Σαμαράδωνις Γεωργιάδης

του Θανάση Καρτερού

Η δήλωση του Άδωνι ότι αν μας αδειάσει τη γωνιά η κυβέρνηση Σαμαρά, θα αδειάσει κι αυτός τον τραπεζικό του λογαριασμό και θα μεταφέρει τα λεφτά του στο εξωτερικό, παράγει ένα σοβαρό δίλημμα: Πρέπει κανείς να πάρει στην πλάκα ένα πολιτικό-ιατρικό φαινόμενο, που μπλέκει το στόμα μα το κόλον; Ή πρέπει να τον πάρει στα σοβαρά, όσο τουλάχιστον και ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος και τον δέχτηκε εν χορδαίς και οργάνοις στη ΝΔ, και τον έκανε υπουργό, και τον ανέδειξε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο;

Θα ομολογήσετε ότι δεν είναι τόσο απλή η απάντηση. Είναι φυσικά πολύ τραβηχτικό, να τον πάρεις στην πλάκα τον Άδωνι. Όταν όμως ο Αδέκαστος του αναθέτει να διαχειρίζεται τη ζωή και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, ως υπουργός υγείας, υπάρχει χώρος για γέλιο; Όταν ο Αξεπέραστος τον διορίζει κεφαλή των βουλευτών του και εντεταλμένο ταραξία του κοινοβουλίου, υπάρχει χώρος για χιούμορ; Όταν ο ....
Αμίμητος τον αναδεικνύει σε υπόδειγμα μνημονιακής αρετής και κυβερνητικού ήθους, τότε ποιο χειλάκι μπορεί να γελάσει με το χάλι τους;

Διότι εντάξει, το μαύρο χάλι τους εκπροσωπεί ο Άδωνις. Τσανάκι του Σαμαρά, τον οποίο κάποτε αποκαλούσε αχρηστότερο υπουργό, είναι. Την πολιτική του έχει αναλάβει να επιβάλλει. Και τα λόγια του να εκλαϊκεύει, γιατί το σωστό να λέγεται: Ο Σαμαράς πρώτος έκανε την πρόβλεψη ότι δεν θα μείνει ούτε ευρώ στις τράπεζες, αν ό μοι γένοιτο, έρθει στην εξουσία ο εξαποδώ. Αλλά αυτό το χάλι τελικώς, αφορά μόνο τον Σαμαρά και το φρικιό του; Δεν αφορά όλους εκείνους που ανέχονται αυτή την ανατριχιαστική φιγούρα -τον Σαμαράδωνι των μνημονίων;

Δεν έχει μείνει ντροπή, τσίπα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια, σε έναν έστω βουλευτή της ΝΔ; Το αμίλητο νερό έχουν πιεί όλοι τους; Είναι πολιτικώς γενναίοι όταν μακελεύουν τον κόσμο και διασώζουν τραπεζίτες, αλλά λουφάζουν μπροστά στα γαβ-γαβ του Άδωνι; Εκτός πια -τι να πούμε- κι αν είναι έτοιμοι να πάρουν κι αυτοί τα λεφτουδάκια τους στο εξωτερικό, να διασώσουν το εθνικόφρον σαρκίο τους, όταν έρθει ο κομμουνισμός να διασαλεύσει την πορεία προς την πρόοδο και την ανάπτυξη.

Σώσον Κύριε τον λαόν Σου, τελικώς. Όχι από τον ποιμενικό του Μαξίμου. Αλλά από όσους τον χαϊδεύουν, τον νταντεύουν, και τον ξαμολούν να δαγκώνει...

από την «Αυγή»