Φοβού τους χρεολόγους που θέλουν να σε κυβερνήσουν…

του Δημήτρη Καζάκη

Μια δήλωση του κ. Γ. Σταθάκη, βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ και οικονομικού συμβούλου του κ. Τσίπρα πυροδότησε ξανά την συζήτηση για τον αν το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι επαχθές, ή όχι. Η δήλωση του κ. Σταθάκη, ο οποίος είναι καθηγητής οικονομικών, έγινε στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ που αποκαλείται «Στο Κόκκινο» και στον επικεφαλής του, κ. Αρβανίτη. Σε μια στιγμή ο δημοσιογράφος ρωτά τον κ. καθηγητή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος, ή αν θα πρέπει να επανεξεταστεί; Κι ο κ. καθηγητής απαντά:

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες χρέους αυτό που μια χώρα δανείζεται ελεύθερα από τις αγορές και το διμερές αυτό που μας δανείζει κάποιος για κάτι συγκεκριμένο όπως τα εξοπλιστικά προγράμματα. Διμερές χρέος δεν έχει η χώρα. Έχουν οι χώρες του τρίτου κόσμου που δανείζονται από την παγκόσμια κεντρική τράπεζα για να φτιάξουν ας πούμε σχολεία. Αν τα...
χρήματα αυτά δεν φθάσουν ποτέ στη χώρα γιατί ο πρωθυπουργός τα πήρε και πήγε στον Ισημερινό τίθεται θέμα επαχθούς χρέους οπότε αυτό το κομμάτι του χρέους διαγράφεται. Στην περίπτωση της Ελλάδος το επαχθές χρέος είναι περιορισμένο. Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ που δεν έγινε ποτέ. Άρα είναι ένα 5% του χρέους που θα πρέπει να το κοιτάξει κανείς αλλά ένα μεγάλο μερίδιο του χρέους πάνω από το 90% είναι παραδοσιακό χρέος των αγορών δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν έχει νόημα και δεν υπάρχει και η διαδικασία, όπως στο επαχθές, δεν υπάρχει η νομική διαδικασία να το αμφισβητήσει κανείς. Το αν τα έργα αυτά τα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση για να κάνει ακριβά έργα ή ολυμπιακούς δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια διαδικασία ουσιαστικής αναθεώρησης. Άρα με αυτή την έννοια το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι αναγνωρίσιμο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς παρά το γεγονός ότι η χρήση του από τις ελληνικές κυβερνήσεις μπορεί να μην ήταν η καλύτερη δυνατή.»

Οι δηλώσεις αυτές έκαναν τον εκπρόσωπο του Σαμαρά, κ. Σίμο Κεδίκογλου, να αλυχτήσει από χαρά και να δηλώσει:

«Το στέλεχος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης δήλωσε σήμερα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί μόνον το 5% του δημοσίου χρέους ως "επαχθές". Όμως, η πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, (σημείο 13.2) προβλέπει "την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους"» αναφέρει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ή ο κ. Σταθάκης κοροϊδεύει τον Ελληνικό λαό ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα περιμένουμε σήμερα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους και να μας πουν αν τελικά ισχύει το πρόγραμμά τους και –μονομερώς-  θα "διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους" ή "μόνον το 5%"…»

Όπως επιτάσσει το επικοινωνιακό παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με σχόλιο ξεκαθαρίζοντας:

«Ο κ. Κεδίκογλου διαβάζει για μια ακόμη φορά επιλεκτικά τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τον συγχωρούμε. Απλώς, για την επόμενη φορά, καλό θα είναι να γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το αν αυτό χαρακτηριστεί ως «επαχθές» ή όχι, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέος, που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και την ανάκαμψη της οικονομίας. Εάν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ενημερωθεί σχετικά με τις κυβερνητικές θέσεις για το ζήτημα του χρέους, το οποίο έχει αυξηθεί σε σχέση με την προ μνημονίου εποχή, ας ενημερώσει και τον ελληνικό λαό».

Στον επικοινωνιακό καυγά παρενέβη και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δήλωσε: «Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δια του κ. Σταθάκη επιτέλους παραδέχθηκε ποιοι πραγματικά διέγραψαν το "επαχθές” χρέος».

