Η νεολαία και το Ε.Πα.Μ.

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την ομιλία του Αλέξη Ξιφαρά ιδρυτικού μέλους της νεολαίας και μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. στην εκδήλωση που πραγματο-ποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 22 Ιανουαρίου 2014 στο σινέ «ΚΑΛΥΨΩ» στην Καλλιθέα στην εκδήλωση του Ε.Πα.Μ. για την παρουσίαση του προγράμματος των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης παλλαϊκού μετώπου (στο τέλος το video με την ομιλία):

του Αλέξη Ξιφαρά

Εκπροσωπώντας την νεολαία ΕΠΑΜ απευθύνω χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση. Το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών που θα παρουσιάσει το ΕΠΑΜ είναι αυτό που λείπει σήμερα απ την κοινωνία για να ξεσηκωθεί διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο. Κανείς δεν ξεσηκώνεται αν δεν ξέρει το γιατί και το πώς χωρίς στόχους και ξεκάθαρο όραμα. Η αποψινή εκδήλωση είναι το αποκορύφωμα μιας τριών περίπου χρόνων προσπάθειας του ΕΠΑΜ για να δώσει το απαιτούμενο όραμα στην ελληνική κοινωνία. 

Ξεκινώντας την ομιλία μου θέλω να σας παρουσιάσω τους λόγους για τους οποίους...
συγκροτήσαμε τη νεοσύστατη πολιτική μας οργάνωση. Οι λόγοι δεν είναι άλλοι από τα πλήρη αδιέξοδα που βιώνουμε σα νέοι άνθρωποι. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ. η ανεργία των νέων κάτω των 25 χρονών στη χώρα μας αγγίζει το 60% (57,9 %) [1], ενώ στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 23,7% [2]. Και όσοι δουλεύουν έχουν να αντιμετωπίσουν έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα, με ελαστικά ωράρια, έλλειψη συλλογικών δικαιωμάτων, απλήρωτες υπερωρίες, εφταήμερη εργασία και μισθούς πείνας. Η σύγχρονη εργασία προσομοιάζει, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο, με την δουλεία. Δεν είναι υπερβολικό, λοιπόν, να πούμε ότι οι εργαζόμενοι σήμερα είναι οι σύγχρονοι σκλάβοι. Το ανησυχητικό είναι ότι η δική μας γενιά των νέων και οι επόμενες που ακολουθούν εισέρχονται και γαλουχούνται σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακών σχέσεων, με αποτέλεσμα να επικρατεί η άποψη ότι το υπάρχον είναι ταυτόχρονα και αιώνιο ή με άλλα λόγια ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος και πρέπει όλοι μας να συμβιβαστούμε με την φτώχεια, την ανασφάλεια και την αναξιοπρέπεια. Η ακόλουθη ρήση του Rousseau είναι εξαιρετικά επίκαιρη « Όποιος έχει γεννηθεί στη σκλαβιά γεννιέται για τη σκλαβιά, αναμφισβήτητα. Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μέσα στις αλυσίδες τους, ακόμα και την επιθυμία τους να τις αποτινάξουν. ….Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους και η δειλία τους διαιώνισε». [3] Ας υπερνικήσουμε, λοιπόν, τη δειλία μας και τους φόβους μας ώστε να υλοποιήσουμε το σύνθημα «ας μην ζήσουμε σαν σκλάβοι».

