Η Αργεντινή και εμείς, ή τι συμβαίνει όταν μια χώρα πτωχεύει...

του Δημήτρη Καζάκη

Ουρές για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης που σπανίζουν, λεηλασίες στα καταστήματα, οι τράπεζες κλειστές και εξαφανισμένες οι καταθέσεις, αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων, οι επιχειρήσεις κλεί-νουν η μια μετά την άλλη κι άλλα πολλά. Τα θυμάστε όλα αυτά; Αυτά δεν μας έλεγαν ότι θα συμβούν έτσι και πτωχεύσει μια χώρα; Δηλαδή έτσι κι αρνηθεί μια χώρα να πληρώσει τους δανειστές της;

Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουν επαναλάβει οι κυβερνώντες από την εποχή του Παπανδρέου και του Παπαδήμου, έως τους σημερινούς κλεφτοδήμους της κυβέρνησης των τοκογλύφων; Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουμε δει να γράφονται και να λέγονται από "αναλυτές" των τραπεζών, σούργελα καθηγητές της οικονομίας και γνωστούς "κολοσσούς" της δημοσιογραφίας; Τα ίδια δεν παπαγαλίζουν και οι οικονομικοί εγκέφαλοι τύπου Μηλιού, Σταθάκη και Σία της ομάδας Τσίπρα;

Φυσικά κανένας τους και ποτέ δεν δέχτηκε την ανοιχτή και δημόσια αναμέτρηση επιχειρημάτων. Πού τέτοια κότσια. Απλά όλοι τους είχαν και έχουν ως κοινό σκοπό να τρομοκρατήσουν....
τον κακομοίρη Έλληνα ώστε να αποδεχθεί το ξεπούλημα το δικό του και της πατρίδας του, ως κάτι το μοιραίο και το αναπόφευκτο.

Δεν τα βάζεις με τις αγορές και τα επιτελεία των δανειστών, γιατί θα σε συντρίψουν. Επικαλείσαι την καλή τους θέληση και διαπραγματεύεσαι με σκοπό να τους πείσεις να σε λυπηθούν. Όσο πιο καλός δούλος αποδεικνύεσαι, πιστός σαν σκύλος και χαμερπής σαν σκουλήκι, τόσο περισσότερο μπορείς να ελπίζεις στην επιείκεια του αφέντη. Αυτό μας λένε και μας ξαναλένε επί της ουσίας όλοι οι δελφίνοι της εξουσίας. Δεξιοί και αριστεροί. Ποτέ ξανά στην Ελλάδα η εθελοδουλία δεν βρισκόταν σε τέτοιο απόγειο.

Γιατί πτώχευσαν την Αργεντινή;

Και ξάφνου η Αργεντινή με δική της επιλογή κηρύσσεται από τις αγορές σε πτώχευση. Αρνείται να συμμορφωθεί με μια εξωφρενική απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου που εξομοιώνει έναν κυρίαρχο λαό με τους ιδιώτες κερδοσκόπους που αγόρασαν τα κρατικά ομόλογα της χώρας πάμφθηνα μετά την χρεοκοπία της το 2001 και τώρα απαιτούν να πληρωθούν στο σύνολο της ονομαστικής τους αξίας. Από τον Νοέμβριο του 2012 η κυβέρνηση της Αργεντινής εκβιάζεται με όπλο τις αποφάσεις ενός υπέργηρου δικαστή της Νέας Υόρκης, οι οποίες έχουν σκοπό να γονατίσουν ένα κυρίαρχο κράτος και να το εξαναγκάσουν να γίνει ξανά υποχείριο της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Μετά την χρεοκοπία του 2001, η Αργεντινή, αφού πέρασε των παθών της τον τάραχο στα χέρια ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που ήταν απόλυτα υποταγμένο στους διεθνείς δανειστές, αφού ο λαός της έφτασε στο έσχατο όριο της αθλιότητας, της πείνας και της μιζέριας επειδή οι κυβερνώντες του ξεπούλησαν μέτρο προς μέτρο ολόκληρη την χώρα κατ' εντολή και υπό την άμεση επίβλεψη του ΔΝΤ και αφού εκδίωξε κακήν κακώς το πολιτικό προσωπικό που είχε οδηγήσει την χώρα στην κατάρρευση, προχώρησε στην μονομερή διαγραφή του χρέους περίπου κατά 70% με δυο swap, το 2005 και το 2010.