Η πραγματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ

Παραθέσαμε όλες τις δηλώσεις για να δούμε πώς οι γάιδαροι της πολιτικής τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα. Πίσω από τους εικονικούς τσακωμούς δείτε πώς και με τι ευκολία συμφωνούν επί του βασικού. Ο ελληνικός λαός οφείλει να πληρώσει το δημόσιο χρέος. Ο τσακωμός γίνεται επί των διευκολύνσεων. Δηλαδή για τους όρους της αποπληρωμής.

Αυτό που ομολογεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά ότι θα διεκδικήσει από τους δανειστές κάποιες διευκολύνσεις που θα του επιτρέψουν να ζέψει πιο εύκολα τον ελληνικό λαό στο μαγγανοπήγαδο του χρέους. Τίποτε περισσότερο. Μην ξεγελιόμαστε από την δήλωση ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.» Αυτό είναι απλά μια ευχή η οποία από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ εναποτίθεται στην καλή θέληση των ξένων δανειστών και «στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέος». Δηλαδή; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, αν, όποτε και εφόσον το δεχτούν οι ξένοι δανειστές και υπάρξει «ευρωπαϊκή ρύθμιση» συνολικά για το χρέος στην ευρωζώνη. Φέξε μου και γλίστρησα!

Δεν είναι εξωφρενικό ειδικά αυτή την περίοδο των απανωτών σκανδάλων με εξοπλιστικά, θαλασσοδάνεια, μαύρο χρήμα, μίζες δισεκατομμυρίων, κοκ, να μην θέτει κανείς τους το καίριο ζήτημα: πώς τελικά δημιουργήθηκε το χρέος και ποιος το καρπώθηκε; Ίσα-ίσα. Αυτήν ακριβώς την εποχή θέλουν να είναι βέβαιοι οι ξένοι δανειστές ότι κανένας από τους φιλόδοξους πολιτικούς επιβήτορες του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να θέση θέμα νομιμότητας του χρέους.

Αυτό το νόημα είχε η δήλωση του κ. Σταθάκη και η έμμεση πλην σαφής υιοθέτησή της από το σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλησαν να διαβεβαιώσουν τα ξένα κέντρα που έχουν υποδουλώσει την χώρα με όπλο το χρέος, ότι δεν πρόκειται επ’ ουδενί να θέσουν θέμα νομιμότητας του χρέους. Ότι κι αν αποκαλυφθεί. Ότι βαρβάτο σκάνδαλο κι αν σκάσει που δείχνει την πρωτοφανή έκταση της λεηλασίας και της ρεμούλας.

«Ω γέγονε, γέγονε. Σκάσε τώρα και πλήρωνε!» Αυτό μας λένε και μας υπόσχονται, όπως στους βαρυποινίτες, ότι θα προσπαθήσουν το πολύ-πολύ να ελαφρύνουν την ποινή στο κάτεργο του χρέους που μας έχουν καταδικάσει. Αρκεί να ευαρεστηθεί ο δεσμοφύλακας, δηλαδή η ευρωένωση.  

Και για τα μάτια μας θα συνεχίσουν να τσακώνονται εικονικά με τους κυβερνώντες, μπας και ξεγελαστούμε να νομίζουμε ότι οι ακόλουθοι του Τσίπρα είναι καλύτεροι. Έστω κι αν ο τσακωμός είναι απλά για το θεαθήναι. Το ζητούμενο είναι να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα ή έστω περιθώριο να προσβάλει, ή να καταγγείλει τη νομιμότητα του χρέους, που καλείται να πληρώσει με τη ζωή τη δική του, της οικογένειάς του και της χώρας του.

Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι μόνο επαχθές, αλλά απεχθές και έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές σε βάρος του ελληνικού λαού.

Ας προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι και να ξεδιαλύνουμε την σύγχυση που σκόπιμα καλλιεργούν οι συνεργοί της ίδιας πολιτικής. Δεν θα ασχοληθούμε με τα οικονομικά του κ. Σταθάκη. Είναι για γέλια. Δεν ισχύει τίποτε από αυτά που ισχυρίζεται. Δεν ξέρω που τα βρήκε, αλλά ο άνθρωπος δεν ξέρει τι λέει.

