Η ρέγκα

του «Pitsirikos»

Φίλε Πιτσιρίκο,

Η κουστωδία των προσκυνημένων που ξεκίνησε την περασμένη βδομάδα από το ΕΛ.ΒΕΝ για το όμορφο Παρίσι, έκλαψε, παρακάλεσε αλλά τελικά γύρισε πίσω με άδειες βαλίτσες. Μια μικρή μείωση στον φόρο για το πετρέλαιο θέρμανσης που θα οδηγήσει σε ελάφρυνση της τιμής του λίτρου κατά δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά, μαζί με μερικά μετρημένα και ετεροχρονισμένα «θα» ήταν όλα όσα έβγαλε από τις τσέπες του το ανθρωπάκι που παίζει τον ρόλο του πρωθυπουργού αυτής της χώρας τα δύο τελευταία χρόνια.

Περιμένει επίσης ο δύστυχος πώς και πώς να μπει μέσα στον τάφο της Αμφίπολης κατά την διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής εβδομάδας και να φωτογραφηθεί αγκαλιά με τα κόκαλα του όποιου επιφανούς νεκρού.

Επιφανής ζωντανός δεν βρίσκεται κοντά του οπότε σκέφτηκε ότι αυτό το σφιχταγκάλιασμα με τον αρχαίο νεκρό θα μπορούσε να βελτιώσει την τωρινή του εικόνα στους αμόρφωτους ψηφοφόρους του.

Πιστεύει ότι τα «ζώα» που έχουν δικαίωμα ψήφου σε αυτήν την χώρα θα τον ψηφίσουν ...
ξανά με τα τεχνάσματα αυτά. Το τραγικό είναι ότι σε μεγάλο βαθμό έχει δίκιο.

Όπως πολύ εύστοχα έγραψε κάποιος άλλος και απλά το μεταφέρω εγώ, αν η χώρα ήταν ταινία θα είχε τον τίτλο «το λιμάνι της αγωνίας» και τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές.

Την τρομακτική ανεργία που χρησιμοποιεί για τον έλεγχο των εργατών ο έχων την εξουσία «φιλικός Τζόνυ» (ή μήπως «φιλικός Μπένυ»;) .

Ο εργατοπατέρας που διασκεδάζει όταν βλέπει τους εργάτες να μαλώνουν για ένα μεροκάματο σαν τα σκυλιά μπροστά του.

Ο μαφιόζος που δεν διστάζει να καθαρίζει όχι μόνο εκείνον που του εναντιώνεται αλλά κι όποιον άλλον σταματάει να κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του.

Από την άλλη, ο κυρ Αλέξης αντί να βγει όσο πιο δυναμικά μπορούσε και να απαιτήσει να γίνουν γνωστές οι κρυφές λεπτομέρειες και τα ανταλλάγματα από την συνάντηση των Παρισίων, τρέχει στις λέσχες των πλουσίων στην λίμνη Κόμο και δίνει διαλέξεις.

Για να τους πείσει; Για να τους χαλάσει το κέφι; Για να κάνει καινούργιους φίλους; Ποιος ξέρει;

Οι δικοί του, πάντως, πανηγυρίζουν για την «τάπα» του Αλέξη στον σιχαμένο Μπαρόζο, όπως και οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας πανηγυρίζουν για τις σφίγγες με τα κομμένα κεφάλια στην Αμφίπολη. Tragic!

Προσωπικά – και από μακριά – η χώρα (δυστυχώς πια κι ο Αλέξης, που όπως πολύ εύστοχα έγραψες «γέρασε για να κυβερνήσει») μου θυμίζει παλιά ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου.

Το παλικάρι το καλό που μπαίνει μέσα στα σαλόνια των εχθρών, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των «φαφούτηδων» (που θα έλεγε κι ο Ολαντρέου) συντρόφων του.

Πίνει βεβαίως-βεβαίως την γαλλική του την σαμπάνια, τρώει το ρώσικο το χαβιάρι κι αν του σκαλώσει κάτι στο δόντι το φτύνει επιδεικτικά στην βρωμερή μούρη του κάθε Μπαρόζο.

Στο μεταξύ, τα συντρόφια μαθαίνουν για το φτύσιμο που έριξε ο γίγαντας και πανηγυρίζουν κτυπώντας ο ένας την παλάμη του άλλου με ενθουσιασμό έτσι καθώς κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον και όλοι μαζί γύρω από την ρέγκα που τους αναλογεί για μεσημεριανό.

