Η Αριστερά και η Ουκρανία

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η σύγκρουση Ρωσίας-ΗΠΑ περί την Ουκρανία δεν μπορεί να ενταχθεί απλώς στις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όπως μερικοί της αριστεράς υποστηρίζουν. Επειδή η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας προϋπήρχε σε όλη την περίοδο που η Ρωσία ήταν ΕΣΣΔ. Τότε εμφανίζονταν ως σύγκρουση του «Ελεύθερου Κόσμου» με τον κομμουνισμό-τον υπαρκτό. Δεν ήταν, όμως, όπως αποδείχθηκε, ιδεολογική σύγκρουση διότι συνεχίστηκε και όταν η ΕΣΣΔ έγινε Ρωσία. Ούτε το καθεστώς ούτε η ιδεολογία μπορούν να εξηγήσουν ικανοποιητικά τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας. Προφανώς έχουμε να κάνουμε με τη σύγκρουση δυο ισχυρών Κρατών που μάχονται για επιρροή σε πλανητικό επίπεδο, ανεξάρτητα από το καθεστώς και την ιδεολογία τους. Γι’ αυτό το λόγο η σύγκρουση θα απλωθεί στον πλανήτη όπως οι ομόκεντροι κύκλοι όταν πέσει ένα βότσαλο στη λίμνη. Το άμεσο παράδειγμα είναι ότι οι ΗΠΑ, ξαφνικά, απέλασαν το διπλωματικό προσωπικό της Συρίας, λες και τώρα μόλις πήραν είδηση ότι γίνεται πόλεμος εκεί κάτω.

Μπορεί, πράγματι, η πάλη των τάξεων να είναι το σταθερό υπόβαθρο της Ιστορίας αλλά δεν....
είναι πανάκεια, μοναδικό κλειδί ερμηνείας των ιστορικών αντιθέσεων. Είναι γνωστό από την εποχή των ελληνοπερσικών πολέμων. Ο Δυτικός Κόσμος, ως αυτοδικαίωση και σημείο της υπεροχής του, παρουσιάζει αυτή τη σύγκρουση ως την πρώτη νίκη του ελεύθερου κόσμου της εποχής εκείνης εναντίον της βαρβαρότητας. Λες και οι Πέρσες ήταν οι υπανάπτυκτοι της εποχής τους και όχι αρχιτέκτονες ενός επίσης σπουδαίου πολιτισμού, διαφορετικού από τον Αθηναϊκό και των Πόλεων της Ιωνίας. Τα πράγματα, όμως, ήταν πιο απλά. Η μεγάλη ακμάζουσα περσική αυτοκρατορία αποφάσισε να χτυπήσει την αναδυόμενη δύναμη της εποχής, την Αθήνα. Η Περσία ήθελε να καθυποτάξει κάθε δυνητικό αντίπαλο. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην εποχή μας. Για μας τους Έλληνες είναι ευκολότερο να το καταλάβουμε, αν δεν παραγνωρίζουμε την Ιστορία μας.