Όμως το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα 13 χρόνια, η Αργεντινή αναπτύσσεται και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς χωρίς να έχει την ανάγκη να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Και παρά τις Κασσάνδρες ούτε καν έλλειψη ξένων επενδύσεων δεν εμφανίστηκε στην οικονομία της. Μάλιστα οι εισροές Άμεσων Ξένων Επενδύσεων στην Αργεντινή ανέκαμψαν μέσα σε δυο χρόνια μετά την χρεοκοπία του 2001, ενώ τα επόμενα χρόνια κορυφώθηκαν.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει και να αναπτύσσεται και μάλιστα τάχιστα μια χώρα που έχει διακηρύξει πώς δεν έχει ανάγκη τον δανεισμό από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές; Πώς είναι δυνατόν να πηγαίνει κόντρα στο επίσημο δόγμα της θεολογίας των αγορών και αντί για ιδιωτικοποιήσεις να προχωρά σε επανακρατικοποιήσεις, αντί για διάλυση του κοινωνικού κράτους, να προχωρά σε ενίσχυσή του, κοκ;

Άσε που χρεοκόπησε και ύστερα έκανε το ανήκουστο. Προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της μονομερώς με σκοπό να σβήσει το 70%, χωρίς την επιβολή "προϋποθέσεων" από τους δανειστές και το ΔΝΤ. Χωρίς δηλαδή να δεχθεί λεόντειες δανειακές συμβάσεις, μνημόνια οικονομικής πολιτικής και επιτηρήσεις από το εξωτερικό. Κι όχι μόνο της πέρασε, αλλά η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης εξανάγκασε το 93% των ομολογιούχων της Αργεντινής να συμφωνήσουν με την ανταλλαγή αυτή.

Να λοιπόν γιατί η Αργεντινή μπήκε στο στόχαστρο. Να γιατί πρέπει να γονατίσει μπροστά στα πιο κερδοσκοπικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Σκοπός των δικαστικών ενεργειών, δεν είναι να εξαναγκάσουν απλά την Αργεντινή να πληρώσει λύτρα εκβιασμού στους κερδοσκόπους, αλλά να αναθεωρηθεί στην πράξη ολόκληρη η αναδιάρθρωση του χρέους της. Κι έτσι η Αργεντινή, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το βάρος της εξυπηρέτησής του, να αναγκαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ ώστε να αποκατασταθεί η "αξιοπιστία" της στις διεθνείς αγορές και να μπει σε νέο φαύλο κύκλο δανεισμού. Από κει και πέρα η χώρα και ο λαός της θα γίνουν και πάλι έρμαιο των κερδοσκόπων και της σύγχρονης αποικιοκρατίας.

Η πτώχευση ισοδυναμεί με καταστροφή μόνο αν έχεις ξεπουλημένες κυβερνήσεις

Πώς λοιπόν να μην περιμένουν πώς και τι την επίσημη πτώχευση της Αργεντινής, εκείνοι που την έστησαν. Όλοι οι πληρωμένοι καλαμαράδες διεθνώς βγήκαν και έσκουζαν ως μουνουχισμένοι χοίροι για την "καταστροφή" που απειλεί την Αργεντινή μόλις κηρυχθεί επίσημα από τις αγορές σε πτώχευση. Τι κραχ στο χρηματιστήριο της προέβλεπαν. Τι καταβαράθρωση του νομίσματός της. Τι υπερπληθωρισμούς. Τι καταρρεύσεις τραπεζών.

Μάλιστα τα "δικά μας" μέσα μαζικής εξαπάτησης έπαιζαν συνεχώς σκηνές από την Αργεντινή του 2001 με επιδρομές και λεηλασίες, κοκ. Ταυτόχρονα, ότι σούργελο υπάρχει στην πολιτική σκηνή της χώρας βγήκε για να προδικάσει το "τέλος" της Αργεντινής και να μεμφθεί όποιον "γραφικό" τολμά να μιλά για μονομερή διαγραφή του χρέους.