Έχει γεμίσει η χώρα φίλε Πιτσιρίκο, από τύπους που στριμώχνονται γύρω από μια ρέγκα και διαφιλονικούν για το τίποτα.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ.1 Ρέγκες (της Βορείου θαλάσσης αυτές) υπάρχουν και στην Εσπερία. Οι Εγγλέζοι ενημερώνονται συνεχώς από τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ της χώρας και γνωρίζουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για το γίνεται στην Ουκρανία, στο Ιράκ και στις κρεβατοκάμαρες της βασιλικής οικογένειας. Είναι όμως αμφίβολο αν έστω και οι μισοί γνωρίζουν ότι σε δύο βδομάδες διεξάγεται ένα δημοψήφισμα στην Σκωτία που θα κρίνει το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στο περιβόητο «βρετανικό φλέγμα» που χαρακτηρίζει την άρχουσα τάξη της χώρας. Το «βρετανικό φλέγμα» λοιπόν εκδηλώνεται την στιγμή που ο Άγγλος αριστοκράτης διαπιστώνει ότι αυτά που πίστευε και έλεγε ήταν ανοησίες αλλά δεν γαμωσταυρίζει, δεν σπάει ποτήρια, δεν βάζει τα κλάματα από την απελπισία. Κάνει μονάχα «χμμ!», ψελλίζει ένα κρύο αστειάκι και μετά σωπαίνει (ίσως επειδή δεν έχει τίποτα άλλο να πει έτσι αποσβολωμένος που είναι από την αποκάλυψη ότι δεν έχει πάντα ο ίδιος δίκιο). Έτσι και τώρα υποτιμήσανε την δύναμη της εκστρατείας που έκαναν οι υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας στην Σκωτία κι ετοιμάζονται να καθίσουν (σε μερικά χρόνια) γύρω από την ρέγκα κι αυτοί. Άλλωστε οι Σκωτσέζοι υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας της χώρας τους επενδύσανε περισσότερα στο συναίσθημα και λιγότερα στην λογική κι αυτό ίσως τελικά να είναι το κλειδί της επιτυχίας που έχουνε τις δυο τελευταίες βδομάδες στις δημοσκοπήσεις. Γενικά, πάντως ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα είναι ρευστά και μεταβάλλονται. Σε ένα πολιτικό σκηνικό που θυμίζει πολύ το σκηνικό λίγο πριν το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Δίχως όρια, πολιτικο-οικονομικός ανταγωνισμός, άκρατος εθνικισμός και αρκετές «μεγάλες δυνάμεις» λίγο πριν την οριστική τους κατάρρευση. Η 18η Σεπτέμβρη – ημέρα του δημοψηφίσματος στην Σκωτία – μπορεί να αποβεί μοιραία όχι μόνο για το μέλλον του ΗΒ αλλά κι ολόκληρης της Ευρώπης. Η ανισορροπία που θα προκύψει από μια πιθανή επιτυχία του «Ναι» θα ενισχύσει την σχετική θέση της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα. Και δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια ούτε βαθιά γνώση της ιστορίας για να υποθέσει κανείς τι συνήθως συμβαίνει, όταν η Γερμανία νιώθει πολύ ισχυρή. Αν μη τι άλλο, δεν είναι βαρετοί οι καιροί μας.

ΥΓ-2 … Αν κάποιος θέλει να μάθει περισσότερα για το περιβόητο «βρετανικό φλέγμα» προτείνω ανεπιφύλακτα τα έργα των Goscinny και Uberzo, «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς» και «Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος».

(Αγαπητέ Ηλία, ήπιαμε κάτι τσικουδιές εδώ στη νότιο Κρήτη -αμέσως μετά το μπάνιο- και μου φαίνονται όλα όμορφα. Και αδιάφορα. Σαν να συμβαίνουν σε άλλον πλανήτη. Λέω να γίνω ψαράς. Αλλά δεν μπορώ την ψαρίλα. Και αγαπάω τα ψάρια. Τα αγαπάω τόσο πολύ, που δεν τα τρώω. Τρώω κατσικάκια που δεν τα αγαπάω. Να προσέχεις εκεί στην Βρετανία. Τους Έλληνες. Να είσαι καλά.)