Ο κ. Κάρολος Μαυρογιαλούρος

του Γιάννη Σιδέρη*

Στο μήνυμά του για την 40η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ο Κάρολος Παπούλιας χαρακτηρίζει ως τη δραματικό-τερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέ-τειας την υποχώρηση της Δημοκρατίας.

Επισημαίνει πως υπήρξε βάναυσος τραυματισμός της ποιότητας του κοινοβου-λευτισμού, της αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων, του πολιτικού διαλόγου αλλά και του τρόπου λήψης αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας.

Αισθάνεται ακόμη την ανάγκη να απαντήσει σε όσους τον εγκάλεσαν και τον εγκαλούν “για τις υπογραφές που έβαλα”  όπως γράφει στο μήνυμά του.

Πέρα από τις αρμοδιότητες που προσδιορίζονται σαφώς από το Σύνταγμα ο κ. Παπούλιας...
επικαλείται και τη θεσμική τάξη και την επιδίωξή του να μην προκαλέσει πολιτική κρίση.

«Το Σύνταγμα οριοθετεί σαφώς τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα, που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, και να μην παραβιάσω τη θεσμική τάξη, προκαλώντας πολιτικές εντυπώσεις ή και πολιτική κρίση, μόνο και μόνο για να αποφύγω το πολιτικό κόστος» υπογραμμίζει ο κ. Παπούλιας (Thetoc.gr).

Και ξαφνικά ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μίλησε! Ίσως το ότι τελειώνει σε λίγους μήνες η θητεία του τον αναγκάζει να προβεί σε δηλώσεις απολογητικού χαρακτήρα προς τον λαό. Έχοντας επίγνωση της στάσης του τα τελευταία χρόνια των “Μνημονίων”, τολμά να μιλήσει για “υποχώρηση της Δημοκρατίας”, ενώ ο ίδιος μέχρι τώρα δεν ήταν παρά ένας απλός θεατής των γεγονότων. Στην γιορτή της Δημοκρατίας ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο πολιτικός παράγοντας ο οποίος πρέπει να διατελεί ως ο κορυφαίος θεματοφύλακας αυτής, αποφάσισε να αναφερθεί στο πλήγμα που έχει δεχθεί η Δημοκρατία στην χώρα!

Το ότι έχει συμβάλλει και ο ίδιος στην “υποχώρηση της Δημοκρατίας”, υπογράφοντας ως νέος Μαυρογιαλούρος όποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου περνούσε από το γραφείο της προεδρίας, προσπάθησε να το δικαιολογήσει ως συνειδητή απόφαση να σεβαστεί το Σύνταγμα! Δηλαδή, τις πράξεις αυτές μέσω των οποίων οι κυβερνώντες των τελευταίων ετών παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα και συνετέλεσαν στην πρωτοφανή υποβάθμιση του εθνικού κοινοβουλίου, ο κύριος Παπούλιας επέλεξε -πρόκειται για ξεκάθαρη πολιτική πράξη- να “μην παραβιάσει την θεσμική τάξη”! Δηλαδή να μην παραβιάσει την θεσμική τάξη που ο ίδιος τώρα καταγγέλει, μια και στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται η “ταλαιπωρία” του Συντάγματος!

Ένας άλλος πρόεδρος σε μια μακρινή χώρα, δεν δίστασε να βάλει πάνω από όλα το συμφέρον του λαού του, αρνούμενος να υπογράψει “ως όφειλε” με βάση το Σύνταγμα της χώρας του.

“Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;” διερωτάται ο κ. Γκρίμσον. “Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία”.

Tο πρώτο πράγμα που έκανε η νέα κυβέρνηση ήταν να διαπραγματευτεί με την αγγλική και την ολλανδική κυβέρνηση, που πίεζαν για την εξόφληση των πολιτών τους. Ήρθαν σε συμφωνία, η οποία πέρασε από το ισλανδικό κοινοβούλιο και προέβλεπε να πληρώσει ο λαός την ζημιά που ιδιωτικές εταιρείες, οι τράπεζες δηλαδή, είχαν δημιουργήσει. Η απόφαση του κοινοβουλίου πήγε στον Πρόεδρο της χώρας για επικύρωση, ο οποίος όμως κάτω και από την πίεση της κοινωνικής βάσης, αρνήθηκε να την υπογράψει και κάλεσε σε δημοψήφισμα.

Η απόφαση του προέδρου Γκρίμσον έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτές του κ. Παπούλια, ο οποίος αποφάσισε να στηρίξει την Δημοκρατία στην χώρα του με πράξεις και όχι με λόγια, πράξεις οι οποίες ήρθαν σε σύγκρουση με τις αγορές! Η απόφασή του Προέδρου έκανε έξαλλη τη διεθνή οικονομική κοινότητα και κατακρίθηκε από εχθρούς και φίλους ως λαϊκιστική και αδιέξοδη. Άνθρωποι της ευρωζώνης απείλησαν ότι η Ισλανδία θα μετατραπεί σε «Κούβα του Βορρά», θα απομονωθεί, θα γίνει κράτος – παρίας. Ωστόσο η απόφαση του κ. Γκρίμσον ήταν αμετάκλητη. Και τον Μάρτιο του 2010, ο ισλανδικός λαός με το συντριπτικό ποσοστό του 93%, αρνήθηκε μέσω του δημοψηφίσματος να πάρει στις πλάτες του τα χρέη των τραπεζών.

Άραγε, αν ο κ. Παπούλιας έπραττε αναλόγως προς το δημόσιο συμφέρον προασπίζοντας την Δημοκρατία, η πορεία της χώρας σίγουρα θα ήταν διαφορετική!

Ο κ. Παπούλιας, σαφώς κατώτερος των εκτάκτων περιστάσεων που διέρχεται η χώρα, απλά στο τέλος της θητείας του αποφάσισε να μιλήσει για την Δημοκρατία, μάλλον σε μια προσπάθεια “εξαγνισμού” της πολιτικής πρακτικής του!

Για τον κ. Γρίμσον το δίλημμα που του ετέθη, είχε λύση ο οποίος την προσδιορίζει ως εξής. “Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!»

Ο λαός, να είναι σίγουρος ο απερχόμενος πρόεδρος, τον έχει κατατάξει στα πολιτικά πρόσωπα αυτής της “μαύρης” περιόδου για την χώρα, τα οποία συνέβαλαν με την πρακτική τους στην εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας της χώρας και στην υποχώρηση της Δημοκρατίας!

Όλα τα άλλα είναι λόγια κενά περιεχομένου!

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας