Όχι σε «λύση» Βερολίνου...

Σχόλιο στο τέλος του άρθρου*

του Νίκου Χατζηνικολάου

Μπορεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να θεωρούν στην πλειονότητά τους άκρως ενδιαφέρουσες τις καταιγιστικές αποκαλύψεις των τελευταίων εβδομάδων για τα σκάνδαλα των εξοπλισμών και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μπορεί ακόμη να θεωρούν «καυτό» το ρεπορτάζ της απόδρασης Ξηρού και των εσωτερικών αντιθέσεων στους κόλπους της «17Ν», αλλά για την ελληνική κοινωνία το μεγάλο εθνικό θέμα εξακολουθεί να είναι η έξοδος της χώρας από το μνημόνιο και η επιστροφή της στην ανάπτυξη. Οι πολίτες δεν αποπροσανατολίζονται πλέον εύκολα, με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα ή με μικροπολιτικούς ελιγμούς, όπως στο παρελθόν. Γνωρίζουν ότι το βλέμμα και η σκέψη τους πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένα στο μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους και σε όσα θα κρίνουν τη διαμόρφωσή του. Και αυτό γιατί το παρόν της ελληνικής οικογένειας είναι κυριολεκτικά εφιαλτικό. Τα νοικοκυριά βιώνουν σήμερα μια πρωτόγνωρη όσο και άγρια κατάσταση απόλυτης οικονομικής ασφυξίας, αλλά και τεράστιας αγωνίας για την επιβίωσή τους και για την επόμενη μέρα.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ πρόσφατης έρευνας της ΓΣΕΒΕΕ είναι εξόχως αποκαλυπτικά. Το 40,2% των...
νοικοκυριών, δηλαδή 1,4 εκατ. άνθρωποι, έχουν στην οικογένειά τους τουλάχιστον έναν άνεργο. Από αυτούς, μόλις το 9,8%, περίπου 200.000 συμπολίτες μας, λαμβάνουν επίδομα. Παράλληλα, εννέα στα δέκα νοικοκυριά (94,6%) έχουν υποστεί μείωση των εισοδημάτων τους μετά το ξέσπασμα της κρίσης, σε ποσοστό που κατά μέσο όρο φθάνει το 40%! Πρέπει να σημειωθεί ότι ένα στα τρία νοικοκυριά (34,8%) καθυστερεί την αποπληρωμή οφειλών του προς δημόσια ταμεία, ΔΕΚΟ και τράπεζες, αλλά και ότι το 44,3% του πληθυσμού χρωστάει στις τράπεζες. Μάλιστα, ένα στα δέκα νοικοκυριά υποχρεώθηκε να ρευστοποιήσει περιουσιακά στοιχεία. Και βέβαια η εικόνα αυτή θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο το αμέσως επόμενο διάστημα με την εφαρμογή των πρόσφατων νόμων για τη φορολόγηση ακινήτων, τις κατασχέσεις καταθέσεων και τη μερική άρση της μέχρι πρότινος υπάρχουσας προστασίας από τους πλειστηριασμούς.

ΤΟ ΠΛΕΟΝ απαισιόδοξο στοιχείο, όμως, είναι πως το 41,7% των νοικοκυριών εκτιμά ότι δεν θα μπορέσει να καλύψει βασικές υποχρεώσεις για το επόμενο έτος, ενώ το 44% πιστεύει πως δεν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στα φορολογικά βάρη. Οσο για τους δανειολήπτες στεγαστικών δανείων, που υπερβαίνουν συνολικά το ένα εκατομμύριο, ένας στους τρεις εκφράζει τον φόβο πως μπορεί να χάσει το σπίτι του στο μέλλον. Τέλος, οι περικοπές των οικογενειακών προϋπολογισμών στην κατανάλωση, λόγω της ραγδαίας συρρίκνωσης των εισοδημάτων, είναι δραματικές. Το 63,7% των νοικοκυριών έχει περικόψει τις δαπάνες ειδών διατροφής, το 75% μείωσε τα έξοδα θέρμανσης και μετακινήσεων, το 90,3% «κούρεψε» τις δαπάνες ένδυσης - υπόδησης και περίπου το 90% περιόρισε τις εξόδους για φαγητό, καφέ, ποτό ή για θέατρο και σινεμά. Παράλληλα, το 36,5% των πολιτών δηλώνει ότι αγοράζει σήμερα προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν...

