Φόροι: Ένας ανελέητος βιασμός ψυχής

της Μαρκέλλας Σαράιχα

Ενώ ο Ιούλιος μας αποχαιρετούσε κουνώντας το μαντίλι του κι έμπαινε ο Αύγουστος ο ωραιό-τερος, για τους περισσότερους, μήνας του καλο-καιριού, το ποδαρικό του έκανε ο ΕΝΦΙΑ. Είναι αυτό που λέμε, άλλον περιμέναμε να δούμε κι άλλον φάγαμε στη μάπα στο τέλος.

Μας ήρθε στα μουλωχτά, χωρίς να χτυπήσει το mail μας. Κάτι ήξεραν αυτοί που το έστειλαν. Σου λέει, μην πάθουν εγκεφαλικό οι άνθρωποι μέσα στη ζέστη. Όχι τίποτα άλλο, τα νοσοκομεία, δεν έχουν και τόσα κρεβάτια μέσα στο κατακαλόκαιρο να μας φιλοξενήσουν.

Γιατί όλοι αυτοί που (νομίζουν ότι) κυβερνούν, μη νομίζετε ότι θα στενοχωριόντουσαν αν ένα μέρος του πληθυσμού «έφευγε» μπαμ και κάτω. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, μακάβριο, απίστευτο αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα όσο και να μην θέλουμε να τα δούμε ή να τα παραδεχτούμε συμβαίνουν.

Όση θετική ενέργεια κι αν έχεις ή διάθεση για ζωή, σου κόβεται ξαφνικά. Όποια ηλικία...
κι αν έχεις. Δεν σας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι οι ψυχοσωματικές ασθένειες «χτυπούν» νεαρές ηλικίες; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ζωή μας έχει αλλάξει μέσα σε μικρό διάστημα το οποίο φαντάζει αιώνας. Πριν 5-6 χρόνια πόσο διαφορετικά ήταν όλα; Τέτοιο καιρό όλοι θα ήμασταν πολυήμερες διακοπές σε κάποιο νησί, θα απολαμβάναμε τις θάλασσές ΜΑΣ, θα τρώγαμε φρέσκο ψαράκι στην ταβερνούλα που σκάει το κύμα, και το σημαντικότερο; Θα ήμασταν ευτυχισμένοι και θα απολαμβάναμε την κάθε στιγμή.

Λίγα χρόνια αφότου η οικονομική κρίση έπεσε να μας φάει, να μας κατασπαράξει για την ακρίβεια, ο Αύγουστος μας βρίσκει να μετράμε τα ευρώ που πρέπει να δώσουμε στην εφορία μέχρι τέλος του μήνα για το σπίτι που φτιάξαμε τόσα χρόνια με όλους αυτούς, που καθημερινά  βιάζουν τις ψυχές μας.

Μετά το «μαζί τα φάγαμε»  του Πάγκαλου», θα πρέπει να καθιερωθεί και το «τα χτίσαμε μαζί» αλλά «πλήρωνέ τα μόνος σου».

Έτσι λοιπόν, έχεις βρεθεί να πληρώνεις αμέτρητες δόσεις σε εφορίες, λογαριασμούς, τόσες που δε θυμάσαι τι δίνεις και πού. Μιλούσα με μία φίλη μου τις προάλλες. Της είπα από το τηλέφωνο, με τρόπο πάντα, να μπει στο TAXIS NET για να δει πόσο της ήρθε ο ΕΝΦΙΑ. Ξέρετε τι μου απάντησε; «Τώρα δεν μπορώ, δε θέλω ρε παιδί μου. Θα δω αύριο. Δεν αλλάζει τίποτα. Κουράστηκα. Βαρέθηκα».

Στην αρχή έμεινα με ανοιχτό το στόμα, αλλά τι σήμερα τι αύριο. Είχε δίκιο. Γιατί να ταραχτεί μέσα στη νύχτα; Θαρρείς θα άλλαζε τίποτα; Μάλιστα μου είπε, με αδύναμη φωνή, το εξής: «Δεν ξέρω πια τι πληρώνω, πού και για ποιο λόγο». Κι εκεί δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Να ουρλιάξεις; Να καταραστείς τη συμμορία που καθημερινά βρίσκει τρόπο να μας ρουφάει το αίμα; Να στενοχωρηθείς;

Ό, τι και να κάνεις πια, οι φόροι μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Μας τους επέβαλαν και κάθε χρόνο υπόσχονται ότι η επόμενη χρονιά θα είναι λιγότερο επιβαρυμένη. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει.

Κι ενώ εσύ περιμένεις την ανάπτυξη που κάπου στο δρόμο είναι, μαζί με τη δουλειά που θα έρθει, οι φόροι έρχονται. Κι εσύ πρέπει να πληρώσεις.

Πού θα βρεις τα τόσα χρήματα; Α αυτό δεν τους απασχολεί. Αυτοί, οι συγγενείς κι οι φίλοι τους, είναι βολεμένοι και δεν θέλουν να απασχολείται το μυαλουδάκι τους με το πώς εσύ με τους 40 βαθμούς, χωρίς κλιματιστικό (γιατί η ΔΕΗ θα έρθει πολύ ανεβασμένη) θα βρεις τρόπο να τα πληρώσεις.

Αυτή, λοιπόν, είναι η Ελλάδα του 2014. Κάθε χρονιά και χειρότερα, κι ας είμαστε στο δρόμο για την ανάπτυξη. Έχουμε ξεχάσει ποια ήταν η χρονιά που περνούσαμε καλά. Που περιμέναμε πώς και πώς να δούμε αγκαλιά με τον αγαπημένο μας την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Τώρα αντί για το κόκκινο φεγγάρι, πάρτε καλύτερα χαρτί και μολύβι, σημειώστε τι έχετε να πληρώσετε και σε πόσες δόσεις και καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας μέχρι να έρθει ο επόμενος φόρος που θα πρέπει να πληρώσετε. Αυτός μάλλον θα είναι ο φόρος της αναπνοής μας. Δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο.

από το «aixmi.gr»