Διμερής δανεισμός και ασυλία ως το ’80.

Τα ομόλογα είναι ο πιο αδιαφανής και κερδοσκοπικός τρόπος δανεισμού ενός κράτους. Διότι η ελεύθερη και ανώνυμη διακίνηση των ομολόγων στη δευτερογενή κυρίως αγορά εξασφαλίζει πολύ πιο εύκολα κάθε είδους ύποπτες και σκοτεινές πληρωμές.

Η κατάρρευση των χρηματαγορών και οι απανωτές χρεωκοπίες κρατών στον μεσοπόλεμο κατά την διάρκεια της «μεγάλης ύφεσης», εξανάγκασαν τα κράτη να αλλάξουν τρόπο δανεισμού. Να εγκαταλείψουν τα ομόλογα με τα οποία παραδοσιακά δανείζονταν και να προτιμήσουν τις δανειακές συμβάσεις με τράπεζες. Θεωρούσαν πώς η συγκεκριμενοποίηση της ευθύνης δανεισμού, θα απέτρεπε τις τράπεζες από θαλασσοδάνεια σε κράτη.

Η μορφή αυτή επικράτησε μετά τον πόλεμο έως την μεγάλη κρίση χρέους το 1982 και μετά. Ακόμη και το ελληνικό κράτος έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 δανειζόταν όχι με ομόλογα, αλλά μέσω συμβάσεων με τράπεζες κυρίως του εξωτερικού.

Όμως ο έλεγχος των δανειακών συμβάσεων με τις τράπεζες ήταν και είναι σχετικά εύκολος και στον βαθμό που τα κράτη-οφειλέτες προχωρούσαν σε κάτι τέτοιο μπορούσαν να θέσουν θέμα νομιμότητας του χρέους και έτσι να αρνηθούν την πληρωμή των παράνομων και καταχρηστικών συμβάσεων. Στη δεκαετία του ’80 συνέβη αρκετές φορές αυτό. Ειδικά με τις χώρες του κινήματος της Καρθαγένης που ήταν μια συμμαχία υπερχρεωμένων λατινοαμερικάνικων χωρών, που έθεσαν ευθέως θέμα νομιμότητας των χρεών τους από τις αμερικανικές κυρίως τράπεζες.

Η στροφή του δανεισμού ξανά στα ομόλογα έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κι ο λόγος ήταν απλός. Με τον τρόπο αυτόν απελευθερωνόταν η αγορά δανείων και οι τράπεζες δεν θα ήταν πλέον υπόλογες για παράνομες και καταχρηστικές συμβάσεις σε βάρος κρατών-οφειλετών, όπως συνέβη τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ευθύνη του δανειστή εξαφανιζόταν μέσα στην ανωνυμία της αγοράς ομολόγων. Το ίδιο και οι σκοτεινές δοσοληψίες με κρατικούς αξιωματούχους, κλπ. Έμενε μόνο η ευθύνη του κράτους-οφειλέτη. Κι αυτήν θα φρόντιζε το ΔΝΤ να την αξιοποιήσει με τρόπον ώστε να μην βρεθεί ξανά κράτος να αρνηθεί την πληρωμή του χρέους του.

Σύμφωνα με έναν από τους πιο γνωστούς σύγχρονους ειδικούς στη διαχείριση χρέους στον κόσμο, τον Ρος Μπάκλι «πριν το 1982 οι περισσότερες κρίσεις δημοσίου χρέους οδηγούνταν σε default [σε στάση πληρωμών – ΔΚ]. Μετά το 1982 λιγότερες από το ένα τέταρτο των χωρών σε κρίση προχώρησαν σε στάση πληρωμών του χρέους τους. Γιατί υπήρξε αντιστροφή αυτής της καθιερωμένης ιστορικής τάσης;» (Ross P. Buckley, International Financial System, Wolters Kluwer, 2009, σ. 115)