Μήπως κατά συνέπεια η φυγή είναι η λύση ; Μήπως στο εξωτερικό βρίσκεται η πολιτεία του ηλίου που ονειρεύεσαι ; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Όχι ! Η μετανάστευση σε άλλη χώρα για την αναζήτηση εκεί ενός καλύτερου μέλλοντος, είτε προκύπτει από άμεσες ανάγκες επιβίωσης, είτε από επιλογή, είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιθυμίες και τις επιταγές της σύγχρονης υπερεθνικής ελίτ, η οποία θέλει ανοιχτά σύνορα για την ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων ώστε να συντρίψει σε παγκόσμιο επίπεδο τις εργατικές αντιστάσεις και να μετατρέψει τον πλανήτη μας σε δαρβινική αρένα όπου τα άτομα ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι την ανάδειξη και την επικράτηση του ισχυρότερου. Οι σύγχρονοι ολιγάρχες θέλουν τον άνθρωπο νομάδα, ξεριζωμένο από την πατρίδα του, από την ιστορία του και τις πολιτισμικές του ρίζες και κατά συνέπεια αδύναμο και έρμαιο στις ολοένα και πιο βάρβαρες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ενδεικτική είναι η στάση που κράτησε η Διεθνής Ένωση Εργατών (1864-1872) στην πολιτική εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών σε μια χώρα όπου το εργατικό κίνημα ήταν σε άνοδο. Χαρακτηριστικά στο κείμενο του Marx με τίτλο «Η βοήθεια της Διεθνούς Ένωσης Εργατών στο Συνδικαλιστικό Κίνημα» αναφέρεται το  εξής : «Ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί συχνά το κίνημα της χειραφέτησης είναι η απεργία. Όταν παλιά ξεσπούσε μια απεργία σε μια χώρα, καταπνιγόταν με την εισαγωγή ξένου εργατικού χεριού. Η Διεθνής έβαλε πρακτικά ένα τέρμα σ’ αυτές τις μεθόδους. Μόλις πληροφορηθεί για την απεργία που ετοιμάζεται μεταφέρει το νέο στα μέλη της, που μαθαίνουν έτσι πως ο τόπος τα πάλης είναι απαγορευμένο πεδίο. Έτσι οι βιομήχανοι μπορούν να υπολογίζουν μόνο στους δικούς τους εργάτες.» [4] Τι προκύπτει από το παραπάνω ; Το εξής απλό που είναι αποτέλεσμα απλής και νηφάλιας σκέψης : ο εργαζόμενος λαός πρέπει πρώτα και κύρια να αντιμετωπίσει και να ξεμπερδέψει με τον εχθρό και με τον τύραννο στο τόπο του.

Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν νέοι που λένε ότι τίποτα δεν τους συνδέει με την Ελλάδα. Παρότι στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η φράση «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα», οφείλουμε να επισημάνουμε στους νέους συμπατριώτες μας ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Η κρίση είναι παγκόσμια, η οποία στην Ευρώπη εκφράστηκε μέσω της κρίσης του ευρώ και της ευρωζώνης και στην οποία η Ελλάδα ήταν ένας από τους πιο αδύναμους κρίκους. Οι νέοι με άλλα λόγια θα αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις με αυτές της Ελλάδας στο εξωτερικό. Όποιος πιστεύει ότι στον σύγχρονο, και άκρως εχθρικό για τον άνθρωπο, κόσμο υπάρχουν ακόμα, χωρίς αγώνες και νίκες των λαϊκών κινημάτων, παραδεισένιοι τόποι, τότε απλά δεν έχει δει τα στοιχεία. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με την Eurostat, τον μήνα Νοέμβριο του 2013, η ανεργία αυξήθηκε σε σύγκριση με τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου κατά 19.000 άτομα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 και κατά 4000 άτομα στην Ευρωζώνη. Επιπρόσθετα σε σύγκριση με τον Νοέμβριο του 2012 η ανεργία αυξήθηκε κατά 452.000 άτομα στην Ευρωζώνη και κατά 278.000 άτομα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28. Στο ίδιο στατιστικό δελτίο της Eurostat αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η οικονομική κρίση έχει πλήξει περισσότερο τους νέους απ’ ότι τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες. [5] Άρα το κλίμα είναι εξίσου εχθρικό και οι προοπτικές άκρως δυσοίωνες και στην Ευρώπη. Το ίδιο επικρατεί και στην υπόλοιπη υφήλιο όπου ο κίνδυνος και η αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει και στοιχειώνει τις νέες γενιές σήμερα αποτυπώνεται και στη αντίστοιχη μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το οποίο επέλεξε για τη μελέτη του που αφορούσε στις παγκόσμιες τάσεις στην απασχόληση των νέων για το 2013,  το τίτλο «Μια γενιά σε κίνδυνο. Είναι επικίνδυνο να είσαι νέος σήμερα». [6] Όσον αφορά, δε, στο 2014, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας καταλήγει στα ίδια συμπεράσματα και αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η αγορά εργασίας για τους νέους χειροτερεύει ακόμη περισσότερο.» [7] Οπότε τα στοιχεία λένε με αμείλικτο τρόπο ότι δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να συμμετέχεις στη χώρα σου στον αγώνα που πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί στη μητέρα όλων των μαχών μεταξύ της δημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού, μεταξύ των δυνάμεων της προόδου από τη μία και από την άλλη των δυνάμεων που προσπαθούν να ρίξουν την ανθρωπότητα στην απόλυτη βαρβαρότητα. Φυσικά η μεταβατική κυβέρνηση μέχρι την δημιουργία νέου συντάγματος, η επιτροπή εθνικής σωτηρίας, την οποία επαγγέλλεται το ΕΠΑΜ και θα αναλύσει ο Δημήτρης σήμερα, θα πρέπει, μέσω του ελέγχου της νομισματικής κυκλοφορίας, να επενδύσει και να δώσει προτεραιότητα στην «ζωντανή, ακριβή και εξειδικευμένη εργασία» των νέων ώστε να δώσει κίνητρα στους ξενιτεμένους μας επιστήμονες να γυρίσουν και να παράγουν στην πατρίδα μας.

