Βρυξέλλες: Ο πίθος των Δαναΐδων

του Μανόλη Αλεξάκη

Ιδιαίτερα συμβολικό το σχήμα του νέου κτιρίου που τα τελευταία χρόνια ανεγείρεται για να συμπληρώσει τα κτίρια των Ευρωπαϊκών Οργάνων, στην πλατεία Schuman. Εξ αρχής το σχήμα του, ένα μεγάλο πιθάρι με είχε παραπέμψει στον γνωστό αρχαίο ελληνικό μύθο τον σχετικό με τον «πίθο των Δαναΐδων».

Τον υπενθυμίζω με δυο λόγια: Μετά το θάνατό τους οι κόρες του Δαναού, τιμωρήθηκαν, να κουβαλούν νερό για να γεμίσουν ένα πιθάρι που δεν είχε πάτο.

Σε αυτή η μυθολογική σκηνή, εξαρχής με παρέπεμπε το υπό ανέγερση κτίριο. Η ίδια η ιστορία του κτιρίου πριν ολοκληρωθεί δικαιώνει τις σκέψεις μου.

Πάρα πολλά αναφέρονται σε σχέση με το υπέρογκο κόστος του (πολλά εκατομμύρια). Σε καιρούς απόλυτης λιτότητας για τους λαούς της Ευρώπης, η τυφλή σπατάλη συνεχίζει να...
χαρακτηρίζει και να κυριαρχεί τα Όργανα της. Βεβαίως γι` αυτό κανείς δεν μιλά. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Υπάρχει μεγάλο ζήτημα για την ίδια τη χρησιμότητα και τον τρόπο αξιοποίησης του κτιρίου, ως τι δηλ. θα χρησιμοποιηθεί. Κι όλα αυτά στην καρδιά των αποφάσεων της Ευρώπης που κατά τα άλλα μας τραβάει τα αυτιά για την έλλειψη προγραμματισμού, ορθολογισμού δαπανών, αποτελεσματικότητας.

Πολύ φοβάμαι πως ο δυνατός συμβολισμός, αντιστοιχεί ακριβώς σε ό,τι η Ε.Ε. τα τελευταία χρόνια επιχειρεί(;), με τον τρόπο και τις παλινδρομήσεις που το επιχειρεί. Με τις αποφάσεις της να βρίσκονται πολύ μακριά από τα αποτελέσματα και τους στόχους. Με λογικές που αναλογούν σε πολιτικές αυτοκατάργησης της. Χωρίς συντονισμό και την πιο απλή εξίσωση κόστους – οφέλους, μιας και διεκδικούν οι τεχνοκράτες της, το μονοπώλιο του ρεαλισμού. Κινούνται με τη λογική που δυστυχώς είναι κι αυτή πολύ γνωστή στην Ευρώπη, εκείνη των ευγενών που έχουν δικαίωμα στα πάντα και των δουλοπαροίκων που υπό όρους μπορούν και να ζουν.

Καταδικασμένη λοιπόν η Ευρώπη σε μια μάταιη προσπάθεια. Κι αναζητούμε τώρα τις αμαρτίες που την έχουν οδηγήσει σε αυτή την «τιμωρία». Ολιγωρία και έλλειψη στόχων. Προγράμματα επί προγραμμάτων, πιλότοι και καλές πρακτικές, ένα τρελό κυνήγι καινοτομίας, που εξαντλείται σε ταξίδια και έξοδα εκδηλώσεων, σε μια διάχυση αποτελεσμάτων χωρίς αποδέκτες. Μελέτες και σχέδια που βουλιάζουν και χάνονται γιατί μοναδικός τους στόχος δεν είναι άλλος από το να κινηθούν μερικές εταιρείες συμβούλων χωρίς φυσικό αντικείμενο έργα.

Η Ευρώπη διχασμένη ανάμεσα στην κρατική και υπερκρατική της οντότητα, προσπαθεί να πείσει πως η ζωή είναι ρουλέτα (ρώσικη;), πόλεμος ευκαιριών. Για όσους μπορούν να καινοτομούν. Οι υπόλοιποι στα τάρταρα!  Παλινδρομεί και χάνεται σε ένα κυκεώνα διαδικασιών, αναπτύσσει νέες ελίτ, κι όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας, της συμμετοχής και της διαφάνειας.

Έχει βεβαίως βάλει πλώρη για τα μεγάλα σαλόνια, κι αυτό την κάνει να αισθάνεται αμήχανη με όσα τις προηγούμενες δεκαετίες είχε δημιουργήσει και κατοχυρώσει. Τώρα έχει κάνει νέες επιλογές. Ανταγωνιστικότητα, απασχολησιμότητα, κινητικότητα. Έχει σκαρφιστεί όρους υβριδικούς και ερμαφρόδιτους όπως το ευελιξοασφάλεια και άλλους, για να βαφτίσει τα αχαρακτήριστα. 

Βεβαίως πως όλα αυτά συνδυάζονται σε έναν κόσμο μαύρης, παιδικής εκμετάλλευσης, καταστροφής τους πλανήτη και με ποιο τρόπο μπορεί να λειτουργεί ο παγκοσμιοποιημένος ανταγωνισμός σε προϊόντα που παράγονται χωρίς κανένα έλεγχο ποιοτικό, πως μπορεί να ζήσει ένας απασχολήσιμος με 400 ευρώ το μήνα, όταν είναι τόσο τυχερός και έχει  κάποια απασχόληση, όλα αυτά δεν αφορούν την Ευρώπη.

Την Ευρώπη που υπηρετεί εδώ και είκοσι χρόνια απροκάλυπτα την αμείλικτη λογική της σκληρής οικονομίας, εκείνης που αγνοεί επιδεικτικά τους κοινωνικούς δείκτες, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ρίχνει λοιπόν νερό, σε ένα πιθάρι δίχως πάτο! Σε ένα σύστημα που έχει απασφαλίσει με επιλογή της. Κι επειδή η πρόκληση στο κέντρο των Βρυξελλών, στην καρδιά της Ευρώπης είναι μεγάλη, σχεδίασε το νέο αυτό κτίριο να εγκιβωτίσει το πιθάρι αυτό, ακριβώς για να κρύψει τον χαοτικό και άστοχο τρόπο λειτουργίας της, τις αμαρτίες της. Κι ύστερα από όλα αυτά, υποκρισίας συνέχεια, διαρρηγνύει τα ιμάτια της γιατί οι ευρωσκεπτικιστές αυξάνονται, γιατί οι ακροδεξιοί (sic) πολλαπλασιάζονται στη νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου της.

O χορός λοιπόν στην καρδιά της Ευρώπης καλά κρατεί. Οι νέες αριστοκρατίες της αναρωτιούνται έκπληκτες γιατί η ψυχή της, οι άνθρωποι, οι λαοί της, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το μεγαλείο της και όλο και περισσότεροι στρέφουν τα νότα τους στο όλο εγχείρημα που ξεκίνησε ως μεγάλο όραμα και που φαίνεται να καταλήγει σε οδυνηρό εφιάλτη.

από το «tvxs.gr»