; Είναι δυνατόν να χαιρόμαστε επειδή αύριο οι τράπεζες θα θελήσουν ακόμη ένα σκασμό λεφτά για να μην καταρρεύσουν και τα λεφτά αυτά θα τα πάρουν από εμάς; Βρε όρνια, είναι δυνατόν ο άνεργος, ο απολυμένος, ο χαμηλοσυνταξιούχος να χαίρονται που θα πεινάσουν κι άλλο αρκεί να πέσουν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας;

Πόσο οπαδικά μαλακισμένη είναι η όποια πολιτική σας σκέψη; Ποιος χαίρεται βρε όργια που ετοιμάζεστε να μας πνίξετε μέσα σ’ ένα ακόμη μνημόνιο, μόνο και μόνο επειδή έτσι θ’ ανέβουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ; Πανηγύριζε ο Βενιζέλος τον Απρίλιο λέγοντας «Η επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές είναι η επίσημη, πανηγυρική, χειροπιαστή επιβεβαίωση της αλλαγής σελίδας». Να ποιος χαίρεται με κάθε ψέμα που ξερνάει και μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει ούτε μισή συγγνώμη για τις καταστροφικές αποφάσεις και υπογραφές του.

Ο Σαμαράς είναι αυτός που χαίρεται επειδή έπιασαν τόπο οι εξαπατήσεις του από τα Ζάππεια. Αυτοί είναι οι ακραίοι που μας οδηγούν όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια. Αυτά είναι τα παράσιτα που τρέφονται από τις μνημονιακές υποχρεώσεις και σπέρνουν την τρομοκρατία του Αρμαγεδδώνα αν φύγει η Τρόικα.

Αυτό το απύθμενου θράσους αληταριό προσπαθεί να ενοχοποιήσει την αγανάκτηση των πολιτών. Προσπαθεί να την κομματικοποιήσει και την αντιμετωπίζει ως πολιτικό αντίπαλο. Αλλά θα μου πείτε, όταν η κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε club τραπεζιτών και κρατικοδίαιτων εργολάβων, λογικό είναι να θεωρεί πολιτικό αντίπαλο τη φτώχια και την εξαθλίωση των πολιτών και τους πολίτες τους ίδιους.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Για το πρώτο πράγμα που βγήκε δημόσια να πανηγυρίσει η κυβέρνηση είναι η «υγεία» των τραπεζών. Μία φαινομενική «υγεία», μία μικρή παράταση ζωής που είχε τεράστιο τίμημα για την κοινωνία. Κι αντί να εμφανίζονται, τουλάχιστον, διακριτικοί, πανηγυρίζουν τη νίκη τους στο ντέρμπυ Τραπεζών – Κοινωνίας. Σκατά στη χαρά σας, εύχομαι. Ολόψυχα.

Υγ: Διαβάζω παντού ότι «Με εντολή Σαμαρά έγινε η επανασύνδεση φυσικού αερίου στο Άσυλο Ανιάτων». Σύντομα θα έρθει εκείνη η στιγμή όπου η εντολή Σαμαρά για τη λύση ενός προβλήματος θα δοθεί πριν εκδηλωθεί το πρόβλημα. Κι όταν συμβεί αυτό, τα ΜΜΕ θα σπεύσουν να κατηγορήσουν το πρόβλημα για την απουσία συγχρονισμού του με τη μεγαλοσύνη του πρωθυπουργού ΜΑΣ. Πόσο παραλογισμό ν’ αντέξει κανείς;