Η ευθεία επίθεση των αριστοκρατών του χρήματος εις βάρος των λαών, αντανακλάται στη χώρα μας και με την μεθοδευμένη προσπάθεια των δοσιλογικών κυβερνήσεων να αποσαθρώσουν το σύστημα εκπαίδευσης. Η προσπάθεια αυτή  των εγχώριων (αλλά και των ξένων) ελίτ να μετατρέψουν το σύστημα εκπαίδευσης της χώρας μας σε εργοστάσιο παραγωγής δούλων ξεκινά ήδη από την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης (1977-1980), με τους νόμους 576/1977 και 815/1978, που ευθυγραμμίζονταν πλήρως με τις απαιτήσεις του ΟΟΣΑ.  Στη συνέχεια στη δεύτερη περίοδο της Μεταπολίτευσης με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έγιναν κάποιες πρόοδοι στην εκπαίδευση αλλά τελικά όλα τα θετικά υπονομεύτηκαν από τις ρουσφετολογίες και τη γεωγραφική εξάπλωση των σχολών για ψηφοθηρικούς λόγους. Ακολουθεί η περίοδος Αρσένη το 1998 με την παράλογη εντατικοποίηση του Λυκείου και τις προτάσεις για τα ΕΛΚΥΣ και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Τον επόμενο χρόνο παρουσιάζεται η διακήρυξη της Μπολόνια που προβλέπει τη δημιουργία κοινού «Ευρωπαϊκού Χώρους Ανώτατης Εκπαίδευσης», όπου οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες προσφέρονται τόσο από τα δημόσια πανεπιστήμια όσο και από τα Μεταλυκειακά Ιδρύματα και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το 2007 η κυβέρνηση του Καραμανλή επιχειρεί την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος (το οποίο προβλέπει την δημόσια και δωρεάν παιδεία, την αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων και την παροχή υπηρεσιών παιδείας από δημόσιους λειτουργούς), η οποία εμποδίζεται στην πράξη από τις έντονες αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας. Παρ’  όλα αυτά η υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιαννάκου, τελικά θεσπίζει μέσω της βουλής τον περιβόητο νόμο-πλαίσιο που περιλαμβάνει την χρηματοδότηση των ΑΕΙ από τετραετείς προγραμματικές συμβάσεις, τη θέσπιση ενιαίου Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού, τη πιστοποίηση της ποιότητας του επιπέδου σπουδών με βάση τη «πειθαρχία της αγοράς»  και τέλος τον περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου. Επίσης ευθυγραμμίζονται με την κοινοτική οδηγία 30/2005 και αναγνωρίζουν τα ιδιωτικά κολλέγια που αποτελούν στην ουσία franchise επιχειρήσεις ξένων AEI. Η καταστροφή συνεχίζεται το 2011 επί ΠΑΣΟΚ και υπουργό παιδείας την Διαμαντοπούλου όποτε θα ψηφιστεί και ο νόμος 4186, ο οποίος θα μείνει τελικά ανενεργός και δεν θα εφαρμοστεί παρά μόνο μετά την τροπολόγησή του από τη συμμαχική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Ο νόμος 4186 αποτελεί το απαύγασμα όλων των αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων του παρελθόντος που τελικά δεν εφαρμόστηκαν λόγω των έντονων αντιδράσεων που προκάλεσαν. Ο νόμος αυτός επιτάσσει χωρίς περιστροφές, αντανακλώντας έτσι την ευθεία επίθεση που εξαπολύουν σε όλα τα μέτωπα οι «από πάνω» στους «από κάτω», την κατάργηση του Δημοσίου και Δωρεάν πανεπιστημίου, την κατάργηση του ασύλου, την κατάργηση των συλλογικών οργάνων των ΑΕΙ (δηλαδή ακύρωση της αυτοδιοίκησης του πανεπιστημίου), τη μετακύλιση του κόστους της εκπαίδευσης από το κράτος στα ελληνικά νοικοκυριά, την ολοκληρωτική μεταφορά του σχολείου στο φροντιστήριο, τη κατάργηση των λογαριασμών έρευνας (ΕΛΕ) των πανεπιστημίων, τη δημιουργία ενός κοινού υπερλογαριασμού νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, τη διανομή των χρημάτων του κράτους στα πανεπιστήμια από ανεξάρτητη αρχή (ΑΔΙΠ) και τη δημιουργία φθηνού εργατικού δυναμικού. Οι νέοι πτυχιούχοι σύμφωνα με τον νόμο αυτό οφείλουν συνεχώς να εξειδικεύονται πληρώνοντας ώστε να απασχολούνται σε ολοένα και πιο επισφαλείς δουλειές. Είναι δηλαδή πλήρως αναλώσιμοι. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι νέοι πτυχιούχοι είναι επιπλέον οι υπερχρεωμένοι του μέλλοντος, καθώς ο κάθε σπουδαστής θα χρηματοδοτεί το δικό του εξατομικευμένο πρόγραμμα μέσω ενός «νέου συστήματος δανείων» σε «συνεννόηση με τον τραπεζικό τομέα». Τελικά φτάνουμε και στο 2012 με τον Αρβανιτόπουλο όποτε εφαρμόζεται ο νόμος 4009/12 στα ΑΕΙ, ο οποίος συνοδεύεται από το «σχέδιο Αθηνά» (Ιανουάριος του 2013) και το νόμο για το «νέο Λύκειο» (Σεπτέμβριος του 2013). Το σχέδιο Αθηνά ουσιαστικά θεσμοθετούσε την δημιουργία χώρου για την παρουσία και επέκταση των ιδιωτικών επιχειρήσεων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΙΕΚ, ΚΕΚ, κολλέγια). Επίσης ξεπουλούσε την περιουσία των ΑΕΙ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ ώστε να εξυπηρετηθεί το χρέος. Τέλος δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε σ’ ένα επόμενο στάδιο να επιβληθούν και δίδακτρα. Τον Ιανουάριο του 2013 ιδρύονται δύο υπεροργανισμοί, οι ΙΝΕΔΙΒΙΜ και ΕΟΠΠΕΠ, για την χρηματοδότηση και την πιστοποίηση των άτυπων ιδιωτικών εταιρειών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τέλος ο νόμος για το «νέο Λύκειο» συμβάλλει στη δημιουργία ενός άκρως εχθρικού, αμοραλιστικού και ανταγωνιστικού Λυκείου, στο οποίο η πρόσβαση στη Τριτοβάθμια καθίσταται σχεδόν αδύνατη με αποτέλεσμα τη τεράστια διαρροή των μαθητών και τελικά την παραγωγή φθηνού και εντελώς αναλώσιμου εργατικού δυναμικού. Φέρνει, επίσης, οικονομική απόγνωση στα νοικοκυριά με την, όπως προαναφέραμε, δραματική αύξηση των φροντιστηριακών ενισχυτικών μαθημάτων. Συμπερασματικά, από την παραπάνω περιοδολόγηση, αντιλαμβανόμαστε ότι η επιθυμία των κυβερνώντων είναι η μετατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα σε ένα σύστημα παραγωγής όχι μορφωμένων ατόμων με την πλήρη σημασία του όρου αλλά ευέλικτων απασχολήσιμων, επιχειρηματιών της φθηνής τους εργατικής δύναμης. Μετασχηματίζεται, λοιπόν, σε ένα σύστημα παιδείας αντίστοιχο, αλλά ως χειρότερη εκδοχή, με αυτό της Αγγλίας όπου ο φοιτητής δεν αποκαλείται «student», αλλά πελάτης («customer»), πλήρως ευθυγραμμισμένο και κάτω από τις επιταγές των δυνάμεων της αγοράς. Στην νέα Ελλάδα του success story, της ανάπτυξης και των μνημονίων ο μαθητής και ο φοιτητής δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για την ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, καθώς τον εξαντλούν περιφερόμενοι μέσα στο άγχος για την απόκτηση επιπρόσθετων τίτλων κατάρτισης, τα οποία μάλιστα πληρώνουν μέσω δανείων. Η θηλιά του χρέους αγκαλιάζει και απειλεί να πνίξει πια ολόκληρη την κοινωνία. Κανένας δεν ξεφεύγει πιο από τα δεσμά του. Εισάγονται τέλος τεχνηέντως στην καθημερινότητα έννοιες όπως η «δια βίου μάθηση», η «εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση», η «κατάρτιση» και η «αγορά της εκπαίδευσης».