Γιατί συνέβη αυτό; Διότι το κράτος διαθέτει εκ φύσεως ασυλία έναντι των δανειστών του, λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Επομένως σε περίπτωση στάσης πληρωμών οι δανειστές του δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να ελπίζουν, ή να πιέζουν για μια κάποια ρύθμιση. Αυτό έδινε το πλεονέκτημα στο κράτος-οφειλέτη. Κι έτσι έως την δεκαετία του 1980 οι συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων όπου τα κράτη-οφειλέτες αντιμετώπιζαν κρίση χρέους προχωρούσαν σε μονομερή στάση πληρωμών προς τους δανειστές. Με τον τρόπο αυτό οι δανειστές αναγκάζονταν να έρθουν σε συνεννόηση με το κράτος και να περικόψουν σοβαρό τμήμα των χρεωστικών τους απαιτήσεων. Το μέγεθος της περικοπής, οι όροι και οι γενικότερες συνθήκες μέσα στις οποίες γινόταν κάτι τέτοιο εξαρτιόταν πάντα από το τι σόι κυβερνήσεις είχαν τα κράτη-οφειλέτες.

Πώς ξεκίνησε η παραχώρηση της κυριαρχίας

Το δόγμα αυτό άρχισε να αλλάζει σταδιακά όταν αρχικά οι ΗΠΑ πέρασαν ένα νόμο, τον Foreign Sovereign Immunities Act του 1976 και κατόπιν η Βρετανία τον State Immunity Act του 1978, που προέβλεπαν την δυνατότητα της «οικιοθελούς» απεμπόλησης της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας από ένα κράτος-οφειλέτη. Έτσι έδωσαν την δυνατότητα στους δανειστές να αναγκάζουν τα κράτη-οφειλέτες να υπογράφουν δανειακές συμβάσεις σε Αγγλικό δίκαιο ή δίκαιο της Νέας Υόρκης.     

Το νέο δόγμα ήταν απλό και το διατύπωσε καθαρά ο Γουόλτερ Ρίστον – πρόεδρος της αμερικανικής Citibank / Citicorp με το μεγαλύτερο μερίδιο σε δάνεια προς τις λατινοαμερικανικές χώρες – αμέσως μετά την ανακοίνωση της στάσης πληρωμών του Μεξικό το 1982 γράφοντας ότι «τα κράτη δεν χρεοκοπούν»: «Η πτώχευση είναι μια διαδικασία που αναπτύχθηκε στο Δυτικό δίκαιο για να συγχωρήσει τις υποχρεώσεις ενός ατόμου, ή μιας επιχείρησης που οφείλει περισσότερα από ό, τι έχει. Όμως όσο άσχημα κι αν είναι μια χώρα, της «ανήκουν» πολλά περισσότερα από ό,τι «χρωστάει». Τα θέμα είναι οι ταμειακές ροές και η θεραπεία είναι προγράμματα εξυγίανσης και χρόνος για να τα αφήσουμε να λειτουργήσουν.» (New York Times, 14/9/1982)

Από τότε ξεκίνησε μια ολόκληρη προσπάθεια του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ με την αμέριστη συνδρομή κυρίως του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, την Βρετανίας και της Ευρώπης να μην επιτρέπουν στα κράτη-οφειλέτες όταν φτάνουν στο αμήν με τα χρέη τους να προβαίνουν σε στάση πληρωμών και διαγραφή χρέους. Όπως δηλαδή γινόταν – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.

Ναι, αλλά γιατί υπάκουσαν οι περισσότερες κυβερνήσεις των κρατών μελών σ’ αυτό το νέο δόγμα; Ένας από τους σημαντικότερους μελετητές του προβλήματος, καθηγητής Λουίς Κάρλος Μπρεσέρ Περέϊρα, όταν τον κάλεσε η επιτροπή του Βουλής των ΗΠΑ να απαντήσει σ’ αυτό ακριβώς το ερώτημα, δήλωσε ότι «παρά τις αυξανόμενες ενδείξεις της αδυναμίας να πληρωθεί το σύνολο του χρέους, ένα σημαντικό μέρος των ελίτ στις χώρες οφειλέτες παραμένει πρόθυμο να επιχειρήσει να το πληρώσει. Μπορούμε να σκεφτούμε αρκετές εξηγήσεις γι’ αυτή την συμπεριφορά… αλλά θα ήθελα σ’ αυτήν την κατάθεση να υπογραμμίσω μόνο μια εξήγηση: οι ελίτ γενικά στις χώρες οφειλέτες είναι σίγουρο ότι δεν είναι από εκείνους που θα υποφέρουν από μια κρίση χρέους. Αντίθετα, μέρος τους κερδίζει από το χρέος.» (Luiz Carlos Bresser Pereira, Testimony, January 5, 1989, Committee of Banking, Finance and Urban Affairs, U.S. House of Representatives)  

