Οι τρεις κάλπες και η επίμονη ανάγκη παράταξης

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου

του Θέμη Τζήμα

Συνδυαστικά στις επερχόμενες τρεις κάλπες φαίνεται ότι οι μνημονικές δυνάμεις συνολικά θα ηττηθούν χωρίς να συντριβούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερτερεί στις ευρωεκλογές της ΝΔ- αν όχι, τότε η ήττα θα μεταφερθεί με καταλυτικό τρόπο στο δικό του πεδίο αν και κάτι τέτοιο δε φαίνεται πιθανό- αλλά στις αυτοδιοικητικές οι επιδόσεις του θα είναι από μέτριες έως κακές.

Συνεπώς φαίνεται ότι δε θα νικήσει σε έκταση και με τρόπο που να τον εγκαθιστά ως το στρατηγικό εκφραστή της προοδευτικής, αριστερής παράταξης ή να αποδεικνύει ότι έχει κατακτήσει την πολιτική ηγεμονία.

Πέρα λοιπόν από την περαιτέρω φθορά της συγκυβέρνησης που ούτως ή άλλως οδεύει εκτός απροόπτου σε εκλογές, η μεταβατική πολιτική φάση που διανύουμε θα συνεχιστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ...

ενταγμένος σε αυτήν τη μεταβατική φάση θα δοκιμαστεί σκληρά καθώς η δημοσκοπική- εκλογική του πρωτιά δε συνδυάζεται με ισχυρό υπέρ του, θετικό κοινωνικό ρεύμα, ούτε μα βαθιές ταυτίσεις.

Στη βάση του προβλήματός του βρίσκεται η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων τμημάτων της αριστεράς να εκφράσουν συνολικά διαφορετική και δημιουργικά αντιθετική στρατηγική προς τη μέχρι σήμερα κυρίαρχη.

Χρησιμοποιώ τον όρο “δημιουργικά αντιθετική” στρατηγική εννοώντας ότι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται σήμερα όσο τίποτα την έγερση μιας ουσιαστικά εναλλακτικής στρατηγικής που να στοχάζεται πάνω στην εσωτερική συγκρότηση και το διεθνή προσανατολισμό της χώρας έξω από το πλαίσιο επιβολής της κυρίαρχης πολιτικής, εκφράζοντας τη βούληση υλοποίησης αυτής της στρατηγικής.

Η σύλληψη αυτή αφενός θα δώσει στη λεγόμενη προοδευτική ή αριστερή παράταξη το αναγκαίο προγραμματικό βάθος που της λείπει, αφετέρου θα προκαλέσει αναγκαστικά γόνιμες συγκρούσεις στο δημόσιο διάλογο και δράση.

Άρα διαμορφώνοντας κοινωνικές ταυτίσεις θα κινητοποιήσει στρώματα του πληθυσμού που σήμερα αδρανούν και έχουν αποκτήσει τη συντηρητική συμπεριφορά “βουβής πλειοψηφίας”, ασχέτως του τί ψηφίζουν, με αποτέλεσμα την επίταση του αισθήματος του αδιεξόδου και της παθητικότητας.

Εδώ εντοπίζεται και η μεγάλη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ: η αμφιθυμία του απέναντι στο ριζοσπαστισμό και η άρνησή του να αμφισβητήσει το συνολικό πλαίσιο εφαρμογής και επιβολής του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, δηλαδή τουλάχιστον την Ευρωζώνη, τον οδηγούν σε μπρος- πίσω, στην πολιτική των δύο βαρκών, στην εναπόθεση των ελπίδων του στην αναγκαστική ψήφο και εν τέλει στην πολιτική κάμψη, που εκφράζεται και οργανωτικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να μείνει σε μια προγενέστερη φάση της κρίσης κατά την οποία η πρωτεύουσα αντίθεση ήταν μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Σήμερα όμως που η μνημονιακή πολιτική έχει καταστεί συστατικό στοιχείο της Ευρωζώνης  η πρωτεύουσα αντίθεση είναι νεοαποικιοκρατία και κηδεμονία ή εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και εναλλακτικό σχέδιο σύγκρουσης με την ευρωζώνη.

Οι τρεις κάλπες θα αναδείξουν από τη μια το κενό που προκύπτει εξαιτίας της άρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει αυτό το προγραμματικό και οργανωτικό βήμα και από την άλλη την ένταση των αδιεξόδων της κυρίαρχης στρατηγικής τόσο στο εσωτερικό των αρχουσών τάξεων όσο και φυσικά ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα.

Οι εκλογές λοιπόν ακόμα και αν δώσουν ώθηση στη διαδικασία πτώσης της συγκυβέρνησης, πράγμα θετικό δε θα απαντήσουν στο δομικό πρόβλημα έλλειψης βιώσιμου για τους πολίτες στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας.

Υπ' αυτήν την έννοια μετά τις τρεις κάλπες θα τεθεί το ζήτημα της λαϊκής ενότητας στη βάση και της παραταξιακής έκφρασής της μέσα από τη συγκρότηση ενός άλλου ως προς το ΣΥΡΙΖΑ αριστερού πόλου, που θα τολμήσει την εναλλακτική στρατηγική της κυρίαρχης και βιώσιμης για τους πολίτες της Ελλάδας.

Γι' αυτό και οι διεργασίες που απλώνονται από το σοσιαλιστικό χώρο ως την αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ και από το Σχέδιο Β έως άλλες, γειωμένες στην πραγματικότητα αριστερές δυνάμεις θα αποκτήσουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ένταση. Μετά τις τρεις κάλπες και στη βάση των αποτελεσμάτων τους θα αναζητείται προοδευτική, αριστερή παράταξη με βάθος και ηγεμονία.

από το «tvxs.gr»

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Κατά τη γνώμη μας είναι λάθος να αναμένεται «αριστερή παράταξη με βάθος και ηγεμονία», στο βαθμό που οι σημερινές της συνιστώσες από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β’ έως το «Αριστερό Ρεύμα» αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από τις ιδεοληπτικές τους αγκυλώσεις και να συστρατευθούν σε ένα ευρύ Μέτωπο με καθαρά τα δημοκρατικά και τα πατριωτικά χαρακτηριστικά, που είναι τα μόνα που μπορούν σήμερα να αποτελέσουν τη βάση ενός πειστικού εναλλακτικού σχεδίου απέναντι στη στρατηγική του καθεστώτος. Αυτό που απαιτούν οι καιροί, είναι μια νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα που θα στηρίζεται στη βάση της υπέρβασης των παραδοσιακών διαχωρισμών δεξιάς και αριστεράς, συγκροτώντας ένα πραγματικά Παλλαϊκό Κίνημα Αντίστασης και Ανατροπής Εαμικής λογικής, Εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Τα τρία βασικά αιτήματα της Εαμικής αντίστασης, η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Κοινωνική Απελευθέρωση είναι σήμερα επίκαιρα περισσότερο από ποτέ. Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) είναι η μόνη υπαρκτή δύναμη που εκφράζει αυθεντικά αυτή τη νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα και η μόνη που μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη πραγματικά προοδευτικών εξελίξεων. Χωρίς αποκλεισμούς, κρατώντας ο καθένας μας τις πεποιθήσεις και την ιδεολογία του, ας προστρέξουμε όλοι στο κάλεσμα του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, δημιουργώντας το μεγάλο εκείνο πλειοψηφικό ρεύμα που θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα του…