Το ερώτημα που ακολουθεί μετά απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το «πως αντιστεκόμαστε». Η απάντηση δεν πρωτοτυπεί και περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη και την αξία της οργάνωσης. «Η φωνή του ενός είναι η φωνή κανενός», λέει μια αρχαία παροιμία και φυσικά η ιστορία έχει επιβεβαιώσει πλήρως το νόημα της. Ως μονάδες τα άτομα είναι αδύναμα και ανίκανα να απαλλαγούν απ’ τον ζυγό και την εκμετάλλευση. Ενώ, λοιπόν, οι ίδιες οι υλικές συνθήκες της ζωής των εκμεταλλευομένων ατόμων τα αναγκάζουν να κριτικάρουν τη τρέχουσα τάξη πραγμάτων και τα μετατρέπουν σε εν δυνάμει φορείς της προόδου, δεν γίνονται πραγματικοί φορείς της αλλαγής και της εξέλιξης παρά μόνο όταν περάσουν από το ατομικό - ιδιωτικό στο συλλογικό. Στο σημείο αυτό, λοιπόν, έγκειται η αξία της οργάνωσης, στην ικανότητα της δηλαδή να συγκεντρώνει τις ασήμαντες μονάδες - άτομα σε μια συλλογική δύναμη, σ’ ένα σώμα και σ’ ένα όργανο σκέψης και δράσης.