Με άλλα λόγια, ο λόγος που ένα κράτος οφειλέτης δεν προχωρά σε μονομερή στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το ποιόν της ελίτ που το κυβερνά. Κι έτσι προκειμένου να προστατευτούν τα συμφέροντα των τραπεζών και γενικά των κεφαλαιαγορών, οι χώρες οφειλέτες και οι λαοί τους καταδικάζονται στην κόλαση. Αν έχεις κάποιον σαν τον Νέστορ Κίχνερ της Αργεντινής που στις απειλές των αγορών απάντησε ότι τα χρέη της Αργεντινής είναι επαχθή γιατί η εξυπηρέτησή τους, είπε, σημαίνει «να πληρωθούν με τον ιδρώτα και το μόχθο του λαού» (The Economist, 20/2/2004), τότε ναι μπορούν να διαγραφούν τα χρέη της χώρας και να γλυτώσει ο λαός την απόλυτη κόλαση στα χέρια των δανειστών.

Αν έχεις όμως την πολιτική συμμορία που μας κυβερνά σήμερα, τότε η ολοκληρωτική καταστροφή είναι απολύτως βεβαία.

Τι δεν μας λένε οι κ. Σταθάκηδες…

Στην ίδια ακριβώς γραμμή είναι κι ο κ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τώρα, αλλά εξυπαρχής της κρίσης. Αξίζει τον κόπο να σας θυμίσω ότι δυο μήνες πριν η Ελλάδα μπει και επίσημα στην καταβόθρα της χειρότερης χρεοκοπίας που υπέστη ποτέ στην ιστορία της, ο κ. Σταθάκης είχε γράψει στην Αυγή (14/3/2010) ένα εκτενέστατο άρθρο που κατέληγε στο εξής ερώτημα: Χρεοκοπεί η ελληνική οικονομία; Ξέρετε τι απαντούσε; «Η απάντηση είναι μονολεκτικά όχι. Οι χώρες, κατά κανόνα, δεν χρεοκοπούν, ως γνωστόν, ούτε διαγράφονται τα χρέη τους. Το ελληνικό χρέος μέχρι σήμερα ήταν διαχειρίσιμο. Από τη στιγμή που βρέθηκε στη δίνη των χρηματαγορών και των εξελίξεων στην Ευρώπη, η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία, ειδικά μετά την αποκάλυψη των παραποιημένων στοιχείων για τα τελευταία 5-10 χρόνια.»

Ξέρετε γιατί ήταν διαχειρίσιμο αυτό το χρέος που σήμερα ο κ. Σταθάκης θεωρεί «μη βιώσιμο»; «Είναι γύρω στα 300 δισ. ευρώ, και η εξυπηρέτησή του είναι ακόμα λογική. Απορροφά μόλις το 4,5% του ελληνικού ΑΕΠ, 5,5% το 2010. Δηλαδή γύρω στο 10-13% των δημοσίων δαπανών.» Τότε το χρέος ήταν διαχειρίσιμο γιατί κόστιζε γύρω στα 11 δις ευρώ ετήσια σε τόκους. Ενώ σήμερα είναι «μη βιώσιμο» γιατί κοστίζει 9 δις ευρώ σε τόκους. Κι ο κ. Σταθάκης κατέληγε: «Εντούτοις, η ελληνική οικονομία δεν θα χρεοκοπήσει. Μπορεί η πίεση των αγορών για νέα πιο σκληρά μέτρα να συνεχιστεί, μπορεί η κυβέρνηση να επιστρέψει με τρίτο πακέτο μέτρων, μπορεί τα μέτρα του δεύτερου πακέτου να μην αποδώσουν τα αναμενόμενα λόγω της ύφεσης, μπορεί το φορολογικό νομοσχέδιο να διορθώσει κατά τι τη δραματική κοινωνική αδικία που χαρακτηρίζει τα δύο πρώτα πακέτα, αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι το ελληνικό χρέος, που αποτελεί μόλις το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία. Οι όροι μπορεί να είναι θέμα διαπραγματεύσεων και έντονων κοινωνικών συγκρούσεων, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καιρός να αποστασιοποιηθούμε από καταστροφολογικά σενάρια και να επικεντρωθούμε στα πραγματικά πολιτικά. Πώς και με ποιους κοινωνικούς διακανονισμούς θα αντιμετωπιστεί η δημοσιονομική κρίση, στα πραγματικά και όχι φαντασιακά όρια της.»