Τι συνέβη τελικά στην Αργεντινή; Οι οίκοι ανοχής (δηλαδή πιστοληπτική αξιολόγησης, όπως επίσημα ονομάζονται) της διεθνούς κεφαλαιαγοράς, έτρεξαν να ανακηρύξουν την Αργεντινή σε κατάσταση "επιλεκτικής" ή "περιορισμένης" πτώχευσης. Η ISDA που αποφασίζει για το αν υπήρξε "πιστωτικό γεγονός", αποφάνθηκε θετικά και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την πληρωμή 1 δις δολαρίων CDS. Και λοιπόν;

Το χρηματιστήριο της Αργεντινής παρουσίασε μια κάμψη της τάξης του 8% την Πέμπτη, μετά από μια κερδοσκοπική άνοδο της τάξης του 7% την προηγούμενη ημέρα. Εκεί που οι γνωστοί "αναλυτές" προδίκαζαν κραχ, την Παρασκευή παρουσίασε άνοδο της τάξης του 1,7%. Άνθρακες οι προβλέψεις.

Το ίδιο και το νόμισμα. Παρά το γεγονός ότι από τις αρχές του χρόνου έχει υποστεί μια σοβαρή υποτίμηση, το αργεντίνικο πέσο διολίσθησε ελάχιστα λόγω της πτώχευσης. Από 8,22 πέσο ανά δολάριο την Τετάρτη σε 8,24 την Παρασκευή. Ακόμη και οι τιμές των ομολόγων της Αργεντινής στη δευτερογενή αγορά που κανονικά λόγω της επίσημης πτώχευσης θα έπρεπε να είχαν πέσει στο ναδίρ, εξακολουθούν και διατηρούν το ίδιο επίπεδο.

Προβλήματα στην τροφοδοσία της αγοράς μηδενικά. Προβλήματα στις διεθνείς εμπορικές και οικονομικές σχέσεις της χώρας το ίδιο. Λεηλασίες, επιδρομές σε τράπεζες και όλα τα υπόλοιπα φαινόμενα που χαρακτήριζαν την χρεοκοπία του 2001 επίσης ανύπαρκτα. Οι δουλειές συνεχίζουν όπως και πριν.

Που είναι λοιπόν η καταστροφή, ή η κατάρρευση της Αργεντινής; Που είναι όλα αυτά που δήθεν θα πάθαινε μια χώρα όταν οι αγορές θα την κήρυτταν σε πτώχευση;

Τι κρίμα πάντως για τους Αργεντίνους να έχουν μια τόσο "λαϊκίστικη" κυβέρνηση σαν της Φερνάντεζ, η οποία θεωρεί ως αδιαπραγμάτευτη αρχή της την υπεράσπιση της εθνικής της κυριαρχίας έναντι των ξένων επιβουλών. Τι μεγάλο δυστύχημα γι' αυτούς να έχουν κυβέρνηση που αρνείται να ενδώσει στους κερδοσκόπους.

Ενώ αν είχαν Έλληνες πολιτικούς στη διακυβέρνηση της χώρας, τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά πιο απλά. Η χώρα δεν θα πτώχευε επίσημα γιατί οι πολιτικοί μας θα είχαν φροντίσει εγκαίρως να κλείσουν συμφωνία με τους κερδοσκόπους για να ικανοποιήσουν ακόμη και τις πιο παράλογες απαιτήσεις τους. Και με το αζημίωτο για τα κομματικά τους ταμεία, αλλά και για τους ίδιους προσωπικά, θα είχαν κανονίσει να πληρώσει ο ελληνικός λαός όχι μόνο από το υστέρημά του, αλλά με το αίμα του και με την πατρίδα του. Όπως κάνει 4 χρόνια τώρα.

Βλέπετε πόσο απολίτιστοι είναι αυτοί οι Αργεντίνοι, που αντί να τρέμουν μπροστά στους εκβιασμούς και τις απειλές των αγορών και των μεγάλων, αυτοί διαδηλώνουν μαζικά με το σύνθημα "έχουμε πατρίδα κι όχι αποικία". Δεν είναι σαν τους Έλληνες που δεν τολμούν ούτε καν να σκεφτούν ότι μπορούμε ως χώρα να διαγράψουμε το χρέος μας μονομερώς χωρίς να πάθουμε τίποτε κακό. Αρκεί να πάρει ο λαός τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια του. Αρκεί να σκεφτούμε για μια φορά στη ζωή μας ως άνθρωποι με αξιοπρέπεια, ως πατριώτες που θέλουν μια δημοκρατικά αναγεννημένη Ελλάδα κι όχι ως υποζύγια της κάθε ξενόδουλης εξουσίας. Δεξιάς ή αριστερής.