Έτσι ως νεολαία του ΕΠΑΜ αναγνωρίζουμε την διαχρονική αξία της οργανωμένης και μαζικής δράσης στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και στις γειτονιές και γι’ αυτό προτείνουμε και παλεύουμε για τα εξής :  

1)  Οι μαθητές όσο και οι φοιτητές πρέπει να κινητοποιηθούν και να απαντήσουν με συλλογικούς αγώνες, αρχίζοντας από τις Γενικές Συνελεύσεις τους και να βγαίνουν μέσα από αυτές με αγωνιστικές αποφάσεις (καταλήψεων, λειτουργικών καταλήψεων, κινητοποιήσεων κτλ.) βάζοντας φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρούν κυβέρνηση και τρόικα καθώς επίσης και στα  συνολικότερα σχέδια τους. Οι μαθητές επίσης πρέπει να απαιτήσουν την επαναπρόσληψη όλων των δασκάλων που απολύθηκαν απ’ τις μνημονιακές πολιτικές, την επαναλειτουργία όλων των σχολείων που έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν τα τελευταία χρόνια και την θεμελίωση της δευτεροβάθμιας (και της πρωτοβάθμιας) εκπαίδευσης σε νέα βάση που θα προάγει τη κριτική σκέψη. Οι φοιτητές θα πρέπει με τους αγώνες τους να επιβάλλουν ξανά την αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων τους και τη διασφάλιση της ουσίας του άρθρου 16 του συντάγματος περί δημόσιας και δωρεάν παιδείας. 

