Φέτος σε μια παραλία στην Παλαιστίνη...

του Θέμη Τζήμα

 

...όχι πολλά χιλιόμετρα μακριά από αυτές που εμείς απολαμβάνουμε το καλοκαιρινό μας μπάνιο, σε μια πανέμορφη ακτή της Μεσογείου τέσσερα παιδιά σκοτώθηκαν γύρω από μια μπάλα ποδοσφαίρου.

Τα δολοφόνησε ο στρατός κατοχής του Ισραήλ. Δεν ήταν ούτε τα πρώτα ούτε και θα είναι τα τελευταία. Εκατοντάδες, χιλιάδες Παλαιστίνιοι δολοφονούνται εδώ και δεκαετίες στο πλαίσιο και κατ' εφαρμογή ενός εγκλήματος, που λέγεται κατοχή της παλαιστινιακής γης από το Ισραήλ και άρνηση  της ελευθερίας του παλαιστινιακού λαού.

Το έγκλημα αυτό γεννά χιλιάδες ακόμα εγκλήματα. Κάθε δολοφονημένος Παλαιστίνιος, άντρας, ...
γυναίκα, παιδί και ηλικιωμένος είναι θύμα των εγκλημάτων που γεννά το πρωταρχικό έγκλημα της κατοχής.

Το έγκλημα της Σάμπρα και Σατίλα επαναλαμβάνεται με τραγική ομοιότητα ξανά και ξανά, με πιο πρόσφατο συμβάν τη σφαγή στη Shujayea.

Κάθε Ισραηλινός είναι θύμα κατ' ουσίαν του ίδιου εγκλήματος. Μιας βίας που διαφθείρει εν τέλει την ίδια την Ισραηλινή κοινωνία. Μιας πολιτικής που ντροπιάζει την ίδια την ιστορία αυτού του λαού και τα εκατομμύρια των θυμάτων που έδωσε.

Πριν λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει η φωτογραφία ενός Ισραηλινού στρατιώτη - αν θυμάμαι καλά στη Δυτική Όχθη - να εξαναγκάζει έναν Παλαιστίνιο να παίξει το μουσικό του όργανο υπό την απειλή του όπλου. Τί ντροπή για ένα λαό του οποίου ένα μέλος, ένας μουσικός είχε βιώσει την ίδια θηριωδία απέναντι στην υπόσταση του ανθρώπου και στην ελευθερία της τέχνης από τους ναζί σε μια παγκοσμίως γνωστή φωτογραφία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μπορεί κανείς να διαβάσει τα άρθρα του Gideon Levy και άλλων για να καταλάβει τί επίδραση έχουν δεκαετίες κατοχής στον ισραηλινό στρατό και στην κοινωνία. Το μίσος, το μανιχαϊσμό, τον αυταρχισμό και τον εθισμό στην κτηνωδία. Τις αιτίες δηλαδή μιας μακρόχρονης παρακμής για οποιαδήποτε κοινωνία, πίσω από τις οποίες κρύβεται ο φόβος.

Ναι, το Ισραήλ φοβάται. Ιδίως μετά το 2006 και τη μη - νίκη εναντίον της Χεζμπολά. Το Ισραήλ κάνει όλες τις λαθασμένες επιλογές για το ίδιο, χωρίς μάλιστα τη δικαιολογία ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος.

Αρνείται να αναγνωρίσει βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, αρνείται να τερματίσει την κατοχή, αρνείται να αναγνωρίσει το νέο ρόλο του Ιράν στην περιοχή, αρνείται να δει τις τεκτονικές αλλαγές που φέρνει η λεγόμενη αραβική άνοιξη, σε βάθος χρόνου και παρά τα πισωγυρίσματα και τις προσπάθειες να καταστεί όχημα ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Χάνει πολύτιμες ζωές και δοκιμάζει ολοένα εντονότερα τις στρατιωτικές του δυνατότητες, χωρίς να έχει καν εμφανή στόχο: τί αλήθεια καλύτερο για το Ισραήλ μπορεί να έρθει απαξιώνοντας τον Αμπάς και προσπαθώντας να διαλύσει τη Χαμάς - πράγμα αμφίβολο ούτως ή άλλως. Τί έχει πετύχει πείθοντας τους Παλαιστινίους ότι δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουν με ειρηνικό τρόπο το κυρίαρχο κράτος που δικαιούνται;

Δεν είναι ούτε πιο ασφαλές, ούτε πιο δυνατό. Ρισκάρει πλέον όχι τη μη - νίκη αλλά κάποια καταστροφική ήττα. Και έρμαιο του φόβου και του μίσους εγκληματεί διαρκώς στο πλαίσιο του μεγάλου εγκλήματος της κατοχής.

Οι “ανθρωπιστές” που κρατούν δήθεν ίσες αποστάσεις, που ξεχνούν την κατοχή ως αφετηρία, αιτία και καταλύτη της βίας δικαιολογούν τα πιο απάνθρωπα εγκλήματα.

Και κυρίως το πιο βαθύ, υπαρξιακό έγκλημα κατά του ανθρώπου: τη στέρηση της ελευθερίας του που λαμβάνει το χαρακτήρα της διαρκούς υποτίμησης - έως του σημείου αναίρεσης - της ύπαρξής του.

Τα θύματα κάθε τέτοιου εγκλήματος, από το ολοκαύτωμα και τις άλλες γενοκτονίες που έλαβαν χώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας έως το απαρτχάιντ και την άρνηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών είναι οικουμενικά.

Οι αγώνες εναντίον αυτών των εγκλημάτων είναι επίσης οικουμενικοί, πανανθρώπινοι. Από την αμερικανική ανεξαρτησία, τη γαλλική επανάσταση, την Παρισινή κομμούνα και τη σοβιετική επανάσταση, έως την αντιναζιστική πάλη, το Βιετνάμ, την Αλγερινή επανάσταση και τον υπέρ - εξηκονταετή παλαιστινιακό αγώνα - για να σταθούμε σε μερικές μόνο περιπτώσεις- ο άνθρωπος αντικρίζει την πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του εαυτού του σε εκείνον που αγωνίζεται για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, αψηφώντας την υπέρτερη ισχύ του εξουσιαστή και το κράτος της βίας.

Οι παραλίες της Γάζας είναι πολύ κοντά μας για να εξακολουθήσουμε αμέριμνα τα καλοκαιρινά μας μπάνια. Αυτό το άρθρο τελειώνει με μια ανοιχτή πρόσκληση: να επιδιώξουμε να είμαστε εκεί. Ένα διεθνές κονβόι ανθρώπων πρέπει να να μπει μέσα στην πολιορκημένη, κατεχόμενη Γάζα, άλλοι από την Αίγυπτο και άλλοι από το Ισραήλ. Να αψηφήσει το φόβο και τη βία. Να σταθεί αλληλέγγυο σε έναν οικουμενικό αγώνα. Και αν δεν επιτραπεί σε μια τέτοια αποστολή ανθρώπων να μπει στη Γάζα να διαδηλώσει μαζί με Ισραηλινούς, που σε ένα εχθρικό εσωτερικό περιβάλλον επιδιώκουν την ειρήνη και δίπλα στους Παλαιστινίους, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν είναι μόνοι. Ο πραγματικός ανθρωπισμός είναι αδιάλλακτος όταν πρόκειται για την ελευθερία και άρα την αυτοδιάθεση των ανθρώπων και των λαών.

από το «tvxs.gr»