Γιατί ο λαός θα απαιτήσει σοσιαλιστικό κόμμα

Σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Μολονότι συμφωνούμε με το άρθρο στη περιγραφή των διεργασιών που εξελίσσονται αυτή τη στιγμή, τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο του πολιτικού οικοδομήματος, είτε αυτές αφορούν στη προσπάθεια του καθεστώτος για εξωραϊσμό των δυνάμεων που το υπηρετούν πιστά, είτε στις δυνάμεις της λεγόμενης «αριστεράς» μπροστά στο αδιέξοδο στρατηγικής που τις χαρακτηρίζει, διαφωνούμε στο δια ταύτα. Ο τόπος δεν χρειάζεται ένα ακόμα κόμμα, με το όποιο ιδεολογικό πρόσημο. Αλλά, την πιο πλατιά συσπείρωση των γνήσια δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του τόπου σε ένα Μέτωπο αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της ξένης εξάρτησης και της απροκάλυπτης πλέον κατοχής, που της χάλκευσαν ξένοι επίβουλοι και εγχώριοι δωσίλογοι συνεργάτες τους. Ο τόπος χρειάζεται ένα νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο κι εμείς εργαζόμαστε γι' αυτόν το σκοπό.

του Θέμη Τζήμα

 

Η κρίση, ιδωμένη τόσο ως διαδικασία αλλά και ως προς το χαρακτήρα της αποτελεί επώδυνη και δύσκολη φάση μετάβασης. Η εξέλιξη που θα κυριαρχήσει είναι ακόμα ένα ανοιχτό ζήτημα: είτε προς τη δυστοπία του συνδυασμού νεοφιλελευθερισμού, αποικιο-ποίησης και αυταρχισμού, δηλαδή της παρακμής, είτε προς το εναλλακτικό μοντέλο, που βρίσκεται απέναντι σε αυτό που γέννησε την κρίση, δηλαδή στον καπιταλισμό.

Η μεταβατική υπόσταση της κρίσης γεννά αντιστοίχως μεταβατικά φαινόμενα, ιδίως στον....
προοδευτικό και αριστερό χώρο. Τούτο διότι ο παρασιτισμός διά των πολιτικών εκφράσεών του- ΝΔ, Κόμμα Βενιζέλου, Χρυσή Αυγή, κινήσεις ψευτοκεντροαριστεράς- διαθέτει αφενός στρατηγικό σχέδιο- τη φτωχή, αυταρχική, εξαρτημένη Ελλάδα των διαρκών μνημονίων- αφετέρου την πολιτική κυριαρχία από το 2009 και έπειτα. Παρά τις μεταβολές στο εσωτερικό του όπου τον έλεγχο φαίνεται να παίρνει η Χρυσή Αυγή σταδιακά, απειλώντας την ελληνική κοινωνία με ένα νέο μεσαίωνα, το στρατηγικό σχέδιο είναι κοινό και υπαρκτό, έστω σε διαφορετικές διαβαθμίσεις ως προς τον αυταρχισμό.

Οι αντίπαλοι αυτής της πολιτικής αντίθετα, μετά την ατιμωτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, που επέφερε μια ευεξήγητη, άδικη αλλά πρόσκαιρη, συνολική απαξίωση του σοσιαλιστικού χώρου κυριαρχούνται από την ανάδειξη μεταβατικών φαινομένων.

Η κυριαρχία των μεταβατικών φαινομένων στον προοδευτικό χώρο έχει να κάνει με την απώλεια της πολιτικής ηγεμονίας και την κυριαρχία των ζητημάτων που θέτει ο αντίπαλος. Με την επιβολή της κυρίαρχης δημοσιονομικής ερμηνείας της κρίσης και της υποκριτικής, συστημικής απαίτησης για άμεσες λύσεις του δημοσιονομικού ζητήματος, δοσμένες μάλιστα ξεκομμένα, υπό το φως ενός δήθεν ουδέτερου οικονομισμού.

Συχνά έτσι, αντί οι δυνάμεις της αριστεράς να προτάσσουν το στρατηγικό ζήτημα του σοσιαλιστικού μοντέλου ως αντιπάλου δέους στο καπιταλιστικό και αντί εντός αυτής της στόχευσης να επεξεργάζονται βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες πολιτικές εξόδου από την κρίση, τείνουν να εγκαταλείπουν τη θέση για την αναγκαιότητα άλλου οικονομικό- κοινωνικού μοντέλου και άρα και τον πραγματικό λόγο ύπαρξής τους, στο πλαίσιο μιας καθεστωτικής σοβαροφάνειας και περιοριζόμενες σε απόπειρες οικονομιστικής διαχείρισης του δοσμένου παρόντος.

Έτσι αποξενώνονται από τα βαθύτερα ρεύματα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, αδυνατούν να διαδραματίσουν το ρόλο της πρωτοπορίας, περιορίζονται στο ρόλο μεταβατικών φαινομένων και διακινδυνεύουν μοιραία, οπορτουνιστικά πισωγυρίσματα που θα εμπεδώσουν στο λαό ένα βαθύ αίσθημα συνολικής απόρριψης του προοδευτικού χώρου.

Ακόμα και δυνάμεις που ορθώς απορρίπτουν το νομισματικό φετιχισμό διατρέχουν τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν στη συζήτηση απλά για ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης εντός του παρασιτισμού, εάν δεν αντιληφθούν ότι η νομισματική αλλαγή ή η ετοιμασία για αυτήν έχει νόημα μόνο εφόσον εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο επαναστατικών μετασχηματισμών. Φτώχεια, παρασιτισμό, εξάρτηση και αυταρχισμό μπορείς να έχει κανείς και εκτός ευρώ.

Είναι ακριβώς σε αυτή τη βάση που ο ίδιος ο λαός, ο ίδιος ο πληττόμενος από την κρίση κόσμος απαιτεί με ολοένα μεγαλύτερη ένταση τη συγκρότηση σοσιαλιστικού κόμματος. Όχι βεβαίως την επανασύσταση των αλλοτριωμένων εκδοχών σοσιαλδημοκρατίας στις οποίες είχε εξελιχθεί το ΠΑΣΟΚ.

Τη συγκρότηση κόμματος που θα αναλύσει και θα παλέψει για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, στην Ελλάδα και διεθνώς και σε αυτό το πλαίσιο για άλλη, προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση, χωρίς δογματισμούς, φετιχισμούς, μυστικισμούς και παραχωρήσεις στη ρητορική του αντιπάλου.

Ενός κόμματος όχι «πασοκογενών»- όρος κακόηχος και στρεβλός- αλλά σοσιαλιστών που βιώνουν μια ατομική και συλλογική ριζοσπαστικοποίηση και που λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική εμπειρία επιδιώκουν να συμβάλλουν στην αποφυγή των «κακοτοπιών» του παρελθόντος.

Η ίδια η ανάγκη επιβάλλει την υπέρβαση των μεταβατικών σχημάτων της αριστεράς, μέσα από συνθέσεις και διασπάσεις, ουσιαστικές συζητήσεις και συγκρούσεις. Σε λίγο καιρό, το τοπίο στη χώρα θα είναι πολύ διαφορετικό και όσοι επιμένουν στις στατικές και στερεοτυπικές αναλύσεις θα εκπλαγούν.

από το «tvxs.gr»