2) Τη συμμετοχή των νέων, ο καθένας από το μετερίζι του, στην Γενική Πολιτική Απεργία ώστε να ανατραπεί η δοσιλογική κυβέρνηση. Η θεμελιώδης διαφορά της Γενικής Πολιτικής Απεργίας από οποιαδήποτε άλλη μορφή που μπορεί να πάρει η ανατροπή μιας κυβέρνησης, είναι ότι στη προκειμένη περίπτωση αυτός ο οποίος εξαναγκάζει σε παραίτηση την κυβέρνηση δεν είναι κάποιος εξωτερικός παράγοντας όπως μια ξένη πρεσβεία ή συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, αλλά ο ίδιος ο λαός. Εκεί λοιπόν έγκειται η διαφορά, στο γεγονός ότι ο λαός μαθαίνει το τρόπο με τον οποίο μπορεί να επιβάλει και να διαμορφώσει ο ίδιος τις πολιτικές εξελίξεις, ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του. Κάτι που αποτελεί εγγύηση για τις εξελίξεις στο μέλλον, διότι η επόμενη κυβέρνηση που θα έρθει όποια και αν είναι αυτή θα έχει απέναντι της έναν λαό κυρίαρχο, ο οποίος έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και έχει μάθει να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ανάλογα με τα συμφέροντα του.

3) Οργάνωση εκδηλώσεων ενημέρωσης και συζήτησης, με τις οποίες ο νέος θα εισάγεται στην ομορφιά της συμμετοχής στις δημόσιες υποθέσεις.

4) Αλληλεγγύη και έμπρακτη στήριξη σε οποιοδήποτε κοινωνικό στρώμα, πλήττεται από τη πολιτική της λιτότητας.

5) Διατήρηση ακμαίου ηθικού στον ελληνικό λαό, με συνθήματα και ποιήματα σε τοίχους ανά τις γειτονιές.

6) Σύνταξη σχεδίου που θα αναφέρεται στα προβλήματα, τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της νεολαίας, το οποίο θα είναι άμεσα υλοποιήσιμο από την Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας

            Σε κάθε εποχή, όμως, έτσι και στη δικιά μας υπάρχουν και αυτοί που απορρίπτουν κάθε μορφή οργάνωσης. Οι τύποι των ανθρώπων που παραγνωρίζουν την συλλογική μαζική δράση είναι οι εξής :

1.      Οι πράκτορες του συστήματος, τύπου Ξηρού, που επιλέγουν τις ατομικές πράξεις τρομοκρατίας από την χρονοβόρα και κοπιαστική δράση μέσα στο λαό για την οργάνωση του. Οι ψευδοαγωνιστές αυτοί ταυτίζουν την δική τους ψυχοπαθολογία με την επαναστατική δουλειά, εξισώνουν τη δική τους διασύνδεση με τις μαφιόζικες οργανώσεις της νύχτας και του περιθωρίου με την πολιτική δουλειά μέσα στις μάζες. Οι «επαναστατικές» τους προσπάθειες, που δεν είναι καθόλου πρωτότυπες καθότι κατάγονται από τις θεωρίες και τη πρακτική των Μπαμπέφ και Μπλανκί, περιστρέφονται γύρω από τη λογική που θέλει τον λαό παθητικό θεατή των εξελίξεων, ανεκπαίδευτο και τελικά ανίκανο να οργανωθεί και να κινητοποιηθεί ενωμένος ενάντια στους δυνάστες του και ο οποίος ως εκ τούτου χρειάζεται «ήρωες» που θα τον «ξυπνήσουν» με τις τρομοκρατικές τους ενέργειες έναντι μεμονωμένων προσώπων του καθεστώτος. Βέβαια το μόνο που καταφέρνουν τελικά  είναι να τρομοκρατούν όχι τους ισχυρούς, αλλά το λαό που τους κατατάσσει, και δικαίως, στο περιθώριο.