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι τα μεγάλα προβλήματα των Ελλήνων, η φτώχεια και η ανεργία, έχουν οξυνθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό ώστε να απειλούν ευθέως την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Τα μεγάλα λόγια και οι βαρύγδουπες υποσχέσεις δεν πείθουν πια κανέναν. Οι πολίτες αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα. Και απαιτούν ριζικές λύσεις και άμεσα αποτελέσματα. Η λιτότητα δοκιμάστηκε και απέτυχε. Οι συνταγές της τρόικας και των μνημονίων έφεραν μόνο μιζέρια και εξαθλίωση. Μόνο δυστυχία. Και τέσσερα χρόνια μετά, το χρέος της χώρας μας καλπάζει, παρά τον Αρμαγεδδώνα που σάρωσε τα λαϊκά εισοδήματα και κατέκαψε ό,τι υπήρχε ακόμη ζωντανό στην ελληνική οικονομία.

ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, η ύστατη ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Η τρόικα πρέπει επιτέλους να φύγει. Το μνημόνιο πρέπει να τελειώσει. Όχι ψευδεπίγραφα, όχι μετονομαζόμενο για να παραπλανηθούν γι’ άλλη μια φορά οι ψηφοφόροι και να εγκλωβιστούν σε επιλογές που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν οικτρά. Πρέπει πραγματικά να γυρίσουμε σελίδα. Να απαιτήσουμε οριστική και μόνιμη λύση για το θέμα του χρέους: γενναίο «κούρεμα»! Όχι μεσοβέζικες λύσεις σαν αυτές που θέλει να μας επιβάλει το Βερολίνο για να μετατρέψει τη χώρα μας σε μόνιμη αποικία χρέους. Η οικονομία μας χρειάζεται οξυγόνο, χρειάζεται ανάσες. Η κοινωνία πρέπει να αποσυμπιεστεί. Και η Ευρώπη οφείλει να μας δώσει την ευκαιρία να ξανασταθούμε στα πόδια μας, ενισχύοντας οικονομικά την προσπάθεια μιας νέας αναπτυξιακής πορείας. Το έκανε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για την ηττημένη τότε Γερμανία. Στοιχίζει πολύ λιγότερο σήμερα για τη μικρή Ελλάδα. Και της το χρωστούν... Αρκεί η εγχώρια πολιτική τάξη να σκεφθεί εθνικά, να συνεννοηθεί, να εμφανιστεί ενωμένη και με σχέδιο πραγματικής επανίδρυσης του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές και να το απαιτήσει. Η ευθύνη είναι στους ώμους των ταγών μας. Και η Ιστορία θα είναι αμείλικτη...

Σχόλιο του «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ»: Δύο παρατηρήσεις:

1. Καμία απαίτηση δεν μπορεί να υπάρξει απέναντι στους επικυρίαρχους. Αυτοί, με τη συνέργεια των εγχώριων υπαλλήλων τους, μας έχουν δέσει χειροπόδαρα. Η μόνη λύση είναι η μονομερής διαγραφή του συνόλου του δυσβάστακτου (επαχθούς) χρέους σύμφωνα με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου και η άμεση καθιέρωση Εθνικού Κρατικού νομίσματος. Όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο δημιουργούνται τετελεσμένα και νομιμοποιείται η παρανομία, ενώ η χώρα κατρακυλάει.

2. Η εγχώρια πολιτική τάξη έχει αποδείξει επανειλημμένως το πόσο εθνικά σκέπτεται. Ενωμένη είναι. Είναι ενωμένη στη προθυμία της να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών και τα δικά της. Είναι τραγικό λάθος του αρθρογράφου και των όσων ακόμα προβάλουν τέτοιες απόψεις -αν όχι σκοπιμότητα- να ισχυρίζονται ότι η ευθύνη είναι στους ώμους των «ταγών» μας. Η ευθύνη πλέον έχει περάσει στους ώμους όλων μας. Είναι ιστορική η ευθύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού να κατανοήσει την ΑΝΑΓΚΗ. Την ανάγκη να απαλλαγεί από τους «ταγούς» της και να προχωρήσει με τις δικές της δυνάμεις στην ανατροπή αυτής της μοιραίας για τη χώρα και το λαό πολιτικής τάξης. Επειδή η λύση υπάρχει, αρκεί να πάψουμε να αναθέτουμε την εξεύρεσή και την εφαρμογή της στους διάφορους ψευδοταγούς!