Σε ποιον αναφερόταν τότε ο κ. Σταθάκης όταν μιλούσε για «καταστροφολογικά σενάρια»; Μα στον γράφοντα. Μόλις την προηγούμενη Κυριακή (7/3/2010), η Αυγή, σε μια μοναδική έκλαμψη πλουραλισμού – που δεν επανελήφθη έκτοτε – είχε δημοσιεύσει ένα δικό μου άρθρο με τίτλο, υπάρχει θέμα χρεωκοπίας για την Ελλάδα; Σ’ αυτό το άρθρο, αφού αποδείκνυα ότι η συνολική εξυπηρέτηση του χρέους είχε φτάσει στο 32,3% του ΑΕΠ το 2009, από 19,3% το 2002 και από 65,0% των δημοσίων δαπανών το 2002 εκτινάχθηκε στο 89,8% το 2009, κατέληγα ως εξής: «Η χώρα οδηγείται σε ένα ασφυκτικό καθεστώς δημοσιονομικής κατοχής, γιατί η «δημοσιονομική προσαρμογή» που ζητούν οι αγορές και οι Βρυξέλλες ισοδυναμεί με πολιτική αυτοχειριασμού, καταστροφής και διάλυσης. Το κύριο μέλημα των Βρυξελλών δεν είναι η αποτροπή της χρεωκοπίας αυτής καθαυτής, αλλά να αποφευχθεί για όσο αυτό είναι δυνατό η επίσημη ανακοίνωσή της. Αν και τα δεδομένα λένε ότι δεν θα την αποφεύγουν ακόμη για πολύ. Η χώρα έχει καταδικαστεί σε ολοκληρωτική καταστροφή, προκειμένου με την τελευταία ικμάδα της οικονομίας της, με ό,τι έχει απομείνει από την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και της εγχώριας αγοράς να συνεχίσει να πληρώνει τους δανειστές της.»

Το ποιος είχε δίκιο τότε, το απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο η ίδια η πράξη. Ο κ. Σταθάκης εκτελούσε τότε, όπως και σήμερα, διατεταγμένη υπηρεσία. Δεν ήξερε τότε, όπως και σήμερα, ότι στην εξυπηρέτηση του χρέους δεν μετράμε μόνο τους τόκους, αλλά και τα χρεωλύσια, δηλαδή τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα. Κι έτσι όπως τότε μας διαβεβαίωνε ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει – γιατί έτσι τον διαβεβαίωναν οι εντολείς του – και ότι τα χρέη δεν διαγράφονται, το ίδιο και σήμερα. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν και παραμένει συνεπής στους εντολείς του. Όποιοι κι αν είναι αυτοί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι άλλο. Θα του δώσουμε την ευκαιρία, τόσο σ’ αυτόν, όσο και σε όσους κρύβονται πίσω του, να αποδειχτούν για μια ακόμη φορά τραγικά λάθος; Θα τους επιτρέψουμε να παίξουν με τις τύχες μας; Θα τους δώσουμε την ευκαιρία να παίξουν με την ζωή μας; Όποιος δεν τον νοιάζει να πληρώσει τον λογαριασμό με το αίμα του και με το αίμα των παιδιών του, δεν έχει παρά να χαίρεται που ετοιμάζονται να τον κυβερνήσουν τύποι σαν τον κ. Σταθάκη. 

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 2/2/2014