Για το ζήτημα της Ουκρανίας

του Γιώργου Αλεξάτου

Μπορεί κάποιος να είναι απολύτως σύμ-φωνος με την πολιτική των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ -μαζί και της ελληνικής κυβέρ-νησης- στο ζήτημα της Ουκρανίας και ουδέποτε να θεώρησε αναγκαίο να πάρει θέση υπέρ του αγωνιζόμενου λαού του Ντονμπάς.

Θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι φρικιαστικό, γιατί θα υποστήριζε έτσι την πολιτική του Πούτιν. Ταυτίζοντας ο ίδιος τους εξεγερμένους της ανατολικής Ουκρανίας με τη ρώσικη πολιτική, αδιαφορεί παγερά για τη δυναμική που ανοίγει η ανακήρυξη των λαϊκών δημοκρατιών, δεν...
του λέει τίποτε η κινητοποίηση της εργατικής τάξης της περιοχής, αδιαφορεί για τον αριστερό πολιτικό λόγο και τη σαφή αντιφασιστική κατεύθυνση της Αντίστασης.

Θα ψάξει να βρει, κατά συνέπεια, αν υπάρχουν και τίποτε ακροδεξιοί στην Ελλάδα που είναι με τον Πούτιν. Και όταν τους βρει -και όντως υπάρχουν και τέτοιοι, μαζί με τους λάτρεις του Ερμή του Τρισμέγιστου και τους απογόνους των ΕΛ- θα κάνει και τον δικαιωμένο.

Όπως ακριβώς δικαιώνεται και ο κάθε ανάλγητος μπροστά στα εγκλήματα στην Παλαιστίνη, με το επιχείρημα πως και οι ναζί κατά του Ισραήλ είναι.

από το «Βαθύ Κόκκινο»