Στην Ουκρανία ξέσπασε η δεύτερη σημαντική σύγκρουση στην Ευρώπη. Η πρώτη, στη Γιουγκοσλαβία, έγινε στο Βαλκανικό άκρο της Ηπείρου και έληξε εύκολα υπέρ της Δύσης. Το φυτίλι τότε το άναψε η Γερμανία αλλά τη δουλειά την τέλειωσαν οι ΗΠΑ. Στην Ουκρανία έγινε το ίδιο αλλά η Ρωσία έχει ανακτήσει ισχύ και αυτοπεποίθηση και αντιστάθηκε. Η Γερμανία έβαλε και πάλι το φυτίλι και οι ΗΠΑ συνέπλευσαν επειδή έχουν εμμονή, σε βαθμό παράνοιας, με την ανάσχεση της Ρωσίας, την καθήλωσή της στο επίπεδο μιας δευτερεύουσας δύναμης. Η Γερμανία έχει ζωτική ανάγκη από πετρέλαιο/αέριο αλλά τον διακόπτη για τη ροή της ενέργειας έχει η Ρωσία. Η Ουκρανία, όμως, είναι το «έδαφος αποθήκευσης και διέλευσης» της ενέργειας. Οι τωρινοί και μελλοντικοί αγωγοί, από διάφορες χώρες, (Ρωσία, Καύκασος) περνάνε από το έδαφός της. Ο γερουσιαστής Μακ Κέην είπε, υποτιμητικά, ότι η Ρωσία είναι ένα βενζινάδικο. Με την ίδια έννοια η Ουκρανία είναι το ντεπόζιτο. Η Γερμανία θέλει, παγίως, παγκόσμια επιρροή και χωρίς έλεγχο της ενέργειας δεν μπορεί να την αποκτήσει. Αφού δεν έχει τον διακόπτη επιχείρησε να ελέγξει το ντεπόζιτο, με αιχμή του δόρατος τους απογόνους των ουκρανών ναζί. Και έχασε. Η Ρωσία ενσωμάτωσε την κρίσιμη περιοχή, την Κριμαία, και το λιμάνι, τη Σεβαστούπολη, αποθήκευσης/διέλευσης της ενέργειας. Είναι η τρίτη αναμέτρηση της Γερμανίας με τη Ρωσία. Έχει χάσει και τις τρεις. Στην εξωτερική πολιτική η Γερμανία δεν δείχνει πολύ έξυπνη. Τα καταφέρνει με τους μικρούς, τουλάχιστον για λίγο, αλλά με τους πραγματικά Μεγάλους, ΗΠΑ και Ρωσία, (τώρα και Κίνα) αποκαλύπτει πόσο αδύναμη είναι, μια μικρομεσαία χώρα με μικρομεσαίες δυνατότητες στο πλανητικό πεδίο. Τώρα αποκαλύφθηκαν οι σοβαρές αδυναμίες της και στο ευρωπαϊκό πεδίο. Και, όμως, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι άλλο η Γιουγκοσλαβία και άλλο η Ρωσία. Ο καθένας, αλλά το Βερολίνο δεν είναι ο καθένας, είναι ειδική περίπτωση.

Οι περιβόητες κυρώσεις της Δύσης εναντίον της Ρωσίας είναι μάλλον φαιδρή υπόθεση. Η Ρωσία δεν χρειάζεται να κλείσει, ως αντίποινα, το διακόπτη εξοργίζοντας τους ευρωπαίους πολίτες. Αρκεί να «παίξει» λίγο με την τιμή της ενέργειας και η γερμανική οικονομία θα πάθει κλακάζ. Όπως και όλες οι άλλες, στην Ευρώπη. Οι κυρώσεις έχουν νόημα όταν έχεις και το πεπόνι και το μαχαίρι. Άμα δεν έχεις και τα δυο, καλύτερα να σιωπάς για να μην πάρει είδηση ο κοσμάκης ότι είσαι αδύναμος Η Δύση, μετά τη Συρία, δείχνει αδύναμη για δεύτερη απανωτή φορά. Το δις εξαμαρτείν…

Πρώτος ο Γιούνκερ, προ μηνών, και μόλις προχθές ο Σουλτς προειδοποίησαν ότι ένας πόλεμος στην Ευρώπη δεν είναι πλέον απίθανος. Αντίθετα ο Ομπάμα απέκλεισε στρατιωτικά μέσα επίλυσης της κρίσης. Οι ΗΠΑ και στους δυο προηγούμενους πολέμους παρενέβησαν όταν έκριναν ότι το βάρος τους θα έδινε το νικητή με όλα τα σχετικά οφέλη, γι’ αυτές. Το πυρηνικό επιχείρημα κατά του πολέμου είναι απολύτως βάσιμο. Ωστόσο τα συμφέροντα είναι, όπως τότε, η πλανητική κυριαρχία, και οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι. Ο διχασμός των ελίτ στις ΗΠΑ (και στην ΕΕ) δεν επιτρέπει προβλέψεις, αλλά κάθε κλιμάκωση είναι βήμα προς το ανεπανόρθωτο. Είναι σίγουρο ότι η Αριστερά στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα θα έχει σύντομα κάτι περισσότερο και σοβαρότερο να αντιμετωπίσει από το αν θα έρθουν ή όχι Ρώσοι τουρίστες το καλοκαίρι.

από το «iskra.gr»