2.      Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ακαδημαϊκοί, τύπου Negri και Hardt του αναρχικού αυτόνομου ρεύματος σκέψης, το οποίο δυστυχώς έχει μεγάλη επίδραση στη νεολαία. Οι ακαδημαϊκοί, λοιπόν, αυτοί παραμερίζουν το λαό ως συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο και εξυμνούν τον νέο ήρωα του μύθου τους που είναι το Πλήθος. Είτε το αντιλαμβάνονται, είτε όχι με τα νέα νοητικά τους σχήματα θεωρητικοποιούν τη δική τους αδυναμία να μιλήσουν τη γλώσσα του λαού και να σπαταλήσουν μεγάλο μέρος της ζωής τους μέσα στο λαό αφουγκραζόμενοι τις σκέψεις και τις αγωνίες του. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι το Πλήθος των μικροαστών διανοητών είναι εξαιρετικά κοντά με τον όχλο των φασιστικών οργανώσεων όπου όλα τα λούμπεν στοιχεία που συναποτελούν τον όχλο ακολουθούν την σιδερένια πυγμή του φύρερ.

3.      Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι απογοητευμένοι και πλήρως εξαρτημένοι νέοι οι οποίοι εκλογικεύουν την υποχώρησή τους και το φόβο τους με την ανυπόστατη ιδέα ότι όλα κάποια στιγμή θα ισορροπήσουν και τα πράγματα ως δια μαγείας θα γίνουν όπως παλιά πριν τη κρίση. Είναι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ή θέλουν να πιστέψουν ότι η κρίση είναι κάτι σαν φυσικό ή και βιολογικό φαινόμενο (βροχή, κρυολόγημα, κτλ), όπου θα κάνει τον κύκλο της και μετά θα ξαναδώσει τη θέση της στην ευημερία χωρίς εμείς οι άνθρωποι να μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Αρκεί να κάνουμε υπομονή, να κοιτάμε τη δουλειά μας και να μην προκαλούμε την εξουσία και η ανάκαμψη δεν θα αργήσει να φανεί. Η ίδια η σκληρή πραγματικότητα διαψεύδει και ακυρώνει καθημερινά αυτόν τον μύθο που πλάθουν αυτοί οι άνθρωποι για να καλμάρουν τους φόβους τους. Ο κατήφορος και η μαυρίλα που βιώνει η ελληνική κοινωνία θα λάβουν τέλος, μόνο όταν η επέλαση των δοσιλόγων και των επικυρίαρχων προσκρούσει πάνω στο αδιαπέραστο εμπόδιο του λαού που θα παλεύει μέχρι τέλους για τη πατρίδα του και τη δημοκρατία.       

Η νεολαία του ΕΠΑΜ, λοιπόν, είναι μια ανεξάρτητη οργάνωση με μοναδικά σημεία αναφοράς το λαό και τους νέους, όπου στις γραμμές της επικρατούν απολύτως οι αρχές της δημοκρατίας : η ισηγορία, η παρρησία και η ισονομία. Η δημοκρατική μας ευαισθησία και λογική δεν μας επιτρέπει να έχουμε αρχηγούς και καθοδηγητές.  Όλοι χρεωνόμαστε δουλειές και καθήκοντα. Σήμερα σας μιλάω εγώ, αύριο κάποιο άλλο μέλος μας. Δεν ξεχωρίζει κανείς ατομικά και όποιοι ρόλοι ανατίθενται εντός της οργάνωσης είναι προσωρινοί για πρακτικούς λόγους. Στηρίζουμε και στηριζόμαστε από το ΕΠΑΜ σαν αδερφικές οργανώσεις αλλά είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να εκφραστεί πρωτογενώς ο νέος. Το κυρίαρχο όργανο είναι η συνέλευση των μελών και όλες οι αποφάσεις παίρνονται με ψηφοφορία. Είμαστε στην ουσία μια συνέλευση νέων πολιτών που συνειδητοποιεί την ανάγκη της πολιτικής οργάνωσης. Η μόνη πνευματική μας καθοδήγηση είναι η αγάπη μας για τη πατρίδα και τη δημοκρατία. Εμπνεόμαστε επίσης και υιοθετούμε το τρίπτυχο του ΕΑΜ : εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση. Αναγνωρίζουμε τέλος μετά από την ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας, χωρίς το βάρος και τις παρωπίδες της ιδεολογίας ή καλύτερα της ιδεοληψίας, ότι η ιστορική συγκυρία επιβάλλει το μετωπικό χαρακτήρα στις πατριωτικές οργανώσεις. Μόνο μια μαζική μετωπικού χαρακτήρα οργάνωση, η οποία θα υπερβαίνει το διαχωρισμό δεξιάς και αριστεράς, μπορεί στις σημερινές συνθήκες να αποτρέψει τον εμφύλιο και να ενώσει το λαό κάτω από τη σημαία του πατριωτικού και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στον αγώνα του ενάντια στο φασισμό της δικομματικής (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και τον ναζισμό των γραφειοκρατών της ΕΕ. Η ιστορία έχει δείξει ότι μόνο ένα λαϊκό μέτωπο που έχει στις γραμμές του μέλη απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, από Χριστιανούς ή Καθολικούς και φιλελεύθερους έως κομμουνιστές και αναρχικούς και με προτάγματα τη πάλη για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και τον αγώνα για την αποτροπή της ανόδου του φασισμού, μπορεί να απειλήσει το σύστημα και να επιβάλλει την εξουσία του λαού. Αυτό συνέβη με το ΕΑΜ στη κατοχή, αυτό συνέβη και με τους Arditi del Popolo στην Ιταλία το 1919-1922. Αυτό υιοθετούμε και εμείς ως δομή της οργάνωσης μας, καθότι δεν ζητούμε πιστοποιητικά ιδεολογίας και κομματικές ταυτότητες.        

Καλούμε λοιπόν, όλους τους νέους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την ανάγκη της συλλογικής και οργανωμένης αντεπίθεσης του ελληνικού λαού απέναντι στην πρωτόγνωρη απειλή που δέχεται. Να ενωθούμε όλοι μαζί σε ένα ευρύ πατριωτικό, δημοκρατικό κίνημα που θα αποτελέσει την αρχή του τέλους όλου του σάπιου, προδοτικού πολιτικού συστήματος που εδώ και δεκαετίες λυμαίνεται τη χώρα, υπονομεύοντας γενιές επί γενιών. Ένα κίνημα που θα δώσει πνοή και όραμα στη νεολαία επαναφέροντας τη στο προσκήνιο των εξελίξεων όπως οφείλει να είναι η νεολαία κάθε χώρας διαχρονικά. Ας σταθούμε αντάξιοι των ονείρων μας. Ήρθε η ώρα να τιμήσουμε το αίμα και την ένδοξη ιστορία των προγόνων μας, αλλιώς θα επισύρουμε και θα υποστούμε την μήνιν της ιστορίας και του λαού που απογοητεύσαμε.

Βιβλιογραφία

1.      http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/A0101/PressReleases/A0101_SJO02_DT_MM_10_2013_01_F_GR.pdf

2.      http://epp.eurostat.ec.europa.eu/statistics_explained/index.php/Unemployment_statistics

3.      Rousseau. «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο»

4.      Καρλ Μάρξ. «Η βοήθεια της Διεθνούς Ένωσης Εργατών στο Συνδικαλιστικό Κίνημα»

5.      http://epp.eurostat.ec.europa.eu/statistics_explained/index.php/Unemployment_statistics

6.      http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---dgreports/---dcomm/---publ/documents/publication/wcms_202326.pdf

7.      http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---dgreports/---dcomm/---publ/documents/publication/wcms_233953.pdf

Δείτε το Video: